zaterdag 27 september 2014

Mijn heilige stok.

Oeh wat kan ik hier van genieten. Ja, daar op mijn buik!
Inmiddels is mijn baasje al weer opgeknapt van de grote aanval. Het enige wat ze nog merkt is de pijn in haar heup (van de luxatie) en af en toe moeilijk op woorden komen of twijfelen wat een woord
betekend. Natuurlijk heeft ze nog wel wat rust momenten op een dag nodig, maar dat zal altijd wel blijven. Ik kan intens genieten op zo'n rust moment, als ik lekker bij haar mag liggen. Meestal betekend dat mijn rug liggen, zo dicht mogelijk tegen baasje aan. Als het even kan het liefst met onze poten en armen in elkaar gestrengeld. Als ze dan haar arm weg wil trekken pak ik hem gewoon vast met mijn pootjes.. Sja, dan moet ze wel.

 We hebben het trainen weer opgepakt, dus het was een korte tussenpauze dit keer. Het gaat steeds beter met het blaffen. Ik blaf nu nog naar zo'n 35% van de honden die ik zie. Voorheen blafte ik dus bij iedere hond. Het gaat ook veel beter wanneer ik mijn energie kwijt ben (na een wandeling of na het spelen bijvoorbeeld). Maar dat is ook logisch. Ik heb van mezelf zo veel energie dat het er soms gewoon met een blaf uit moet. En dat vind mijn baasje opzich niet erg, als het maar niet naar honden/mensen is.
Moeten we nu echt al opstaan?

Van al dat trainen word ik best een beetje moe. Ik heb dan ook wat opstart probleempjes. Als de grote baas naar zijn werk gaat, kruip ik vaak stiekem bij baasje op bed om nog even lekker te kroelen en te snoezen voordat we opstaan. Maar ik val dan ook vaak weer in slaap en lig dan  uitgebreid op mijn rug waardoor ik een groot deel van het bed in beslag neem. Het is maar goed dat ze een breed tweepersoons bed hebben, anders had mijn baasje op de grond gelegen vrees ik. Maar ik wil best mijn slaap plek voor haar open stellen, zo ben ik dan ook wel weer. Mag ze lekker onder het bed liggen slapen.
Stok stok stok stok stok stok stok stok stok stok !!

Zoals jullie weten genieten wij veel van onze ritjes door het bos. Soms, als ik in een stokken-bui ben, zoek ik een mooie grote stok uit. Van de week had ik wel een hele mooie gevonden, deze was tenminste niet rot van binnen! Ik heb hem dan ook mee naar de winkel gesleept (waar we na de wandeling heen moesten). Ik moest hem van het baasje voor de winkel laten liggen, want een stok in de winkel vond ze blijkbaar niet gepast. Toen was ik wel erg teleurgesteld. Wat een gebrek aan begrip zeg. Dat is mijn stok hoor! Je snapt dan ook vast wel waarom het even duurde voordat ik hem kon laten liggen. "Dag stok, het was leuk je gekend te hebben. Nu word je vast meegenomen door een andere hond. Doei stok!" Maar godzijdank lag de stok er nog toen we uit de winkel kwamen. Ik maakte een bokkesprongetje van blijdschap, waarna ik de stok weer veilig in mijn bek nam, en helemaal mee naar huis had gesleept. Die middag heb ik nog wel een uur lang met mijn stok in de tuin gespeeld. Nina mocht hem niet aanraken.




maandag 22 september 2014

Tasje? Welk tasje?

