Waarom is een hulphond afleiden gevaarlijk?

Ik ben me helemaal kapot geschrokken van de week! Toen mijn baasje en ik lekker aan het fietsen / rennen waren, sprong er ineens een jochie, van een jaar of 12, achter een auto vandaan. "Whaaaaaa!" Riep hij, hard lachend. Hij vond het grappig om ons te laten schrikken. Ik ben niet zo snel bang (Correctie namens baasje: heel snel bang), maar hier schrok ik wel erg van. Mijn baasje bleef door fietsen en probeerde mijn aandacht te trekken, maar dat jochie bleef achter ons aan rennen. Hoog blaffend/piepend, keek ik steeds achterom, of hij misschien al weg was. Maar hij was er nog steeds, en tot overmaat van ramp begon hij ook te blaffen! Toen werd het me toch echt te veel. Jongens die achter me aan rennen, mensen die blaffen ?! Ik heb me op de een of andere manier uit de gentle leader weten te trekken en ben keihard weg gerend. Mijn baasje heeft keihard : "Flikker op, nu!" geschreeuwd naar die jongen. Daarna probeerde ze mij te vinden, maar ze zag me niet meer.. We reden op een fietspad met aan de ene kant een hele drukke weg en aan de andere kant het spoor. Toen sloeg de paniek bij mijn baasje toe. Ze dacht; nog even en dan zie ik mijn maatje op de weg of op het spoor liggen..

Deze jongen beseft waarschijnlijk (hopelijk) niet wat hij gedaan heeft. Maar dit is nu al de zoveelste slecht ervaring en we zijn het een beetje zat. Een beetje erg. Want de volgende keer bijt ik misschien wel van me af, en dan heb ik het natuurlijk gedaan.
Ik ben niet voor niets een hulphond, mijn baasje heeft mij niet voor de lol. Het is niet grappig om een hond te laten schrikken en "blaffend" achter hem aan te rennen. Dat is voor geen enkele hond leuk, maar bij hulphonden brengt het extra gevaren met zich mee. Doordat de focus op die jongen ligt, kon ik een eventuele aanval niet aan voelen komen. Dan zou ik te laat zijn met waarschuwen en heeft mijn baasje geen kans meer om maatregelen te nemen, met alle gevolgen van dien.
Daarnaast ben ik dus van schrik weg gerend, waardoor mijn baasje er ineens helemaal alleen voor stond. De reden dat ik in baasje haar leven ben gekomen, is omdat zij niet alleen naar buiten kan! Dat is te gevaarlijk. De angst voor een onverwachte aanval, die zij niet aan voelt komen, is enorm groot. De angst om op straat te liggen, totaal weerloos te zijn, tussen allemaal vreemde mensen, is nog groter! En de angst voor ambulances en ziekenhuizen is het grootst. Dit kan allemaal voorkomen worden, door mij! Maar als mensen mij voortdurend af blijven leiden, of grapjes met mij uithalen, kan ik mijn werk niet doen, en dan kan ik deze beangstigende scenario's niet voorkomen. Ook wordt mijn ervaring met mensen steeds slechter. Ik ben het gewoon zat om aangeraakt en afgeleid te worden door wild vreemde mensen. Ik krijg nu ook steeds de neiging om mensen weg te blaffen, zodat ik dit soort dingen kan voorkomen. Maar dat mag natuurlijk niet, want dan ben ik de enge, valse, agressieve hond.

Ontlading: "Baasje ik ben zo geschrokken!"

Alles is gelukkig goed gekomen. Even later vond mijn baasje mij namelijk weer terug, ik lag met een prethoofd heerlijk te badderen in de sloot. Hopsa, achter de eendjes aan.
 Toen moest ze toch wel even lachen, door haar tranen heen. Want de schrik zat er goed in.
Ze zag de gedachtegang van mij even voor zich:
"Ahhh, ik ben bang! RENNEN, aaahh .. oh wacht, een sloot. PLONS"
Toen ik mijn baasje zag wist ik niet hoe snel ik naar haar toe moest komen. En ze heeft een heerlijke, kleddernatte, knuffel van me gehad.


