Voorstadium van een aanval-blaf

Mij is aangeleerd dat ik blaf als ik mijn baasje wil waarschuwen dat er een aanval aan komt. Wij noemen dit een aanval-blaf. Want het is een hoge harde blaf die ik eigenlijk alleen gebruik als ik een aanval signaleer.
Omdat ik zo goed ben in mijn werk, zijn er ook andere vormen van signaleren ontstaan. Vaak ben ik al bezig met signaleren voordat ik ga blaffen. Meestal doe ik dat door een beetje te piepen en aanhankelijk te doen. Door te piepen en te bléren laat ik duidelijk zien dat baasje over haar grenzen aan het gaan is. Dit is bijvoorbeeld erg handig tijdens afspraken waar er gepraat wordt (je komt immers niet meer over mijn geluid heen, dus baasje is dan wel gedwongen om weg te gaan).

Baasje heeft een filmpje gemaakt waarin ik aan het signaleren ben. Je zou het bijna het voorstadium van een aanval-blaf noemen. Als ik dit doe dan weet mijn baasje dat ze rustig aan moet doen, vaak blijft ze voor de zekerheid op bed of bank liggen en komt er later alsnog een aanval-blaf. Maar soms gebeurt dat ook niet, dan heeft de rust geholpen en komt er geen aanval meer.

Als baasje niet kan slapen

Er zijn van die nachten, vele nachten, dat mijn baasje niet kan slapen. Of dat ze erg slecht slaap. Ik ben dé perfecte assistentiehond, dat snappen jullie natuurlijk wel.
 Als ze vervelend heeft gedroomd over een van de vele ziekenhuis bezoekjes, dan kruip ik tegen haar aan. Als ze moet huilen in haar slaap dan kom ik haar troosten. Ik spring dan met een grote aanloop op het bed, wandel over de bergen van het dekbed, hoor af en toe "oefffff" als ik in een van die bergen trap (zoals een buik of een bil) en ga mijn baasje troosten. Ik ben ontzettend behulpzaam.

Ook let ik er op, dat als baasje uit bed gaat om even wat te drinken of te plassen, dat al mijn speeltjes in het pad liggen. Het is dan donker, dus ze ziet ze niet. Is altijd spannend.
 Zal ze op mijn squeezy botje trappen waardoor hij het geweldig geluidje produceert waardoor ik drie rondjes door de kamer ren?  Zal Octo geluid gaan Maken? Zal ze Beertje perongeluk weg trappen waardoor ik er hard achteraan kan rennen, niet meer kan remmen en tegen de muren en deuren op bots?
Het leven als een assistentiehond is altijd spannend.

Vaak kijkt baasje me dan aan met een blik die van alles verteld. Humor, lachen, irritatie, vermoeidheid. Alles door elkaar. Maar dat lachen, daar doe ik het voor. Wij praten niet, maar communiceren kunnen we wel. Een Belgische politicus zei ooit:
Honden kunnen niet praten, als ze zeggen dat ze dat wel kunnen, dan liegen ze.

Soms vliegt er een mug door de kamer. Jullie, mensen worden daar vaak stapel gek van. Dat gezoem bij je oor. Geen probleem. Laat muggen en vliegen maar aan mij over. Mensen die geen vlieg kwaad doen zijn gewoon niet snel genoeg.

Soms kom ik ook gewoon bij mijn baasje liggen, kroel dan tegen haar aan. Ik mag dan wel ontzettend uit mijn bek meuren, maar mijn ademhaling werkt wel rustgevend.

Trouwens, even wat anders: baasje heeft haar vrijgezellenfeest gehad! Daar over zal ik later meer vertellen.

Waarom mogen sommige mensen mij wel aaien?

Wat mogen we nou eigenlijk wel, en wat mogen we niet? Waarom mogen sommige mensen mij wel aaien en anderen niet.

Nou, het zit zo: de regel is, je mag een hulphond niet aaien. Niet afleiden, dus ook niet aan staren, geluidjes maken, mij vertellen dat " je me niet mag aaien maar dat ik wel een hele mooie hond ben" of op een andere manier de aandacht trekken van mij of mijn collega's.
Mijn baasje heeft vrienden, en sommige vrienden zien mij zo vaak dat het oke is als ze mij aaien (dit is in de thuis situatie voornamelijk). Ik raak niet afgeleid van ze. Ik blijf dan nog steeds signaleren voor baasje. En als ze me roept sta ik meteen bij haar.

Rituelen

Hallo! Het gaat goed met ons. Wij redden ons wel hoor, met zijn drietjes.

