Weten jullie nog, die keer dat ik een pot nutella van het aanrecht had gewimpeld en kundig uit gelikt had.. Nou, nu lagen er allemaal kleine balletjes op de tafel, een soort eitjes. En die roken een beetje hetzelfde als die pot met nutella.
Ik heb er eens voorzichtig zo'n eitje van tafel af gehaald. Terwijl ik het eitje, met het glimmende papiertje, voorzichtig tussen mijn tanden hield, kreeg baasje me in de gaten. Ik liet hem los en ging in mijn mand liggen. In de plaats van het eitje kreeg ik een botje, dus voor mij was het probleem opgelost.
Toch kan ik het fenomeen "ei" maar niet los laten. Laatst lagen er twee gekookte eitjes op het aanrecht, en ik bleef er maar naar staren, ze rolden namelijk een beetje heen en weer! Ik stond klaar om er eventueel een op te vangen, met grote speelse oren.
Toen mijn baasjes de eitjes gingen pellen kon ik het niet helpen, ik hield mijn ogen strak op het eitje gericht en bij elk geluidje spitste ik mijn oren, draaide ik mijn koppie. Ik weet dat ik niet mag schooien, maar dit is anders.. Jammer genoeg aten ze de eitjes ZELF op, want ze hadden er dit keer maar 2 gekookt. Pff, wat een teleurstelling. Ik ben diep gekwetst.
Een paar dagen later lag er zo'n eitje, zo eentje met een glimmend papiertje, op de grond. Ik heb er even aandachtig naar staan kijken. Want wat doe je in zo'n situatie? Een mega interessant eitje, je wil hem oppakken, maar je weet dat het niet mag.
Ik heb een tussenweg gekozen. Heb het eitje weer voorzichtig opgepakt (nadat ik hem een paar keer heen en weer heb geslagen met mijn voorpoten, achteraan heb gerend alsof het een muis was, en gevangen met grote voorzichtigheid en zorgvuldigheid tussen mijn voortandjes) en naar mijn baasje gebracht.
Ze had het in eerste instantie niet eens door, omdat ik hem zo zachtjes en voorzichtig naast haar neer gelegd had. Je moet tenslotte ook erg secuur te werk gaan met zo'n eitje, voor je het weet gaat ie kapot.
Na een tijdje piepen en schuin aanstaren snapte ze wat er aan de hand was. "oh dankjewel lieve snow wat ben je braaf geweest" was haar antwoord. Geen bot, niks. Diep teleurgesteld was ik.
Er liggen nog steeds wat van die eitjes in een bakje. Soms vangt een ei mijn blik, dan kan ik niet anders dan staren. Goed bekijken. Met grote speelse oren. Want je weet het, hij kan zo ineens weg rollen. En als dat zo is, dan pak ik hem op, voorzichtig tussen mijn voortandjes. Dan breng ik hem naar mijn baasje. Want dat is wat ze wil. En ik ben braaf.
Maar soms is baasje weg.. Als ze weg is, dan denk ik er niet over om er voorzichtig mee te doen. Dan pak ik gulzig zo'n eitje, gochel ik wat met mijn poten, verbrijzel ik hem tussen mijn kiezen en slik ik hem door. En voor je het door hebt zit eitje+papiertje dan in mijn buik en poep ik glitters.
