Op naar het examen

Goed naar het baasje luisteren

Hallo allemaal, daar ben ik weer. Over drie weekjes is het examen! Mijn baasje is nogal een stresskip en perfectionist, dus die kan zich er nogal druk om maken. Ik daarentegen heb er wel vertrouwen in. Ik weet wat ik kan. Afgelopen week was Erika hier. We hebben toen een proef examen afgelegd. Ondanks dat het niet ging zoals we wilden zei Erika dat we toch zouden slagen. Dat heeft mijn baasje veel rust gegeven. We hebben ook nog wat goede tips gekre
gen die we de komende weekjes nog even mee nemen in het trainen. Zo vind ik het bijvoorbeeld moeilijk om de deur helemaal dicht te duwen, tot in het slot. Dit komt omdat mijn baasje het mij probeerde aan te leren door de deur wijd open te zetten, en mij steeds een stukje verder te laten duwen. Maar Erika zei dat het andersom moet. De deur op een klein kiertje zetten, zodat ik hem alleen maar in het slot hoef te duwen. Hierdoor associeer ik die "klik"van de deur met de oefening. En zal ik de deur, als deze wagenwijd open staat, net zo lang dicht duwen tot ik de klik hoor.
Ook moeten mijn baasje mij beter steunen op de momenten dat het moeilijk is. We moeten op die momenten nog wat meer samenwerken als team
.

Ik heb een nieuw vriendinnetje, ze heet Happy. Hoewel... we zijn nog niet echt goede vriendjes, want we vinden elkaar een beetje spannend. Mijn baasje ging op bezoek bij haar vriendin, en ik mocht uiteraard mee. Toen we aan kwamen zag ik al een klein hondje voor het raam staan, ik wilde als een speer naar binnen om mijn grote dopneus te gebruiken en haar geurtje te snuffelen. Happy begon te blaffen, want ja, er komt ineens een wildvreemde grote ijsbeer haar territorium binnen gewandeld. Arme Happy is de eerste jaartjes van haar leven mishandeld, dat heeft de nodige littekens achter gelaten. Maar na een paar uur lagen we rustig naast elkaar te slapen, dus dit gaat helemaal goed komen. We zullen elkaar vast nog heel vaak zien, en hopelijk kunnen we straks lekker samen spelen. Een leuk nieuwtje: Happy wordt mijn collega! Happy en haar vrouwtje gaan ook in opleiding bij Bulters en Mekke. Er is alleen één probleem: de zorgverzekeraar wil, net als bij ons, de opleiding niet vergoeden. Wij hadden het geluk dat opa de duiven actie had georganiseerd waarbij er veel geld voor Bulters en Mekke is opgehaald. Klik HIER voor het verslag van de duiven actie. Happy en haar baasje hebben centjes nodig, alle kleine beetjes helpen. Dus kun jij een paar euro missen? Neem dan contact op met mijn baasje, of met het vrouwtje van Happy.
 DIT IS DE WEBSITE VAN HAPPY

Slechte foto omdat het donker in de kamer was.
Dit zijn mijn baasje en ik na een aanval, s
amen uitrusten en bijkomen.

Dit is het email adres van het vrouwtje van Happy: jantinedewaard@hotmail.com

Omdat ik steeds slechter word om aanvallen te signaleren in drukke ruimtes (met meerdere bekende mensen), gaan we heel streng worden. De vrienden van mijn baasje mogen niet meer zo uitgebreid met mij knuffelen, ze moeten eigenlijk doen alsof ik niet besta. Ik zal dit zelf ook wel even raar vinden, want ik ben altijd heel blij als ik ze zie. Maar mijn baasje merkt dat ik de neiging heb om ook op de vrienden te gaan focussen, waardoor ik héél hard moet werken, van alles tegelijk moet doen/voelen, en daardoor mijn baasje haar aanvallen mis loop. Dit is voor ons beiden niet fijn. Ik zou  meer rust  krijgen als ik alleen op mijn baasje hoef te focussen. En mijn baasje wordt minder onzeker en minder bang als ze weet dat ik haar aanvallen wel zal signaleren. Zoals we al eerder hebben verteld: als wij samen zijn (zonder andere bekende mensen om ons heen) gaat het écht super goed op dit gebied.

Schoen, slipper, knuffel, tasje. Kwartet!

Buiten met mijn baasje. Hier heb ik de genlte leader om, wat ik niet fijn vind, maar het helpt mij om minder te trekken.