Dit was me een weekendje wel. Na anderhalve week naast het baasje op bed gelegen te hebben, was het ineens weer flink aanpoten. Vrijdag gingen mijn baasjes hun tassen in pakken. Ik wist dus wat er ging gebeuren, ze gingen weg! Voor de zekerheid bleef ik dan ook aan mijn baasje haar been geplakt. Letterlijk. Zo wist ik zeker dat ze mij niet achter zou laten. En natuurlijk deed ze dat ook niet, want zij heeft me nodig, en ik haar. Als de kat van huis is, ga ik het liefst mee..
Na een uurtje rijden waren we op onze bestemming, het strand! Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest komen, mijn bal moest pakken, en in het zand moest rollen. Het was lekker weer, zouden jullie, mensen, zeggen. Maar ik vond het iets te warm. Daarom besloot ik om het spelen met mijn bal af te wisselen met liggen in de schaduw. Ik had een mooi strand huisjes gevonden waar ik steeds bij ging liggen.
Die middag gingen we inchecken in het bed & breakfast waar we verbleven. Ze hadden daar een enge waakhond (lees: een klein wit keffertje), op het begin vond ik dat wel spannend.. Daar gingen we ons omkleden, baasje trok een mooie jurk aan. De grote baas een pak. En het mini-baasje kreeg ook een jurkje aan. Ik weet dat ik al mooi genoeg ben, maar toch wilde ik ook een mooi sjaaltje om.
Later die dag besefte ik waarom we hier waren en waarom we zo mooi gekleed waren, het was een bruiloft! Helemaal geweldig natuurlijk, een bruiloft aan het strand, dan kon ik lekker rennen en spelen.
netjes naast de rolstoe, niet aan de riem,
en toch erg gefocust!
Op het begin van de middag was ik erg onrustig. Ik heb aan de gasten het achterste van mijn stembanden laten zien. Gelukkig werd ik daarna wel wat rustiger. Ik mocht lekker rennen op het strand, maar er waren ook zat momenten dat ik liever bij mijn baasje bleef. Ondanks dat ik los liep, ging ik steeds netjes naast de rolstoel lopen als mijn baasje zich verplaatste. Ik was erg gefocust, ik voelde natuurlijk ook wel aan dat ze nog niet fit was vanwege de grote aanval. Ook had ze veel pijn, maar mocht voor deze dag extra pijnstilling nemen. We hebben het beiden heel goed gedaan en zijn dan ook errug trots op ons zelf. Baasje heeft geen aanval gehad, en ik ben de rest van de middag/avond rustig geweest en heb netjes mijn snuit gehouden. Alleen toen er ineens twee andere honden op de bruiloft kwamen was het even slikken. Het liefst had ik natuurlijk moord en brand geschreeuwd, maar ik heb me in gehouden. Die avond voelden we ons beiden voldaan en vielen we als een blok in slaap. We sliepen met zijn vieren op een kamer (grote baas, kleine baas, mini-baas en ik). Nina was thuis, zij moest op het huis passen.

De volgende dag hadden we nog een verjaardag. Maar mijn baasje voelde zich nog best een beetje overprikkeld. Ik spiegel haar, dus ik was erg onrustig. Ook had ik weer last van mijn darmen. Ik snap niet hoe dat komt, want ik heb niks raars gegeten, behalve dan een kilo zand, zout zeewater, een plastic verpakking, een stukje van mijn frisbee en een elastiekje. Maarja, dat is niets bijzonders.

Lekker spelen met de minibaas
Het was lekker om weer op pad te zijn. Ook al waren we maar anderhalve week binnen, het voelde als een maand. Zondag was een rustige dag. Wel hebben we een beginnetje gemaakt met het commando "tasje", wat eigenlijk al best wel goed ging. Wel maakte ik er nog veel geluid bij, maar dat is omdat het nog nieuw is en ik erg veel na moet denken.
Wanneer baasje "tasje" zegt, is het de bedoeling dat ik haar medicijnen-tasje uit de kast haal en naar haar toe breng. Uiteindelijk moet ik dit ook kunnen als ze boven op bed ligt, dan moet ik naar beneden, 1 deur open maken, het tasje pakken, naar boven en aan mijn baasje afgeven. Maar zo ver zijn we nog niet, we beginnen beneden.
Ook de grote baas moet dit commando aan mij kunnen geven, zodat hij bij baasje kan blijven na een aanval. Zij is dan namelijk vaak wat angstig en een beetje in de war. Daarom heeft de grote baas met mij getraind.





donderdag 18 september 2014

Grote aanval

Lekker in de tuin spelen!