Mijn baasje is heel blij dat ik niet de weg op ben gerend, of het spoor over ben gerend. Dan was ik hier misschien niet meer geweest. Dan was het leven van mijn baasje weer angstig en onzeker geworden. En dat allemaal doordat mensen het belang van een hulphond, blijkbaar, niet in zien. Mensen, je weet nooit wat de hond allemaal voor zijn/haar baasje kan doen. Het is niet zomaar een handigheidje, zo' n hulphond. Het is voor deze mensen een hulpmiddel om te overleven. Het is ook niet zielig dat je ons niet mag aaien. Jij wil toch ook niet constant aangeraakt en afgeleid worden als je aan het werk bent? Dat vind ik toch ook niet zielig? Je doet mij er gen plezier mee om me te aaien, te laten schrikken, of tegen me te praten. Ik word dan afgeleid en dat vind ik knap vervelend.

Een gentleman en een watje

Mijn baasje en ik, altijd samen!

 Het orkest van Nederland

 Hebben jullie "Het orkest van Nederland" gekeken? Nou ik wel hoor, mijn kleine collega Happy kwam namelijk op TV. Haar vrouwtje, Jantine de Waard, deed auditie. Wij zijn natuurlijk apetrots op ons vriendinnetje/collegaatje.
Klik hier om haar auditie te bekijken

Nog steeds stomme aanvallen

Het is al weer eventjes geleden dat ik een blogje heb geschreven. Mijn baasje heeft nog steeds best wel veel aanvallen. Ook die rare aanvallen, waar ik me geen raad mee weet omdat ze die normaal gesproken nooit meer had, zijn er nog steeds. Ik begin er wel steeds beter op te reageren. Ik waarschuw meestal iemand die in de buurt is. Als het 's nachts gebeurt maak ik zelfs mensen wakker! Als ik alleen met mijn baasje ben wanneer ze zo' n aanval krijgt, probeer ik op haar benen te gaan liggen zodat ze niet rond gaat lopen. Maarja, ze is dan best een beetje eigenwijs, dus dat lukt niet altijd.
Normaal gesproken werden die stomme aanvallen onderdrukt door de medicijnen, maar sinds de fout in de medicatie zijn ze niet meer weg gegaan. Dat komt waarschijnlijk omdat mijn baasje gewoon niet zo lekker in haar vel zit. Niets ernstigs hoor, kan gebeuren. Hopelijk is ze snel weer de oude en gaan die aanvallen ook weer weg.
Ondanks die aanvallen gaan we wel nog steeds elke dag lekker op pad met de handbike. Gelukkig is er een moment op de dag dat ze vrijwel nooit aanvallen heeft, en daar maken we dankbaar gebruik van.

Letterlijk en figuurlijk een watje

Wij logeren best wel vaak bij Roos en Niels. Voorheen kwamen zijn heel vaak naar ons toe in de weekenden, voor de gezelligheid. Nu is het eigenlijk andersom, hihi. Mijn baasje vindt het fijn om even uit de thuis situatie te zijn en tot rust te komen.

Oh my god, ik zit in een krab paal.

Maar er is daar iets heel spannends aan de hand.. Ze hebben daar twee katten! Die zitten in hun eigen kamertje, want ik ben eng en groot en stoer. Als ze geluid maken ga ik heel erg ontdaan staan luisteren, met mijn koppie schuin. En ik blijf dan naar die deur staren. Als ik er lang genoeg naar blijf staren kan ik er misschien wel doorheen kijken, wat denken jullie?

 Af en toe gaan we even kennis maken met elkaar, met de deur op een kiertje. Dan kom ik tot de conclusie dat ik eigenlijk niet zo stoer ben. Want die kleine poezen zijn best wel eng!! Ik moet dan een beetje bibberen, en uiteraard wat hysterische geluiden maken. Niels noemt mij een watje. Niet alleen omdat ik er zo uit zie, maar omdat ik me dus ook zo gedraag.

lepeltje,lepeltje,lepeltje, tussen twee vrouwen in!

Onze baasjes hopen dat wij op een gegeven moment goed samen kunnen zijn, dus tot die tijd mogen we regelmatig kennis maken met de deur op een kiertje. Joepie de poepie! Die katten zijn reuze interessant.

