Winter in het bos!

Alleen thuis

Ik moet regelmatig even alleen thuis blijven. Dit is vooral in de avonden want dan moet baasje vaak met spoed naar een dokter. Mijn baasjes waren benieuwd wat ik allemaal zoal doe als ik alleen thuis ben, nou zoals je ziet ben ik hartstikke braaf. Ik loop alleen wat te snowberen en te kletsen, maar dat zijn jullie toch wel van me gewend.

Vandaag was eigenlijk de dag dat wij de jaarlijkse test zouden afleggen met Erika van Bulters & Mekke. Helaas kon dit niet doorgaan doordat baasje weer eens in het ziekenhuis lag.

Als baasje uit het ziekenhuis komt is ze vaak erg moe en beroerd van de medicijnen die ze heeft gekregen. Dan gaan we samen gewoon even goed uitzieken en uitrusten. Maar geen zorgen, wij zorgen altijd dat we er weer boven op komen! Zoals jullie weten genieten wij van handbiken (fietsen) in het bos, in de natuur, dat is dan ook iets wat wij dagelijks willen doen. Om dit te kunnen doen moet baasje daar wel toe in staat zijn en dat betekend dat er een goede motivatie is om goed voor ons zelf te zorgen en er weer boven op te komen. Want vechten, dat kunnen wij. We genieten van de pieken. En die dalen, die zijn er nu eenmaal. Zonder die dalen zouden we niet zo genieten van de pieken.

Op slechte dagen wijk ik niet van haar zijde!

Frisbee

Weten jullie nog dat ik verliefd was op mijn frisbee, mijn blauwe fisbee. Jammer genoeg leeft dat ding al lang niet meer. Maar nou heb ik een nieuwe frisbee gekregen van het baasje van Happy.
Alleen baasje moet nog even leren gooien ;-)

Slimme hond

Die tijd van het jaar is weer aangebroken. De tijd van de lange grijswitte baarden en rode mutsen, de tijd dat baasje slipt als ze moet remmen met de handbike.
De tijd dat mijn pootjes en buik afgedroogd moeten worden na elke wandeling vanwege de vorst. En de tijd dat we wat meer binnen zitten. Maar niet getreurd, wij kunnen ons binnen ook prima vermaken.
Af en toe doen we een zoek spelletje, of doe ik een trekspel met de grote baas en mijn touw. Of ik doe denk spelletjes en kleine trainings-momenten met de kleine baas.

Mijn beste Maatje Daan

Ik heb jullie al vaker verteld over mijn maatje, mijn beste vriendje. Daan. Daan is PTSS-hulphond.
Als onze baasjes bij elkaar zijn zorgen we allemaal voor elkaar, onze baasjes zorgen voor elkaar, wij zorgen voor elkaar, en af en toe nemen we zelfs elkaars taken over. Als mijn baasje een aanval krijgt gaat Daan ook signaleren. En als het met John niet goed gaat kom ik ook even kijken.

Wat wij heerlijk vinden is als we met zijn allen samen op pad kunnen, dan zijn we allemaal het gelukkigst.

Verandering in de eetgewoontes

Ik vond het tijd voor wat verandering in mijn eetgewoontes. Meestal doen jullie dat zo rond het nieuwe jaar en is dat deel van jullie goede voornemens. Als mensen dat zeggen, betekend dat gek genoeg dat ze vaak minder gaan eten. Ik snap dat niet, als je dan toch de boel omgooit waarom niet meer eten?

Ik ben natuurlijk wel afhankelijk van mijn baasjes hoe veel eten ik krijg (dan tel ik de extra's  die ik zelf in het bos vind, zoals paardendrollen en paddenstoelen, niet mee). Dus om meer te kunnen eten had ik een slimme aanpak nodig. Ik ben normaal gesproken best wel goed in braaf zijn. Ik weet bijvoorbeeld dat ik niet mag bedelen en ik weet ook dat ik geen mensen-eten mag stelen. Maar om mijn punt duidelijk te maken, deed ik het  even helemaal anders. Elke keer als de baasjes hun eten op hadden ging ik extra hard zeuren omdat ik wist dat het bijna tijd zou zijn voor mijn eten. Ik deed net of ik een maand geen eten had gehad en uitgehongerd was. En de dramatische geluiden die ik daar bij maak niet te vergeten.
Als mijn baasjes niet thuis waren haalde ik een aantal keer zelfs de prullenbak overhoop, want ja, misschien zat er wel wat lekkers in. En als mijn baasjes te weinig geven moet ik het ergens anders zoeken, toch?
Ik heb zelfs een aantal keer wat van het bord van baasje gepikt, dat is eigenlijk niets voor mij, maar ik wilde toch echt duidelijk maken dat ik meer wilde eten. Ik lag haar dan achteraf breed grijzend aan te kijken vanuit mijn mand, met onschuldige oogjes zo groot als schoteltjes, mijn dopneus en wangen aflikkend.

