Verschillende situaties

Samen uitrusten van een vermoeiende aanval. 

Het trainen gaat lekker, het lukt baasje steeds vaker om energie te vinden voor het trainen. Nu we weer vaker met elkaar optrekken wordt de band ook weer wat sterker en het vertrouwen komt weer terug. Baasje probeert nu minimaal drie keer per week te trainen. We durven wel te zeggen dat er een beetje vooruitgang zit in het niet-blaffen!
Al zeggen we dit niet te hard, want steeds na zo' n positief bericht kwam er een terug val of een periode van ziekte. Hopelijk zijn die perioden van veel ziek zijn voorbij. De oorzaak daar van was één van baasje haar medicijnen maar daar is ze nu (met pijn en moeite) van af. Nu zijn er natuurlijk nog zat andere dingen die een terugval kunnen veroorzaken. Maar af en toe een kleine terugval voorkom je niet.
De laatste dagen waren er wat meer aanvallen, maar dat is niet zo gek met alle drukte.

Zie je die schotel op de tafel..? Daar zou ik best mijn
dopneus in willen steken

Er zijn weer een boel situaties waar in ik mijn hulphonden skills kan oefenen. Zo heb ik de laatste tijd regelmatig op een terrasje gezeten, wat ik best wel moeilijk vind, want er zijn zo veel verrukkelijke prikkels om van afgeleid te raken! Mensen vinden het moeilijk om van mij af te blijven, en ik vind het moeilijk om dan op mijn baasje te letten. Dat is soms best een uitdaging. Af en toe laat ik even horen dat ik er nog ben. Ik ga dan even heel mooi zingen, of een beetje hysterisch kletsen. Dan trek ik de aandacht van een boel mensen op het terras, dat geeft me een kick.

Ook ben ik weer mee uit eten geweest. Het was een erg krap en lawaaierig  Mexicaans restaurantje.  Ik vond er niet veel aan, iedereen kreeg heerlijk te eten, behalve ik! Doordat het zo krap was wist ik af en toe niet hoe ik mijn dikke kont moest neer leggen. Die Mexicaanse muziek maakt me aan het swingen. Hierdoor gooide ik per ongeluk een stoel om, met veel kabaal. Sja, ik zou Snow niet zijn als ik niet lomp was. Ik schrok er zelf ook een beetje van. Baasje heeft die stoel toen weg gezet, dat gaf mij rust. Toen durfde ik weer te gaan liggen.
Ik heb me perfect gedragen, ik heb braaf liggen wachten tot het tijd was om naar huis te gaan. En zelfs toen we, eenmaal buiten, een hond passeerden vergat ik in mijn brave bui te blaffen.

In het Mexicaanse restaurantje, met baasje en haar zus.

Het is erg fijn dat baasje weer in staat is om er op uit te gaan, hierdoor raak ik een beetje gewend aan al deze vreemde prikkels. Dit gaat dan ook steeds beter!

Ik ben, samen met mijn baasje, een paar dagen uit logeren geweest bij Roos en Niels. Roos is degene waar ik zo goed kusjes mee kan geven. Met Niels ging ik elke avond een uur wandelen, dat zal ik wel gaan missen nu ik weer thuis ben!!
Ik ben daar mee geweest naar een markt, heb een boel andere honden gezien en ik ben mee geweest naar de winkels. Genoeg getraind dus. Ook heb ik op de knop gedrukt waar de deur mee open gaat. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Maar joh, jullie weten hoe slim ik ben.

Er waren daar twee katten. Die katten zijn niet aan honden gewend, en ik niet aan katten. Dat was dus wel even spannend. De katten zaten in hun eigen kamertje, want zo' n grote witte schoonheid kan al snel te veel zijn voor een klein kattenhart (of vinden ze me gewoon eng?). Af en toe mochten wij een beetje kennis maken met de deur op een kiertje. daar kon ik dan mooi mijn dikke dopneus tussen stoppen om heerlijke katten-geurtjes op te snuiven. De deur ging elke keer een stukje verder open. Ik wilde wel graag naar ze toe om te snuffelen en om te kijken of ze misschien willen spelen. Maar dat mocht niet, ik moest stil blijven liggen, anders werden ze misschien bang. Op een gegeven moment waren de katten dapper, en durfden ze dichter bij me te komen (zie filmpje). Maar zodra ze gaan rennen wil ik er achter aan. Dat is nou eenmaal zo. Ik ben niet voor niets een herder.

