Waarom een bedje op de grond?

Lekker bij baasje liggen, op het bedje op de grond.

Ik heb besloten dat ik te weinig heb geschreven dit jaar. Als ik kijk naar het aantal blogs per jaar, neemt dit behoorlijk af. Dus; regelmatiger schrijven, meer updates. Dat is alvast één goed voornemen voor 2016.

Hoe komt dat nou eigenlijk, dat baasje altijd al keurig op een "bedje op de grond" ligt, zoals zij dat zelf noemt.
NOU DAT KOMT DOOR MIJ> IK BEN GEWELDIG.
Ik geef die aanvallen natuurlijk ruim van te voren aan - en dan kunnen de baasjes een heerlijk bedje op de grond bouwen. Oke, ik ben niet perfect. Ik heb ook mijn momenten dat ik ze mis, of dat ik ze net een minuutje van te voren aangeef waardoor we erg weinig tijd hebben, of net iets te laat waardoor baasje alsnog valt. Maar dit gebeurt zelden.
 Soms duurt het wel een half uur tot maximaal drie kwartier voordat die aanval een keertje aan komt kakken. (over kakken gesproken, ik kak weer heerlijke stinkende drollen waar ik mijn baasjes mee kan pesten. Expres even met die staart voor het gezicht wapperen en zo).  Soms is het best lastig om op zo een aanval te wachten, want iedereen is - soms ongemerkt - toch een beetje gespannen. Daarom ligt baasje maar vast op een lekker bedje, altijd fijner dan die koude grond. Ze kan zich dan niet bezeren en het is een stuk warmer en comfortabeler. Dat bedje wordt gemaakt van een dekbed/dekentjes en kussentjes - Iets waar mijn baasje sowieso al gek op is

Waarom op de grond? Omdat er incontinentie kan optreden tijdens een aanval, en dan zou de bank vies worden. Of ze kan op haar tong bijten waardoor er bloed op de bank of het bed zou komen. Dan zul je begrijpen dat de vloer een handigere plek is. Bovendien moet zij op de grond liggen wanneer we haar heup terug in de kom gaan zetten. Een bank of bed veert te veel mee en geeft daardoor problemen bij het reponeren.

Even voor alle nieuwkomers: tijdens een epileptische aanval gaan er gewrichten uit de kom, en die moeten daarna weer gereponeerd worden. De gewrichten luxeren gemakkelijk doordat baasje EDS heeft (Ehlers Danlos Syndroom).

Een witte kerst

Wat ik nog vergeten te vertellen was in mijn vorige blog: wij zijn laatst naar John en zijn hulphond Daan geweest, samen met mijn vriendinnetje Happy (www.kleinehappy.blogspot.nl). We hebben daar enorm genoten. We hebben een goede vriendschap, zowel de honden als de bazen.

Wij hebben gezellige kerstdagen gehad. Echt een kerst gevoel had ik niet, het lijkt helemaal geen winter, het lijkt wel herfst. Ik had graag genoten van mijn schutkleur in de sneeuw, maar voor baasje toch wel prettig dat het niet zo koud is.

 Voor kerst avond had ik een knuffel eend gekregen van mijn baasjes. Fan-tas-tisch vond ik hem. Ik heb hem dan ook, zoals een echt witte wolf, binnen een half uurtje onthoofd. Ik kwam er ook achter dat je die witte vulling er lekker uit kunt pulken. Dus heb ik er voor gezorgd dat we toch nog een witte kerst hadden in huis. Overal lagen witte pluizen, gaaf joh, ik voelde me helemaal thuis. De grote baas was vrij, dus konden we lekker met zijn drieën op pad, spelen met de bal enz.

Het is voor mijn baasje af en toe wel moeilijk om elke dag met mij er uit te gaan. Momenteel heeft ze zo weinig energie en dan is die drempel best groot. Maar ze hoeft mij maar een keer in mijn ogen te kijken en we staan weer buiten. Jammer genoeg niet altijd meer handbiken. Hopelijk gaat het in 2016 een stukje beter en kunnen we het handbiken weer zo opbouwen dat we weer op een uur per dag zitten (want dat was ooit onze standaard, gewoon een uur per dag fietsen in het bos, wat missen we dat soms)

 Eerste kerstdag gingen we naar de schoonfamilie. Daar heb ik laten zien hoe lomp en onrustig ik kan zijn. Af en toe moet ik die skills toch weer even tevoorschijn halen. Stel je voor dat men denkt dat ik het niet meer kan! Ik heb een glas om gegooid en heerlijk in de weg gelegen, maar toch werd mijn aanwezigheid gewaardeerd. En dat was erg fijn.

Tweede kerstdag hebben we bij de familie gegeten, ook dat was gezellig. Ik kon mijn maatje Simba (de Maltezer) weer zien. Ze zeggen dat hij dement is. Hij loopt tegen dingen aan enzo. Nou, daar hoef je niet dement voor te zijn toch?

Ook heeft mijn baasje wat tijd in het ziekenhuis moeten spenderen, maar daar gaan we verder niet op in, dat is geen leuk onderwerp, toch?! We kijken uit naar oud & nieuw. Dit gaan wij bij Happy en haar baasje vieren, zodat we niet zo veel last van het vuurwerk hebben. Daan en zijn baas komen ook. Groot feest dus. 

Een worstje als neus

Bal bal bal bal bal bal bal bal bal bal

Het is winter, het is bijna kerst, maar er ligt geen sneeuw. Jammer vind ik dat. Ik heb de perfecte schutkleur! Voor baasje is het wel fijn dat het niet ijskoud is, en zonder sneeuw beweegt het ook een stuk makkelijker voort in een rolstoel of met de handbike.

Zoals jullie in mijn vorige blogje lazen hebben we een terugval, maar geen zorgen, we hebben samen veeeeel lol en knuffelen veel. Is het niet in bed, dan is het wel buiten. Maar ach, soms gaat zo' n kusje ook fout en zie ik de neus van mijn baasje aan voor een worstje. (zie foto) Maar meestal zijn het gewoon liefdes knabbeltjes, kusjes, neusjes en likjes.

We zijn ook weer bezig met het opfrissen van een aantal basis-onderdelen. Binnenkort gaan we de basistest herhalen. Als BultersMekke hulphond zijnde moet je ieder jaar de testen herhalen om te kijken of je nog wel geschikt bent. Ik ben vol zelf vertrouwen, maar mijn baasje is zoals altijd weer eens onzeker. Moe word ik er van ;-).

Als baasje een slechte dag heeft is de grote baas er gelukkig ook nog. Ik mag sowieso altijd los mee naar buiten als hij bijvoorbeeld de vuilniszakken weg gaat gooien, of andere bezigheden buiten. Dan ben ik heel erg braaf .. Behalve als ik een kat zie. Oh joh, laatst zag ik er een en die móest ik gewoon opjagen (je moet niet denken dat ik iets angstaanjagends doe wanneer ik de kat eenmaal te pakken heb, want dan is ie toch wel erg eng en ren ik naar de benen van mijn baas om er achter te schuilen). Ik rennen joh.. Maar die boef van een kat glipte door een gat tussen het stalen hek door. Dat kan ik ook wel dacht ik. Boem. Toen was ik even duizelig.
Met de grote baas kan ik ook heel leuk spelen.

