dinsdag 18 februari 2014

Tekenen op de ipad

Hallo, daar ben ik even met een korte update. Van het weekend gingen baasje en ik naar de grote baas kijken. We gingen naar een donkere ruimte waar iedereen op elkaars tenen ging staan dansen. Ik snap niet wat mensen daar leuk aan vinden maar goed. Ik kon de grote baas ook nergens vinden, tot ik naar het podium keek. Daar stond hij dan, met een gitaar en een microfoon. 
Hij had een optreden van een oude band. (Een soort reünie.) Genaamd Dutch Crossing. Baasje zei dat ik het heel goed deed, hoewel ik juist niets deed, maar dat was blijkbaar de bedoeling. Laat in de avond gingen wij weer naar huis. 

De volgende ochtend werd ik wakker, en merkte ik het meteen. Baasje is overbelast. Vooral in naar nek, van het zitten zonder ondersteuning. Dat werd dus een dagje in bed door brengen. Geen probleem, dan kom ik er lekker bij liggen... Nadat de grote baas met me heeft gespeeld en heeft uitgelaten..

Als je, als mens zijnde, de hele dag op bed moet liggen ga je je misschien een beetje vervelen. Ik, als hond zijnde, kan dat dagen doen, zonder iets te ondernemen, en zonder me te vervelen. Mensen hebben dat nooit zo. 
Maar mijn baasje verveelt zich niet. Ze zat de hele tijd op de ipad te vegen, en keek mij steeds liefdevol aan. Op een gegeven moment snapte ik het. Ik ben het knappe model. Dus ik nam snel een paar poses aan. Leuk hoor zo'n bed dag. 


donderdag 13 februari 2014

Van buiten zijn word je gelukkig.



Waar kan je mijn blij mee maken? Door mij mee uit te nemen! Dat is een goede tip voor iedereen die hun (hulp) hond blij wil maken. 

Ik heb er een probleempje bij zegt baasje. Ik blaf maar kleine kinderen, want ja, ze komen veel te dicht bij. En je weet nooit wat ze kunnen uitvreten.. Baasje vind het juist fijn als ik een beetje beschermend ben. Zoals bij het pin automaat. Maar dit mag dan weer niet.. Snap jij het nog?

Kinderen zijn gewoon ontzettend onvoorspelbaar en ik heb al een paar keer mee gemaakt dat ze een zet aan de rolstoel geven bijvoorbeeld. Ook maken ze soms ineens heel hard geluid en daar schrik ik van. Als ik schrik en aangeef dat ik afstand wil worden de moeders boos. 
Ik ben een enge hond en mag niet zo blaffen want dat is gemeen. 
Maar die kleine mensjes mogen wel keihard blaffen. En aaien. En aan de rolstoel komen. Nee dat pik ik niet..

Toch mag ik nu niet meer in de buurt van kinderen komen als ik aan de rolstoel loop. 
Binnenkort komt Erika. Dan gaan we trainen..

Ik ben dit weekend trouwens weggeweest met mijn baasje en een boel vrienden. Dat was erg gezellig. 
Ik mocht met iedereen knuffelen en kusjes geven. Af en toe even verplicht tongzoenen. Vooral na het gourmetten. Lekker hoor die restjes..
Wat ik vooral heb gedaan is veel geluierd. Wat is het leven van een hulphond toch zwaar. Wel was ik even uit mijn doen want ik moest mijn lieve hondgenootje Nina missen!


Op deze vloer kon ik me helemaal uitleven. Sommige stukken waren lekker koel. Maar andere plekken werden warm Door de buizen onder de vloer. 


Dit was een weekendje met lotgenoten/vriendinnen van mijn baasje. Up




Ik hou er van om er op uit te gaan. En dan vooral naar velden, bossen, stranden en meertjes. Eigenlijk overal waar ik vies kan worden en contact kan hebben met de natuur. 
En als ik jullie, de mensheid, een wijze les kan leren: ga er op uit! Van buiten zijn word je gelukkig, ook mensen hebben dat, dat merk ik al aan mijn baasje. Ik, als wijze hond zijnde, zal jullie uitleggen hoe dit komt.
In de natuur lopen is gezond.  Het voelt gezond, die lekkere frisse lucht!
 Van bewegen word je blij. Je maakt dan direct een stofje aan die voor een gelukkig gevoel zorgt. Ga dus niet met de auto.. Bewegen is gezond.
Ook doet de zon je goed, je hebt vitamine E nodig en van zonlicht word je gelukkig. Denk maar aan een winterdepressie, zodra de zon weg is en het veel donker is worden mensen somberder. 

