donderdag 6 februari 2014

Ik ben geen mens


Baasje had een aanval. Een mens zou denken:"goh wat sneu" of "hè wat vervelend."
Maar ik niet hoor. Ik hou van aanvallen! Ik kan ze namelijk van te voren aangeven en dan word ik altijd beloond. Das al een feest opzich. 
Ook kruip ik wel eens bij baasje op de bank. Lekker knufflen en haar overladen met liefde. Het lukt mij zelfs om haar dan te laten glimlachen. Mensen zijn dan vaak bezorg, verdrietig of geïrriteerd.. Of nog erger: ze schamen zich voor baasje wanneer ze een aanval krijgt. Ik vind haar geweldig, wat ze ook zegt. Ook als ze chagrijnig of pissig is. Een mens wordt misschien beledigd of opgefokt. Ik weet niet eens wat dat is..  Wat ze ook zegt, ik zal nooit weg lopen, gemene woorden gebruiken, vloeken, schelden, scheiden, of pesten. 
Waarom zou ik oordelen?! Wat heeft dat voor nut... Het enige wat ik altijd zal doen is liefde geven. 

  

Na een aanval is baasje vaak erg moe. En regelmatig moet ze dan eerst slapen zodat ze weer een beetje opknapt en ze nog wat aan de rest van de dag heeft. Soms komt een aanval heel erg ongelegen. Mensen zijn dan geïrriteerd of in paniek. En als baasje hierdoor iets af moet zeggen hebben mensen allerlei oordelen. Vaak zijn ze oprecht teleurgesteld of een beetje verdrietig omdat de afspraak niet door gaat. 
Ik vind het niet erg. Sterker nog, ik ben er gek op. Dan mag ik regelmatig op de bank om lekker verder te knuffelen of luieren. Heerlijk. Ons afspraakje van het bos komt morgen wel. En als het morgen weer niet lukt, geen probleem. Ik ben hier om te genieten van mijn leven en te werken voor mijn baasje. Ik ben hier niet om te oordelen. Ik doe gewoon wat ik moet doen, zonder mopperen. 

Als we wel naar het bos kunnen ben ik alleen maar heel erg blij. Alle keren dat het niet lukte ben ik allang vergeten. Ik geniet gewoon van het moment.
Ik sleep overal mijn bal mee naar toe. Als ik hem weer eens kwijt raak tovert baasje weer een nieuwe tevoorschijn! Een mens zou treuren om het verlies van een waardevol bezit. Ik ben juist alleen blij dat baasje een nieuwe tevoorschijn haalt waar ik weer achteraan kan rennen. Dat mijn oude vertrouwde bal kwijt is, daar zul je me nooit over horen. Waarom zou ik er ook last van hebben.  Ik heb deze, ik ben hoe dan ook tevreden met een speeltje. Mensen niet, die moeten het beste of het goedkoopste. Of meer meer meer spullen. Allemaal beter dan degene die ik had. 


Ik neem elke dag een stuk stress van ons gezin weg. Een last van hun schouders! En dat doe ik, gewoon omdat ik het kan. Ik doe gewoon wat mijn baasje vraagt en zo lang ik het goed doe ben ik dolgelukkig. Mensen zijn zo niet. Zij willen doen wat ze zelf willen en als ze dat niet bevalt gaan ze gewoon weg..
Ik neem van mijn baasje een stuk onzekerheid, afhankelijkheid en angst weg. Dit doe ik door haar te waarschuwen als ze een aanval krijgt zodat er actie ondernomen kan worden. 
Ook voor de grote baas doe ik een plezier. Hij hoeft niet meer alert te zijn om baasje ieder moment op te (willen) kunnen vangen. Hij hoeft zich dus ook niet meer rot te voelen als dat niet is gelukt. Want vaak ligt mijn baasje al lang en breed op de aanval te wachten. En zijn de gevaren weg genomen. 

Ik doe alles om mijn baasje gelukkig te maken. No Matter wat. Het enige wat ik er voor terug wil is zekerheid en stabiliteit. Weten waar ik aan toe ben. Ik welke vorm, dat maakt me niks uit. Als ik van seizuredog om moet schakelen naar ADL-hulphpnd, autisme hond, blindengeleidehond of psychiatrische hulp, vind ik dat niet erg. Sterker nog, ik mag dan nieuwe dingen leren en als ik het goed doe krijg ik een beloning! Een mens zou mopperen omdat ze moeten switchen naar een baan die ze niet zint. Mij maakt het niets uit. Ik ben toch wel gelukkig. Ook als ik mijn hele leven seizure / ADL hulphond moet blijven ben ik daar tevreden mee. Een mens zou zich misschien niet uitgedaagd genoeg voelen of gaat zich vervelen. 

Wat er ook gebeurt. Ik blijf altijd van mijn baasje houden en zo lang ik mijn levensbehoeften kan vervullen (eten, plassen, beweging en zekerheid) ben ik altijd tevreden. Ik maak overal gewoon net beste van. Misschien zouden jullie, mensen, dat ook eens moeten proberen? 
Ik weet het zeker. Ik ben geen mens ;-). 
Dikke klauwenpootjes van Snowie. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.