Naar de tandarts

Ik ben dol op de herfst!
Lekker veel stokken, bladeren en modder!

Om mijn hulphonden-skills maar meteen in de praktijk te brengen, ben ik met mijn baasje naar de tandarts gegaan. Er moest toch wel het een en ander gedaan worden dus de afspraak duurde wel een uur lang! Baasje stapte uit de rolstoel en moest in een grote stoel gaan liggen. Dat vond ik prima. Maar toen de stoel met zo' n interessant geluidje naar achter werd bewogen moest ik toch wel even mijn kop schuin houden en piepen. En alsof dit nog niet genoeg was, kwam er een hele lading aan interessante geluidjes achteraan! Boren, vullen, afzuigen, spoelen.. Toch heb ik me ingehouden en me prima gedragen. Ik kon uit het raam kijken, dat was natuurlijk geweldig. Maar na drie kwartier had het lang genoeg geduurd. Ik besloot bij mijn baasje op schoot te springen. Sja, ik lag daar maar op die koude vloer, ik heb ook behoefte aan wat comfort hoor! Jammer genoeg werd ik weg gestuurd en moest ik dus toch op de koude vloer liggen. Daar had ik geen zin in, de laatste vijf minuten heb ik dan toch maar gezongen.
Toen we de behandel kamer uit kwamen zat iedereen in de wachtkamer ons met grote ogen aan te kijken. "Geen zorgen, hij was degene die zo' n lawaai maakte." Zij mijn baasje, wijzend naar mij. Opeens begon iedereen te lachen. Wat moeten zij tegen hun behandeling op gezien hebben, wachtend in de wachtkamer, met -zoals het leek- een schreeuwend persoon in de behandelkamer vóór hun.

Hulphond zonder L

Vandaag was het zo ver, het examen! En we zijn natuurlijk geslaagd, ik had ook niet anders van mezelf verwacht. Mijn baasje daarentegen was wel zenuwappig. Maar de sfeer was lekker ontspannen. Toppie! Wij zijn BLIJ!

Stomme aanvallen

Lekker kroelen en spelen met lieve Nina.

Achter in de bus

Vorige week was het weer zo' n dag; Baasje was haar spulletjes aan het inpakken en zich klaar aan het maken. Nou dan weet ik al genoeg. Dat kan een paar dingen betekenen: of opa komt er aan en we gaan samen op stap, of we gaan een stuk fietsen/rennen, of we gaan naar vrienden toe! Terwijl baasje haar spullen bij elkaar zocht bleef ik aan haar benen geplakt, want ja, je zal net zien dat ik even niet oplet en dat ze zónder mij weg gaat. Vanuit het raam kon ik zien dat de grote witte bus er aan kwam. Ik wist niet hoe snel ik in de bus van Niels moest springen. We gingen dus gezellig naar vrienden toe. Ik werd helemaal enthousiast, want ik weet dat ik met Niels zo leuk kan spelen en wandelen! Als je door het raampje naar achter in de bus keek zag mijn enthousiaste kop. (zie foto).

Die dag daarna had ik er geen zin in. Ik had besloten een snipperdag te nemen. Ondanks mijn besluit werd ik wel met de riem aan de rolstoel gezet en gingen we samen met twee vrienden handbiken. Ik heb enorm mijn best gedaan om de riem van de rolstoel af te rukken, maar ondanks dat mijn baasje even flink moest slippen en remmen is dat niet gelukt.

Dit is mijn baby. Ik heb deze van Roos en Niels
gekregen, of eigenlijk gepikt. Dit is het enige
speeltje die niet kapot mag, ik ben er heel voorzichtig
mee.

We gingen naar een enorm drukke winkel, de Primark ofzo. Niks voor mij. Ik vond het helemaal niet leuk. Om mijn stemming wat vrolijker proberen te maken heb ik de hele tijd gezongen. We waren daar met zijn vijven; drie vrienden, mijn baasje en ik. Met vier rolstoelen is het niet handiger als je opsplitst in de winkel, anders blokkeren we alle paden. Maar dat vond ik helemaal niet leuk. Wij zijn toch een roedel? Wij moeten toch bij elkaar blijven? Ik deed dan ook enorm mijn best om ons bij elkaar te houden, maar door die stomme riem lukte het me niet om rondjes om de roedel te gaan lopen. Ook toen heb ik een keel opgezet. We werden wel een beetje raar aangekeken, maar daar trek ik mij niks van aan. Ik ben toch sowieso lief?

Toen we weer thuis waren was iedereen gesloopt, want het was ontzettend druk en belastend. Mijn baasje zat er een beetje doorheen, want het waren wel enorm veel prikkels die ze moest verwerken, En daarbij had ze een hulphond die totaal niet mee werkte.. Maar ze is gewoon te eigenwijs. Ze had naar mij moeten luisteren, en niet naar die winkel moeten gaan. Ik werk niet voor niets zo tegen, dat doe ik omdat ik iets duidelijk wil maken. En dat bleek ook wel, want er kwam me toch een golf aanvallen. Momenteel heeft ze vooral erg veel complex partiele aanvallen.
KLIK HIER voor uitleg en een video over complex partiele aanvallen.
Iedereen stond daar wel een beetje van te kijken, want die aanvallen had ze al een tijd niet meer gehad. Maar we denken dat een samenloop van omstandigheden + een fout in de medicatie er toe heeft geleid dat deze aanvallen weer om de hoek komen kijken.