 

  Ook mijn hulphonden taken voer ik nog steeds trouw uit, als jullie soms denken dat signaleren het enige is wat ik doe, nee hoor dat is niet zo. Ik kan ook nog steeds heel goed helpen met de jas en de schoenen. Nog steeds kan ik errug enthousiast zijn daar in. En dat vindt mijn baasje niet fijn want dan kan de jas kapot gaan. Maar ik kan het gewoon niet helpen, ik geniet van wat ik doe. Maar de rust komt er al steeds meer in te zitten. Ik ben dan inmiddels ook al een drie-jarige hond.

Helpen met de laars uittrekken.

Wachten op de ambulance

Het leek beter te gaan. Maar door een samenloop van omstandigheden toch weer een terugval. Regelmatig moeten wij op de ambulance wachten. En wachten duurt lang als je pijn hebt, aldus mijn baasje. Samen wachten maakt het een stuk aangenamer voor baasje. 

Als baasje pijn heeft

Soms heeft baasje slechte nachten door de pijn. Dan kan ze maar niet slapen. Ik bied haar dan graag troost, warmte, liefde en comfort. Op deze foto zijn we al knuffelend in slaap gevallen. 

Onbegrip maar ook vooruitgang

Baasje, baas en ik!

Wat is het heerlijk herfstig weer! Wij gaan regelmatig naar het veldje of een stukje door het bos (op verhard fietspad). Omdat we de handbike nog steeds niet terug hebben kunnen we niet naar onze favoriete plekjes in het bos.
Ik liep al vrolijk het verharde pad af, maar baasje riep me en zei dat we rechtdoor moesten. Nou, mijn snuit sprak boekdelen. Nu is het gelukkig overal wel mooi en vermaak ik me ook prima op het veld. Lekker tussen de bladeren en de eikels.

Die eikels hangen niet alleen aan bomen.. Baasje loopt regelmatig tegen onbegrip aan over haar medische situatie omdat er nog bepaalde onduidelijkheden in haar diagnose zijn. En er gaan ook roddels rond. Bepaalde mensen (zelfs artsen) kunnen blijkbaar niet meer voor hun zelf denken als ze een van die roddels te horen krijgen.
 Ik zou zeggen: wees gewoon jezelf, er zijn al zo veel anderen! Deze situatie soms erg moeilijk voor baasje, dit betekend namelijk dat ze soms gewoon geen medische hulp krijgt terwijl ze dat wel nodig heeft. Ik heb uitgevonden dat het beste medicijn daar tegen is; vijf keer per dag een dikke knuffel. Ik snap deze situatie niet altijd.. Ik ben immers ook maar een hond en ik spreek geen mensen taal. Maar één ding weet ik zeker: baasjes zijn om van te houden, niet om te begrijpen.

Het is weer zo ver

Wij blijven gewoon vechten. Samen staan we sterk! En soms moet je jezelf afvragen: zie jij een weg, of zie jij beren? Mijn baasje ziet een weg.. Oké oké, af en toe en beer. Een grote witte. ;-)
Als ze het even niet ziet zitten begin ik tegen haar te kletsen. Zij begrijpt mijn "woorden" evenmin, maar tóch begrijpen we elkaar en helpen we elkaar. Snap je het nog?
Gelukkig zijn er natuurlijk ook mensen/artsen/verpleegkundigen die aan onze kant staan (want zo voelt dat een beetje). En daar zijn wij ontzettend dankbaar voor. Eén van die artsen heeft er voor gezorgd dat mijn baasje heeel langzaam maar zeker wel vooruit gaat. We zijn van 7 aanvallen per week naar 3 aanvallen per week gegaan, hoera!

Nog steeds zijn daar de bezoekjes aan de spoedeisende hulp, waar mijn baasje niet onderuit kan komen. Ik mag dan niet mee, en moet honds alleen thuis wachten. En wat is er nou gezellig dan één hond? Juist, twee honden. Mijn lieve vriendinnetje Happy houdt mij wel eens gezelschap. En Happy haar baasje houdt mijn baasjes dan weer gezelschap in het ziekenhuis. Zie je wel, samen zijn we sterk!

Mijn baasje, met de grote baas en het baasje van Happy in het ziekenhuis, terwijl Happy en ik thuis de wacht houden.

Video: Signaleren

Hier dan het beloofde filmpje. Zo vertel ik mijn baasje dat er iets aan de hand is, dat ze waarschijnlijk een aanval krijgt. Dit filmpje bevat beelden van augustus en september. Baasje lag al veilig op bed toen ze begon te filmen, dus geen zorgen.

Baasje is haar handbike tijdelijk kwijt, deze moest terug naar de leverancier omdat er iets kapot is. Aan huis is dit meerdere malen "gerepareerd", maar aangezien het probleem bleef bestaan en niemand wist wat er nou precies mankeerde, is er besloten om de handbike terug te sturen. En het kan wel drie weken duren voordat hij weer terug is.. Tot die tijd heeft baasje een scootmobiel. We hebben allebei toch liever de handbike. Het is voor baasje best wel koud om stil te zitten met dit weer, zeker als je gewend bent in beweging te zijn (trappen met de armen!). Bovendien is een scootmobiel best wel groot en kunnen wij hier veel winkels niet in, en die afstand is dan weer nét te groot om lopend af te leggen voor mijn baasje. Dus al met al, wat zijn we blij met de handbike, en wat zullen we blij zijn als hij weer terug is!

Lekker dollen met de grote en de kleine baas.

Ambulance beer

Door de aanvallen en de luxaties van mijn baasje komen we veel in aanmerking met gekke mensen in fluoriserende pakjes. Ze denken zeker dat we een feestje geven.. Soms wordt baasje er wel moedeloos van.. Houdt het dan nooit op? Denkt ze dan. Maar ik vind het niet erg, ik sta inmiddels bekend als de knuffelhond en ze zijn allemaal gek op me. Uitzonderingen daar gelaten. Die willen mij in een andere kamer hebben, ze zijn bang dat ik ga bijten zodra ze aan mijn baasje komen.

Nu heb ik toch zo iets gaafs gehad, een beertje. Eigenlijk had ik twee beertjes gekregen maar de ene had zo'n lekker vachtje en van die lekkere oogjes. Die móesten er af. Nu heb ik er nog een over. Genaamd ambulance beer. Dat is wel even wennen. Normaal ben ik de "beer" in huis.

Oh ja: het beloofde filmpje van het signaleren komt wat later, sorry. 

