zondag 23 maart 2014

Een hele grote sloot

Gisteren vierden we het 5-jarig bestaan van Bulters en Mekke. Zonder B&M had het leven van mijn baasje en mij er heel anders uit gezien, wij zijn ze zo dankbaar!
We gingen naar het strand in Hoek van Holland. Dat zegt mij allemaal niks, maar ik weet nu dat strand iets heel leuks is. Strand is eigenlijk hetzelfde als zand. Je kan daar rennen en spelen met een boel andere honden en mensen. Ook zijn er een hoop mensen die het leuk vinden zichzelf vast te binden aan een grote vlieger, om vervolgens ongecontroleerd in het rond te spartelen..
Een stuk verderop lag een super grote sloot. Deze sloot heet de zee, heb ik mij laten vertellen.


We hebben een leuke middag gehad, grote en kleine baas waren ook best wel toe aan een uitje. Ik was uiteraard alleen maar gefocust op mijn bal. Mijn bal is immers heilig.

Toen we net aan kwamen was ik trouwens erg onrustig en blafte ik veel. Ook mijn baasje was gestrest, daardoor werd ik nog meer gestrest. Hierdoor ging ik nog meer blaffen, gillen en zingen. En daardoor werd mijn baasje weer gestrest. Zo ging dat gezellig een poosje door. Gelukkig mocht ik toen even mijn poten uit mijn lijf rennen en gelukkig was de grote baas er bij. Steun en toeverlaat van mijn baasje.. En ja, daarna ging het wel weer.

Ik heb tijdens deze middag geen aanval aangegeven. Dat was namelijk helemaal niet nodig. Hier waren we erg blij mee, want het geeft voor iedereen in ons gezin wat meer vertrouwen. Zie je wel, we kunnen wel weg gaan zonder dat het fout gaat! Het vergt alleen de nodige planning van mijn baasje. De paar dagen voor zo' n uitje worden keurig uitgestippeld, want er mag niet te veel energie verloren gaan. En ook de grenzen mogen niet overschreden worden, want als baasje over die stomme grenzen gaat duurt het wel een paar dagen voordat ze daarvan hersteld is.
Ik heb die grenzen trouwens nog nooit gezien. Heb wel eens wat rond gesnuffeld of er misschien lijnen op de vloer stonden die aangeven: dit is de grens. Ik kan ze maar niet vinden, ondanks dat weet ik wel precies wanneer mijn baasje over haar grenzen gaat. Ik weet niet waarom, maar ik voel dat gewoon. Word daar een beetje onrustig van. Een beetje erg.

Baasje heeft weer een filmpje in elkaar geknutseld van deze leuke middag:


De muziek van de video: Song dog - Boris Garcia



vrijdag 21 maart 2014

Nieuwe Pagina

Ik heb een nieuwe pagina toegevoegd. Dit is voor de actie van opa, dit verdient natuurlijk een speciaal plekje om herinnerd te worden.

KLIK HIER voor die pagina, of kijk in de menubalk bovenaan de pagina.


Wij houden het yoga'en nog steeds vol. Kijk hoe gefocust ik hier ben. Goed he? Ik ben echt goed.

dinsdag 11 maart 2014

Niet afleiden dus.

De rode waarschuwingen op de rolstoel en riem zeggen:
Liever niet aaien!
Het valt op de een of andere manier niet op dat ik een hulphond ben. Ook al loop ik naast een rolstoel, en heb ik een tuigje op. Nou moet ik toegeven dat mijn mooi witte haren er overheen vallen waardoor de tekst niet goed meer te lezen is.
Na de demonstratie van 1 maart(zie blog), was baasje het helemaal zat. In de Expo hal probeerden heel veel mensen tegen mij te praten of me aan te raken. En ik doe echt wel mijn best, maar als ik de hele tijd wordt afgeleid lukt het me niet zo goed. Nu ging het tijdens de demonstratie gelukkig wel goed.