De laatste tijd zijn we bezig geweest met het commando "tasje". Het is dan de bedoeling dat ik haar medicijn tas uit de kast haal en naar haar toe breng. Maar dat is nog best lastig. Want waar staat dat ding ook alweer.. En baasje staat natuurlijk altijd op een andere plek wanneer ze dit van me vraagt, dat maakt het nog lastiger.
Als mijn baasje merkt dat ik het lastig vind, blijft ze net zo lang op die plek staan tot ik hetgene doe wat ik moet doen.
Mijn hersens maken dan overuren, ik maar zoeken en zoeken; Wat moet ik brengen?!

Oefenen met de grote baas.

Ook de grote baas moet mij het commando "tasje" kunnen geven. Dan kan de grote baas bij mijn kleine baasje blijven als ze een aanval heeft. Nu moet de grote baas namelijk vaak even weg lopen om de medicijnen te pakken, dat geeft mijn baasje een angstig gevoel omdat ze op dat moment in een aanval zit.

Poging 1:Ik kom met de gekste voorwerpen aanzetten. Een prop krantenpapier, de benen van mijn BultersMekke knuffel, de schoen van de grote baas.. Maar tevergeefs. Ik krijg geen lekkertje. Ik heb toen maar een staan ijsberen. Toen kwam ik toevallige langs de kast, waar het tasje in stond.
Ineens wist ik het weer! Het medicijn tasje!
Ik pak hem snel op en breng hem naar mijn baasje, waarop ik een lekker stukje worst kreeg.









Poging 2: Opnieuw zocht ik prop krantenpapier op. Niet omdat ik dacht dat dat het tasje was, nee, meer omdat het zo lekker vast houdt. Je kan hem zo lekker heen en weer schudden en weg gooien, om er vervolgens zelf achteraan te rennen. Ik kijk mijn baasje vrolijk aan, maar aan haar gezicht te zien lachtte ze niet mee. Toen ben ik maar gestopt met spelen en pakte ik haar slipper. Is dit dan wel goed? Hmm. Ook niet. Oh ja, ik weet het weer. Het medicijn tasje!




 


Poging drie: Ik kon het niet laten.. Stiekem wist ik het wel hoor. Maar die prop papier lag me zo verleidelijk aan te kijken dat ik hem niet kom laten liggen.




 





Poging vier: Aangezien die prop papier mij geen lekker worstje oplevert heb ik hem dit keer maar laten liggen.

Nieuwe vriendjes

Dit is Ace

Inmiddels zijn alle restverschijnselen van de grote aanval weer zo goed als weg. Dus het gaat weer lekker. Samen er op uit is wat wij het liefste doen. Nu het weer herfst wordt, kunnen we genieten van alle mooie kleurtjes in de natuur.

Ik heb er twee nieuwe vriendjes bij, Ace en Daan. Ace is de hond van de vader van mijn baasje, volgen jullie het nog? Wij houden beiden erg van zwemmen, we kunnen beiden ook heel erg goed hysterisch doen. Als de een begint neemt de ander het over, waardoor we de omgeving van een spontaan opera in de buitenlucht voorzien. Of iedereen daar blij mee is, dat is nog maar de vraag.
Daan is een collega van mij. Hij is ook een BultersMekke hond in opleiding. Zijn baas heeft PTSS, een vervelende aandoening die vooral bekend is bij veteranen. Dit wil niet zeggen dat de PTSS bij een ander persoon minder erg is. Er zijn veel oorzaken van PTSS, dit kunnen allerlei traumatische ervaringen zijn. Dit hoeft niet alleen voor te komen bij militairen die een traumatische oorlog mee hebben gemaakt. Jammer genoeg zijn het vaak alleen de veteranen die er voor in aanmerking komen (wat ik ze ook van harte gun), gelukkig is het via Stichting Bulters & Mekke wel mogelijk om een PTSS-hulphond te krijgen voor andere mensen met traumatische ervaringen.

Een natuurlijke omgeving versterkt positieve gevoelens en vermindert gespannenheid. Wij worden er vrolijk van.