Ze hebben ook zo' n mooi groot speelgoed ding in de kamer staan. Een krabpaal noemen ze dat. Ik wilde ook wel eens in zo' n krabpaal zitten, als een echte poes. Nou die droom is uitgekomen, want niels heeft me er zo in getild! En ook dat was eigenlijk wel heel spannend..
Ik vermaak me daar wel hoor! Ik heb alle kattenspeeltjes in gepikt, en een groot deel al gesloopt. Mijn doel is dus om de rest ook kapot te spelen. Misschien krijg ik dan wel nieuwe kattenspeeltjes. Kattenspeeltjes zijn veel leuker dan hondenspeeltjes. Veel interessanter.
Ook mag ik lekker tussen twee vrouwen in liggen. Lepeltje, lepeltje, lepeltje. Welke man wil dat nou niet?!

Ik bescherm je wel!

Doordat ik merk dat mijn baasje veel aanvallen heeft, en niet helemaal goed in haar vel zit, ben ik weer enorm beschermend. Dat vind mijn baasje niet altijd handig, maarja ik laat haar niets overkomen hoor! Als mensen met een muts naar ons toe komen of mij aan staren moet ik ze weg blaffen. Die muts is eng.
Als er een vreemde hond naar mijn baasje toe komt om te snuffelen maak ik mezelf heel groot en ga ik blaffen. Als ze dan terug blaffen schrik ik eigenlijk wel en ren ik keihard weg. Doei baasje, zoek je het nu lekker zelf uit dan?

Knop

Ik heb mijn nieuwste taak al vele malen in de praktijk kunnen uit oefenen. In sommige gebouwen hebben ze namelijk een knop waarmee je de deur open kan doen. Dus het onderdeel "knop" komt goed van pas. Ik ben een echte gentleman, door de deur open te doen voor mijn baasje. Zie hier het filmpje waarin ik de knop in druk

Naar de tandarts

Ik ben dol op de herfst!
Lekker veel stokken, bladeren en modder!

Om mijn hulphonden-skills maar meteen in de praktijk te brengen, ben ik met mijn baasje naar de tandarts gegaan. Er moest toch wel het een en ander gedaan worden dus de afspraak duurde wel een uur lang! Baasje stapte uit de rolstoel en moest in een grote stoel gaan liggen. Dat vond ik prima. Maar toen de stoel met zo' n interessant geluidje naar achter werd bewogen moest ik toch wel even mijn kop schuin houden en piepen. En alsof dit nog niet genoeg was, kwam er een hele lading aan interessante geluidjes achteraan! Boren, vullen, afzuigen, spoelen.. Toch heb ik me ingehouden en me prima gedragen. Ik kon uit het raam kijken, dat was natuurlijk geweldig. Maar na drie kwartier had het lang genoeg geduurd. Ik besloot bij mijn baasje op schoot te springen. Sja, ik lag daar maar op die koude vloer, ik heb ook behoefte aan wat comfort hoor! Jammer genoeg werd ik weg gestuurd en moest ik dus toch op de koude vloer liggen. Daar had ik geen zin in, de laatste vijf minuten heb ik dan toch maar gezongen.
Toen we de behandel kamer uit kwamen zat iedereen in de wachtkamer ons met grote ogen aan te kijken. "Geen zorgen, hij was degene die zo' n lawaai maakte." Zij mijn baasje, wijzend naar mij. Opeens begon iedereen te lachen. Wat moeten zij tegen hun behandeling op gezien hebben, wachtend in de wachtkamer, met -zoals het leek- een schreeuwend persoon in de behandelkamer vóór hun.

Hulphond zonder L

Vandaag was het zo ver, het examen! En we zijn natuurlijk geslaagd, ik had ook niet anders van mezelf verwacht. Mijn baasje daarentegen was wel zenuwappig. Maar de sfeer was lekker ontspannen. Toppie! Wij zijn BLIJ!

Stomme aanvallen

Lekker kroelen en spelen met lieve Nina.