Op een gegeven moment kwam de dag dat baasje zei, "waarom ben je toch zo ondeugend, heb je misschien echt honger?" Ik antwoorde hierop met een diepe zielige zucht zo van "je hebt me altijd al verwaarloosd". Ze tastte mijn lijf af, om te voelen of ik misschien af was gevallen. Wij hebben namelijk geen weegschaal. Ja, alleen een mensen-weegschaal maar dat vind ik zo'n griezelig ding. Daar heb je maar twee poten voor nodig. Ik sta liever met vier poten op de grond. Letterlijk en figuurlijk.
Baasje schrok een beetje toen ze inderdaad meende te voelen dat ik wat was af gevallen. Niet wetende dat ik elke nacht stiekem op de home-trainer sta. Dit hoorde natuurlijk allemaal bij mijn plan.

Het is weer de tijd van het verharen en het jeuken, dit kost ook extra energie en daardoor verbrand ik wat meer. Ook lukt het weer vaker om heerlijk samen naar het bos te gaan, en van al dat rennen naast de handbike val ik ook een beetje af. Het was dus niets voor niets dat ik dit plannetje gesmeed had, ik had gewoon echt behoefte aan meer eten.

Drie weken terug kwam de grote dag, baasje had na gerekend hoe veel eten ik mag hebben en besloot 150% van mijn vorige dagelijkse hoeveelheid te gaan geven. Zó he! Ik ben er dus flink op vooruit gegaan. Als ik weer mooi op gewicht ben wordt deze hoeveelheid weer wat aangepast, maar baasje zegt dat ik best een klein extraatje mag hebben, in gedachte houdend dat ik vaak last van mijn buikie heb dus regelmatig aan de diarree ben (en daar ook weer van af val).

En geen zorgen, baasje verwaarloosd me niet, baasje zorgt goed voor me. Ik heb vaker perioden dat ik af val of aan kom. 

Genieten jullie ook zo van de kleuren in de natuur?

Hond uitlaten in een rolstoel, hoe doe je dat?

Mijn baasje krijgt vaak de vraag hoe zij de riem aan de rolstoel vast maakt, en hoe zij mij uit laat in de rolstoel. Aangezien ze het leuk vindt om video's te maken besloot ze ook maar een filmpje te maken over dit onderwerp.

Op haar vorige rolstoel had ze de riem op een manier waarop hij heel stevig vast zat, maar er ook niet even af kon. Om de riem er af te halen moest ze eerst de rugleuning los halen. Dat was soms onhandig. Op deze rolstoel heeft ze daarom een manier bedacht om hem stevig vast te zetten, maar ook de mogelijkheid te hebben hem er af te halen.
De riem die wij gebruiken komt van een heup-riem af. De band die de riem comfortabel maakt voor je heupen hebben we er af gehaald, zo hou je alleen de riem over met een lus.

Mijn nieuwe dekentje

Ik heb een cadeautje gekregen van een goede vriendin van ons. Ik ben er erg blij mee, het is een zacht dekentje die heerlijk ligt en die ik overal mee naar toe kan nemen!

Verder gaat het zijn gangetje bij ons, ik heb de laatste tijd bijna geen  aanvallen gemist. Ik heb in augustus één keer een aanval gemist en dat ging ook gelijk fout, baasje had een fiske snee in haar lip die ze met 15 hechtingen hebben gehecht. Maar ik ben ook maar een hond, heel af en toe mis ik een aanval. Dat kan verschillende redenen hebben, misschien zit ik niet lekker in mijn vel of ben ik te veel gefocust op andere dingen. Hierna heb ik geen enkele aanval meer gemist!