Vorige week is het opeens weer flink mis gegaan met mijn baasje. Ik was de hele dag al uit mijn doen. Heel onrustig en kon me nergens op focussen. Ineens kreeg mijn baasje een grote aanval, heel onverwachts, want ik had het niet aangevoeld.. Ze viel plat voorover maar heeft gelukkig geen ernstige verwondingen opgelopen. Ook tijdens de aanval was ik uit mijn doen. Ik wilde niet eens naast mijn baasje liggen. Wat er aan de hand was met me weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Wat ik wel weet is dat het alweer een tijd geleden was dat ze een grote aanval had gehad.
De aanval duurde maar en duurde maar, noodmedicatie werd toegediend maar dat hielp niets. De ambulance werd gebeld, zij hadden andere medicatie bij zich die via het infuus gelukkig wel aan sloegen. Daarna moest mijn baasje naar het ziekenhuis omdat haar heup en schouder uit de kom waren.
Baasje is erg bang in ziekenhuizen, maar haar vrienden lieten haar geen moment alleen. Ook de grote baas is meteen gekomen. Bedankt lieve vrienden, dat jullie mijn werk over namen op het moment dat ik weg viel (ik mag meestal niet in het ziekenhuis komen ivm hygiene)
Momenteel liggen we vooral veel op bed.. Saai hoor! Ik mis de ritjes naar het bos en het lopen naast de handbike. Maar baasje baalt er net zo van als ik. Dus ik zorg voor de nodige knuffeltjes, we maken het gewoon gezellig op bed.
Wanneer ik mijn energie kwijt wil kan ik gelukkig samen met Nina in de tuin spelen. Ik ben soms wel een uur in de weer met mijn frisbee of mijn bal. Heerlijk vind ik dat. Nina zorgt er voor dat ik steeds struikel, want ze graaft overal gaten. Maar geen gewone gaten, nee, valkuilen!
Lieve Nina.
Het trainen is dus ook heel even stop gezet. Maar dat willen we snel weer op pakken hoor! De aanval heeft er goed in gehakt, maar ook dit komt wel weer goed. De afgelopen dagen gingen al een stuk beter.

Mijn lieve huisgenootje Nina wordt ineens best wel oud. Ze is nog redelijk fit, maar soms is ze een beetje in de war. Dan weet ze ineens niet meer waar haar plaats is. Mijn baasje blijft dan zo vaak herhalen dat ze naar haar plaats moet, dat ik het maar even voor doe. Maar ook dat werkt niet. Gisteren heeft ze ineens binnen geplast. Daar schrok ik wel van, want zij is juist degene die mij heeft geleerd dat je altijd buiten een plasje moet doen. Nu is het niet zo dat ze constant in de war is, gelukkig. Maar het is wel een teken dat ze nu toch echt best oud wordt. Niet zo gek met zijn moeilijk verleden (verwaarlozing/mishandeling) en het feit dat ze al bijna 13 is.

Geen leuk blogje vandaag.. Maar wilde jullie toch even op de hoogte houden.


Een oudere foto. Dit is wat wij het liefst doen. Samen op pad. Samen handbiken!

maandag 8 september 2014

Kijk eens wat ik kan

Video September 2014

Het signaleren van aanvallen heb ik al goed onder de knie. Over het algemeen weet ik mijn baasje op tijd te waarschuwen, ze kan dan gaan liggen en alvast medicatie nemen zodat de aanval niet heftig doorzet. Het komt wel eens voor dat ik een aanval mis, maar hé, ik ben ook maar een hond.
Naast het werk als epilepsie hond doe ik ook een aantal ADL taken. Met trots laat ik jullie onderstaand filmpje zien. Veel kijkplezier!



donderdag 4 september 2014

Het werk als hulphond, te mooi om waar te zijn.

Van de week ging ik weer met mijn baasje op stap. Dit keer zaten we in de auto van haar stiefvader, waar ik eigenlijk nooit in zit, dus ik werd een beetje gespannen. Ik heb toen een paar toonladdersgezongen, dat luchtte wat op. Ineens maakten we een tussenstop bij het station, waar mijn vriendinnetje Swiffer ook de auto in kwam! Nu was ik niet meer gespannen maar vooral enthousiast, wederom een paar toonladders gezongen, sprong bijna vanuit de achterbak op de achterbank omdat ik wilde zoenen met Swif, heb me uiteindelijk redelijk gedragen. 

Mijn grootste kleine vriendinnetje, Swiffer
Samen op de boot
Toen we uit de auto stapten stond daar een heel groot zwart schap. Na drie keer kijken zag ik dat het een grote zwarte hond was, een hele lieve. Hij deed geen vlieg kwaad en kwam ook niet bedreigend over. Maar toch heb ik even laten horen dat ik er was en dat hij niet dichterbij moest komen. Hij was niet zo onder de indruk. Daar kon ik met mijn verstand niet bij. Ik heb toen nog een keertje geblaft, en ben uiteindelijk verdwaasd weg gelopen. Dat beest bleef gewoon stokstijf staan. Ik heb die dag dan ook niet meer naar hem geblaft, dat had immers toch geen nut.

