In discussie met baasje

Tja, soms heb ik gewoon geen zin. 

Een collega-vriendinnetje er bij!

Baasje heeft in het epilepsie iemand ontmoet die, uiteraard, ook epilepsie heeft. Fiona heet ze. Dat was nog voordat ik geboren was, maar ze zijn nog steeds bevriend. Zo heeft ze gezien hoe ik mijn baasje kan helpen, en kwamen we tot de conclusie dat zij net zo'n lief maatje verdiend, die opgeleid kan worden tot assistentie hond. En het is gelukt!

 Ik mocht met de baasjes mee om de kleine hulphond in wording te ontmoeten. Ze is nog heel klein, ik kwam hard naar haar toe gerend maar besloot om voorzichtig te snuffelen. Het lijkt Daan, mijn beste vriend, wel! Maar dan in het klein. Ze vond mij wel erg groot.
Onze ontmoeting ging best wel goed, en daar is baasje heel blij mee. Want we zullen elkaar nog veel vaker gaan zien.

Lieve Puk, en baasjes Fiona en Wessel, wij wensen jullie alle geluk van de wereld en heel veel succes met de team trainingen!
Dikke dopneuskus van Snow

Klik hier voor de website van Puk

Vrijgezellenfeest

Ongeveer 1,5 maand geleden had baasje haar vrijgezellenfeest. Ik mocht als enige man tussen alle vrouwen mee. Genieten! Maar ook een beetje spannend. 

Gelukkig kon baasje me wel een beetje gerust stellen, zo spannend was het uiteindelijk ook helemaal niet.

Collega Happy was er ook, en de chagrijnige hond van de ouders van baasje was er ook weer.

Het was een erg gezellige middag. Niet te lang - want dan is het te druk en krijgt baasje een aanval. 

Ik begon op het eind al zachtjes aan te signaleren dat het genoeg was. En dat bleek ook maar goed te zijn, toen we weer veilig thuis waren kreeg baasje de aanval. 

Zo hebben we toch kunnen voorkomen dat die aanval a la public kwam, of ergens op een oncomfortabele plaats.

Baasje is laatst met de grote baas getrouwd, in een hele mooie grote lange jurk in de kleur van mijn vacht!  Een Net-niet-helemaal-wit-maar-eerder-champagne-of-begie-kleur. 

Maar op deze dag mocht ik de show stelen met de "bride to be" kroon.

Mooie plekjes in het Bos

Er zijn veel mooie plekjes in Driebergen.

We gaan daar vaak de bossen in.

Vandaag mocht ik mijn touw mee nemen. 

Ik laat jullie, en mijn touw, een paar mooie plekjes zien.

Nieuwe outfit

Baasje vind dat ik een lekkere kont hebt. (ze houdt
niet van die lage doorgefokte hondenkonten)

Ik heb er een nieuwe outfit bij. Het originele tuigje van Bulters Mekke vind ik niet lekker zittenn, maar hij is ook niet duidelijk (mijn vacht valt er overheen). Daarom gebruiken we vaak een K9 tuig, met de originele labels van Bulters Mekke er op. Nadeel is dat je veel namaa-hulphonden-hesjes hebt. Die baasjes doen net of hun hond ook hulphond is. En die gebruiken veelal ook gewoon K9 tuigen. Ze zijn immers vrij te verkrijgen.
We zijn blij met deze nieuwe outfit, ook duidelijk dat ik een hulphond ben en niet afgeleid dien te worden.

Blij! Hij zit lekker hoor.

Mijn baasjes zijn getrouwd!

Wat een dag. Sjongejongejonge. Ik wist niet zo goed wat er allemaal aan de hand was. Baasje had het wel allemaal uitgebreid met mij besproken. Maar ik begrijp geen mensen-taal. Ik begrijp alleen lichaamstaal. Dus ik was ietwat gespannen, wat ik dan weer liet horen door een mooi opera gezang gedurende de dag.
Ik was dan ook bekaf toen ik 's avonds weer thuis was.

Het begon allemaal op donderdag. Toen moesten we ineens naar de moeder van het baasje, daar bleven we slapen en de grote baas ging weer terug naar huis. De volgende ochtend was iedereen druk in de weer, haren krullen, make-up, mooie kleding. Ik ben toen nog even lekker met mijn vriendje Daan wezen ravotten zodat ik mijn ei een beetje kwijt kon.

Opeens was daar de grote baas, met een hele gave auto. Daar reed hij mee naar baasje toe.

Toen de grote en de kleine baas elkaar zagen werden ze emotioneel. Baas zei dat baasje er heel mooi uit zag. Ik dacht alleen maar wat onhandig zo'n lange staart. Het is wel lekker spul om af en toe kopjes tegen aan te geven.

Ik moest mijn baasjes achter laten en wij reden naar de locatie, waar alle gasten stonden inclusief ik, mijn vriendje Daan (PTSS hulphond van John) en mijn vriendinnetje Happy (assistentiehond van Jantine). Allemaal Bulters Mekke collega's. Ze kwamen met die mooie auto aan gereden en iedereen ging klappen, dus ik ging zingen en happy ging blaffen. Zo doen we allemaal wat. Daan maakte geen geluid, die was vooral bezig met heel hard kwispelen. Zo hard, dat zijn kont er van mee ging doen.
Oh en toen kwamen de baasjes uit de auto gestapt. Wat was ik blij!