De afgelopen dagen waren dus erg nuttig. Het is fijn om veel verschillende situaties te oefenen. Dan wen ik overal aan en ben ik over een tijdje niet zo zenuwachtig meer.

Nina is loops

Nina is weer loops, wat een pret. Dat ze ruim tien jaar ouder is maakt ons niet uit hoor. Dat ik gecastreerd ben maakt ons ook niet uit. Wij gaan er gewoon voor!
Baasje vind het duidelijk niet zo fijn, daar ben ik wel achter gekomen na een paar dagen. Dus ik heb besloten naar mijn baasje te luisteren en niet meer achter Nina aan te gaan. Maar denk je dat Nina het daar mee eens is? Zij komt me steeds met gierende hormoontjes uitdagen. Ik ren dan snel naar mijn baasje toe om achter haar benen te gaan staan. Dan kan Nina er niet bij.
Omdat dit mijn baasje veel energie kost probeert ze ons gescheiden te houden. Dan zitten wij bijvoorbeeld in de tuin en Nina binnen. Ik vind dat niet zo leuk.. Nina is toch mijn maatje, en wij kunnen best leuk spelen. Dus blijf ik gewoon door het raam kijken, misschien kan ik haar naar buiten staren?

Video juni 2014

Een video van een paar dingen waar we de laatste tijd aan hebben gewerkt. Onder andere langs eenden lopen en  dingen voor mijn baasje oprapen met de gentle leader om.

Zomerse drukte

Mijn blije pretkop in de winkel, met de gentle leader om.

Iets op mijn snoet

Baasje en ik doen weer steeds meer dingen samen. We hebben een paar keer getraind en ik ben mee geweest naar de winkels. Wel moet ik de gentle leader om, omdat baasje mij niet onder controle heeft als ik ga blaffen naar andere honden.Wonder boven wonder hebben we van de week een paar keer zonder problemen een hond zijn gepasseerd. Waarom het toen zonder moeite - en op andere momenten met veel problemen gaat is voor mijn baasje een groot raadsel. En ik ga het haar natuurlijk ook niet zomaar weg geven. Dat mag zij lekker zelf uitzoeken, samen met Erika. Erika komt deze week langs om samen met ons te trainen.
Ik vind het wel lastig om dingen op te rapen wanneer ik de gentle leader om heb. Ik wil hetgeen wat mijn baasje laat vallen wel op rapen, en eventjes in mijn bek houden (een paar cm boven de grond) maar ik durf dan niet meer te bewegen, want ik voel dan iets op mijn snoet bewegen..

Lol met baasje

Het gaat  dus nog steeds goed met ons beiden. Sinds ik weer het goede voer krijg heb ik geen last van scheurende pootjes, en ook niet zo veel jeuk meer gehad. Mijn vacht is weer mooi en zacht. Nu durf ik weer uitgebreid met mijn witte lokken te pronken. Baasje heeft wel een flinke klap gehad van die grote aanval van afgelopen week. Maar verder gaan we nog steeds in een stijgende lijn. Ook word onze band weer sterker want baasje heeft weer energie om met mij te spelen en lol te hebben. Uit deze leuke ervaringen haal ik mijn vertrouwen in baasje, wat we weer goed kunnen gebruiken in moeilijkere situaties zoals langs een hond lopen. Ik moet het vertrouwen in mijn baasje krijgen dat zij de leiding heeft en dat alles onder controle is. Zodat ik mijn bek niet open hoef te trekken. ;-)

Zomers druk

Het is lekker zomers druk met gezellige uitjes, verjaardagen en barbecues. Ik vind barbecuen niet zo leuk.. Jullie, mensen, scheinen er helemaal enthousiast van te worden, maar ik zie er de lol niet zo van in. Ik ruik alleen maar lekkere dingen, en ik kan het ook nog zien staan, maar ik mag het niet op eten. Waarop ik met mijn oren in mijn nek vooruit blijf staren. Want ik durf niet naar de worstjes te kijken, maar ook niet naar mijn baasje die op dat moment een worstje eet. Mijn advies op zo' n moment: hijgen, vooruit blijven staren en vooral niet bewegen.

