Goh, hoe valt dat nou? Afgestudeerd zijn als hulphond, met je papiertje op "zak"? Nou, niet anders dan anders kan ik je zeggen. Wat kan mij dat papiertje nou schelen! Ik hou van wat ik doe, ik hou van het leven en ik hou van mijn baasje. Verder heb ik geen motivatie nodig. Mijn baasje is motivatie genoeg.
 |
| Op de Veluwe |
Voor mijn baasje zit het geloof ik wel een beetje anders, want het voelt voor haar toch als een overwinning. De trainingen zijn best zwaar geweest, en het was vaak flink puzzelen om tussen de obstakels door genoeg energie te vinden om de training voort te kunnen zetten. Erika Bulters is altijd onze steun en toeverlaat, en heeft het vertrouwen van mijn baasje gewonnen (wat, kan ik je vertellen, voor mijn baasje toch best bijzonder is). We hebben gezocht naar manieren waarop het trainen wel mogelijk was. Mijn baasje heeft geleerd zelf haar grenzen aan te geven, en ook om echt goed te luisteren naar wat ík haar zeg. Dat papiertje hebben we mooi in the pocket. Het gaat natuurlijk niet perse om dat papiertje, meer om de emotionele waarde. Het betekend niet dat we nu ook daadwerkelijk klaar zijn met trainen. Ik heb nog steeds een probleempje met andere honden. Het blaffen is er nog niet uit. Dat gaat waarschijnlijk ook nog eventjes duren. Ook heb ik moeite om vreemde mensen te vertrouwen. Ik vind het spannend als ze dicht bij mijn baasje willen komen, als ze ons aan staren (wat nou eenmaal regelmatig gebeurt met een rolstoel en een bijzonder aantrekkelijke witte herder ;-) ), of als ze een grote muts op hebben. Ook kinderen die naar ons toe rennen vind ik spannend. Deze problemen heb ik ontwikkeld door een aantal, voor ons, enorm nare ervaringen. Maar ik kan je vertellen: ook dit overwinnen wij wel! Het belangrijkste van alles is dat ik mijn werk ontzettend goed doe, en daar ook nog steeds elke dag een klein beetje beter in word.
Het gaat allemaal zijn gangetje hier. Het is natuurlijk best een hectische periode; spannende gesprekken om een verhuis urgentie te regelen, ziekenhuis bezoekjes, en mijn baasje gaat een nieuw therapie-traject in waarvoor er ook allerlei afspraken gepland stonden/staan.
 |
| Knuffelen met Raissa! |
We logeren nog steeds bij lieve vriendin, Raissa. Zij helpt ons erg veel met de gesprekken voor de urgentie, maar ook op Snow-gebied! Doordat er zo veel gebeurt is, is het consequent zijn wederom weer naar beneden gezakt. En ik ben nou eenmaal iemand die enorm veel behoefte heeft aan regelmaat en duidelijkheid. Dat blijft toch wel een les voor mijn baasje. Tijdens de opleiding is ze haar zelf enorm tegen gekomen en heeft ze veel dingen geleerd, een hulphond die zo gevoelig is als ik, is vergelijkbaar met een grote spiegel! Je ontkomt er niet aan. Eigenlijk is het dus ook zo klaar als een klontje: mijn baasje heeft stiekem ook enorm veel behoefte aan consequentie en regelmaat. Waarom ze dat dan steeds naar beneden laat zakken... Schouders er onder en gaan met die banaan.
We zitten hier bij de Veluwe, dat is voor beiden geen straf! We gaan, als het even kan, dagelijks een stuk fietsen door de natuur, net zoals we dat thuis altijd deden. En dat doet ons beiden goed. Leuk hoor, eens een ander stuk bos wat ik nog niet ken. Hier hebben ze véél meer bomen, veel meer stuifzand, en veel meer gras. Geen straf dus!
Ik mag dan ook mijn bal mee nemen. Baasje heeft zo' n leuke werpstok waarmee ze heel ver kan gooien. Zodra die tevoorschijn komt ga ik even heel hard jodelen, joepie de poepie! "ZOEF" daar gaat die bal, en ZOEF daar ga ik. Hopla, zo achter die bal aan. Als ik even niet op let ren ik zo tegen een boom aan, want ja mijn ogen zijn op die bal gericht. Ondanks dat blijf ik een grote grijns op mijn koppie houden, baasje moest er een beetje om lachen.
Als ik terug kom met de bal roept mijn baasje vaak: "los!" of: "kom maar brengen!". Dat wil ik wel hoor, want dat betekend dat ze hem weer weg gaat gooien en dat ik er achter aan kan. Alleen er is een probleem. Ik moet die bal eerst los laten. En dat is toch wel een dingetje, dat wil ik eigenlijk liever niet. Uiteindelijk doe ik het dan toch, dan is baasje altijd trots en dan mag ik een brokje. Maar ik heb vaak geen aandacht voor dat brokje. Doe mij die bal maar. Gooi die bal nou maar weg!
Dit weekend gaan we eens flink ontspannen, relaxen en lol maken. We gaan een weekendje weg met een paar vrienden! Ook hulphond Happy en haar vrouwtje gaan mee. Ik mag dan weer in de bus van Niels, joepiedepoepie. Ook kan ik lekker zoenen met Roos. En Raissa gaat uiteraard ook mee. We zijn beiden wel toe aan ontspanning, iedereen geloof ik wel. Dat gaat vast helemaal goed komen.