Iedereen ging braaf op een stel stoelen zitten, en wederom moest ik mijn baasje achter laten. Gelukkig liep de grote baas wel mee. En ik mocht bij John en Daan in de buurt blijven.
Maar ik vond het niet leuk dat de roedel uit elkaar ging.
Toen kwam baasje ineens aangelopen. Tussen twee mannen in.
Een heel bijzonder moment, vond iedereen. Ik vond het ook heel bijzonder. Want ze was eindelijk weer te zien en daarom was ik heel blij. Ik had haar wel tien minuten gemist!

Allebei de papa's, Baasje is trots

De rest van de aanwezigen vond het vooral bijzonder omdat ze "weg gegeven" werd door haar biologische vader en door haar stief vader. Allebei aan een arm. Kijk, zo kan het ook.
Dit was voor baasje heel fijn.
Ik vond het maar vreemd. Je gaat iemand toch niet zomaar weg geven. Maar gelukkig werd ze weg gegeven aan de grote baas. En ik hou van de grote baas.
Als baasje iets fijn vind, dan vind ik het ook fijn.

Ik ging een mooi liedje zingen, want hoewel ze daar wel mooi tussen die mannen in liep, had ik haar wederom niet enthousiast kunnen begroeten (en daar horen de knuffeltjes, duw dop kusjes en rennen bij). Dat wilde ik toch wel erg graag. Waarop mijn baasje zei: laat Snow maar lekker los.
Toen kwam ik snel even gedag zeggen en ging daarna mijn eigen ding doen.

Dus tijdens het praatje van de ambtenaar heb ik rondjes gelopen om de roedel bij elkaar te houden, tja een echte herder he, en ondertussen heb ik wat in mezelf lopen lullen. Gewoon kletsen. Een leuk gesprek met jezelf is op zijn tijd wel even fijn.
Er waren mensen die ook een liedje wilde zingen. Dat vond ik stom. Ik was toch de enige die zong? Maar toch gingen ze zingen. Ook toen heb ik mee gezongen. In mijn ogen deed ik niks verkeerd... Maar de baasjes waren gelukkig ook niet boos op mij, want het was zooooo'n spannende dag. Die spanningen neem ik nou eenmaal over. En eigenlijk heb ik het best goed gedaan.

Er kwam een moment dat mijn baasje een ring kreeg van de grote baas. En ook Andersom.
Dat was wel leuk, want die ringen zaten in een doosje, en dat doosje had ik! Baasje riep: kom maar brengen Snow. Dus enthousiast liep ik met het doosje naar ze toe. Ik kon eindelijk wat voor ze doen! Onderweg liet ik het doosje een keer vangen, ik heb toen even overwogen om met het doosje te gaan voetballen, maar heb die gedachten maar weer laten gaan. Heb het doosje uiteindelijk netjes bij baasje in haar hand af geleverd.
Iedereen was heel trots op mij, omdat ik zo gespannen was, en het toch maar geflikt had.

De ringen brengen

 Nou kan ik ook niet anders zeggen. Ik ben gewoon een geweldige hond. En ik loop graag naast mijn pootjes. Het was een mooie dag. En het was van te voren nog best wel spannend, want ik moest bijna elke dag wel een aanval signaleren.
Hierdoor ging het eigenlijk helemaal niet zo goed en hadden mijn baasje en ik stiekem af en toe een gesprekje dat deze dag misschien te veel van het goede zou zijn.
Maar wonder boven wonder, met een wijntje en een lading adrenaline (en extra pijnstillers) heeft baasje het vol gehouden tot het aller laatste eind.
Ik ben al eerder weg gegaan, want een feestje met muziek is niks voor zo'n gevoelige hond als ik. Ik ben lekker met John en Daan mee gegaan naar huis, en rond 23.00 sliepen we als een roosje.
Baasje kwam de volgende dag pas thuis, want die sliep in een hotel.

Voorstadium van een aanval-blaf

Mij is aangeleerd dat ik blaf als ik mijn baasje wil waarschuwen dat er een aanval aan komt. Wij noemen dit een aanval-blaf. Want het is een hoge harde blaf die ik eigenlijk alleen gebruik als ik een aanval signaleer.
Omdat ik zo goed ben in mijn werk, zijn er ook andere vormen van signaleren ontstaan. Vaak ben ik al bezig met signaleren voordat ik ga blaffen. Meestal doe ik dat door een beetje te piepen en aanhankelijk te doen. Door te piepen en te bléren laat ik duidelijk zien dat baasje over haar grenzen aan het gaan is. Dit is bijvoorbeeld erg handig tijdens afspraken waar er gepraat wordt (je komt immers niet meer over mijn geluid heen, dus baasje is dan wel gedwongen om weg te gaan).

Baasje heeft een filmpje gemaakt waarin ik aan het signaleren ben. Je zou het bijna het voorstadium van een aanval-blaf noemen. Als ik dit doe dan weet mijn baasje dat ze rustig aan moet doen, vaak blijft ze voor de zekerheid op bed of bank liggen en komt er later alsnog een aanval-blaf. Maar soms gebeurt dat ook niet, dan heeft de rust geholpen en komt er geen aanval meer.