Klik hier om meer filmpjes van baasje te zien

Enge gordijnen

Baasje moet vaak rusten. Bijvoorbeeld als ze een aanval heeft gehad, of als ze afspraken heeft waar ze energie voor over moet houden. Ook moet ze van de neuroloog een paar keer per dag met het hoofd ondersteund liggen zodat er minder druk op de nekhernia staat.
Nou heeft ze van de grote baas een cadeau gekregen, een goede ligstoel voor buiten! Super fijn is dat. Als ze buiten ligt loop ik lekker door de tuin te Snowberen, ga af en toe even naar binnen om af te koelen als het warm is, en kom dan weer naar buiten om te kijken hoe het met baasje gaan. Maar dat gordijn, dat is me toch een partij spannend. Als ie stil hangt is er niks aan de hand maar als de wind waait dan beweegt hij heen en weer en daar gaan mijn staart haren gewoon van overeind staan.
Met een beetje aanmoedigen van baasje heb ik mijn angst inmiddels overwonnen. Samen overwinnen wij alles.

Het signaleren gaat toppie, ik heb de laatste weken geen aanvallen gemist! De grote en kleine baas zijn blij met me, het haalt een hoop zorgen weg. Er wordt veel tijd in het ziekenhuis doorgebracht en daar ben ik nooit bij. Ik blijf dan lekker thuis, dat is rustiger voor mij en voor mijn baasjes. Ik krijg dan altijd trouw bezoek van opa, en dan mag ik even lekker naar het bos. Dat is veel leuker dan naast een ziekenhuis-bed liggen. En voor mijn baasje is het fijn dat ze niet hoeft te denken aan het uitlaten en mijn beweging (die ik toch echt elke dag nodig heb).

Radiostilte

Sorry voor de stilte van onze kant. We kregen een aantal bezorgde mails of alles wel oke gaat met ons. Ja hoor, het gaat prima! Er zijn eigenlijk geen nieuwtjes.

Zie hier een leuke foto van mijn beste vriend, Daan.

Bulters & Mekke is een prachtige stichting die veel mensen helpt die geen assistentie-hond vergoed krijgen van de verzekering. Dit was bij ons ook het geval, terwijl mijn baasje mij toch echt hard nodig heeft!

Daarom zoeken we mensen die Bulters&Mekke willen steunen, al is het maar 50 cent. Alle beetjes helpen. KLIK HIER voor meer informatie.

Ook is er een boek uitgekomen over assistentie honden in de psychiatrie. Hier staan Daan en zijn baas John ook in! Erg interessant, leerzaam en leuk om te lezen. Heb je interesse om het boek te kopen en daarmee de stichting te steunen? Klik dan HIER

Off road!

Dit zal wel het laatste filmpje zijn met deze rolstoel. Baasje heeft namelijk de nieuwe (oude was aan vervanging toe). Ze kan er alleen nog niet mee handbiken want de handbike staat nog ingesteld op de oude rolstoel.

Na wat heftige weken met meer duidelijkheid over baasje haar medische situatie even een lekker ontspannen filmpje. 

Helpen met de was

Wat is er aan de hand?

De laatste dagen hangt er hier een energie in huis waar ik niet veel mee kan. Ik heb het nog nooit mee gemaakt, dus ik weet niet wat het betekend. Mijn neus ruikt dit voor het eerst. Soms moeten er mensen huilen, maar ze zijn niet verdrietig. Ik krijg het gevoel dat ze blij zijn maar toch doen ze een beetje gek. Ze gaan elkaar steeds knuffelen en als ze met mensen praten worden mijn baasjes gefeliciteerd. Dat is toch altijd zo met verjaardagen of zo?
Tja, wat moet ik hier nu mee. Ik weet wel dat ik er erg moe van word en dus steeds uitgeput in mijn mandje lig. Ook word ik af en toe wat onzeker, wat doen mijn baasjes toch? Wat spoken ze uit? Dus ik ga maar gewoon stevig tegen ze aan liggen en veel knuffelen. Mijn baasjes zijn blij, dus ben ik dat ook!

In het bos

Takken. Overal waar ik kijk zie ik takken. 

Ik weet van gekkigheid niet welke ik vast moet pakken. 

Takken hier, takken daar, misschien zit er wat in baasje haar fietstas.

Kijk! Een eekhoorn. 

Totaal niet afgeleid.