Komende week wordt weer een drukke week, want er komen twee vriendinnetjes van mijn baasje logeren, gezellig hoor. Dat wordt natuurlijk uitgebreid kroelen.
Oh ja, ik ben dierendag niet vergeten hoor. Nee, dierendag was de dag dat ik in het Veluwe meer mocht zwemmen met Ace. We hadden ook een heerlijk bot gekregen waar ik nog wel even zoet mee kan zijn. Ik pik het liefst alle botten in. Alles is van mij. Jammer genoeg durf ik niet tegen Nina in te gaan wanneer ze haar bot weer af pakt. Nog even oefenen dus..

Een lekker bot op dierendag.

Baasje, zou je dat nou wel doen?

Ik ben eigenlijk altijd vrolijk. En hyper :)

Het signaleren van de aanvallen gaat steeds beter. Ik pak er steeds meer taken bij. Zo zorg ik nu regelmatig dat, wanneer er een aanval zit aan te komen, mijn baasje de trap niet af of op gaat. Ik ga er dan gewoon voor zitten, zodat ik de toegang tot de trap blokkeer. En dat niet alleen, als ze te dicht bij komt ga ik blaffen!

Nou moet ik wel zeggen dat ik het een heel stuk moeilijker vind om deze taken uit te voeren wanneer er andere mensen bij zijn. Het signaleren is dan veel minder duidelijk. Vooral wanneer er bezoek is. Dit kan door een paar dingen komen:
1) Door het bezoek is mijn baasje afgeleid en let ze niet zo goed op mijn waarschuwingen
2) Door/tijdens het bezoek krijg ik heel veel prikkels binnen, waardoor ik afgeleid raak
3) Ik heb het idee dat de mensen die bij haar zijn wel voor haar zullen zorgen, waardoor ik niets hoef te doen.

 Gelukkig is mijn baasje al lang blij dat, wanneer ze alleen met mij is, ze wel héél duidelijk gewaarschuwd wordt. De rest komt nog wel, we hebben immers nog velen jaren samen te gaan!

Toen mijn baasje zich, twee jaar geleden, realiseerde dat ik haar aanvallen aan kon voelen komen, is het ook een keer gebeurd dat ik voor de trap bleef staan. Mijn baasje mocht niet naar beneden. Eerst was ze stom verbaasd, daarna kreeg ze de aanval. Een paar uur later realiseerde ze zich dat ik wat duidelijk probeerde te maken. Daarna heb ik niet heel vaak meer laten zien dat ze beter niet van de trap af kon gaan, maar maakte ik haar wel duidelijk wanneer ze een aanval ging krijgen.
Het blokkeren van de trap is voor haar heel belangrijk, omdat ze vaak van de trap is gevallen, of andere verwondingen kreeg door de wazige staat voor of na een aanval. Hierdoor dacht ze óveral bij na, en moest ze alles overwegen; "Is het echt verstandig om nu de trap op te lopen, een glas uit de vaatwasser te halen, mijn eten te snijden met een mes, een verpakking open te knippen met een schaar, het fornuis aan te zetten, deze kaars aan te steken, en ga zo maar door! Dit geeft een boel stress. En jullie raden het al; stress triggert weer meer aanvallen.
Doordat ik de aanvallen nu van te voren aan geef is deze stress bijna niet meer aanwezig. En doordat ik nu ook specifiek ga aangeven of bepaalde handelingen wel zo verstandig zijn; zoals het blokkeren van de trap, is het de bedoeling dat deze stress straks helemaal weg is. Baasje heeft dit een aantal keer met me geoefend. Dit deed ze als volgt: wanneer ik een aanval aan het signaleren was, ging ze opstaan (niet heel slim, maar hoe moet je me dit anders leren?). Ze beloonde mij dan als ik liet merken dat het geen goed plan was. Ook werd ik uitgebreid beloond wanneer ik er voor zorg dat ze bleef liggen. En zo kwam het dus dat ik, eigenlijk vanuit mezelf (net als twee jaar terug), de trap ging blokkeren.
Nu denken jullie misschien: wat onverstandig en gevaarlijk dat je baasje dit filmt! En ja, daar ben ik het gedeeltelijk wel mee eens. Maar ik moet zeggen dat, wanneer ik de trap blokkeer, de aanval nog wat verder weg is. Wanneer ik naar mijn baasje toe loop om te signaleren, gaat ze wel zitten of liggen.
De afgelopen weken heeft mijn baasje dit een paar keer gefilmd, wat ik niet kon waarderen.. Wat moet je met zo'n stomme camera als ik met je probeer te communiceren!?

Hier onder het filmpje wat mijn baasje in  elkaar heeft gezet.