Als baasje niet kan slapen

Er zijn van die nachten, vele nachten, dat mijn baasje niet kan slapen. Of dat ze erg slecht slaap. Ik ben dé perfecte assistentiehond, dat snappen jullie natuurlijk wel.
 Als ze vervelend heeft gedroomd over een van de vele ziekenhuis bezoekjes, dan kruip ik tegen haar aan. Als ze moet huilen in haar slaap dan kom ik haar troosten. Ik spring dan met een grote aanloop op het bed, wandel over de bergen van het dekbed, hoor af en toe "oefffff" als ik in een van die bergen trap (zoals een buik of een bil) en ga mijn baasje troosten. Ik ben ontzettend behulpzaam.

Ook let ik er op, dat als baasje uit bed gaat om even wat te drinken of te plassen, dat al mijn speeltjes in het pad liggen. Het is dan donker, dus ze ziet ze niet. Is altijd spannend.
 Zal ze op mijn squeezy botje trappen waardoor hij het geweldig geluidje produceert waardoor ik drie rondjes door de kamer ren?  Zal Octo geluid gaan Maken? Zal ze Beertje perongeluk weg trappen waardoor ik er hard achteraan kan rennen, niet meer kan remmen en tegen de muren en deuren op bots?
Het leven als een assistentiehond is altijd spannend.

Vaak kijkt baasje me dan aan met een blik die van alles verteld. Humor, lachen, irritatie, vermoeidheid. Alles door elkaar. Maar dat lachen, daar doe ik het voor. Wij praten niet, maar communiceren kunnen we wel. Een Belgische politicus zei ooit:
Honden kunnen niet praten, als ze zeggen dat ze dat wel kunnen, dan liegen ze.

Soms vliegt er een mug door de kamer. Jullie, mensen worden daar vaak stapel gek van. Dat gezoem bij je oor. Geen probleem. Laat muggen en vliegen maar aan mij over. Mensen die geen vlieg kwaad doen zijn gewoon niet snel genoeg.

Soms kom ik ook gewoon bij mijn baasje liggen, kroel dan tegen haar aan. Ik mag dan wel ontzettend uit mijn bek meuren, maar mijn ademhaling werkt wel rustgevend.

Trouwens, even wat anders: baasje heeft haar vrijgezellenfeest gehad! Daar over zal ik later meer vertellen.

Waarom mogen sommige mensen mij wel aaien?

Wat mogen we nou eigenlijk wel, en wat mogen we niet? Waarom mogen sommige mensen mij wel aaien en anderen niet.

Nou, het zit zo: de regel is, je mag een hulphond niet aaien. Niet afleiden, dus ook niet aan staren, geluidjes maken, mij vertellen dat " je me niet mag aaien maar dat ik wel een hele mooie hond ben" of op een andere manier de aandacht trekken van mij of mijn collega's.
Mijn baasje heeft vrienden, en sommige vrienden zien mij zo vaak dat het oke is als ze mij aaien (dit is in de thuis situatie voornamelijk). Ik raak niet afgeleid van ze. Ik blijf dan nog steeds signaleren voor baasje. En als ze me roept sta ik meteen bij haar.

Rituelen

Hallo! Het gaat goed met ons. Wij redden ons wel hoor, met zijn drietjes.

Toen wij, vroegahhh toen ik nog een puber was, aan het trainen waren, zei onze trainster (Erika Bulters) wel eens:
"je moet Snow eigenlijk behandelen als iemand die erg last heeft van autisme". Een hond houdt van regelmaat, consequent zijn.
Ik hou van ritueeltjes, zodat ik precies weet wat er gaat gebeuren en ik rustig kan worden.
 En ja, we zijn er achter gekomen dat dit inderdaad heel goe werkt. Als de baasjes bijvoorbeeld weg gaan zonder mij, vertellen ze eerst wat ze gaan doen en hoe laat ze terug komen, dat gedeelte laat ik altijd maar een beetje aan me voorbij gaan. Het belangrijkste wat ze zeggen is:
"Jij moet even op het huisje passen, we komen altijd weer terug."
Zodra ik die zin hoor lig ik al in mijn mand met mijn poten omhoog te luiwammesen en vind ik het allemaal prima. Maar als ze weg gaan zonder iets uit te leggen sta ik te janken bij de deur.
.
De baasjes praten altijd heel veel met mij. Dat vind ik fijn, daardoor ben ik hele zinnen gaan begrijpen.
Zoals: "Baasje wat lekkers pakken?"
Dan trek ik de deuren al vastopen en ren ik naar de voorraadkast, waar mijn lekkernijen opgeslagen liggen.
Omdat ik het woord "eten" zo goed ken, probeerden ze wel eens code-zinnen te bedenken zodat ik niet door zou hebben dat het over het eten gaat. Inmiddels ken ik ze allemaal, want dat hoeft maar een paar keer te gebeuren voordat ik dat door heb.
"even naar in de koelkast kijken" (daar ligt mijn eten, want ik eet rauw )
"Snow zijn bakje vullen"
"Even kijken of we nog wat voor jou hebben liggen"

Een van onze fijne rituelen is hoe de grote baas een powernap doet wanneer hij moe uit zijn werk komt. Dat doen we altijd gezellig lepeltje lepeltje. Als ik niet in de armen van hem lig, ligt hij wel in de poten van mij.