De laatste periode heb ik wat last van uitval gedrag naar honden, kinderen die veel geluid maken/onverwachts bewegen, en volwassenen die verdacht overkomen. Ik kan er niks aan doen maar dan móet ik gewoon blaffen om te waarschuwen: Dit is mijn baasje! Kom je aan haar, dan kom je aan mij! Of: Kom niet dichterbij! Want ik ben bang!
Op de rode button staat: Hulphond in opleiding

Maar mensen worden dan altijd meteen bang en krijgen de neiging om alles te doen wat je juist niet moet doen bij een hond. Ze denken dat ik vals ben.. Maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben gewoon... Oke ik geef het toe.. Ik ben een beetje bang.

Als ze nou eerst lezen dat ze sowieso al niet naar me toe hoeven te komen, hoef ik ook niet meer zo vaak uit te vallen. En misschien kan ik dan leren om me daar niet druk meer om te maken.

Baasje heeft internet afgespeurd en kwam op een leuke site terecht.
 --> Mijn hulphond <--
Daar heeft ze wat dingen besteld. En ook op deze site
 -->  Aaien eerst vragen <--
Dit alles om een duidelijk bericht uit te stralen naar buiten

Op de riem zit nu een waarschuwingen sleeve, en voor de zekerheid ook op de rolstoel. Het gebeurt namelijk vaak dat wij tijdens het handbiken ingehaald worden door fietsers, die dan opnieuw willen vertellen wat een mooie hond ik ben. Maar jongens, ik weet dat ik prachtig ben, dat hoeven jullie me echt niet te vertellen. Ik blijf liever gefocust op mijn baasje want dan krijg ik een koekje. Of mijn bal. Of een lekkere knuffel.
Je kunt de sleuf ook omdraaien (binnenstebuiten). De ene kant is rood en de andere kant is groen. Op de rode kant staat: liever niet aaien. En op de groene staat: Aaien eerst vragen.

Op de rode button staat: Hulphond in opleiding! 
En op de witte button staat: Hulphond, niet storen!
Het sjaaltje haalt de haren weg, die anders over het tuigje heen zullen vallen. Wat vinden jullie van mijn nieuwe outfit? Zie ik er nog wel stoer uit?
Ik vind mijn nieuwe outfit zo mooit dat ik vandaag vast een button heb gesloopt.

















Hebben jullie ook zo genoten van dit heerlijke weer? Baasje was dit weekend weer eens ziek.. (Daar moet ze eens mee ophouden, volgens mij is ziek zijn helemaal niet leuk.) Dus van het weekend hebben wij niet echt van het mooie weer kunnen genieten.

Maar vandaag was ze weer de oude. Dus ze pakte meteen het trainen weer op. Nu moet je niet denken dat wij aan het trainen zijn voor een of andere sport. Voor baasje is het al een training om haar conditie terug te krijgen en wat sterker te worden.

Die conditie zit volgens mij wel goed. Gisteren middag zijn we naar het bos geweest. Ik maakte allemaal lente sprongetjes zo blij was ik. Ik had het bos immers een paar dagen moeten missen. Ook was het weer lekker weer en ben ik in elke sloot, plas, modderpoel, meertje en stroompje gesprongen die we tegen kwamen. Ik wilde zo nat en vies mogelijk worden. Op een gegeven moment was ik wel moe, maar toen moesten we ook nog helemaal naar huis.
We hebben zo'n 12,5 km afgelegd.
Gelukkig (voor baasje ) ben ik vanzelf weer mooi wit opgedroogd. Hoewel, ik zou zelf wel eens wat anders willen. Hoe lang denken jullie dat ik in de zon moet liggen om bruin te worden?

Hier een filmpje van het middagje in het bos. Baasje had de camera bij zich, ze vind het enorm leuk om video's te maken.



Een lekkere dikke dopneus van Snow


vrijdag 7 maart 2014

Vriendje of collega?

Gisteren heb ik mijn vriendje Abel weer gezien, of moet ik eigenlijk zeggen; collega? We zijn beide epilepsie honden. Super leuk natuurlijk! Ook bijzonder, je ziet niet zo vaak een seizure hond. Laat staan twee. Laat staan een poedel en een herder...
Ik was, zoals altijd, erg geobsedeerd door mijn bal. Daardoor heb ik niet zo heel veel aandacht voor andere honden. Ik ga dan ook niet zo snel samen spelen, dat doe ik alleen met Nina. Ik weet toch zeker dat Nina er niet vandoor gaat met mijn bal. Toch vind ik het leuk om Abel te zien, ik kon goed kijken hoe hij dat nou eigenlijk allemaal doet. Je weet wel, aanvallen signaleren enzo, niks bijzonders verder. ;-)
Het was een erg gezellige wandeling, zeker voor herhaling vatbaar.