Buiten dat vind ik het echt heerlijk in de tuin. Lekker spelen met Nina of mijn baasje. Maar ik kan ook gerust een hele middag op m'n berg liggen. 

Ik heb mijn vriendinnetje Swiffer ook weer plat geknuffeld (letterlijk) en op de verjaardag van oma heb ik een nieuw hondje ontmoet. In eerste instantie was ik totaal niet blij met haar aanwezigheid.. Ik heb een paar keer even flink geblaft, wel als ik achter de benen van mijn baasje stond. En ben ook een aantal keer stoer op haar af gaan rennen, om vervolgens om te keren en hard weg te rennen. Op een gegeven moment heb ik me er maar bij neer gelegd, en stiekem konden we best leuk spelen. Het was alleen een beetje jammer dat ze mijn bal steeds probeerde te pakken. Ik heb daarom mijn bal de hele middag panisch in de gaten gehouden.

In de tuin ben ik helemaal op mijn plaats. Gelukkiger dan dat kun je me niet krijgen. Lekker spelen met Nina en mijn speeltjes. Lekker liggen in hoekjes, kuilen en randjes. Vogels en vliegen spotten en wegjagen. Ik vermaak me wel.

Prikkel, geprikkeld, overprikkeld

Als jullie je af vragen waar mijn oren zijn, die
zitten in mijn nek. Ik vond het best een beetje
spannend om op de foto te gaan.

Stijgende lijn

Het gaat over het algemeen nog steeds goed met mijn baasje, in een stijgende lijn omhoog. Soms is dat wel een beetje saai, want dan heb ik zo weinig te doen..
Het lijkt wel of baasje ter compensatie maar mensen over de vloer laat komen. Zodat ik uiteindelijk toch nog uitgeteld in mijn mandje lig. Of zouden die mensen juist kunnen komen omdat het nu beter gaat?

Iets wat ik wel kan

Mijn vriendinnetje Pino, degene waar ik heel mooi mee kan zingen, is ook langs geweest. Ik grijp natuurlijk alle kansen aan om te zingen. Mijn baasje vertelde me dat Pino misschien wel een hulphonden-collega krijgt. Dat zou ik natuurlijk geweldig vinden, dus wij blijven duimen. Al gaat duimen met mijn poten best lastig, dus ik blijf wel gewoon hysterisch heen en weer rennen, iets wat ik wél heel goed onder de knie heb. Wanneer baasje mij verteld dat het niet nodig is om hysterisch te doen, ga ik met een diepe, diepe, hele diepe zucht weer liggen. Ik weet zelf dan eigenlijk ook niet waarom ik zo doe, ik pak gewoon de energie van de mensen op. Ik ben eigenlijk gewoon een grote witte harige spiegel met poten en een dopneus..
Waarom ik soms nog zo hysterisch doe en me niet als een perfecte hulphond gedraag? Omdat ik Snow ben, en Snow kan heel goed kunstjes leren, maar vind de basis juist weer erg lastig. Maar goed, binnenkort gaan we weer trainen, samen met Erika. Ik ben benieuwd!

Prikkel, geprikkeld, overprikkeld

Overprikkeld en moe. Lekker slapen op mijn berg.
Het helpt als ik mij even terug kan trekken.