Een ander leuk ritueeltje is dat we altijd een moment nemen om met zijn drieën te knuffelen als we weer met zijn allen thuis zijn. Dat kan zijn wanneer baasje naar het ziekenhuis is geweest of de grote baas thuis komt van zijn werk.
De afgelopen dagen heeft het hier flink geonweerd. Ik ben er niet bang voor. Ik ben nu immers een stoere volwassen hond.. Maar af en toe raak ik er wel een beetje van uit mijn doen. Alsof ik het aan voel komen. Gelukkig heeft grote baas alles tot in de details uitgelegd, waardoor mijn kennis over het weer wat uitgebreider is geworden. Ach, wij honden gaan niet zo op ons verstand af, maar op ons instinct.

Uit het raam kijken naar de regen en de onweersbuien. En de baas maar vertellen ...

Naast epilepsie en ADL- hond, nu ook nog PTSS hulphond?

Een berichtje van het baasje: Nog steeds nemen wij regelmatig de keuze om Snow niet mee te nemen. Bijvoorbeeld naar verjaardagen, ziekenhuizen, of andere drukke plekken. Snow heeft nooit heel goed om kunnen gaan met alle prikkels die hij dan binnen krijgt, en ik heb hem nooit de juiste begeleiding kunnen geven. Daar voor moet er te veel getraind worden, dan kan het misschien onder controle komen. Maar ik triande al zo veel als ik kon. Snow doet zijn werk perfect als we thuis zijn en in rustige omgevingen waarin wij het wel vertrouwen om hem mee te nemen.

"Maar een hulphond hoor je toch altijd bij je te hebben?" Nee hoor, dat hoeft dus helemaal niet. Sommige situaties zijn gewoon beter, voor baas én hond, om niet samen te zijn. In ons geval zouden we elkaars stress verergeren.

Bovenstaande foto is gemaakt door @eva.dutchphotography (zie instagram). Wij waren hier wel op een verjaardag, maar deze verjaardag vertrouwen we. Want we waren gezellig bij Daan en zijn baas; John. Regelmatig pakken we even ons eigen momentje om te knuffelen. 

Snow gaat steeds beter om met mijn negatieve emoties. Voorheen vond hij het erg spannend als ik moest huilen. Dan liep hij het liefst even weg. Wij hebben dat eigenlijk altijd gerespecteerd. Als hij ruimte nodig heeft dan krijgt hij dat. Wel kom ik altijd nog even naar hem toe om hem een knuffel te geven, zodat hij weet dat het niet het einde van de wereld is. Ik stel hem altijd gerust en als hij nerveus wordt van een bepaald geluid trainen we er op zodat dat minder wordt. Vooral met veel gerust stelling en respect naar de hond toe. Sinds een paar maanden begint hij uit zichzelf te troosten op momenten waar hij voorheen uit spanning weg gelopen zou zijn. Troosten kon hij al wel. Vaak ging ik lekker bij hem liggen. Maar nu komt hij zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen naar me toe gelopen, legt zijn poten op me neer en geeft me kroelies en kusjes.

Ik heb veel last van trauma's van uit het ziekenhuis, er zijn daar veel verkeerde dingen gebeurt. En snow lijkt op dit moment een enorme ontwikkeling door te gaan op emotioneel gebied.

Ik ben hier ENORM blij mee. Heeft het gerust stellen toch nog effect gehad. Snow is nu 5 jaar oud, maar nooit te oud om te leren. 

Naar het bos

Als het even lukt proberen we tijd te vinden om gezellig met zijn drietjes naar het bos te gaan. Grote baas op de fiets, kleine baas met de handbike, en ik met mijn poten.
Het is nu een tijdje te warm geweest om naast de handbike te rennen, dan mis ik het bos toch wel hoor. Opa komt me dan regelmatig even ophalen met de auto, zodat ik toch nog even vies kan worden in het bos.

Met baasje gaat het goed, maar er komt veel los nu er eindelijk de definitieve diagnose is. Ook zijn ze bezig met op- en afbouwen van medicatie, daar gaat veel tijd in zitten en brengt veel ongemakken met zich mee. Maar ik hou gezellig gezelschap, zoals ik dat altijd doe als het wat minder goed gaat.

We hebben niet zo veel te schrijven, maar de inspiratie komt wel weer! VOor nu moeten jullie het even doen met dit filmpje (ook erg leuk).

Video, opname UZ Gent

Diagnose uit Gent

Mijn baasje heeft epilepsie! Heh, dat wisten we toch al? Zullen jullie dan denken. Ja, wij wisten het al wel. Alleen het moest nog bevestigd worden. De epilepsie is lastig te traceren. Want alle EEG's die werden gemaakt waren normaal. Tot mijn baasje opgenomen werd in Gent. Ze kreeg daar een langdurige video - EEG monitoring. Die had ze al eerder gehad, maar nooit een aanval gehad. En nu waren er maar liefst vier aanvallen tijdens de monitoring, en kon er eindelijk gezien worden waar de epileptische ontladingen plaats vinden.

Eindelijk hebben we bevestiging. De diagnose is een rot-diagnose. Refractaire epilepsie. Dat betekend dat de aanvallen steeds terug zullen blijven komen, ondanks medicatie gebruik. Maar we gaan er gewoon voor dat er zo min mogelijk aanvallen zijn. De komende maanden zal baasje bezig zijn met het verder opbouwen van de medicijnen.