Baasje kon het natuurlijk niet laten en heeft weer een filmpje gemaakt. Dit keer met de nieuwe video camera, dat is natuurlijk betere kwaliteit dan de video's van haar telefoon. Dit betekend veel meer filmpjes van Snow!
 Ze moet alleen nog een beetje leren om die camera stabiel te houden met die flubber armen van haar.


donderdag 6 maart 2014

Yoga

Fysio in de praktijk



Normaal gesproken lig ik niet graag tegen mijn baasje aan,
Ik krijg het altijd zo warm.
Na een aanval kom ik echter altijd op of onder haar liggen
als het even kan.
Sinds een paar weken gaan wij naar de fysio in de praktijk. Ik mag altijd gewoon mee. En als ik even geluk heb mag ik lekker rond snuffelen in de zaal. In de wachtkamer word er altijd over mij gepraat, you know, dat ik knap ben enzo. De gebruikelijke woorden.

Voorheen kwam de fysiotherapeut aan huis. Het gaat echter steeds beter en in de praktijk zijn meer mogelijkheden. Vandaar dat we nu twee keer per week in de praktijk te zien zijn.
De eerste keer vond ik het nog wel spannend. Ik heb toen maar een beetje zitten zingen en gapen. De tweede keer ging gelukkig al een stuk beter. Ik vind nieuw situaties nou eenmaal even moeilijk.
Dit is natuurlijk allemaal positief bericht. Het zou fijn zijn als baasje zich wat minder zwak voelt en een beetje spierkracht en conditie op kan bouwen.

In de praktijk is een boel te beleven. Als ik de kans krijg besnuffel ik alle ballen die er liggen. Geweldig, je hebt heeeele grote en kleine ballen, maar ook hele zware met gewichten er in. Ik mag hier niet mee spelen. Ik vind het dan ook ietwat oneerlijk dat baasje en de fysio wel over mogen gooien. Mag ik dan op zijn minst de lummel zijn??

Yoga



Om het allemaal nog beter te maken staat baasje sinds vorige week ineens rare houdingen aan te nemen in het midden van de kamer. Ze heeft daar nu zelfs een matje voor gekocht, waar ik niet op mag liggen..
Vaak als ze dit doet hangt er een rustige energie in de kamer, met relaxende muziek. Er staat dan een video aan waar alles wordt voorgedaan.
Ook dit schijnt goed te zijn voor haar. Ik doe het haar niet na. Honden hebben hun eigen manier van yoga, dit houdt meestal in: het op de rug liggen met de poten gestrekt, bij voorkeur op de buik geaaid wordend door een mens.

Ik mag jammer genoeg nooit mee doen.. Voor het beeld staan wordt ook niet gewaardeerd. Ik moet er braaf naast blijven liggen. Dat accepteerde ik in eerste instantie natuurlijk niet..
Ik heb van alles geprobeerd. Zijn er nog honden met tips?
 Ik heb gesnuffeld, gelikt, geknuffeld en gebabbeld. Dat had allemaal geen effect.
 Vervolgens ging ik rondjes om haar heen lopen. Omdat dat niet werkte stootte ik af en toe expres even tegen haar aan. Misschien heeft ze wel zin om te spelen? Maar dat had ook weinig effect. Ik werd gewoon straal genegeerd.

Toen bedacht ik me dat ik haar misschien moet uitnodigen. Dus heb ik mijn touw gebracht. En bleef wel iets van 5 minuten wachten tot ze er aan ging trekken. Maar nee... Toen heb ik verschillende voorwerpen geprobeerd, zoals mijn bot, de bal, mijn voetbal, knuffels en handschoenen. Ik werd er zelfs... gaaaap... een beetje slaperig van. En ja, op een gegeven moment houd het op.

