Wat een dag. Sjongejongejonge. Ik wist niet zo goed wat er allemaal aan de hand was. Baasje had het wel allemaal uitgebreid met mij besproken. Maar ik begrijp geen mensen-taal. Ik begrijp alleen lichaamstaal. Dus ik was ietwat gespannen, wat ik dan weer liet horen door een mooi opera gezang gedurende de dag.
Ik was dan ook bekaf toen ik 's avonds weer thuis was.
Het begon allemaal op donderdag. Toen moesten we ineens naar de moeder van het baasje, daar bleven we slapen en de grote baas ging weer terug naar huis. De volgende ochtend was iedereen druk in de weer, haren krullen, make-up, mooie kleding. Ik ben toen nog even lekker met mijn vriendje Daan wezen ravotten zodat ik mijn ei een beetje kwijt kon.
Opeens was daar de grote baas, met een hele gave auto. Daar reed hij mee naar baasje toe.
Toen de grote en de kleine baas elkaar zagen werden ze emotioneel. Baas zei dat baasje er heel mooi uit zag. Ik dacht alleen maar wat onhandig zo'n lange staart. Het is wel lekker spul om af en toe kopjes tegen aan te geven.
Ik moest mijn baasjes achter laten en wij reden naar de locatie, waar alle gasten stonden inclusief ik, mijn vriendje Daan (PTSS hulphond van John) en mijn vriendinnetje Happy (assistentiehond van Jantine). Allemaal
Bulters Mekke collega's. Ze kwamen met die mooie auto aan gereden en iedereen ging klappen, dus ik ging zingen en happy ging blaffen. Zo doen we allemaal wat. Daan maakte geen geluid, die was vooral bezig met heel hard kwispelen. Zo hard, dat zijn kont er van mee ging doen.
Oh en toen kwamen de baasjes uit de auto gestapt. Wat was ik blij!
Iedereen ging braaf op een stel stoelen zitten, en wederom moest ik mijn baasje achter laten. Gelukkig liep de grote baas wel mee. En ik mocht bij John en Daan in de buurt blijven.
Maar ik vond het niet leuk dat de roedel uit elkaar ging.
Toen kwam baasje ineens aangelopen. Tussen twee mannen in.
Een heel bijzonder moment, vond iedereen. Ik vond het ook heel bijzonder. Want ze was eindelijk weer te zien en daarom was ik heel blij. Ik had haar wel tien minuten gemist!
 |
| Allebei de papa's, Baasje is trots |
De rest van de aanwezigen vond het vooral bijzonder omdat ze "weg gegeven" werd door haar biologische vader en door haar stief vader. Allebei aan een arm. Kijk, zo kan het ook.
Dit was voor baasje heel fijn.
Ik vond het maar vreemd. Je gaat iemand toch niet zomaar weg geven. Maar gelukkig werd ze weg gegeven aan de grote baas. En ik hou van de grote baas.
Als baasje iets fijn vind, dan vind ik het ook fijn.
Ik ging een mooi liedje zingen, want hoewel ze daar wel mooi tussen die mannen in liep, had ik haar wederom niet enthousiast kunnen begroeten (en daar horen de knuffeltjes, duw dop kusjes en rennen bij). Dat wilde ik toch wel erg graag. Waarop mijn baasje zei: laat Snow maar lekker los.
Toen kwam ik snel even gedag zeggen en ging daarna mijn eigen ding doen.
Dus tijdens het praatje van de ambtenaar heb ik rondjes gelopen om de roedel bij elkaar te houden, tja een echte herder he, en ondertussen heb ik wat in mezelf lopen lullen. Gewoon kletsen. Een leuk gesprek met jezelf is op zijn tijd wel even fijn.
Er waren mensen die ook een liedje wilde zingen. Dat vond ik stom. Ik was toch de enige die zong? Maar toch gingen ze zingen. Ook toen heb ik mee gezongen. In mijn ogen deed ik niks verkeerd... Maar de baasjes waren gelukkig ook niet boos op mij, want het was zooooo'n spannende dag. Die spanningen neem ik nou eenmaal over. En eigenlijk heb ik het best goed gedaan.
Er kwam een moment dat mijn baasje een ring kreeg van de grote baas. En ook Andersom.
Dat was wel leuk, want die ringen zaten in een doosje, en dat doosje had ik! Baasje riep: kom maar brengen Snow. Dus enthousiast liep ik met het doosje naar ze toe. Ik kon eindelijk wat voor ze doen! Onderweg liet ik het doosje een keer vangen, ik heb toen even overwogen om met het doosje te gaan voetballen, maar heb die gedachten maar weer laten gaan. Heb het doosje uiteindelijk netjes bij baasje in haar hand af geleverd.
Iedereen was heel trots op mij, omdat ik zo gespannen was, en het toch maar geflikt had.
 |
| De ringen brengen |
Nou kan ik ook niet anders zeggen. Ik ben gewoon een geweldige hond. En ik loop graag naast mijn pootjes. Het was een mooie dag. En het was van te voren nog best wel spannend, want ik moest bijna elke dag wel een aanval signaleren.
Hierdoor ging het eigenlijk helemaal niet zo goed en hadden mijn baasje en ik stiekem af en toe een gesprekje dat deze dag misschien te veel van het goede zou zijn.
Maar wonder boven wonder, met een wijntje en een lading adrenaline (en extra pijnstillers) heeft baasje het vol gehouden tot het aller laatste eind.
Ik ben al eerder weg gegaan, want een feestje met muziek is niks voor zo'n gevoelige hond als ik. Ik ben lekker met John en Daan mee gegaan naar huis, en rond 23.00 sliepen we als een roosje.
Baasje kwam de volgende dag pas thuis, want die sliep in een hotel.