Opeens liepen we over een houten stijger, en toen werd ik heel vrolijk, want er was overal water! En ik hou, zoals jullie weten, erg van zwemmen. Ik vond het zo lief dat ze mij mee namen om te gaan zwemmen, ik zat met mijn gedachten al in het water. Maar al snel werd ik uit mijn droom gehaald, we gingen op een drijvend ding zitten wat de mensen een "boot" noemen. Er waren verdorie kilometers aan water, en wij gingen met vier mensen en drie honden op een relatief klein drijvend ding zitten! Ook daar kon ik met mijn verstand niet bij. Ik probeerde een paar keer in het water te springen, maar baasje vertelde me steeds dat dat niet mocht. Daar heb ik me dus ook bij neer gelegd. Maar godzijdank stopten we op een gegeven moment met varen, en had ik de mogelijkheid me helemaal uit te leven in het water. Het was iets lastiger om terug in de boot te komen, maar ik heb gewoon de stiefvader van mijn baasje als opstapje gebruikt. Dat hij nu onder mijn krassen zit vindt hij natuurlijk niet erg. ;-)

Op een gegeven moment werd ik wel wat relaxter op de boot. Het is gewoon allemaal even wennen voor zo een gevoelige hond als ik. Ik had veel steun aan Swiffer en Simba, die het goede voorbeeld gaven. We hebben een heerlijke middag gehad waar we allemaal aan toe waren. Mijn baasje kwam ook heerlijk tot rust, ze lag op een gegeven moment te slapen. Ik ben toen steeds even komen kijken of het wel goed ging. Maar aangezien haar antwoord een snurk was ging ik er van uit dat ze rustig lag te slapen.

Onze band wordt sterker en sterker. Het is fijn dat we weer zo veel samen naar buiten kunnen, en dat we nu ook weer intensief samen trainen. We weten wat we aan elkaar hebben en wat onze sterke en zwakke punten zijn. Bij mijn zwakke punten helpt mijn baasje mij verder, andersom help ik haar enorm op haar zwakke momenten.
Ik wist natuurlijk dat het werk als hulphond mooi zou zijn, maar dat het zó mooi is, had ik niet durven dromen. Iemand die niet meer alleen uit huis kon, kan nu weer gewoon haar eigen leven leiden. Zelfstandig naar de winkel of bijvoorbeeld naar vriendinnen. Heerlijke uitjes in de natuur, die voorheen niet mogelijk waren omdat zij bang was in het bos een aanval te krijgen en verdwaald te raken. Ik geef haar een waarschuwing als zij een aanval gaat krijgen. Ook geef ik haar een punt van verkenning en vertrouwen wanneer zij, na een aanval, in de war is. Iemand die voorheen constant blauwe plekken, bulten, blauwe ogen, hersenschuddingen, kneuzingen en zelfs botbreuken had (door het vallen tijdens de aanvallen), heeft daar nu vrijwel nooit meer last van, en krijgt veel meer kans om te herstellen.
Iemand die voorheen ontzettend angstig was en veel sociale situaities uit de weg ging, heeft nu een vriendengroep met vrienden die ze heel regelmatig ziet en spreekt.
Iemand die voorheen erg bang was voor reacties/kritiek van anderen, heeft nu geleerd dat zij goed is zoals ze is. Wanneer zij zich onzeker of angstig voelt, kan ze met mij kroelen. Ze kan met mij bezig zijn zodat ze haar angst vergeet. Ze weet dat ik haar begrijp, altijd. Ik heb nooit oordelen.

Er was van de week weer een vriendin van mijn baasje op bezoek. Zij hebben mij verwend met een flinke borstelbeurt. Dat was ook wel nodig, want mijn baasje vindt het erg zwaar om mij goed uit te borstelen. Ze krijgt dan last van een geirriteerde schouder en zere vingers doordat haar gewrichte te slap en flexibel zijn. Maar met zijn tweeen is het een stuk minder zwaar, super lief dat dat vriendinnetje aanbood om mee te helpen.






Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.