Succes met de alarm knop

Daan en ik, wij zijn beiden assistentie honden. We zijn beste maatjes. We houden allebei van oneindig lang spelen, met elkaar en in het bos. Ik ben de ying en hij de Yang, we zijn beiden zo verschillend en daarom juist in evenwicht. Waar ik in de auto zenuwachtig aan het piepen en het blèren ben, legt hij rustig zijn kop tegen het raam en wacht relaxt af tot we op de plek van bestemming zijn. Als we even alleen gelaten worden zijn de rollen perfect verdeeld: ik maak de deuren open zodat Daan op bed kan liggen. Daan pakt af en toe stiekem wat mensen-eten van tafel omdat ik dat niet durf. Ik kan dan de kruimels op eten. 

Ook het signaleren doen we allebei anders. We hebben immers allebei een andere functie. John, de baas van Daan, heeft PTSS. Daan signaleert wederom erg rustig en relaxt. "Op zijn Daans", zou John zeggen. Dit is ook wel zo fijn, rust is iets wat nodig is bij PTSS. Ik signaleer een epileptische aanval door een korte blaf. Daan blijft met zijn kop op zijn baas liggen, ik daarentegen ben er eigenlijk wel klaar mee zodra ik heb geblaft. Tja, ik heb het toch aangegeven? Ik wacht liever niet te dicht bij op de aanval, want ik weet dat baasje dan allerlei onverwachte bewegingen gaat maken waar ik niet op in kan spelen. Het is voor mij daarom rustiger om even op afstand te wachten tot de aanval voorbij is.

Het signaleren gaat nog steeds super goed, laatst heb ik wel een aanval gemist, maar ik ben ook maar een hond. De alarm knop hoef ik bijna nooit te gebruiken, het is nog maar een aantal keer voorgekomen. Baasje was dan ook blij verrast dat ik HELEMAAL ZELLUF de alarmknop in drukte tijdens een aanval waarbij de grote baas niet thuis was. Ik wilde even laten zien dat ik die knop heus niet vergeten was, en dat ik echt wel slim genoeg ben om zelf te bedenken wanneer die knop nodig is, in plaats van dat ik wacht op het commando om de knop in te duwen. Hierdoor was de grote baas al thuis voordat baasje uberhaupt uit de aanval was. Dit geeft haar een veilig gevoel, want stiekem is ze altijd een beetje bang dat ze helemaal verkeerd terecht komt tijdens een aanval, en daardoor bijvoorbeeld hoofdletel op loopt. Als dit het geval is kan ze natuurlijk niet zelf het commando "knop" geven. Dit is een steuntje in de rug van mijn baasje, gewoon omdat ze dat wel kon gebruiken! Het gebeurt nog steeds wel frequent dat baasje in het ziekenhuis beland, maar gelukkig lang niet meer zo vaak als een aantal weken geleden. 

Als je denkt dat alles tegen zit, denk dan opnieuw

De vakantie van de grote baas is afgelopen. Dat betekend dat ons "normale" ritme weer begint. Ergens is dat eigenlijk wel prettig. Het is alleen zo jammer dat de grote baas dan niet meer thuis is overdag! 

Met ons gaat het, zoals altijd, met ups en downs. Er zitten fantastisch goede dagen tussen, maar ook dagen dat het wat minder gaat met baasje. Dat zal altijd wel al blijven, iedereen heeft immers dagen waarop je je wat minder fit voelt. Bij baasje kan het alleen wat heftiger uiten. In aanvallen bijvoorbeeld. Tijdens die aanvallen heeft mijn baasje, zoals jullie weten, vaak luxaties (dat komt dan weer door het zwakke bindweefsel t.g.v. EDS). De schouder is inmiddels zó kapot dat zelfs ze specialisten de schouder niet of met moeite terug in de kom krijgen. Dit resulteert de laatste tijd in spannende nachten in het ziekenhuis. Als hij niet terug in de kom gaat moet de schouder namelijk met spoed geopereerd worden. Want ja, hij kan moeilijk uit de kom blijven! Maar het is onverstandig om te opereren omdat baasje nog niet aanval-vrij is. Wanneer de schouder geopereerd is en er komt een epileptische aanval overheen, zijn we verder van huis want dan wordt de schouder weer kapot getrokken. Een lastige situatie dus. 

Het zonnetje laat zich steeds wat vaker zien, en met het Handbiken gaat het ook weer steeds beter! Baasje haar conditie gaat heel langzaam maar zeker vooruit. Zo zie je maar; aan alle slechte perioden komt een eind. Als je denkt dat altijd alles tegen zit, denk dan opnieuw. Er zijn zat dingen om wél dankbaar voor te zijn. En in ons kleine gezinnetje is dat vooral de liefde voor elkaar. We hebben het getroffen met elkaar. Met zijn drietjes zijn we een mooi team! 

