Foto's na een aanval

Mijn angst voor het vallen van mijn baasje wordt minder en minder. Ik moet oppassen, straks word ik nog een stoere hond. Ik durf weer bij m'n baasje te gaan liggen, haar comfort en troost te bieden, en het wachten op de ambulance (want dat is vaak nodig om de geluxeerde gewrichten weer op hun plek te zetten) wat dragelijker te maken. 

Het is af en toe wel even zoeken voor mijn baasje wanneer ik nu een aanval signaleer. Als wij samen zijn doe ik dit namelijk al heel anders, en veel duidelijker, dan wanneer de grote baas ook thuis is. En wanneer we onder de mensen zijn of, bijvoorbeeld, op een verjaardag, doe ik dit wéér anders (en soms ook helemaal niet, omdat het me dan allemaal te veel is, al die prikkels. )

Baasje is gestart met nieuwe medicatie voor de epilepsie, en de andere medicijnen zijn van dosering veranderd. Het is dus even uitproberen wat werkt. Ik blijf mijn baasje gewoon bij staan, samen met de grote baas, tot ze goed ingesteld is. 

Er komt binnenkort weer een nieuw filmpje aan waarin het signaleren weer mooi naar voren komt. Als wij met zijn tweetjes zijn doe ik dit steeds duidelijker. Dat doe ik gewoon expres, want ik weet dat baasje de film camera klaar heeft liggen om het op video vast te leggen (voor jullie!), dus sloof ik me lekker uit. ;-)