Toen wij, vroegahhh toen ik nog een puber was, aan het trainen waren, zei onze trainster (Erika Bulters) wel eens:
"je moet Snow eigenlijk behandelen als iemand die erg last heeft van autisme". Een hond houdt van regelmaat, consequent zijn.
Ik hou van ritueeltjes, zodat ik precies weet wat er gaat gebeuren en ik rustig kan worden.
 En ja, we zijn er achter gekomen dat dit inderdaad heel goe werkt. Als de baasjes bijvoorbeeld weg gaan zonder mij, vertellen ze eerst wat ze gaan doen en hoe laat ze terug komen, dat gedeelte laat ik altijd maar een beetje aan me voorbij gaan. Het belangrijkste wat ze zeggen is:
"Jij moet even op het huisje passen, we komen altijd weer terug."
Zodra ik die zin hoor lig ik al in mijn mand met mijn poten omhoog te luiwammesen en vind ik het allemaal prima. Maar als ze weg gaan zonder iets uit te leggen sta ik te janken bij de deur.
.
De baasjes praten altijd heel veel met mij. Dat vind ik fijn, daardoor ben ik hele zinnen gaan begrijpen.
Zoals: "Baasje wat lekkers pakken?"
Dan trek ik de deuren al vastopen en ren ik naar de voorraadkast, waar mijn lekkernijen opgeslagen liggen.
Omdat ik het woord "eten" zo goed ken, probeerden ze wel eens code-zinnen te bedenken zodat ik niet door zou hebben dat het over het eten gaat. Inmiddels ken ik ze allemaal, want dat hoeft maar een paar keer te gebeuren voordat ik dat door heb.
"even naar in de koelkast kijken" (daar ligt mijn eten, want ik eet rauw )
"Snow zijn bakje vullen"
"Even kijken of we nog wat voor jou hebben liggen"

Een van onze fijne rituelen is hoe de grote baas een powernap doet wanneer hij moe uit zijn werk komt. Dat doen we altijd gezellig lepeltje lepeltje. Als ik niet in de armen van hem lig, ligt hij wel in de poten van mij.

Een ander leuk ritueeltje is dat we altijd een moment nemen om met zijn drieën te knuffelen als we weer met zijn allen thuis zijn. Dat kan zijn wanneer baasje naar het ziekenhuis is geweest of de grote baas thuis komt van zijn werk.
De afgelopen dagen heeft het hier flink geonweerd. Ik ben er niet bang voor. Ik ben nu immers een stoere volwassen hond.. Maar af en toe raak ik er wel een beetje van uit mijn doen. Alsof ik het aan voel komen. Gelukkig heeft grote baas alles tot in de details uitgelegd, waardoor mijn kennis over het weer wat uitgebreider is geworden. Ach, wij honden gaan niet zo op ons verstand af, maar op ons instinct.

Uit het raam kijken naar de regen en de onweersbuien. En de baas maar vertellen ...

Naast epilepsie en ADL- hond, nu ook nog PTSS hulphond?

Een berichtje van het baasje: Nog steeds nemen wij regelmatig de keuze om Snow niet mee te nemen. Bijvoorbeeld naar verjaardagen, ziekenhuizen, of andere drukke plekken. Snow heeft nooit heel goed om kunnen gaan met alle prikkels die hij dan binnen krijgt, en ik heb hem nooit de juiste begeleiding kunnen geven. Daar voor moet er te veel getraind worden, dan kan het misschien onder controle komen. Maar ik triande al zo veel als ik kon. Snow doet zijn werk perfect als we thuis zijn en in rustige omgevingen waarin wij het wel vertrouwen om hem mee te nemen.

"Maar een hulphond hoor je toch altijd bij je te hebben?" Nee hoor, dat hoeft dus helemaal niet. Sommige situaties zijn gewoon beter, voor baas én hond, om niet samen te zijn. In ons geval zouden we elkaars stress verergeren.

Bovenstaande foto is gemaakt door @eva.dutchphotography (zie instagram). Wij waren hier wel op een verjaardag, maar deze verjaardag vertrouwen we. Want we waren gezellig bij Daan en zijn baas; John. Regelmatig pakken we even ons eigen momentje om te knuffelen. 

Snow gaat steeds beter om met mijn negatieve emoties. Voorheen vond hij het erg spannend als ik moest huilen. Dan liep hij het liefst even weg. Wij hebben dat eigenlijk altijd gerespecteerd. Als hij ruimte nodig heeft dan krijgt hij dat. Wel kom ik altijd nog even naar hem toe om hem een knuffel te geven, zodat hij weet dat het niet het einde van de wereld is. Ik stel hem altijd gerust en als hij nerveus wordt van een bepaald geluid trainen we er op zodat dat minder wordt. Vooral met veel gerust stelling en respect naar de hond toe. Sinds een paar maanden begint hij uit zichzelf te troosten op momenten waar hij voorheen uit spanning weg gelopen zou zijn. Troosten kon hij al wel. Vaak ging ik lekker bij hem liggen. Maar nu komt hij zonder dat ik ook maar iets hoef te zeggen naar me toe gelopen, legt zijn poten op me neer en geeft me kroelies en kusjes.

Ik heb veel last van trauma's van uit het ziekenhuis, er zijn daar veel verkeerde dingen gebeurt. En snow lijkt op dit moment een enorme ontwikkeling door te gaan op emotioneel gebied.

Ik ben hier ENORM blij mee. Heeft het gerust stellen toch nog effect gehad. Snow is nu 5 jaar oud, maar nooit te oud om te leren.