Nu baasje weer langere afstanden kan afleggen ben ik weer vaker op ons vertrouwde veldje en in het bos te vinden.

Het is nog niet dagelijks, maar dat streven blijft staan en dat gaat ons wel weer lukken! 

Vakantie in Limburg

Zoals ik eerder al plaatsen zijn wij een paar dagen weg geweest. De grote baas heeft vakantie en gaat na de vakantie bij zijn nieuwe baan beginnen! We hebben vooral genoten van de prachtige natuur en ons huisje op het bungalow park. In het filmpje kunnen jullie een beetje mee genieten!

Jarig!

Vandaag ben ik vier jaar oud geworden! Tijd voor een feestje.

 Hier onder een filmpje van iets wat ik het liefst doe: naast de Handbike rennen, lekker op pad met baasje. 

Lekker weg

Ik ben lekker even een paar dagen weg met mijn baasjes. Baasje zal hier misschien nog wel wen filmpje van in elkaar zetten. Tot nu toe heb ik genoten van de wandelingen in het bos, wij zijn alle drie een beetje verslaafd aan het bos. We zijn bij het drie landen punt geweest. Ook heb ik drie landen vogels gehoord ;-). Ze klinken hier heel anders dan thuis en dat is erg fascinerend! 

Assistentiehond Snow gaf Melanie haar leven terug.

Mijn maatje Daan

Regelmatig komt er hier iemand over de vloer waar ik uuuuren mee kan spelen. En dan heb ik het niet over mijn vriendinnetje Happy, want zij is mijn kleine kroelkont, maar spelen gaat een beetje lastig omdat zij zo klein is en ik heel groot. Ik heb het over Daan, hij is PTSS assistentie hond. En wij kunnen samen erg goed spelen. Zo sabbelt hij bijvoorbeeld al mijn knuffels af, waarna ik ze weer netjes op een rij in mijn mand leg om te drogen. Of ik sleep Daan aan een touw de kamer door, zodat baasje niet meer hoeft te dweilen. Ook hou ik er van om mijn neus op te trekken waardoor mijn tanden zichtbaar zijn en ik een kreukel-neus heb. Ik ben dan zogenaamd heel erg eng. Daan en ik bijten elkaar speels in elkaars nek, daar komt heel wat kwijl bij kijken. Is niet erg, kunnen we meteen als gel gebruiken om mooie kapsels te creëren. Als we weer eens een knuffel kapot hebben getrokken, zorgen we samen voor sneeuw. De hele kamer is dan versiert en onze baasjes willen dat steeds weg vegen met de bezem. Als er geen sneeuw meer over is spelen we met de lapjes stof die over zijn gebleven.

Weer eens een video

Ja, ik dacht laat ik maar weer eens wat dingen uit ons dagelijks leven laten zien. Momenteel is dat niet erg veel zoals jullie weten, maar óók op deze dagen zijn wij een goed team.
Als baasje heeft gedoucht, en ze heeft een lege bus Rituals shower gel perongeluk laten vallen, dan ruim ik die even voor haar op. Net als rond slingerend vuile was of oud papier. En nee dit is geen rommel.
Ook kunnen jullie zien hoe zen ik word als ze piano speelt. Dat heeft baasje dit jaar eindelijk weer opgepakt. Jammer genoeg lukt het nog niet om veel te spelen, soms zelfs een paar weken niet, maar er is een begin gemaakt en dat is het belangrijkst.

Soms heeft baasje het gevoel dat ze tijd verspilt doordat ze zo veel moet rusten. Maar je kunt alleen tijd verspillen als je vergeet te genieten.

Bulters Mekke at Sea

Zondag was de dag waar ik, mijn baasje en veeeele anderen naar uit hebben gekeken. Namelijk: Bulters Mekke at sea. Alle hulphonden teams werden uitgenodigd naar het strand te komen en de honden heerlijk te laten uitwaaien.
Aangezien iedereen wel een chronische aandoening/ziekte heeft was dit een super leuke en bijzondere dag. En voor ons is het ook niet zo vanzelfsprekend. Maar ooooh wat hebben wij genoten.

Baasje met twee vrienden!