Er waren veel artsen die gek van mijn baasje werd. Omdat ze maar steeds terug blijft komen op de spoed eisende hulp als er weer wat uit de kom is of als een aanval niet over wil gaan. Deze artsen hebben op een gegeven moment zelfs gezegd dat ze de boel zou faken.
Het was een hele zware tijd. En nu begint de strijd pas echt. Eindelijk gerechtigheid. Omdat ik niet bij de opname in Gent kon zijn hebben ze alles gedocumenteerd, zo weet ik toch een beetje wat er is gebeurt. WIllen jullie de video ook zien? Dat kan, kijk maar:

Signaleren

Het signaleren gaat nog steeds er goed. Wel veranderen de aanvallen nu een beetje door de behandeling. Er zijn nu meer kleine aanvalletjes (die snel over het hoofd te zien zijn) en minder grote. De grote aanvallen mis ik eigenlijk nooit. Maar het komt nog wel eens voor dat ik een klein aanvalletje niet signaleer. Daar gaan we nog mee aan de slag. Gelukkig is de grote baas ook een halve hulphond en kan hij kleine baas goed helpen als ik het even vergeet.

In ondertrouw

Mijn baasjes zijn in ondertrouw gegaan! Op die dag hebben ze deze foto gemaakt. Deze zomer zullen ze trouwen, we zijn een hecht "gezinnetje" en ik ben de grote baby in huis.

De laatste tijd zijn er niet veel updates geplaatst, gewoon omdat er niet veel te vertellen viel en baasje niet altijd de energie had om een verhaaltje te typen.  Maar het gaat goed met ons. Ik doe nog steeds bijne elke dag een dutje na het werk van de grote baas, en dan liggen we er zo bij. Zeker op de warme dagen is dat lekker, wel liggen namelijk onder de grote plafond-ventilator.

Puppy

Toen ik heel klein was is mijn baasje al begonnen met trainen. Gewoon af en toe even vijf minuten. Want daarna was het ook wel weer klaar voor mijn puppenhoofd. Ik mocht vooral veel pup zijn, lekker spelen en lekker dollen.
Jullie zien baasje op deze filmpjes lopen, dat klopt, dat kan ze ook gewoon. Deze video's zijn bijna 5 jaar oud, dus er is wel wat achteruitgang in het lopen en staan, vandaar dus ook de rolstoel en handbike.

Jarig

Ik ben vandaag alweer vijf jaar geworden

Ik hoop nog vele jaren bij deze lieve baasjes te mogen blijven

We zijn echt een drie-eenheid geworden.

Ik zorg voor het baasje, de grote baas heeft daardoor minder zorgen en de kleine baas meer zekerheid.

"Ei" Een interessant fenomeen

Weten jullie nog, die keer dat ik een pot nutella van het aanrecht had gewimpeld en kundig uit gelikt had.. Nou, nu lagen er allemaal kleine balletjes op de tafel, een soort eitjes. En die roken een beetje hetzelfde als die pot met nutella.
Ik heb er eens voorzichtig zo'n eitje van tafel af gehaald. Terwijl ik het eitje, met het glimmende papiertje, voorzichtig tussen mijn tanden hield, kreeg baasje me in de gaten. Ik liet hem los en ging in mijn mand liggen. In de plaats van het eitje kreeg ik een botje, dus voor mij was het probleem opgelost.

Toch kan ik het fenomeen "ei" maar niet los laten. Laatst lagen er twee gekookte eitjes op het aanrecht, en ik bleef er maar naar staren, ze rolden namelijk een beetje heen en weer! Ik stond klaar om er eventueel een op te vangen, met grote speelse oren.
Toen mijn baasjes de eitjes gingen pellen kon ik het niet helpen, ik hield mijn ogen strak op het eitje gericht en bij elk geluidje spitste ik mijn oren, draaide ik mijn koppie. Ik weet dat ik niet mag schooien, maar dit is anders.. Jammer genoeg aten ze de eitjes ZELF op, want ze hadden er dit keer maar 2 gekookt. Pff, wat een teleurstelling. Ik ben diep gekwetst.

Een paar dagen later lag er zo'n eitje, zo eentje met een glimmend papiertje, op de grond. Ik heb er even aandachtig naar staan kijken. Want wat doe je in zo'n situatie? Een mega interessant eitje, je wil hem oppakken, maar je weet dat het niet mag.
Ik heb een tussenweg gekozen. Heb het eitje weer voorzichtig opgepakt (nadat ik hem een paar keer heen en weer heb geslagen met mijn voorpoten, achteraan heb gerend alsof het een muis was, en gevangen met grote voorzichtigheid en zorgvuldigheid tussen mijn voortandjes) en naar mijn baasje gebracht.
Ze had het in eerste instantie niet eens door, omdat ik hem zo zachtjes en voorzichtig naast haar neer gelegd had. Je moet tenslotte ook erg secuur te werk gaan met zo'n eitje, voor je het weet gaat ie kapot.
Na een tijdje piepen en schuin aanstaren snapte ze wat er aan de hand was. "oh dankjewel lieve snow wat ben je braaf geweest" was haar antwoord. Geen bot, niks. Diep teleurgesteld was ik.

