Mijn heilige stok.

Oeh wat kan ik hier van genieten. Ja, daar op mijn buik!

Inmiddels is mijn baasje al weer opgeknapt van de grote aanval. Het enige wat ze nog merkt is de pijn in haar heup (van de luxatie) en af en toe moeilijk op woorden komen of twijfelen wat een woord
betekend. Natuurlijk heeft ze nog wel wat rust momenten op een dag nodig, maar dat zal altijd wel blijven. Ik kan intens genieten op zo'n rust moment, als ik lekker bij haar mag liggen. Meestal betekend dat mijn rug liggen, zo dicht mogelijk tegen baasje aan. Als het even kan het liefst met onze poten en armen in elkaar gestrengeld. Als ze dan haar arm weg wil trekken pak ik hem gewoon vast met mijn pootjes.. Sja, dan moet ze wel.

 We hebben het trainen weer opgepakt, dus het was een korte tussenpauze dit keer. Het gaat steeds beter met het blaffen. Ik blaf nu nog naar zo'n 35% van de honden die ik zie. Voorheen blafte ik dus bij iedere hond. Het gaat ook veel beter wanneer ik mijn energie kwijt ben (na een wandeling of na het spelen bijvoorbeeld). Maar dat is ook logisch. Ik heb van mezelf zo veel energie dat het er soms gewoon met een blaf uit moet. En dat vind mijn baasje opzich niet erg, als het maar niet naar honden/mensen is.

Moeten we nu echt al opstaan?

Van al dat trainen word ik best een beetje moe. Ik heb dan ook wat opstart probleempjes. Als de grote baas naar zijn werk gaat, kruip ik vaak stiekem bij baasje op bed om nog even lekker te kroelen en te snoezen voordat we opstaan. Maar ik val dan ook vaak weer in slaap en lig dan  uitgebreid op mijn rug waardoor ik een groot deel van het bed in beslag neem. Het is maar goed dat ze een breed tweepersoons bed hebben, anders had mijn baasje op de grond gelegen vrees ik. Maar ik wil best mijn slaap plek voor haar open stellen, zo ben ik dan ook wel weer. Mag ze lekker onder het bed liggen slapen.

Stok stok stok stok stok stok stok stok stok stok !!

Zoals jullie weten genieten wij veel van onze ritjes door het bos. Soms, als ik in een stokken-bui ben, zoek ik een mooie grote stok uit. Van de week had ik wel een hele mooie gevonden, deze was tenminste niet rot van binnen! Ik heb hem dan ook mee naar de winkel gesleept (waar we na de wandeling heen moesten). Ik moest hem van het baasje voor de winkel laten liggen, want een stok in de winkel vond ze blijkbaar niet gepast. Toen was ik wel erg teleurgesteld. Wat een gebrek aan begrip zeg. Dat is mijn stok hoor! Je snapt dan ook vast wel waarom het even duurde voordat ik hem kon laten liggen. "Dag stok, het was leuk je gekend te hebben. Nu word je vast meegenomen door een andere hond. Doei stok!" Maar godzijdank lag de stok er nog toen we uit de winkel kwamen. Ik maakte een bokkesprongetje van blijdschap, waarna ik de stok weer veilig in mijn bek nam, en helemaal mee naar huis had gesleept. Die middag heb ik nog wel een uur lang met mijn stok in de tuin gespeeld. Nina mocht hem niet aanraken.