Toen we aan kwamen zag ik alleen maar zand, zand en zand. In de verte was er zelfs water, maar ik heb net gedaan alsof me dat niet interesseerde, beetje pootje baden en zo, maar niet zwemmen.
Al snel zag ik mijn grote vriend Daan en baas John, samen met Jazz en Knut met hun baasjes. Oh en zo veel andere honden dat ik ze niet heb kunnen tellen. Binnen no-time was ik overprikkeld, mede doordat mijn baasje dat ook was. En toevallig ben ik erg goed in het spiegelen van mijn baasje.

Baard in de keel

Hallo allemaal,
Momenteel ben ik behoorlijk aan het verharen, er liggen dikke plukken haar door het heeele huis. Kunst noem ik dat. Baasje gaat er vaak met de stofzuiger overheen, dat vind ik niet leuk, dus leg ik weer wat nieuwe haren neer.
Soms jeukt het ook wel, en dan ga ik in mijn vacht bijten en laat ik een prachtig "propje" haar achter.

De grote en de kleine baas besloten mij eens grondig te borstelen, heerlijk vond ik dat. Tijdens het borstelen zag ik ineens een berg "kunst" naast me en nam een grote hap haar. Ik dacht: misschien krijg ik dan eens de baard in de keel. Tsja het haar komt uit mijn eigen vacht, dus het is homeopatisch. ;-)

de wacht houden bij het pashokje

De situatie hier is nog steeds hetzelfde. Niet echt fantastisch dus. (understatement)
Van de week had baasje even energie om het dorp in te gaan. Daar genieten we dan ook zeker van, want hoewel dat normaal gesproken de normaalste zaak van de wereld is, is het voor baasje weer een heel uitstapje waar ze moe van wordt. Maar er waren broeken in de aanbieding en die moest en zou ze passen.. Vrouwen...
Ik heb toen mooi de wacht gehouden tijdens het passen, met mijn hoofd onder het gordijn door. Als mijn koppie zwaar werd kon ik hem lekker neerleggen op de rolstoel, die daar prachtig geparkeerd stond.
Baasje is enorm geslaagd en heeft mooie broeken gekocht.
Toen we weer thuis waren hebben we samen lekker lang uit op de bank gelegen.
Mensen stellen vragen over de medische situatie van mijn baasje. Er zijn veel te veel aanvallen.
Waarom gaat het nou nog steeds niet beter en waarom grijpt er niemand in? Nou, er is veel onduidelijk en ingewikkeld. Wij zetten de details liever niet allemaal op internet.

Soms zakt de moed ons wel eens in de pootjes. Maar ik ga dan altijd even op zijn kop staan (of liggen), dan komt de moed wel weer terug. Daarnaast speel ik veel met mijn lieve honden vriendjes, want ik heb het geluk dat beide vrienden van mijn baasje / mantelzorgers een hond hebben. Hulphonden wel te verstaan, net als ik.

De BultersMekke methode

De bultersmekke methode, in dit filmpje wordt uitgelegd wat dit inhoudt. Ik kom er ook in voor, samen met baasje!

Bloemetje van de maand

Meer dan 17.500 mensen hebben de afgelopen weken gekeken naar de video “Dit is wat er gebeurt als je een assistentiehond aait”. Het begon als een actie van Melanie Schwanen, die in het ziekenhuis terecht kwam omdat haar assistentiehond Snow werd lastiggevallen.

Melanie kreeg daarom vandaag van BultersMekke het bloemetje van de maand, dat we vanaf nu maandelijks gaan uitreiken aan iemand die zich verdienstelijk maakt op het terrein van assistentiehonden.

Klik hier om het artikel op de site te lezen van BultersMekke

Ik vond dat ik daarom wel een ere plekje op de bank had verdiend ;-)

Slapen

De laatste tijd zijn de nachten voor mijn baasje, wanneer ze niet in slaap kan komen, vreselijk. Ze heeft veel last van de pijn van alle luxaties door de afgelopen maanden. Ze heeft vooral in haar heup en schouder extreem veel luxaties gehad en daardoor zenuwschade en schade aan de kapsels.  Als ze eenmaal slaapt gaat het wel want ze is zo moe / uitgeput dat ze dan wel doorslaapt ondanks de pijn.

Dit is misschien niet zo'n leuke blog maar wel de werkelijkheid. Ik heb het er in een eerdere blog ook al over gehad ; ik kom dan lekker bij haar liggen en "troost" haar. Dat kan ik heel goed. 