Toen ben ik maar gaan liggen luieren. Dat werd dan weer uitgebreid beloond. Snap jij het nog? Ik moet dus niks doen, dat is mijn taak.. Nou vooruit dan maar. Hulphonden hebben best een zwaar leven.
Nu val ik er steeds bij in slaap, dan heb ik als ik wakker word nog meer energie om met baasje te spelen!




woensdag 5 maart 2014

De overhandiging van de cheque

Foto / video door: Yvonne Mol en Lida Sipman 


De duiven Actie van opa heeft 8.500,- opgebracht! Dit kan allemaal in onze hulphonden-opleiding geïnvesteerd worden.

Wij hebben beide last van erg veel prikkels/geluiden om ons heen.
Maar samen staan we sterk, baasje vult mij aan waar ze dat kan,
ik vul baasje aan waar ik dat kan.
Op zaterdag 1 maart gingen we naar een hele grote hal. Er zaten allemaal duiven in kooien. Ik vroeg me af of ze die duiven los gingen laten, zodat ik er achteraan kon rennen. Maar nee, dat zou natuurlijk te mooi voor woorden zijn. Het was de bedoeling dat mijn baasje en ik een kleine demonstratie gingen geven, waarna ik de cheque (van de actie van opa) aan Martin Zwart moest overhandigen. Martin Zwart is de voorzitter van Stichting Bulters en Mekke. Aangezien ik moeite heb met dingen zachtjes vast pakken, hebben we het thuis een paar keer geoefend met een oude krant. Van die krant is uiteraard niks meer over.

Martin Zwart, opa Jaques, Melanie, Erika Bulters
Snow
Gelukkig ging het in deze hal, ondanks alle prikkels waar mijn baasje en ik beide veel moeite hebben,  heel goed!
Vooraf aan die cheque moest ik een paar hulphonden-handelingen laten zien. Dat ging ook best wel goed. Baasje was even bang dat het mij niet ging lukken, maar doordat ze contact met me bleefhouden en me aan bleef moedigen ging het wel goed.
Tot mijn vreugde was onze trainster Erika er ook bij, als ik Erika zie moet ik altijd kwispelen. Want Erika betekend werken! En werken vind ik leuk!

Wel vond ik het lastig dat veel mensen mij gingen roepen terwijl ze langs liepen, op zo'n manier alsof ik een mensen-baby ben. Of dat ze toch nog even aan mij wilden zitten. Ik vind alle aandacht namelijk hartstikke leuk, maar ik kan mezelf niet in tweeën splitsen. Ik verlies hierdoor de aandacht naar mijn baasje, wat natuurlijk niet de bedoeling is. Dus lieve mensen, een hulphond mag je niet afleiden. Dat betekend ook dat je niet naar me mag praten, dat is namelijk ook afleiden. Sommige mensen denken dat het oké is om mij aan te raken, zo lang ze maar niks zeggen. Ook dit is niet waar. Denk je maar eens in dat je privé les krijgt in wiskunde. Vervolgens kom ik de klas binnen en ik ga je zitten knuffelen / aaien. Dan verlies jij toch ook je concentratie?

opa Jaques, de oprichter van deze mooie actie
Dankjewel lieve opa!
We hadden de laatste tijd vooral geoefend op het 'aan de mouwen trekken'. Dit doe ik zodat baasje haar jas makkelijker uit krijgt. Maar het is niet de bedoeling dat ik de mouw er af scheur..  Jammer he. Ik moet zachtjes trekken, dat vind ik nog een beetje moeilijk. Maar zoals jullie zien ging dat al een heel stuk beter.

Wij zijn onze opa zo ontzettend dankbaar voor deze mooie actie. In totaal is er 8500,- opgehaald in de duivensport. Dit alles heeft onze opa zelf georganiseerd en uitgevoerd.
Ook de moeder van mijn baasje was mee naar deze demonstratie / overhandiging van cheque. Zij is echt de steun en toeverlaat van Melanie. Naast de grote baas, is haar moeder denk ik de grootste mantelzorger.

Moeders is zo lief geweest om dit alles te filmen, en baasje heeft alles in elkaar gezet en gemonteerd.

Hier de video van de demonstratie en de overhandiging van de cheque


Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.