Foto's na een aanval

Mijn angst voor het vallen van mijn baasje wordt minder en minder. Ik moet oppassen, straks word ik nog een stoere hond. Ik durf weer bij m'n baasje te gaan liggen, haar comfort en troost te bieden, en het wachten op de ambulance (want dat is vaak nodig om de geluxeerde gewrichten weer op hun plek te zetten) wat dragelijker te maken. 

Het is af en toe wel even zoeken voor mijn baasje wanneer ik nu een aanval signaleer. Als wij samen zijn doe ik dit namelijk al heel anders, en veel duidelijker, dan wanneer de grote baas ook thuis is. En wanneer we onder de mensen zijn of, bijvoorbeeld, op een verjaardag, doe ik dit wéér anders (en soms ook helemaal niet, omdat het me dan allemaal te veel is, al die prikkels. )

Baasje is gestart met nieuwe medicatie voor de epilepsie, en de andere medicijnen zijn van dosering veranderd. Het is dus even uitproberen wat werkt. Ik blijf mijn baasje gewoon bij staan, samen met de grote baas, tot ze goed ingesteld is. 

Er komt binnenkort weer een nieuw filmpje aan waarin het signaleren weer mooi naar voren komt. Als wij met zijn tweetjes zijn doe ik dit steeds duidelijker. Dat doe ik gewoon expres, want ik weet dat baasje de film camera klaar heeft liggen om het op video vast te leggen (voor jullie!), dus sloof ik me lekker uit. ;-)

Drollenpraat

Met de grote baas

Het is al weer even geleden dat ik wat heb geschreven, druk druk druk. De baasjes zijn bezig met de laatste klusjes van de verhuizing, we voelen ons al echt thuis hier. Het is eindelijk stabiel aan het worden, wat te merken is aan baasje haar gezondheid, want we zijn niet meer zo vaak in het ziekenhuis te vinden.
En nu moet de conditie weer opgebouwd worden, dat betekend veel handbiken (goh wat naar, dit doen wij zo graag), fysio én zwemmen. Dat zwemmen doe ik maar al te graag, maar dan wel in een baggersloot. Ik mag niet mee naar het zwembad. Nu we weer in Driebergen zijn, zijn we uiteraard ook veel in de Driebergse bossen en natuur in omgeving te vinden. Dit vinden wij heerlijk. De grote baas houdt er ook van, en dat vind ik geweldig. Samen met beide baasjes de bossen in en spelen maar!

Met baasje

Bij de fysio heb ik tegenwoordig mijn eigen kleedje mee. Ik vind het namelijk moeilijk om te blijven liggen als mijn baasje en haar fysiotherapeut in de oefenzaal bezig zijn. Het liefst blijf ik om ze heen cirkelen (herder he) en daar maak ik ook de nodige praatjes bij. Ik moet immers toch uitleggen wat ik aan het doen ben en wat er allemaal door mijn kop gaat. Als ze klaar is gaat het kleedje weer in de tas, schud ik mijn vacht uit zodat ze een aandenken aan mij hebben in de zaal, en geef ik de nodige knuffels aan de fysio. En dan weer, hup, naar huis.

Tegenwoordig eet ik vers voer ipv brokken. Dit ivm mijn gevoelige buik. Het is altijd even wennen als ik ander voedsel krijg, eerst slaan mijn darmen dan op hol, maar dat trekt na een paar dagen wel weer bij.
Momenteel poep ik groene drollen, gaaf man. Ik stond wel een beetje verbouwereerd maar trots naar die drol te kijken. Vroeger at ik mijn drollen op, maar dat vind het baasje niet zo fris. Onzin he? Ik ga toch ook niet zeuren als baasje sla aan het eten is, iets wat míj weer niets lijkt. Een groene drol is handig in het bos, dan zie je ze niet zo liggen. Al ruik je het al van verre. Maar ach, alles wat stinkt is leuk, toch??

Het signaleren van de aanvallen had weer eens een dipje. Een nieuw huis, een nieuwe grote baas (waar ik inmiddels de dikste maatjes mee ben), alles was gewoon even wennen. Doordat ik de aanvallen niet op tijd aan kon geven, is mijn baasje toen weer een aantal keren gevallen, wat voor mij erg traumatisch is. Wíl ik er nog wel bij zijn als er een aanval komt? Straks valt ze weer en dat vind ik zo naar. Maar gelukkig kreeg ik goede begeleiding van mijn baasjes en Erika Bulters, en geef ik de aanvallen inmiddels weer PERFECT aan. Zo goed zelfs, dat ik er een beetje in doorgeslagen ben. Soms zit mijn baasje wel een uur in spanning voordat die aanval eindelijk komt. Terwijl het voorheen tien minuutjes  was.

Wat wij erg leuk vinden, is dat er onderling contact is tussen de Bulters Mekke cursisten. Laatst zijn wij naar het bos gegaan met hulphond Happy en haar vrouwtje, én Knut & Jazz en hun baasjes. Allemaal hulphondjes die de tijd van hun leven hadden. Binnenkort gaan we weer gezellig naar Daan en zijn baas John. Daan is PTSS hulphond.

Belangrijk onderwerp in de media

Omdat wij (mijn baasje en ik) het zo belangrijk vinden dat er meer aandacht komt voor het niet-afleiden-onderwerp van hulphonden, hebben we onze energie gestoken in de media aandacht die we kregen n.a.v. het facebook bericht. In de facebook post legde ik uit dat je een hulphond niet mag afleiden omdat het ernstige gevolgen kan hebben voor de baas. De meeste mensen zijn zich daar niet bewust van, dat beseffen wij ons, vandaar de media aandacht.

Ons artikel in de telegraaf:

Bron: Telegraaf van 12 augustus 2015

Ook is er een heel mooi filmpje van ons gemaakt door Dogtime.nl

Nieuw filmpje, nieuw huis, nieuwe grote baas.

De grote en de kleine baas

 Eindelijk ons eigen plekje. Maar het is wel even wennen hoor! Alles is hier anders. De deuren gaan andersom open en dicht, sommige deurklinken zitten namelijk aan de andere kant. Het medicijn tasje staat op een andere plek. Mijn plaats staat op een andere plek. Álles is eigenlijk anders, maar goed, dat is best logisch in een nieuw huis ;-).

 Er is wel iets wat nog hetzelfde is: mijn stinkscheten. Ik denk dat ik mijn baasje een groot plezier doe om haar iets vertrouwds te geven, vandaar dat ik stink scheten én keiharde boeren laat. Ach, ik ben een vent, dan mag dat toch?

Ik heb ook iets nieuws geleerd, namelijk een lade open en dicht doen. Dit kunnen jullie zien in het filmpje, want mijn baasje heeft een filmpje gemaakt van een aantal hulphonden handelingen in ons nieuwe huissie.