Achter in de bus

Vorige week was het weer zo' n dag; Baasje was haar spulletjes aan het inpakken en zich klaar aan het maken. Nou dan weet ik al genoeg. Dat kan een paar dingen betekenen: of opa komt er aan en we gaan samen op stap, of we gaan een stuk fietsen/rennen, of we gaan naar vrienden toe! Terwijl baasje haar spullen bij elkaar zocht bleef ik aan haar benen geplakt, want ja, je zal net zien dat ik even niet oplet en dat ze zónder mij weg gaat. Vanuit het raam kon ik zien dat de grote witte bus er aan kwam. Ik wist niet hoe snel ik in de bus van Niels moest springen. We gingen dus gezellig naar vrienden toe. Ik werd helemaal enthousiast, want ik weet dat ik met Niels zo leuk kan spelen en wandelen! Als je door het raampje naar achter in de bus keek zag mijn enthousiaste kop. (zie foto).

Die dag daarna had ik er geen zin in. Ik had besloten een snipperdag te nemen. Ondanks mijn besluit werd ik wel met de riem aan de rolstoel gezet en gingen we samen met twee vrienden handbiken. Ik heb enorm mijn best gedaan om de riem van de rolstoel af te rukken, maar ondanks dat mijn baasje even flink moest slippen en remmen is dat niet gelukt.

Dit is mijn baby. Ik heb deze van Roos en Niels
gekregen, of eigenlijk gepikt. Dit is het enige
speeltje die niet kapot mag, ik ben er heel voorzichtig
mee.

We gingen naar een enorm drukke winkel, de Primark ofzo. Niks voor mij. Ik vond het helemaal niet leuk. Om mijn stemming wat vrolijker proberen te maken heb ik de hele tijd gezongen. We waren daar met zijn vijven; drie vrienden, mijn baasje en ik. Met vier rolstoelen is het niet handiger als je opsplitst in de winkel, anders blokkeren we alle paden. Maar dat vond ik helemaal niet leuk. Wij zijn toch een roedel? Wij moeten toch bij elkaar blijven? Ik deed dan ook enorm mijn best om ons bij elkaar te houden, maar door die stomme riem lukte het me niet om rondjes om de roedel te gaan lopen. Ook toen heb ik een keel opgezet. We werden wel een beetje raar aangekeken, maar daar trek ik mij niks van aan. Ik ben toch sowieso lief?

Toen we weer thuis waren was iedereen gesloopt, want het was ontzettend druk en belastend. Mijn baasje zat er een beetje doorheen, want het waren wel enorm veel prikkels die ze moest verwerken, En daarbij had ze een hulphond die totaal niet mee werkte.. Maar ze is gewoon te eigenwijs. Ze had naar mij moeten luisteren, en niet naar die winkel moeten gaan. Ik werk niet voor niets zo tegen, dat doe ik omdat ik iets duidelijk wil maken. En dat bleek ook wel, want er kwam me toch een golf aanvallen. Momenteel heeft ze vooral erg veel complex partiele aanvallen.
KLIK HIER voor uitleg en een video over complex partiele aanvallen.
Iedereen stond daar wel een beetje van te kijken, want die aanvallen had ze al een tijd niet meer gehad. Maar we denken dat een samenloop van omstandigheden + een fout in de medicatie er toe heeft geleid dat deze aanvallen weer om de hoek komen kijken.

Inmiddels zijn we weer thuis. We krijgen heel veel hulp van vrienden. Roos logeert hier zodat mijn baasje niet alleen is overdag. Want die rare aanvallen.. sja ik weet niet wat ik daar mee moet. Die ben ik niet gewend en ik weet dus ook niet hoe ik moet handelen. Hopelijk gaan die stomme aanvallen snel weer weg, en word het weer zoals wij het gewend zijn.

Ik besta niet

Het laatste weekend van oktober was erg gezellig voor mijn baasjes. Er kwamen een stuk of 6 vrienden logeren, erg druk dus. Ik werd ontzettend enthousiast toen de bel ging en de eerste vrienden binnen stroomden. Ik heb van alles gedaan: gezongen, mijn touw gepakt, geprobeerd kusjes te geven, tegen ze aan beuken.. Niets hielp! Ik kreeg geen aandacht. Ze deden net of ik niet bestond. Daar was ik toch wel even helemaal ondersteboven van.
Ik deed mijn bijnaam (ijsbeer) eer aan, want piepend liep ik heen en weer door de kamer te ijsberen.