Dit weekend was erg druk. Veel prikkels, dat vind ik lastig. Eigenlijk lijken mijn baasje en ik daarin wel op elkaar. Er werd weer verder gewerkt aan de tuin. Dus er bleven twee vrienden logeren: Roos en Niels. Niels is degene die de grote baas helpt met de tuin. Ik hoop dat mijn berg (zie vorige blog) nog lang blijft liggen, want ik heb er de grootste lol mee. Afgelopen zondag werd de verjaardag van de allerkleinste baas gevierd. Ik heb nog steeds moeite met focussen als er zo veel prikkels zijn, en de aanvallen van baasje mis ik dan nog wel eens. Hier zijn we wel mee bezig. Want ik wil wel graag, maar het lukt niet altijd. Mijn baasje moet ook meer laten zien dat zij de baas is en dat zij de leiding heeft. Dan is dat tenminste iets waar ik me geen zorgen om hoef te maken. Dan hoef ik ook geen honden weg te blaffen, want dat laat ik dan aan mijn baasje over.
Maar baasje heeft ook enorm veel moeite met veel prikkels, en slaat bij teveel prikkels snel dicht. Lekkere combi zijn we zo samen. Maar we komen er wel, op ons eigen tempo. Ondanks de vele gebeurtenissen met veel prikkels viel het met de aanvallen wel mee. Eigenlijk gaat het heel goed met de aanvallen.

Dat is pech, baasje weg

Natuurlijk ben ik, ondanks alle drukte, ook nog met baasje naar het bos geweest. Dat lukt al weer steeds vaker, ik hoop dat ik binnenkort weer elke dag van het bos kan genieten.
Baasje ging van de week ook een dagje met Roos en Niels mee op stap. Jammer genoeg mocht ik niet mee.. Ze gingen naar drukke ruimten (winkelcentra enz) waar ik nog moeite mee heb. En het zou mijn baasje niet lukken om daar de tijd te nemen om mij te trainen. Dus was het beter dat ik thuis bleef. Maar daar was ik het niet mee eens. Waar baasje gaat, ga ik! Ik was dus de eerste die in de bus van Niels zat. Ja, reizen is niet mijn hobby, maar in de bus van Niels wil ik wel mee.. Jammer genoeg waren mijn baasjes het er niet mee eens. En toen ze mij naar binnen stuurden bedacht ik me dat dit een goed moment was om pakkertje te spelen. Ben toen hard weg gerend. Ik weet niet of baasje dat zo kon waarderen..

In het bos, waar het nu lekker groen en vol is. Dit is een van
mijn favoriete plekjes, zie het bruggetje verderop. Daar
ga ik altijd een keer of drie overheen voordat ik achter
mijn baasje aan huppel.

Wachten..

Mijn baasje bleef wel erg lang weg, ik had verwacht dat ze diezelfde dag wel weer terug zou komen. Maar ze kwam maar niet, dat vond ik NIET leuk. Ik heb toen heel de tijd voor het raam zitten wachten, en toen ze thuis kwam mocht ik wel even zingen en joelen van blijdschap. Ik ben niet boos dat ik zo lang heb moeten wachten, zoals jullie mensen zouden zijn. Nee, ik leef in het moment. Dat wachten was ik al weer vergeten. Ik was gewoon blij om mijn baasje weer te zien.

Maar waar was ze nou gebleven? Nou van horen en zeggen weet ik dat het niet zo goed is gegaan, ze kreeg een grote aanval, en ze kwam er niet zelf uit (status epilepticus) dus baasje belandde in het ziekenhuis en moest daar twee nachtjes blijven.  Maar na één nachtje had ze het wel weer gezien in het ziekenhuis en heeft ze zichzelf ontslagen. Ze mistte mij natuurlijk veel te veel.  ;-)
Roos is al die tijd bij mijn baasje gebleven. Dat kan ik wel waarderen. Ik heb Roos daarom ook even uitgebreid kusjes gegeven. Niet dat dat iets bijzonders is, want dat doe ik altijd als ik Roos zie.

Dit ziekenhuis bezoekje was natuurlijk wel even een flinke klap. Maar we laten ons er niet onder krijgen. We gaan vanaf nu gewoon weer verder met die stijgende lijn!
Het ziekenhuis bezoek was opzicht wel een fijne ervaring, want ze waren erg kundig en wisten bij binnenkomst ook meteen wat Ehlers Danlos is. Dat bleek ook wel nodig want door de aanval schoten er gewrichten uit de kom, dat is een gevolg van het Ehlers Danlos syndroom.

Ondanks, dat ik Nina vaak irriteer, kunnen we ook best lief zijn samen.