We zijn langzaam aan alles weer aan het op pakken, zodat ik mijn taken ook in dit huis goed kan uitvoeren.
Ook heb ik leuk nieuws, de meeste volgers weten het al wel, maar baasje heeft een relatie. (Zie foto boven aan dit bericht) Ze is helemaal hoteldebotel smoor verliefd, om gek van te worden. En ik heb dus weer een grote baas, dat vind ik fijn! We kunnen samen heel goed spelen en lekker wandelen, want daar houdt hij van, komt dat even mooi uit.
Voor zijn werk moet hij zwarte kleding aan. Dat vind ik maar niets, dat zwart. Ik zorg er dus iedere ochtend even voor dat hij een wit vachtje heeft. Dat staat toch veel leuker?

Baasje moet nu vooral weer even tot haar zelf komen. We moeten weer een eigen ritme vinden, en vooral heeeeel veel uitrusten. Want wat een heftige periode hebben we achter de rug, die vermoeidheid komt er nu uit.
We zijn nog steeds wel regelmatig in ziekenhuizen te vinden ivm de aanvallen en luxaties (hoewel, ík blijf dan thuis, maar grote baas gaat altijd mee). Maar dit wordt langzaam aan steeds minder.

Met het alarm systeem zijn we nog aan het trainen. Baasje heeft nu tijdelijk een aparaatje om haar pols of nek hangen, zodat als ze een aanval heeft gehad, ze de knop in kan drukken en ze niet uren lang hoeft te wachten op hulp. Maar het is natuurlijk de bedoeling dat ík degene ben die, nog voordat ze bij komt, op de knop alarm knop druk. Ik vind dit nog erg moeilijk, want het is een hele andere knop dan degene waarmee we geoefend hebben, en deze moet ik met mijn neus induwen ipv met mijn poot.

De mogelijke gevolgen van het afleiden van een hulphond

We zijn momenteel eindelijk verhuisd! We zitten nu in ons eigen huissie, ons eigen plekje. En wat geeft dat een rust. Ik moest wel erg wennen hoor. Wéér een ander huis. Maar mijn baasje was al snel gewend en het voelt al echt als thuis. Vanwege het klussen, verhuizen en de vermoeidheid (die er nu uit komt van de heftige periode die we achter de rug hebben) had ik nog even geen puf voor een update. Ook hebben we nog geen internet in ons eigen huisje.  Maar vandaag toch even een update over een belangrijk onderwerp. Hét onderwerp wat toch steeds weer terug lijkt te komen. Het afleiden van hulphonden. 

Laatst had mijn baasje een status op Facebook geplaatst. Dit ging over het feit dat ik, als hulphond, regelmatig afgeleid word. Soms is dat niet zo erg. Maar wanneer ik te erg afgeleid ben, kan ik er niet meer voor mijn baasje zijn. En dan is de kans groot dat ik een aanval mis. 

De status update werd massaal gedeeld en ook de Linda heeft het bericht op hun website geplaatst (dit artikel vat de status update van Facebook perfect samen): http://www.lindanieuws.nl/nieuws/hierom-mag-je-een-hulphond-nooit-afleiden/

Met deze publicatie zijn wij enorm blij, want het is noodzakelijk dat mensen leren waaróm ze een hond niet mogen afleiden. 

Veel mensen weten het gewoonweg niet, of ze wéten het wel, maar zijn zich niet bewust van de reden er achter. Andere mensen zijn gewoonweg eigenwijs en vinden hun eigen gevoel (ik wil de hond aaien) belangrijker . Er zijn zelfs mensen die juíst gaan aaien omdat ze het zielig vinden. Door dit soort berichten in de media te plaatsen creëren we een stukje awareness. En dat helpt niet alleen ons, maar ook andere hulphonden bezitters. 

We hebben deze week misschien ook nog een interview met de Telegraaf hier over.  Hoe gaaf is dat?!

Baasje had een gat in haar hoofd gevallen doordat ik te afgeleid was om haar te kunnen waarschuwen voor een opkomende aanval. 

Legaal vet mesten

Lekker rennen op de Veluwe

Ik heb een erg gevoelige buik. Ben allergisch voor graan, en vast nog wel voor meer dingen, maar dat is nooit vast gesteld. Als ik iets verkeerds eet moet ik daarna vaak overgeven of krijg ik diarree. Maar dat betekend niet dat ik stop met verkeerde dingen eten.. Nee joh, daar is het toch veel te lekker voor!

Vorige week kwamen Raissa en mijn baasje thuis vanuit het ziekenhuis, toen had ik de hele kamer onder gescheten. Ik was flink aan de diarree. Ik poepte niet op één plek, want ik dacht bij mezelf; als ik dan toch de kans heb kan ik alles beter verspreid neerleggen, zodat we optimaal kunnen genieten van dit kunstwerk en ik de grootste kans heb om er doorheen te banjeren..
Verder was ik eigenlijk wel heel zielig, want mijn buik deed pijn en ik was toch wel twee dagen helemaal van slag.

Spannend hoor, bij de dierenarts 

Gelukkig ben ik nu weer opgeknapt. Ik heb tegenwoordig ander voer, en daar doe ik het veel beter op. Maar toch zei mijn baasje steeds dat ik zo was afgevallen, dus kreeg ik 's avonds vaak een extra volle bak met voer!

Vandaag moest ik naar de dierenarts! Baasje zei: "Dan hebben we nu de kans om te kijken of je echt bent afgevallen." Ik moest op een of andere wiebelige plaat gaan staan, brrr dat is spannend. Met tegenzin ben ik er uiteindelijk op gaan staan, heb ook even mijn stembanden laten horen door tijdens het gapen flink te zingen. "muuuuaaaaaahhhhhhhhhhh"
Mijn baasje schrok toch wel van mijn gewicht. Vorig jaar woog ik in mijn goede periode 40 kg. Nu woog ik 32,6 kg. Bijna 8 kg afgevallen dus! Volgens de dierenarts hoef ik niet perse 40 te wegen, maar een aantal kilo er bij zal wel goed zijn. Het is wel handig om een beetje reserve te hebben i.v.m. mijn maag- en darm problematiek.
Baasje moet er op letten dat ik niet meer af val, of mijn eetlust goed blijft en of mijn conditie niet achteruit gaat. Gelukkig is dat niet het geval. Maar aangezien ik een beetje aan moet komen.. mag ik dan worstjes, of natvoer???
Zoals Niels zei: "we mogen snow nu legaal vet mesten." Ik vind het prima hoor! Kom maar op met alle lekkernij.
Over drie weken moet ik terug komen bij de dierenarts, en dan moet ik weer op dat wiebelige ding gaan staan. En dan krijg ik ook weer een prikje, een vaccinatie noemen ze dat..

Blaferietes

De afgelopen twee weken hebben we bij twee lieve vrienden gelogeerd. We hebben het erg gezellig gehad. Het leek met de aanvallen ook weer wat beter te gaan, maar toen werd baasje ziek...
Inmiddels is ze weer wat opgeknapt, we hopen dus dat de stijgende lijn zich nu eindelijk voort kan zetten.