Op een gegeven moment ging ik maar naast Roos zitten, zij is immers degene met wie ik ontzettend goed kan zoenen. Maar nee, ze draaide haar hoofd weg. Toen heb ik maar een paar keer stevig met mijn dopneus in haar buik zitten porren (ja ik maak het haar wel moeilijk hoor), maar ook dat hielp niets.

Uiteindelijk heb ik me er maar geprobeerd bij neer te leggen. En ineens herinner ik mijn vorige blogje, hadden we het daar toen niet over? We zouden heel streng gaan worden wat betreft het aandacht geven, iedereen moet doen alsof ik niet besta (behalve mijn baasjes). Nou, streng was het zeker. Maar toch geeft het me ook wat meer rust. De komende keren zal ik het nog steeds erg raar vinden, maar uiteindelijk raak ik er wel aan gewend.

 Deze "oefening" wierp meteen zijn vruchten af, want voor het eerste sinds de afgelopen weken heb ik weer een aanval gesignaleerd in een drukke ruimte. Het was nog niet erg duidelijk, want mijn baasje merkte het niet op (dat ligt niet perse aan mij, zij moet ook gewoon goed opletten!). Maar gelukkig hadden haar vrienden het wel goed gezien; ik deed mijn best, maar was gewoon nog wat in de war.

Wil je nu dan spelen?

Na dit weekend had mijn baasje de griep behoorlijk te pakken. Ze lag een paar dagen lang alleen maar in bed te hoesten en proesten. Ik heb maar extra veel geluierd en geknuffeld. Van mijn kusjes knapt ze vaak wel weer op. Toch vond ik het ook wel lastig, want ineens moest ik mijn bos-ritjes missen en gingen we niet zo veel meer spelen.
Mijn baasje vond het ook best saai hoor, dat ziek zijn. Daarom is ze maar weer aan het haken geslagen (weer eens wat anders dan tekenen). Ze heeft een leuke knuffel gehaakt die ik zo lekker vast kan pakken met mijn bek. Hij heeft van die lange armen en benen die zo leuk rond vliegen als ik er mee heen en weer schud. En er zitten van die grappige harde oogjes op die je er zo lekker af kunt slopen. Maar jammer genoeg is die knuffel niet voor mij.. Ik mag ook helemaal niets!

Gelukkig is ze inmiddels weer opgeknapt en kunnen we heerlijk van het mooie weer genieten. Wat een gek idee dat het al november is! Het lijkt wel lente, maar dan met de mooie kleuren van de herfst.

Even een kleine tip voor al mijn collega's en gewone huishouden: In die bladeren kun je heerlijk rollen, er blijven dan een boel blaadjes aan je vacht hangen, hoe meer bladeren er blijven plakken, des te meer je er mee naar huis kunt nemen! Om ze goed aan je vacht te laten plakken kun je het best eerst even een modderbad nemen.

Het trainen gaat natuurlijk nog steeds door. Hoewel we het wel even op een laag pitje doen. Mijn baasje raakte namelijk best wel gestrest, ze wil het allemaal perfect doen. Maar gelukkig hebben we een lieve trainster, Erika, die haar er even aan herinnert dat het helemaal niet perfect hoeft, dat het vooral gaat om het samen werken. Weer een goede les voor mijn baasje. Het commando "tasje" gaat al steeds beter. Soms vind ik het nog moeilijk, als er ineens andere mensen in de kamer staan of als er iets is veranderd in de kast waar het medicijn-tasje in staat. Maar ondanks dat, weet ik hem uiteindelijk altijd te vinden.

Lieve Nina, mijn maatje. Tegenwoordig liggen we wel eens samen in één mand.
Nina wil het niet toegeven, maar stiekem vindt ze mij errug lief!