(Baasje: Niet schrikken, op deze foto hier onder heb ik niets aan mijn pols ofzo. Dit is een vetbandje om mijn infuus goed te laten zitten. Ik heb een infuus zodat ze daar de medicatie door kunnen spuiten wanneer dat nodig is)

Normaal gesproken  hou ik er niet heel erg van om 's avonds lang op bed te liggen want ik krijg het heel snel warm. Ik lig liever op de grond, onder het bed. Maar de afgelopen tijd, sinds ze zo veel pijn heeft, doe ik dat wel (op het bed liggen, lekker tegen baasje aan). En snurken dat ik dan kan! Baasje wordt rustig van mijn ontspannen ademhaling (alleen zegt ze vaak dat ik een smintje moet nemen ofzo iets) en mijn grote warme poten op haar lijf. Hierdoor kan ik haar toch een hoop verlichting geven. En regelmatig valt ze daardoor lekker in slaap. 

Wat een verlichting een hond wel niet kan geven he. Ik ben zo goed! Waar ik ook goed in ben is scheten laten, en sja dan is ze weer klaar wakker. Ach. Ik heb zo mijn kwaliteiten. 

Mantelzorg

Mantelzorg. Raar woord is dat eigenlijk, een woord waar van ik de betekenis in relatief korte tijd zeer goed heb leren kennen. Want mijn baasje heeft nog nooit een slechte periode gehad die zó lang duurt. 

Als het niet lukt om met mij naar het veldje of het bos te fietsen, is daar altijd die lieve opa (die ook altijd klaar staat als het om vervoer naar bijv ziekenhuizen). Ik spring dan vol enthousiasme in zijn auto, om vervolgens in het bos vrijgelaten te worden. Voldaan kom ik daarna weer thuis. 

Ook hebben wij lieve vrienden die tevens mantelzorgsters zijn. Hoe vervelend wij dit ook vinden .. Vrienden hou je het liefst gewoon vrienden. Aan de andere kant is het ook wel weer prettig. Bij goede vrienden zoals John (met zijn hulphond Daan, leren kennen via stichting BultersMekke), en Jantine (met haar hulphond Happy, lotgenote van baasje qua Ehlers Danlos Syndroom) voelen wij ons erg op ons gemak en is het minder moeilijk om zorg of hulp toe te staan. 

Laatst was ik een beetje te laat met signaleren waardoor mijn baasje ten val kwam en een hele mooie haarband om moest ;-). Hier staat ze op de foto met deze mooie haarband en onze goede vriend John. 

Wij voelen ons erg dankbaar dat we zulke lieve mensen om ons heen mogen hebben. Het is belangrijk dat de grote baas ook zijn rust kan krijgen. 

Laatst waren Jantine en happy er weer en zij bleven slapen, dit is altijd ontzettend gezellig. En 's avonds gezellig met zijn vieren in bed. Hihi. Zie foto;

Wat er mis loopt als je een hulphond aait.

Opnieuw even aandacht voor deze video van Snow en mij, mooi in elkaar gezet door Dogtime DVD's

Gelukkkig nieuwjaar

Bal bal bal bal

uren knuffelen op slechte dagen

Wij hebben een ontzettend gezellige jaarwisseling gehad. Allemaal de beste wensen nog.
We hadden gehoopt met wat minder aanvallen het nieuwe jaar in te gaan, maar helaas. Wanneer we naar buiten kunnen genieten we daar vol op van, maar het komt tegenwoordig ook veel voor dat baasje gewoon een hele dag op bed ligt. Haar lijf heeft gewoon geen reserves meer, dus zodra ze iets onderneemt heeft ze een enorm lange herstel tijd nodig.
 Ook dat vind ik niet erg, dat hoort bij mijn baasje en bij mijn werk. Ik heb passie voor mijn werk/baas.

Wie handelt vanuit passie, heeft geen werk, maar leven. 

Wij kunnen heel goed saampjes knuffelen.
Gelukkig zijn er ook genoeg leuke momentjes dat ik lekker kan ravotten met mijn honden-vriendjes, en de grote baas die mij 's avonds uit laat. Wij zouden eigenlijk de basistest herhalen deze week, maar deze is afgezegd omdat mijn baasje die nacht daarvoor helemaal plat gespoten was vanwege een heftige aanval. Als een zombie de basistest doen zagen we niet gebeuren.

Wij zijn van plan binnenkort weer een nieuwe video te maken. We hebben zelf al een ideetje, maar wat zouden jullie graag op film willen zien? Ik show graag mijn kunsten!