 Ik doe nog steeds erg mijn best op het gebied van signaleren, dit werpt dan ook zijn vruchten af. Ik ben, al zeg ik het zelf, een geweldige hulphond. En ik kan, zoals jullie weten, ook geweldig veel lawaai maken. De laatste dagen heb ik de blafferietes. Ik blaf dan, als ik binnen ben, naar alles wat beweegt achter die ramen. Soms blaf ik ook naar de wind, of een vlieg, of een tak die van een boom valt. Soms ook gewoon in het niets. Moet kunnen toch.

Ik krijg tegenwoordig andere brokjes, baasje hoopt dat ik dan minder hoef over te geven. Een een prettige bijkomstigheid zou zijn:"als ik wat minder stink-scheten zou laten." Ik zie het probleem daar niet zo van in, ik vind het altijd wel lekker als ik stink. ;-)
Mijn ontlasting is niet meer zo zacht en ik heb inderdaad een stuk minder last van mijn buik, positieve ervaring dus. Af en toe moet ik nog wel overgeven of heb ik diarree, maar dat komt meestal doordat ik iets verkeerds heb gegeten. Zo eet ik bijvoorbeeld wel eens cheese & onion chips, koekjes, beschimmelde broodjes of kattenvoer, of iets lekkers wat ik uit de prullenbak gevist heb als baasje niet thuis is. En nee, dat is dan geen succes. Daar kan mijn gevoelige buik niet tegen.

Wij genieten van het lekkere weer en de mooie omgeving (vooral weilanden, weer eens wat anders dan bos!). Af en toe vind ik het wel té warm. Dan gaan we niet handbiken omdat de tegels of het asfalt te warm is voor mijn pootjes.

Ziek

Baasje is ziek, en daardoor ook weer vatbaarder voor aanvallen. Maar ik zorg goed voor haar hoor, ze is er snel weer bovenop!

Varen

Tijd voor ontspanning! Ondanks dat dit een nare periode is met veel aanvallen, nemen we af en toe de tijd om vooral even nergens aan te denken en te genieten van het moment. 

Baasje vond een boot daar blijkbaar een goede plek voor. Ik vond het maar raar. Een beetje drijven en varen op het water. OP het water.. Waarom zou je op het water blijven als je er ook in kunt springen?!  

Ik heb eerst een uur in de boot zitten zingen voordat we eindelijk stopten met varen en ik dus de kans had om in het water te springen. Dat is best eng.. Je moet dan óver een rand heen klimmen om vervolgens ergens in het water te belanden. Na wat hulp van twee sterke mannen heb ik alsnog even lekker kunnen zwemmen. Heerlijk hoor. Ultieme ontspanning voor baas én hond. 

Ik wilde eigenlijk graag met Simba (de maltezer) spelen. Maar hij is oud, half doof en hij ziet ook niet meer zo goed. Ik kon rennen en springen wat ik wilde maar dat suffe hondje reageerde nergens op. Toen ben ik zelf maar op ontdekking gegaan. 

Ik heb ontdekt dat sommige takken niet blijven drijven maar andere wel. Ook heb ik ontdekt dat die rare vogels niet te pakken te krijgen zijn, honden hebben geen vleugels, volgels wel. Ook heb ik ontdekt dat ik niet de enige ben die van zwemmen houdt.. Er waren een boel kleine visjes. Zouden zij aan het eind van de dag ook boven water komen, op een boot gaan zitten om aan de kant te komen, om vervolgens het land op te spartelen? Of mogen zij wel blijven zwemmen?

 Ik kon zelf niet terug in de boot komen, maar gelukkig waren daar die sterke mannen weer. Ze hebben mij aan het hulphonden-tuigje omhoog  getakeld. Daarna heb ik lekker in de zon gelegen om mijn vacht te laten drogen. Zo heel erg is die boot uiteindelijk niet.

Dit ontspannen dagje kwam als geroepen en wij hebben erg genoten. Op de terugweg zag ik paarden, koeien en schapen die ook van het water en de zon aan het genieten waren. De koeien waren aan het pootje baden en waren al lekker bruin geworden van de zon (of waren die koeien sowieso bruin?)

Mee naar het ziekenhuis

Hallo allemaal, geen zorgen, ik leef nog.
We zijn nu al weer 3,5 maand bij lieve Raissa, en dat blijven we ook nog wel even. Maar onze eigen woning is in zicht. Het is een nieuwbouw woning, vlak bij het bos. Ideaal. Er wordt momenteel nog vol op gebouwd dus we kunnen er nog niet in. Wel mogen we deze week even komen kijken naar hoe het er tot nu toe uit ziet.

De kleine aanvallen kunnen steeds vaker voorkomen worden doordat ik ze ruim op tijd aan geef. Maar jammer genoeg zit baasje nog steeds in een slechte periode met veel grote aanvallen. Waarschijnlijk heeft de stress van de afgelopen tijd deze slechte periode getriggerd. Het is moeilijk om weer uit zo' n periode te komen. Want die aanvallen veroorzaken vermoeidheid en luxaties (baasje luxeert snel haar gewrichten doordat zij het Ehlers Danlos syndroom heeft.). Die luxaties veroorzaken pijn. Vermoeidheid, stress en pijn triggeren op hun beurt weer aanvallen.

Bij mijn baasje in het ziekenhuis. Wel een beetje spannend, al die witte jassen en rare ruimtes.

Zodra de kans er is, zijn wij natuurlijk buiten te vinden. In de natuur. Dat is onze uitlaatklep. Jammer genoeg zijn er een aantal mankementen aan de handbike, maar we hopen dat die deze week gemaakt kunnen worden. Laatst waren we op de Veluwe aan het fietsen, toen mijn saaie baasje besloot dat het tijd was voor een pauze. En dit doen we tegenwoordig standaard. Baasje zegt dat ik anders door ren tot de kussentjes van mijn pootjes weer kapot zijn. Ach, ik heb toch ook helemaal geen tijd om aan mijn pootjes te denken als ik in de natuur ben.

Mijn bal ligt altijd netjes in de fietstas te wachten tot hij er uit gehaald mag worden. Dit mag, volgens de regels van mijn baasje, pas als wij in de natuur- of op een veldje zijn. Ik laat mijn bal namelijk heel vaak vallen en dat is gevaarlijk op de weg. Zodra we in het bos zijn begin ik dan ook met mijn neus keihard tegen de fietstas aan te duwen. Zo hard dat mijn baasje haar stuur niet recht kan houden (fietstassen zitten aan de voorkant de van de handbike, ipv achter zoals bij een gewone fiets). Als dit niet werkt heb ik nog een tweede truc: keihard blaffen en zingen. Op een gegeven moment draaien de hoofden van wandelaars zich naar ons: "zou die hond mishandeld worden?" Moet je kijken hoe snel ik mijn bal dan heb! ;-) 

Mensen denken dat ze slim zijn, dat ze honden kunnen manipuleren met hun methodes zoals lekkere beloningen of prijzende woordjes. Ik heb zo mijn eigen manipupmethoden. Even alle gekheid op een stok (Stok?! Waar?!). Het is jammer dat we momenteel niet elke dag de natuur in gaan, maar die perioden komen ook wel weer. Eerst maar eens proberen bij te komen en te herstellen, tussen alle aanvallen door..