Op naar het examen

Goed naar het baasje luisteren

Hallo allemaal, daar ben ik weer. Over drie weekjes is het examen! Mijn baasje is nogal een stresskip en perfectionist, dus die kan zich er nogal druk om maken. Ik daarentegen heb er wel vertrouwen in. Ik weet wat ik kan. Afgelopen week was Erika hier. We hebben toen een proef examen afgelegd. Ondanks dat het niet ging zoals we wilden zei Erika dat we toch zouden slagen. Dat heeft mijn baasje veel rust gegeven. We hebben ook nog wat goede tips gekre
gen die we de komende weekjes nog even mee nemen in het trainen. Zo vind ik het bijvoorbeeld moeilijk om de deur helemaal dicht te duwen, tot in het slot. Dit komt omdat mijn baasje het mij probeerde aan te leren door de deur wijd open te zetten, en mij steeds een stukje verder te laten duwen. Maar Erika zei dat het andersom moet. De deur op een klein kiertje zetten, zodat ik hem alleen maar in het slot hoef te duwen. Hierdoor associeer ik die "klik"van de deur met de oefening. En zal ik de deur, als deze wagenwijd open staat, net zo lang dicht duwen tot ik de klik hoor.
Ook moeten mijn baasje mij beter steunen op de momenten dat het moeilijk is. We moeten op die momenten nog wat meer samenwerken als team
.

Ik heb een nieuw vriendinnetje, ze heet Happy. Hoewel... we zijn nog niet echt goede vriendjes, want we vinden elkaar een beetje spannend. Mijn baasje ging op bezoek bij haar vriendin, en ik mocht uiteraard mee. Toen we aan kwamen zag ik al een klein hondje voor het raam staan, ik wilde als een speer naar binnen om mijn grote dopneus te gebruiken en haar geurtje te snuffelen. Happy begon te blaffen, want ja, er komt ineens een wildvreemde grote ijsbeer haar territorium binnen gewandeld. Arme Happy is de eerste jaartjes van haar leven mishandeld, dat heeft de nodige littekens achter gelaten. Maar na een paar uur lagen we rustig naast elkaar te slapen, dus dit gaat helemaal goed komen. We zullen elkaar vast nog heel vaak zien, en hopelijk kunnen we straks lekker samen spelen. Een leuk nieuwtje: Happy wordt mijn collega! Happy en haar vrouwtje gaan ook in opleiding bij Bulters en Mekke. Er is alleen één probleem: de zorgverzekeraar wil, net als bij ons, de opleiding niet vergoeden. Wij hadden het geluk dat opa de duiven actie had georganiseerd waarbij er veel geld voor Bulters en Mekke is opgehaald. Klik HIER voor het verslag van de duiven actie. Happy en haar baasje hebben centjes nodig, alle kleine beetjes helpen. Dus kun jij een paar euro missen? Neem dan contact op met mijn baasje, of met het vrouwtje van Happy.
 DIT IS DE WEBSITE VAN HAPPY

Slechte foto omdat het donker in de kamer was.
Dit zijn mijn baasje en ik na een aanval, s
amen uitrusten en bijkomen.

Dit is het email adres van het vrouwtje van Happy: jantinedewaard@hotmail.com

Omdat ik steeds slechter word om aanvallen te signaleren in drukke ruimtes (met meerdere bekende mensen), gaan we heel streng worden. De vrienden van mijn baasje mogen niet meer zo uitgebreid met mij knuffelen, ze moeten eigenlijk doen alsof ik niet besta. Ik zal dit zelf ook wel even raar vinden, want ik ben altijd heel blij als ik ze zie. Maar mijn baasje merkt dat ik de neiging heb om ook op de vrienden te gaan focussen, waardoor ik héél hard moet werken, van alles tegelijk moet doen/voelen, en daardoor mijn baasje haar aanvallen mis loop. Dit is voor ons beiden niet fijn. Ik zou  meer rust  krijgen als ik alleen op mijn baasje hoef te focussen. En mijn baasje wordt minder onzeker en minder bang als ze weet dat ik haar aanvallen wel zal signaleren. Zoals we al eerder hebben verteld: als wij samen zijn (zonder andere bekende mensen om ons heen) gaat het écht super goed op dit gebied.

Schoen, slipper, knuffel, tasje. Kwartet!

Buiten met mijn baasje. Hier heb ik de genlte leader om, wat ik niet fijn vind, maar het helpt mij om minder te trekken.

De laatste tijd zijn we bezig geweest met het commando "tasje". Het is dan de bedoeling dat ik haar medicijn tas uit de kast haal en naar haar toe breng. Maar dat is nog best lastig. Want waar staat dat ding ook alweer.. En baasje staat natuurlijk altijd op een andere plek wanneer ze dit van me vraagt, dat maakt het nog lastiger.
Als mijn baasje merkt dat ik het lastig vind, blijft ze net zo lang op die plek staan tot ik hetgene doe wat ik moet doen.
Mijn hersens maken dan overuren, ik maar zoeken en zoeken; Wat moet ik brengen?!