Ik hoop dat ik, de meest slimme hulphond van Nederland, jullie goede tips heb kunnen geven. En nee, ik loop nooit naast mijn schoenen. 

donderdag 6 februari 2014

Ik ben geen mens


Baasje had een aanval. Een mens zou denken:"goh wat sneu" of "hè wat vervelend."
Maar ik niet hoor. Ik hou van aanvallen! Ik kan ze namelijk van te voren aangeven en dan word ik altijd beloond. Das al een feest opzich. 
Ook kruip ik wel eens bij baasje op de bank. Lekker knufflen en haar overladen met liefde. Het lukt mij zelfs om haar dan te laten glimlachen. Mensen zijn dan vaak bezorg, verdrietig of geïrriteerd.. Of nog erger: ze schamen zich voor baasje wanneer ze een aanval krijgt. Ik vind haar geweldig, wat ze ook zegt. Ook als ze chagrijnig of pissig is. Een mens wordt misschien beledigd of opgefokt. Ik weet niet eens wat dat is..  Wat ze ook zegt, ik zal nooit weg lopen, gemene woorden gebruiken, vloeken, schelden, scheiden, of pesten. 
Waarom zou ik oordelen?! Wat heeft dat voor nut... Het enige wat ik altijd zal doen is liefde geven. 

  

Na een aanval is baasje vaak erg moe. En regelmatig moet ze dan eerst slapen zodat ze weer een beetje opknapt en ze nog wat aan de rest van de dag heeft. Soms komt een aanval heel erg ongelegen. Mensen zijn dan geïrriteerd of in paniek. En als baasje hierdoor iets af moet zeggen hebben mensen allerlei oordelen. Vaak zijn ze oprecht teleurgesteld of een beetje verdrietig omdat de afspraak niet door gaat. 
Ik vind het niet erg. Sterker nog, ik ben er gek op. Dan mag ik regelmatig op de bank om lekker verder te knuffelen of luieren. Heerlijk. Ons afspraakje van het bos komt morgen wel. En als het morgen weer niet lukt, geen probleem. Ik ben hier om te genieten van mijn leven en te werken voor mijn baasje. Ik ben hier niet om te oordelen. Ik doe gewoon wat ik moet doen, zonder mopperen. 

Als we wel naar het bos kunnen ben ik alleen maar heel erg blij. Alle keren dat het niet lukte ben ik allang vergeten. Ik geniet gewoon van het moment.
Ik sleep overal mijn bal mee naar toe. Als ik hem weer eens kwijt raak tovert baasje weer een nieuwe tevoorschijn! Een mens zou treuren om het verlies van een waardevol bezit. Ik ben juist alleen blij dat baasje een nieuwe tevoorschijn haalt waar ik weer achteraan kan rennen. Dat mijn oude vertrouwde bal kwijt is, daar zul je me nooit over horen. Waarom zou ik er ook last van hebben.  Ik heb deze, ik ben hoe dan ook tevreden met een speeltje. Mensen niet, die moeten het beste of het goedkoopste. Of meer meer meer spullen. Allemaal beter dan degene die ik had. 


Ik neem elke dag een stuk stress van ons gezin weg. Een last van hun schouders! En dat doe ik, gewoon omdat ik het kan. Ik doe gewoon wat mijn baasje vraagt en zo lang ik het goed doe ben ik dolgelukkig. Mensen zijn zo niet. Zij willen doen wat ze zelf willen en als ze dat niet bevalt gaan ze gewoon weg..
Ik neem van mijn baasje een stuk onzekerheid, afhankelijkheid en angst weg. Dit doe ik door haar te waarschuwen als ze een aanval krijgt zodat er actie ondernomen kan worden. 
Ook voor de grote baas doe ik een plezier. Hij hoeft niet meer alert te zijn om baasje ieder moment op te (willen) kunnen vangen. Hij hoeft zich dus ook niet meer rot te voelen als dat niet is gelukt. Want vaak ligt mijn baasje al lang en breed op de aanval te wachten. En zijn de gevaren weg genomen. 

Ik doe alles om mijn baasje gelukkig te maken. No Matter wat. Het enige wat ik er voor terug wil is zekerheid en stabiliteit. Weten waar ik aan toe ben. Ik welke vorm, dat maakt me niks uit. Als ik van seizuredog om moet schakelen naar ADL-hulphpnd, autisme hond, blindengeleidehond of psychiatrische hulp, vind ik dat niet erg. Sterker nog, ik mag dan nieuwe dingen leren en als ik het goed doe krijg ik een beloning! Een mens zou mopperen omdat ze moeten switchen naar een baan die ze niet zint. Mij maakt het niets uit. Ik ben toch wel gelukkig. Ook als ik mijn hele leven seizure / ADL hulphond moet blijven ben ik daar tevreden mee. Een mens zou zich misschien niet uitgedaagd genoeg voelen of gaat zich vervelen. 

Wat er ook gebeurt. Ik blijf altijd van mijn baasje houden en zo lang ik mijn levensbehoeften kan vervullen (eten, plassen, beweging en zekerheid) ben ik altijd tevreden. Ik maak overal gewoon net beste van. Misschien zouden jullie, mensen, dat ook eens moeten proberen? 
Ik weet het zeker. Ik ben geen mens ;-). 
Dikke klauwenpootjes van Snowie. 




Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.