Rusten, dat kunnen we ook erg goed. Wist je dat een hond als ik ongeveer 14 uur per dag slaapt? Veel he. Dat betekend dat ik lekker kan slapen wanneer mijn baasje gaat rusten. Rusten is niet saai hoor, want bij het rusten horen de nodige knuffeltjes, kroeltjes, kusjes en dopneusjes. Dit is een van mijn specialiteiten. Ik kan dit met verschillende baasjes. Zowel met mijn eigen baasje, als met die van Ninja de poes. Ik mag dan lekker op bed komen liggen. Soms zijn de rollen ook omgedraaid. Mijn baasje komt namelijk ook wel eens bij mij in de mand liggen! Ik heb een grote vierkante mand, met een beetje passen en meten past daar best een mens bij in. 

Soms, als mijn baasje midden in de nacht wakker wordt, is ze Raissa kwijt (Raissa en baasje slapen naast elkaar). Echt zoeken hoeft ze dan niet, want ook Raissa ligt dan gewoon bij mij in de mand. Past best.

Zoals jullie in mijn vorige blog konden lezen had ik angst voor de badkamer. Deze angst is er inmiddels weer uit getraind. Dat hebben mijn baasje en ik toch mooi voor elkaar.

Ook gaat het signaleren van de grote aanvallen steeds beter. Ik had mezelf namelijk aangeleerd om de grote aanvallen bij Raissa aan te geven ipv bij mijn baasje. Dit resulteerde in valpartijen omdat mijn baasje niet snel genoeg kon gaan zitten. Ik deed dit, omdat ik wist wat er ging gebeuren (baasje gaat vallen). En ik vond dat erg spannend. Nu begin ik weer in te zien dat, als ik mijn baasje op tijd waarschuw, ze helemaal niet hoeft te vallen. En gelukkig is dat de laatste tijd ook niet meer gebeurt. Ik ben een erg gevoelige hond, daardoor ook erg gevoelig voor trauma's. Maar samen met mijn baasje kom ik er wel!

Jarig

In april ben ik drie jaar geworden! Het bloggen kwam er even niet van de afgelopen tijd. Binnenkort zal ik een uitgebreidere update typen!

De badkamer is eng

Hallootjes, daar ben ik weer. Zoals het er naar uit ziet blijven wij nog wel een tijdje bij Raissa wonen. Dat vind ik natuurlijk helemaal niet erg want dan kan ik mijn crush elke dag bewonderen (Ninja de kat). Het liefst duw ik mijn dopneus tegen haar aan. Ik doe dan net of ik wil snuffelen maar stiekem wil ik haar gewoon aanraken.
Ik heb tegenwoordig ook ontdekt waar Ninja "naar de wc" gaat. Dat is namelijk dat rare witte ding waar ze steeds in gaat zitten, de kattenbak of zo iets. Al die plasjes en drolletjes ruiken best lekker. Dus af en toe neem ik een hapje. Gek genoeg heb ik de laatste tijd wel weer veel last van mijn gevoelige buik, dan krijg ik diarree of moet ik overgeven. Goh, hoe zou dat nou komen

Met mijn baasje en Raissa gaat het goed, alleen zijn ze beiden heel moe want mijn baasje heeft wel erg veel aanvallen. Door persoonlijke omstandigheden is dit gewoon een best stress volle periode. Maar we gaan proberen dit weer stabiel te krijgen door middel van medicatie verandering en mentale stabiliteit.
Baasje heeft weer een aantal grote aanvallen gehad, een paar daar van vonden plaats in de badkamer. Op de een of andere manier gebeurt het vaak wanneer baasje van het toilet af komt. Laatst was ze met haar hoofd tegen de muur gevallen, waardoor ze een gat in haar hoofd had. Toen zag ik mijn lieve baasje daar liggen in een plas bloed, dat vond ik niet leuk.
Je snapt natuurlijk wel dat ik na een aantal nare ervaringen in de badkamer een hekel heb aan die ruimte. Elke keer als mijn baasje even snel naar het toilet gaat zonder mij mee te nemen, ga ik naar Raissa toe om haar te waarschuwen; ze is in de badkamer, misschien gaat er wel weer wat gebeuren!
Als mijn baasje gaat douchen, blijf ik altijd bij haar. Maar tegenwoordig moet ze me eerst vijf keer roepen. Ik loop dan enthousiast naar mijn baasje toe, maar wanneer ik me realiseer dat ik bijna de badkamer in loop, draai ik snel een kwartslag, en loop ik door naar de slaapkamer. Maar goed, naar baasjes moet je luisteren. Dus uiteindelijk kom ik met mijn oortjes plat, staart tussen de poten en grote bange ogen de badkamer in. Dan krijg ik eerst een uitgebreide knuffelsessie, daar knap ik dan wel van op. Dan kan ik rustig gaan liggen en wacht ik tot mijn baasje klaar is. Maar zodra de douche uit staat ga ik alvast met mijn neus tegen de deur staan. Dan kunnen we zo snel mogelijk weg uit die enge badkamer.
Baasje zegt dat ik gewoon erg gevoelig ben, en dus ook erg gevoelig voor trauma's (zoals jullie waarschijnlijk wel gemerkt hebben bij eerdere incidenten die op mijn blog beschreven staan). Maar wij zijn er voor elkaar. Ik ben er niet alleen voor mijn baasje, zij is er ook voor mij. En samen slepen wij elkaar overal doorheen! Wij redden het wel.

Op de Veluwe

We hopen dat baasje snel weer stabiel wordt. We zijn gezegend met enorm lieve vrienden en familie, die we ook enorm dankbaar zijn voor al hun hulp. Ergens is het jammer dat we niet op zeer korte termijn een eigen huisje hebben, maar misschien is het ook maar beter. Momenteel gaat het gewoon niet goed met de aanvallen, en dan is alleen zijn soms best gevaarlijk en eng. Ik ben ook maar een hond, ik kan geen vrienden/familie om hulp sms'en. Daarom zijn we bezig met een alarm systeem. Als wij op ons zelf wonen kan ik om hulp vragen door middel van een alarm-knop. De huisarts staat hier in ieder geval al achter. De oefen-button is al besteld, dus binnenkort kunnen we beginnen met trainen.

Wij willen Raissa en Ninja de poes enorm bedanken voor het dak boven ons hoofd en alles wat ze voor ons doen! Dikke kus.