Oefenen met de grote baas.

Ook de grote baas moet mij het commando "tasje" kunnen geven. Dan kan de grote baas bij mijn kleine baasje blijven als ze een aanval heeft. Nu moet de grote baas namelijk vaak even weg lopen om de medicijnen te pakken, dat geeft mijn baasje een angstig gevoel omdat ze op dat moment in een aanval zit.

Poging 1:Ik kom met de gekste voorwerpen aanzetten. Een prop krantenpapier, de benen van mijn BultersMekke knuffel, de schoen van de grote baas.. Maar tevergeefs. Ik krijg geen lekkertje. Ik heb toen maar een staan ijsberen. Toen kwam ik toevallige langs de kast, waar het tasje in stond.
Ineens wist ik het weer! Het medicijn tasje!
Ik pak hem snel op en breng hem naar mijn baasje, waarop ik een lekker stukje worst kreeg.









Poging 2: Opnieuw zocht ik prop krantenpapier op. Niet omdat ik dacht dat dat het tasje was, nee, meer omdat het zo lekker vast houdt. Je kan hem zo lekker heen en weer schudden en weg gooien, om er vervolgens zelf achteraan te rennen. Ik kijk mijn baasje vrolijk aan, maar aan haar gezicht te zien lachtte ze niet mee. Toen ben ik maar gestopt met spelen en pakte ik haar slipper. Is dit dan wel goed? Hmm. Ook niet. Oh ja, ik weet het weer. Het medicijn tasje!




 


Poging drie: Ik kon het niet laten.. Stiekem wist ik het wel hoor. Maar die prop papier lag me zo verleidelijk aan te kijken dat ik hem niet kom laten liggen.




 





Poging vier: Aangezien die prop papier mij geen lekker worstje oplevert heb ik hem dit keer maar laten liggen.

Nieuwe vriendjes

Dit is Ace

Inmiddels zijn alle restverschijnselen van de grote aanval weer zo goed als weg. Dus het gaat weer lekker. Samen er op uit is wat wij het liefste doen. Nu het weer herfst wordt, kunnen we genieten van alle mooie kleurtjes in de natuur.

Ik heb er twee nieuwe vriendjes bij, Ace en Daan. Ace is de hond van de vader van mijn baasje, volgen jullie het nog? Wij houden beiden erg van zwemmen, we kunnen beiden ook heel erg goed hysterisch doen. Als de een begint neemt de ander het over, waardoor we de omgeving van een spontaan opera in de buitenlucht voorzien. Of iedereen daar blij mee is, dat is nog maar de vraag.
Daan is een collega van mij. Hij is ook een BultersMekke hond in opleiding. Zijn baas heeft PTSS, een vervelende aandoening die vooral bekend is bij veteranen. Dit wil niet zeggen dat de PTSS bij een ander persoon minder erg is. Er zijn veel oorzaken van PTSS, dit kunnen allerlei traumatische ervaringen zijn. Dit hoeft niet alleen voor te komen bij militairen die een traumatische oorlog mee hebben gemaakt. Jammer genoeg zijn het vaak alleen de veteranen die er voor in aanmerking komen (wat ik ze ook van harte gun), gelukkig is het via Stichting Bulters & Mekke wel mogelijk om een PTSS-hulphond te krijgen voor andere mensen met traumatische ervaringen.

Een natuurlijke omgeving versterkt positieve gevoelens en vermindert gespannenheid. Wij worden er vrolijk van.

Komende week wordt weer een drukke week, want er komen twee vriendinnetjes van mijn baasje logeren, gezellig hoor. Dat wordt natuurlijk uitgebreid kroelen.
Oh ja, ik ben dierendag niet vergeten hoor. Nee, dierendag was de dag dat ik in het Veluwe meer mocht zwemmen met Ace. We hadden ook een heerlijk bot gekregen waar ik nog wel even zoet mee kan zijn. Ik pik het liefst alle botten in. Alles is van mij. Jammer genoeg durf ik niet tegen Nina in te gaan wanneer ze haar bot weer af pakt. Nog even oefenen dus..

Een lekker bot op dierendag.