Inmiddels zijn we weer thuis. We krijgen heel veel hulp van vrienden. Roos logeert hier zodat mijn baasje niet alleen is overdag. Want die rare aanvallen.. sja ik weet niet wat ik daar mee moet. Die ben ik niet gewend en ik weet dus ook niet hoe ik moet handelen. Hopelijk gaan die stomme aanvallen snel weer weg, en word het weer zoals wij het gewend zijn.

Ik besta niet

Het laatste weekend van oktober was erg gezellig voor mijn baasjes. Er kwamen een stuk of 6 vrienden logeren, erg druk dus. Ik werd ontzettend enthousiast toen de bel ging en de eerste vrienden binnen stroomden. Ik heb van alles gedaan: gezongen, mijn touw gepakt, geprobeerd kusjes te geven, tegen ze aan beuken.. Niets hielp! Ik kreeg geen aandacht. Ze deden net of ik niet bestond. Daar was ik toch wel even helemaal ondersteboven van.
Ik deed mijn bijnaam (ijsbeer) eer aan, want piepend liep ik heen en weer door de kamer te ijsberen.

Op een gegeven moment ging ik maar naast Roos zitten, zij is immers degene met wie ik ontzettend goed kan zoenen. Maar nee, ze draaide haar hoofd weg. Toen heb ik maar een paar keer stevig met mijn dopneus in haar buik zitten porren (ja ik maak het haar wel moeilijk hoor), maar ook dat hielp niets.

Uiteindelijk heb ik me er maar geprobeerd bij neer te leggen. En ineens herinner ik mijn vorige blogje, hadden we het daar toen niet over? We zouden heel streng gaan worden wat betreft het aandacht geven, iedereen moet doen alsof ik niet besta (behalve mijn baasjes). Nou, streng was het zeker. Maar toch geeft het me ook wat meer rust. De komende keren zal ik het nog steeds erg raar vinden, maar uiteindelijk raak ik er wel aan gewend.

 Deze "oefening" wierp meteen zijn vruchten af, want voor het eerste sinds de afgelopen weken heb ik weer een aanval gesignaleerd in een drukke ruimte. Het was nog niet erg duidelijk, want mijn baasje merkte het niet op (dat ligt niet perse aan mij, zij moet ook gewoon goed opletten!). Maar gelukkig hadden haar vrienden het wel goed gezien; ik deed mijn best, maar was gewoon nog wat in de war.

Wil je nu dan spelen?

Na dit weekend had mijn baasje de griep behoorlijk te pakken. Ze lag een paar dagen lang alleen maar in bed te hoesten en proesten. Ik heb maar extra veel geluierd en geknuffeld. Van mijn kusjes knapt ze vaak wel weer op. Toch vond ik het ook wel lastig, want ineens moest ik mijn bos-ritjes missen en gingen we niet zo veel meer spelen.
Mijn baasje vond het ook best saai hoor, dat ziek zijn. Daarom is ze maar weer aan het haken geslagen (weer eens wat anders dan tekenen). Ze heeft een leuke knuffel gehaakt die ik zo lekker vast kan pakken met mijn bek. Hij heeft van die lange armen en benen die zo leuk rond vliegen als ik er mee heen en weer schud. En er zitten van die grappige harde oogjes op die je er zo lekker af kunt slopen. Maar jammer genoeg is die knuffel niet voor mij.. Ik mag ook helemaal niets!

Gelukkig is ze inmiddels weer opgeknapt en kunnen we heerlijk van het mooie weer genieten. Wat een gek idee dat het al november is! Het lijkt wel lente, maar dan met de mooie kleuren van de herfst.

Even een kleine tip voor al mijn collega's en gewone huishouden: In die bladeren kun je heerlijk rollen, er blijven dan een boel blaadjes aan je vacht hangen, hoe meer bladeren er blijven plakken, des te meer je er mee naar huis kunt nemen! Om ze goed aan je vacht te laten plakken kun je het best eerst even een modderbad nemen.

Het trainen gaat natuurlijk nog steeds door. Hoewel we het wel even op een laag pitje doen. Mijn baasje raakte namelijk best wel gestrest, ze wil het allemaal perfect doen. Maar gelukkig hebben we een lieve trainster, Erika, die haar er even aan herinnert dat het helemaal niet perfect hoeft, dat het vooral gaat om het samen werken. Weer een goede les voor mijn baasje. Het commando "tasje" gaat al steeds beter. Soms vind ik het nog moeilijk, als er ineens andere mensen in de kamer staan of als er iets is veranderd in de kast waar het medicijn-tasje in staat. Maar ondanks dat, weet ik hem uiteindelijk altijd te vinden.

Lieve Nina, mijn maatje. Tegenwoordig liggen we wel eens samen in één mand.
Nina wil het niet toegeven, maar stiekem vindt ze mij errug lief!