Foto diploma uitreiking

Deze foto's zijn nog van de diploma uitreiking. Toch even onze trots showen

Liefdesproblemen

knuffel tijd

Het gaat naar omstandigheden eigenlijk heel erg goed! Dat baasje afgelopen maandag weer in het ziekenhuis lag vergeten we maar even.  We wonen nog steeds tijdelijk bij Raissa, en hopen snel een eigen plekje te hebben. Baasje is ongeduldig, het kan haar niet snel genoeg gaan. Maar jammer genoeg kan dit nog wel maanden duren.
Ik vind het niet erg, ik kan hier immers iedere dag achter mijn grote liefde aan lopen: Ninja de kat! We liggen tegenwoordig zelfs kont aan kont. Ik heb haar wel eens een hele liefdes serenade gezongen. Maar ze moet niks van me weten. Zit ze een beetje onverschillig haar pootjes te wassen en haar wangetjes in model te vegen.

Vorige week logeerden we bij de moeder van baasje. Dit omdat er veel afspraken, daar in de buurt, gepland stonden. Zo had mijn baasje kortere reis tijd en meer energie voor de afspraken.

Chillen met Simba

Ik kon daar met Simba spelen. Dat vond ik erg leuk. Jammer genoeg is hij zo dement als een deur en snapt hij mijn spelregels niet..

Ik heb afgelopen week 1 aanval gemist. Maar goed, dat kan gebeuren, ik ben ook maar een hond. Verder gaat het nog steeds super goed en heb ik weer een aanval weten te voorkomen door het vroegtijdig aan te geven, zodat de medicijnen op tijd in konden werken. Hier in maken we dus sprongen vooruit.

1500 km op de teller van de handbike!
Dat betekend dat ik in anderhalf jaar ruim
1500 km naast de handbike heb gerend.

Vandaag zijn we begonnen met het trainen van de rolstoel brengen. Baasje heeft een riempje aan de rolstoel gemaakt waar ik hem aan vast moet pakken. Voor nu oefenen we alleen het vastpakken van het riempje, en het riempje afgeven in baasje haar hand (baasje zit er dan naast, zodat ik de rolstoel niet hoef te trekken). Dit breiden we steeds verder uit. Baasje gaat op een gegeven moment steeds verder weg zitten, en dan moet ik aan de rolstoel trekken om het riempje af te kunnen geven. Dat laatste vind ik nog heel moeilijk. Dat snap  ik niet. Zodra de rolstoel gaat rijden schrik ik me een hoedje en moet ik van spanning schudden en gapen tegelijk! We gaan dit gewoon heel langzaam oefenen en dan komt het vanzelf goed. Er valt nog veel te leren. En dat is goed, want ik hou van leren!

Verder zijn we nog steeds veel in de natuur te vinden. Dat doet ons beiden altijd goed. De handbike is vandaag eindelijk gemaakt! Dus kunnen we weer over hobbeltjes rijden zonder dat de accu van de handbike af valt.

Aanvallen voorkomen

Ik word er steeds beter in, dat signaleren. Ik kan steeds langer van te voren een aanval aangeven. Voorheen moest mijn baasje altijd haasten als ik er eentje aan gaf. Ze had dan misschien 1 tot 5 minuten de tijd om te gaan liggen. Maar ik zou Snow niet zijn als ik hier niet het beste uit zou willen halen. Dus ben ik de aanvallen steeds langer van te voren gaan herkennen. Hoe ik dat precies doe? Dat is mijn geheim. Geen enkel mens zal dat begrijpen. Niet omdat het zo moeilijk uit te leggen is, maar simpelweg omdat mensen geen Blafs verstaan. Misschien is het het gedrag van mijn baasje wat ik herken, misschien is het haar energie, misschien ruik ik het wel. Wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet! 

Doordat ik de aanvallen eerder aangeef, kan mijn baasje ook ruim van te voren haar druppeltjes in nemen. En de druppeltjes hebben dan langer de tijd om in te werken, waardoor de aanval nog beter afgezwakt wordt. 

Nu is het de afgelopen drie weken al twee keer gebeurt dat ik zo op tijd was, dat de druppels hun werk deden, en de aanval HELEMAAL NIET kwam! 

Dit geeft mijn baasje heel veel hoop. We gaan natuurlijk straks met zijn tweetjes wonen. Dan moeten we het allemaal samen redden. Zoals het er nu uit ziet hebben we daar het grootste vertrouwen in.

Mijn baasje is enorm trots op mij. En ik, ach, ik ben nou eenmaal een geweldige hulphond. 

Ik kan dus ook erg serieus kijken

Intensive Care

Wat kunnen mensen toch moeilijk doen. Ze willen graag ontspannen, maar wat doen ze?
Eerst zijn ze een ochtend in de weer. Allerlei spullen die ze gebruiken, stoppen ze in een tas. Waarom heeft een mens zo veel spullen nodig? Ik heb genoeg aan een touw, daar kan ik mij wel een weekend mee vermaken.
Al die spullen moeten vervolgens in een auto. De rolstoel natuurlijk ook. Dat is even puzzelen en sjouwen.. Zenuwachtig word ik daar van. Ik ga dan enorm Snowberen. Ik loop maar heen en weer. Wat gaan we doen? Waar ben ik aan toe?
 Ze hebben het er zelfs voor over om een tijdje in de auto te zitten, wat ik op zich al best stressvol vind.. Om vervolgens in een wild vreemd huisje te gaan slapen (met een stel vrienden, dat is dan weer wel leuk. Happy was ook mee!). Ontspanning noemen ze dat... Ik vind het eerder

Met de handen van Raissa
en Niels, steun en toe
verlaat op de IC

Jammer genoeg kreeg mijn baasje op vrijdag al een status epilepticus (wat is dat? KLIK HIER), waardoor het geplande ontspannende weekendje een beetje in duigen viel.. De aanval duurde maar en duurde maar. De noodmedicatie werkte niet. Volgens mij had je met de medicatie die mijn baasje toen kreeg een olifant lam kunnen leggen, maar de aanval bleef gewoon doorgaan. Daardoor is ze op de Intensive Care beland, met allemaal vreemde slangetjes in en uit haar lijf. Ze was kunstmatig in een soort slaap gebracht zodat de aanval kon stoppen. Maar álles werd daardoor uitgeschakeld, wat betekend dat ze ook niet meer zelf kon ademen. Gelukkig hebben ze in zo' n ziekenhuis goede apparatuur waardoor die lichaamstaken overgenomen kunnen worden. Daar mocht ik jammer genoeg niet bij zijn. Maar er werd gelukkig goed op mij gepast in het vakantie huisje. Ik kon daar voor het raam zitten, dan kon ik precies in de gaten houden wanneer ze eventueel weer terug zou komen! Wanneer ik de bus van Niels terug zag komen moest ik soms wel even jodelen. Roos en het vrouwtje van Happy hebben heel goed voor mij gezorgd, ik voel me op mijn gemak bij hun. En dat was voor mijn baasje een hele geruststelling. Zo hoefde ze zich geen zorgen te maken terwijl ze in het ziekenhuis lag. Wat moet je toch zonder zulke goede vrienden?!