Er liggen nog steeds wat van die eitjes in een bakje. Soms vangt een ei mijn blik, dan kan ik niet anders dan staren. Goed bekijken. Met grote speelse oren. Want je weet het, hij kan zo ineens weg rollen. En als dat zo is, dan pak ik hem op, voorzichtig tussen mijn voortandjes. Dan breng ik hem naar mijn baasje. Want dat is wat ze wil. En ik ben braaf.

Maar soms is baasje weg.. Als ze weg is, dan denk ik er niet over om er voorzichtig mee te doen. Dan pak ik gulzig zo'n eitje, gochel ik wat met mijn poten,  verbrijzel ik hem tussen mijn kiezen en slik ik hem door. En voor je het door hebt zit eitje+papiertje dan in mijn buik en poep ik glitters.

Video: Hyper de pieper helpen

Soms word ik heel erg blij en enthousiast. Wat is er nou leuker dan je baasje helpen met allerlei taken, haar blij maken, en ondertussen een boel kusjes geven?!
Vaak doe ik mijn werk secuur en rustig, maar je moet af en toe de boel ook even helemaal omgooien. Zodat je niet in een sleur terecht komt. Dus regelmatig ben ik helemaal blij en hyper de pieper, en dat laat ik dan ook zien in mijn ADL taken. Ik klets er dan ook lekker op los. Baasje moet er dan een beetje voor zorgen dat ik weer rustig wordt en niet over de top enthousiast word.
Baasje is het inmiddels wel gewend, en vind het niet erg. Dit is hoe ik ben, en het is oke. Ze hoeft geen rustige stille serieuze hond, want dat ben ik niet.

Af en toe kan ze me wel achter het behang plakken

Waarom laat je dit zien? Hoor ik mensen zeggen, want zo perfect ziet het er niet uit. Nou mensen, geen enkele hond is perfect.
Alhoewel... ik ben best wel perfect in het signaleren van aanvallen. Dat kan ik dan wel weer héél erg goed! En daar gaat het om.

De wolken doen mij na

Met enige regelmaat laat ik het sneeuwen in de woonkamer. Dit doe ik dan door te spelen met een knuffel of een kussen, of iets anders met een soorgelijke substantie van binnen. Als je dat dan heel hard door elkaar schudt, dan POEF heb je sneeuw! Voeral grote witte vlokken door de kamer. Leuk is dat. Ik ben dan altijd erg trots op mijn creatie.

Het is mij opgevallen dat de wolken dit idee van mij hebben overgenomen. Af en toe, als ze een gekke bui hebben, helpen ze mij mee, en komt er zelfs sneeuw uit de lucht vallen.. Gek is dat. Ik kijk dan uit het raam en ik vraag mezelf af of de baasjes van de wolken dan ook zo veel reserve knuffels in de kast hebben liggen (die van mij heeft er een paar in de voorraad kast liggen, die heb ik heus wel gezien..)

Tóch mee naar het ziekenhuis

Toen baasje dit weekend weer in het ziekenhuis terecht kwam, vanwege een heup luxatie, hebben mijn baasjes besloten dat ik mee mocht op bezoek, en om haar op te halen. In mijn vorige blog vertelde ik hoe ik altijd thuis blijf als zij in het ziekenhuis ligt, omdat ik daar meer rust bij heb. Maar omdat dit een rustige kamer en een rustige afdeling was mocht ik fijn mee. Ik heb toen heerlijk scheten liggen laten op het ziekenhuis-bed. En heb een paar ere rondjes gelopen met mmijn borst vooruit en staart omhoog (ik had immers een kluif), waardoor er een aantal verpleegkundigen verlieft op me zijn geworden. Ach, ik ben dat wel gewend. Ik ben altijd al een knappe hond geweest..

Toen baasje met ontslag mocht heb ik me eerst even flink uitgeschudt, zodat er extra haren op de grond liggen. Zo zullen ze me niet snel vergeten.
We zijn wel dankbaar dat dit ziekenhuis zo meewerkend was en dat ze nergens moeilijk over deden!

Dit was een mooi leer moment, en misschien kan ik in de toekomst op de rustige momenten wat vaker mee naar het ziekenhuis.
Maar op de SEH is het daar vaak te hectisch voor.

Bekijk het van de andere kant

Aanvallen

Als mensen tegen mijn baasje vertellen hoe naar ze het vinden dat ze weer een aanval heeft gehad, denk ik bij mezelf: maar bekijk het van de andere kant. Ik vind het niet erg als baasje een aanval krijgt. Dat betekend dat ik mag signaleren.
Als ik ga signaleren zijn mijn baasjes altijd erg trots op me, dan word ik beloond met een dikke knuffel. Na het signaleren is het tijd om te wachten tot de aanval komt, dat weet ik precies, we hebben dit al zo vaak gedaan. Maar dat wachten is ook niet erg, ik ga dan lekker dicht tegen mijn baasje aan liggen, als ze nerveus is duw ik mijn snoet tegen haar hals, en kruip ik met mijn koppie tussen haar hoofd en schouder. Soms ga ik juist gekke dingen doen, en moet mijn baasje lachen, dat maakt het minder erg om te wachten.

Nog een klein beetje spannend, de zuurstof

Of ik krijg een lekkere kauwstaaf om op te knauwen. Soms word ik zelf ook een beetje nerveus, want ik weet dat die aanval er aan komt. Maar op zo'n moment is baasje er ook voor mij. Dan stelt ze mij gerust. Zodat ik vervolgens haar weer gerust kan stellen. Het enige wat ik niet zo leuk vind is het gesis van de zuurstof, maar ik zorg gewoon dat ik daar niet dicht bij in de buurt kom.
Wel zijn we nu aan het trainen, en durf ik inmiddels bij baasje te liggen als ze de zuurstof op moet. De zuurstof is niet leuk, maar mijn overwinning en dat ik bij haar kan liggen is wél leuk!

Ziekenhuis

Moet baasje naar het ziekenhuis, dan blijf ik thuis, lekker in mijn mandje liggen. Mijn baasjes gaan nooit weg voordat we ons ritueel hebben voltooid waarin ze vertellen dat " ze áltijd weer terug komen". Ik word dan rustig en vind het oke. Ik ga dan graag alvast in mijn mand liggen. Zo kunnen ze rustig weg gaan. Zodra ze de auto starten ga ik voor het raam staan kijken, dan kan mijn baasje mijn grote punt oren nog even bewonderen voordat ze weg gaan.
En dan begint het: Inspectie rondes door het huis lopen, in de gaten houden of er geen vliegen of spinnen lopen --> die moeten dood. Hier en daar kan ik wat mensen-eten pikken en vervolgens het huis vol stoten met gassen (stink scheten, hele hele hele erge stink scheten).

Quality time met de grote baas.
Ik mag op de plek van kleine baas slapen

Ik verzamel al mijn knuffels en speeltjes op een plek, en ga daar dan rustig liggen slapen en waken. Ik pas op het huisje. Als ik een gekke bui heb verplaats ik al mijn speeltjes juist door het huis, zo kan baasje er niet door als ze thuis komt, en dan moet ik alle speeltjes een voor een komen apporteren zodat de rolstoel er langs kan. Slim, want och wat vind ze me knap als ik de kamer weer heb opgeruimd.

Mensen zeggen: Maar wat zielig, dan is hij helemaal alleen. Maar het is beter zo. Van het ziekenhuis krijg ik stress,  en daar hebben we allemaal niets aan. Dus ik mag op het huisje passen en daar heb ik rust bij.

 Natuurlijk is het niet leuk als ze naar het ziekenhuis moet, maar ik mag dan wél op haar kant van het bed slapen. Ook heb ik quality time met de grote baas. Wij kunnen heel goed knuffelen, dat doen we iedere dag als hij uit zijn werk komt, maar op zo'n moment hebben we dus gewoon een extra knuffel moment! Als er niemand thuis is om mij uit te laten wordt er altijd gezorgd dat ik niet alleen ben. En dan komt opa weer trouw op bezoek. Die gaat uitgebreid met me naar het bos en speelt met me. Ook verteld hij hele verhalen, en ondanks dat ik niet altijd weet waar het over gaat, vertel ik hele verhalen terug. En dan weet opa weer niet waar het over gaat. Maar dat maakt niet uit. Want het gevoel is goed, en daar gaat het om.

Het is niet leuk dat ze weg is, maar het is wél leuk dat ze weer terug komt. Och wat is het dan een feest. Kusjes, knuffeltjes, piepen en hele verhalen, speeltjes pakken, niet kunnen kiezen (bot of knuffel, of misschien mijn touw?)  rondjes rennen, kroelen, even afschudden en weer verder met ons leven. Niks aan de hand.

Happy in de krant!

Wat een aandacht voor mijn collega-vriendjes de laatste tijd. Nu stond mijn lieve vriendinnetje Happy (kennen jullie haar nog?) in de krant!
Happy is de kleinste ADL hulphond van Nederland. Van snuit tot staart is ze maar 50 cm. Wat een verschil met mijn grote ijsberen-lijf hè!

Happy komt bij mensen vandaan die haar mishandelden. Ze zat vaak vastgebonden buiten. En moet je kijken wat voor een geweldig leven ze nu mag leven, bij haar baasje Jantine. 

Happy vond de foto een klein beetje spannend. Orange pictures/ Wout van Zoeren

Klik hier om het artikel te lezen

Mijn baasje heeft haar leven terug, nu Fiona nog!

Toen mijn baasje nog een klein beetje jonger was, zat zij een hele tijd opgenomen in een epilepsie centrum. Ik was toen nog niet geboren. Zij heeft daar iemand ontmoet, haar naam is Fiona. Fiona heeft weer een slechte periode waarin zij wel 20 tot 30 aanvallen op een dag kan hebben. Fiona is een goede vriendin van ons, en we zouden het erg op prijs stellen als jullie naar haar bijzondere verhaal willen kijken.

Zij kan haar leven terug krijgen met behulp van een hulphond, net zo eentje als ik! Maar dit geld moet ze bij elkaar zien te krijgen door middel van crowdfunding, want de verzekering vergoed geen epilepsie-hulphonden.

Mijn baasje heeft haar leven, en een beetje onafhankelijkheid terug gekregen. Nu Fiona nog! Alle kleine beetjes helpen.

www.hulphondvoorfiona.nl

Het is gevaarlijk om alleen te zijn. De wc is beneden en ik kan niet alleen de trap af. Er hoeft niet veel te gebeuren om in een levensbedreigende situatie terecht te komen. Mijn vriend moet gewoon werken dus er kan niet altijd iemand bij mij zijn. Op zulke momenten ben ik te bang om mijn bed uit te gaan en moet ik naar de wc op een po stoel. 
Daarom ben ik nu heel hard opzoek naar een maatje, een hulphond. 