Gelukkig hersteld mijn baasje altijd erg snel. En zo ook deze keer. Zondag zat ze al weer in het huisje, en konden we nog een halve dag met zijn alle genieten (lees: bijkomen). We zijn blij met zulke goede vrienden, zij slepen ons overal doorheen. Zelfs als er een weekendje weg wordt "verpest" door een status. Natuurlijk kan mijn baasje daar niets aan doen, maar zonde en jammer is het wel. We balen er enorm van. Mijn baasje is ook enorm geschrokken van alles, en vond het wakker worden op de IC best wel "traumatisch".

Ninja

We komen nog een beetje bij van de schrik, maar zijn goed bezig met het herstel en hebben al doelen gesteld waar we naar toe willen werken. We verblijven nog steeds bij Raissa (vriendin) en Ninja (de kat), dat is ontzettend fijn.

 Mijn baasje wil mij een aantal nieuwe taken gaan leren. Dat is alvast voor als wij een eigen huisje hebben. Zo moet ik bijvoorbeeld leren om de rolstoel naar haar toe te brengen als zij een aanval heeft gehad. Ook zit mijn baasje te denken aan een alarm systeem, ik moet dan een knop leren induwen bij bepaalde situaties. Maar we weten nog niet hoe we dit allemaal gaan doen, eerst maar even bijkomen. Vandaag zijn we alweer lekker in de natuur geweest.

Bal bal bal bal, Boom

Goh, hoe valt dat nou? Afgestudeerd zijn als hulphond, met je papiertje op "zak"?  Nou, niet anders dan anders kan ik je zeggen. Wat kan mij dat papiertje nou schelen! Ik hou van wat ik doe,  ik hou van het leven en ik hou van mijn baasje. Verder heb ik geen motivatie nodig. Mijn baasje is motivatie genoeg.

Op de Veluwe

Voor mijn baasje zit het geloof ik wel een beetje anders, want het voelt voor haar toch als een overwinning. De trainingen zijn best zwaar geweest, en het was vaak flink puzzelen om tussen de obstakels door genoeg energie te vinden om de training voort te kunnen zetten. Erika Bulters is altijd onze steun en toeverlaat, en heeft het vertrouwen van mijn baasje gewonnen (wat, kan ik je vertellen, voor mijn baasje toch best bijzonder is). We hebben gezocht naar manieren waarop het trainen wel mogelijk was. Mijn baasje heeft geleerd zelf haar grenzen aan te geven, en ook om echt goed te luisteren naar wat ík haar zeg. Dat papiertje hebben we mooi in the pocket. Het gaat natuurlijk niet perse om dat papiertje, meer om de emotionele waarde. Het betekend niet dat we nu ook daadwerkelijk klaar zijn met trainen. Ik heb nog steeds een probleempje met andere honden. Het blaffen is er nog niet uit. Dat gaat waarschijnlijk ook nog eventjes duren. Ook heb ik moeite om vreemde mensen te vertrouwen. Ik vind het spannend als ze dicht bij mijn baasje willen komen, als ze ons aan staren (wat nou eenmaal regelmatig gebeurt met een rolstoel en een bijzonder aantrekkelijke witte herder ;-) ), of als ze een grote muts op hebben. Ook kinderen die naar ons toe rennen vind ik spannend. Deze problemen heb ik ontwikkeld door een aantal, voor ons, enorm nare ervaringen. Maar ik kan je vertellen: ook dit overwinnen wij wel! Het belangrijkste van alles is dat ik mijn werk ontzettend goed doe, en daar ook nog steeds elke dag een klein beetje beter in word.

Het gaat allemaal zijn gangetje hier. Het is natuurlijk best een hectische periode; spannende gesprekken om een verhuis urgentie te regelen, ziekenhuis bezoekjes, en mijn baasje gaat een nieuw therapie-traject in waarvoor er ook allerlei afspraken gepland stonden/staan.

Knuffelen met Raissa!

We logeren nog steeds bij lieve vriendin, Raissa. Zij helpt ons erg veel met de gesprekken voor de urgentie, maar ook op Snow-gebied! Doordat er zo veel gebeurt is, is het consequent zijn wederom weer naar beneden gezakt. En ik ben nou eenmaal iemand die enorm veel behoefte heeft aan regelmaat en duidelijkheid. Dat blijft toch wel een les voor mijn baasje. Tijdens de opleiding is ze haar zelf enorm tegen gekomen en heeft ze veel dingen geleerd, een hulphond die zo gevoelig is als ik, is vergelijkbaar met een grote spiegel! Je ontkomt er niet aan. Eigenlijk is het dus ook zo klaar als een klontje: mijn baasje heeft stiekem ook enorm veel behoefte aan consequentie en regelmaat. Waarom ze dat dan steeds naar beneden laat zakken... Schouders er onder en gaan met die banaan.

We zitten hier bij de Veluwe, dat is voor beiden geen straf! We gaan, als het even kan, dagelijks een stuk fietsen door de natuur, net zoals we dat thuis altijd deden. En dat doet ons beiden goed. Leuk hoor, eens een ander stuk bos wat ik nog niet ken. Hier hebben ze véél meer bomen, veel meer stuifzand, en veel meer gras. Geen straf dus!
Ik mag dan ook mijn bal mee nemen. Baasje heeft zo' n leuke werpstok waarmee ze heel ver kan gooien. Zodra die tevoorschijn komt ga ik even heel hard jodelen, joepie de poepie! "ZOEF" daar gaat die bal, en ZOEF daar ga ik. Hopla, zo achter die bal aan. Als ik even niet op let ren ik zo tegen een boom aan, want ja mijn ogen zijn op die bal gericht. Ondanks dat blijf ik een grote grijns op mijn koppie houden, baasje moest er een beetje om lachen.
Als ik terug kom met de bal roept mijn baasje vaak: "los!" of: "kom maar brengen!". Dat wil ik wel hoor, want dat betekend dat ze hem weer weg gaat gooien en dat ik er achter aan kan. Alleen er is een probleem. Ik moet die bal eerst los laten. En dat is toch wel een dingetje, dat wil ik eigenlijk liever niet. Uiteindelijk doe ik het dan toch, dan is baasje altijd trots en dan mag ik een brokje. Maar ik heb vaak geen aandacht voor dat brokje. Doe mij die bal maar. Gooi die bal nou maar weg!

Dit weekend gaan we eens flink ontspannen, relaxen en lol maken. We gaan een weekendje weg met een paar vrienden! Ook hulphond Happy en haar vrouwtje gaan mee. Ik mag dan weer in de bus van Niels, joepiedepoepie. Ook kan ik lekker zoenen met Roos. En Raissa gaat uiteraard ook mee. We zijn beiden wel toe aan ontspanning, iedereen geloof ik wel. Dat gaat vast helemaal goed komen.