Leukste viervoeter van de provincie Utrecht

Op de facebook pagina van RTV Utrecht werd de verkieizing gehouden voor leukste viervoeter van het jaar.
Hoewel ik zelf natuurlijk al wel wist hoe leuk ik was, werd baasje toch een beetje verrast met deze eer. Wat leuk om te horen! Wij zijn er blij mee.

Wandelen met mijn vriendjes

Toen we tijdens oud en nieuw, en de dagen er na, op het bungalowpark zaten zijn mijn Bulters Mekke -vriendjes Knut en Jazz op bezoek geweest. Jullie hebben nog een video te goed van deze gezellige wandeling. 

De jaarlijkse test wat houdt dat in?

Als hulphond zijnde moet je bij Bulters en Mekke ieder jaar de test doorstaan. Dit is eigenlijk ook wel logisch, zo blijven de honden onder toezicht van de trainers en gaat ongewenst gedrag niet door de vingers.
Baasje vond het wel een beetje spannend, maar gelukkig geen we coach Erika goed en gingen de spanningen al snel weg. Ik was helemaal niet zenuwachtig, ik had er zin in. Ik dacht bij mezelf "ik laat gewoon alles zien wat ik kan, en af en toe kan ik er misschien wel een (sn)opera tussendoor gooien".

Basistest

We begonnen met de basis onderdelen. Voor elk onderdeel valt maximaal 4 punten. 3 punten is een voldoende, 2 punten is matig, en 1 punt is onvoldoende.
Ik moest laten zien dat mijn baasje een onbekend persoon kan begroeten zonder dat ik me er mee ga bemoeien. Wel jammer hoor, het liefst heb ik mijn neus overal tussen. Maar ik heb me netjes gedragen.
Het meelopen aan de riem is iets waar we überhaupt niet eens meer bij nadenken. Ja af en toe kan ik eens trekken als ik enthousiast ben, maar ach, dat kan gebeuren hoor. Ik moest laten zien dat ik kan liggen en zitten op verzoek, op verschillende locaties (binnen en buiten). Oh oh wat is dit toch allemaal makkelijk, ik ga bijna naast mijn poten lopen. Ook moet ik kunnen "blijven" op verzoek, dit houdt in dat ik minimaal dertig seconden op die plek moet blijven liggen terwijl baasje afstand van me doet. Dit vond ik eerder altijd erg moeilijk, maar omdat wij inmiddels zo gegroeid zijn in ons vertrouwen naar elkaar, is dit geen probleem meer. Ik ga niet meer zingen omdat ik bang ben dat ze me in de steek laat. Ik blijf gewoon rustig wachten tot ze weer terug komt. Ook dit moest op verschillende locaties (binnen en buiten).
Het hierboven was een makkelijke. Als baasje mij roept kom ik altijd. Dat zat er al vroeg in. Als pup al. Maar toen kreeg ik er nog een snoepje voor. Tegenwoordig moet ik het doen met een aai over mijn bol en een "goedzo"... Waar is het fout gegaan? ;-)
Een aantal andere onderdelen van de basistest zijn: het gaan liggen zonder verzoek, achter de cursist aan komen, aandacht voor de cursist op verschillende locaties (binnen en buiten), reactie op een onverwacht geluid (binnen en buiten), reactie op een onverwachte aanraking. Een voorwerp van de grond rapen en in de hand afgeven, los laten van een speeltje.
Klaar/genoeg; dit betekend dat ik moet stoppen met spelen. Ik moet op commando naar mijn plaats kunnen gaan en daar minimaal 2 minuten blijven liggen.

Op al het bovenstaande hebben we de maximale vier punten gescoord!

Er zijn, zoals altijd, twee aandachtspuntjes en dat is de confrontatie met een andere hond (aangelijnd) en gedrag tussen mensen (en dan bijvoorbeeld kinderen die fixeren of te veel aandacht aan mij geven).

ADL taken en signalering

Ook dit werd getoetst maar dit gaat allemaal prima. Ik kan deuren open en dicht maken, laders open en dicht maken. Baasje helpen met schoenen, sokken, handschoenen en jas uittrekken. Alarm systeem bedienen en natuurlijk het aller aller belangrijkste: De aanvallen signaleren

Handbiken

Sinds kort heeft John (baas van Daan) ook een handbike, hij heeft al vele kilometers gemaakt, maar hij woont niet dicht bij ons in de buurt en dus hadden onze baasjes nog nooit samen kunnen fietsen. Met oud en nieuw zaten wij in een huisje op een vuurwerkvrij park. Hoewel ik best goed om kan gaan met de knallen van het vuurwerk, is het voor baasje iets te veel van het goede (overprikkeld) en dus is zo een huisje wel een uitkomst. John had een busje geleend en heeft zo zijn handbike kunnen vervoeren. Baasjes handbike past in de auto, en zo hebben we onze handbikes bij het huisje kunnen krijgen. We hebben onze eerste gezamenlijke handbike rit gemaakt. Wat was dat genieten!

Gelukkig nieuwjaar!