Baasje, zou je dat nou wel doen?

Ik ben eigenlijk altijd vrolijk. En hyper :)

Het signaleren van de aanvallen gaat steeds beter. Ik pak er steeds meer taken bij. Zo zorg ik nu regelmatig dat, wanneer er een aanval zit aan te komen, mijn baasje de trap niet af of op gaat. Ik ga er dan gewoon voor zitten, zodat ik de toegang tot de trap blokkeer. En dat niet alleen, als ze te dicht bij komt ga ik blaffen!

Nou moet ik wel zeggen dat ik het een heel stuk moeilijker vind om deze taken uit te voeren wanneer er andere mensen bij zijn. Het signaleren is dan veel minder duidelijk. Vooral wanneer er bezoek is. Dit kan door een paar dingen komen:
1) Door het bezoek is mijn baasje afgeleid en let ze niet zo goed op mijn waarschuwingen
2) Door/tijdens het bezoek krijg ik heel veel prikkels binnen, waardoor ik afgeleid raak
3) Ik heb het idee dat de mensen die bij haar zijn wel voor haar zullen zorgen, waardoor ik niets hoef te doen.

 Gelukkig is mijn baasje al lang blij dat, wanneer ze alleen met mij is, ze wel héél duidelijk gewaarschuwd wordt. De rest komt nog wel, we hebben immers nog velen jaren samen te gaan!

Toen mijn baasje zich, twee jaar geleden, realiseerde dat ik haar aanvallen aan kon voelen komen, is het ook een keer gebeurd dat ik voor de trap bleef staan. Mijn baasje mocht niet naar beneden. Eerst was ze stom verbaasd, daarna kreeg ze de aanval. Een paar uur later realiseerde ze zich dat ik wat duidelijk probeerde te maken. Daarna heb ik niet heel vaak meer laten zien dat ze beter niet van de trap af kon gaan, maar maakte ik haar wel duidelijk wanneer ze een aanval ging krijgen.
Het blokkeren van de trap is voor haar heel belangrijk, omdat ze vaak van de trap is gevallen, of andere verwondingen kreeg door de wazige staat voor of na een aanval. Hierdoor dacht ze óveral bij na, en moest ze alles overwegen; "Is het echt verstandig om nu de trap op te lopen, een glas uit de vaatwasser te halen, mijn eten te snijden met een mes, een verpakking open te knippen met een schaar, het fornuis aan te zetten, deze kaars aan te steken, en ga zo maar door! Dit geeft een boel stress. En jullie raden het al; stress triggert weer meer aanvallen.
Doordat ik de aanvallen nu van te voren aan geef is deze stress bijna niet meer aanwezig. En doordat ik nu ook specifiek ga aangeven of bepaalde handelingen wel zo verstandig zijn; zoals het blokkeren van de trap, is het de bedoeling dat deze stress straks helemaal weg is. Baasje heeft dit een aantal keer met me geoefend. Dit deed ze als volgt: wanneer ik een aanval aan het signaleren was, ging ze opstaan (niet heel slim, maar hoe moet je me dit anders leren?). Ze beloonde mij dan als ik liet merken dat het geen goed plan was. Ook werd ik uitgebreid beloond wanneer ik er voor zorg dat ze bleef liggen. En zo kwam het dus dat ik, eigenlijk vanuit mezelf (net als twee jaar terug), de trap ging blokkeren.
Nu denken jullie misschien: wat onverstandig en gevaarlijk dat je baasje dit filmt! En ja, daar ben ik het gedeeltelijk wel mee eens. Maar ik moet zeggen dat, wanneer ik de trap blokkeer, de aanval nog wat verder weg is. Wanneer ik naar mijn baasje toe loop om te signaleren, gaat ze wel zitten of liggen.
De afgelopen weken heeft mijn baasje dit een paar keer gefilmd, wat ik niet kon waarderen.. Wat moet je met zo'n stomme camera als ik met je probeer te communiceren!?

Hier onder het filmpje wat mijn baasje in  elkaar heeft gezet.

Mijn heilige stok.

Oeh wat kan ik hier van genieten. Ja, daar op mijn buik!

Inmiddels is mijn baasje al weer opgeknapt van de grote aanval. Het enige wat ze nog merkt is de pijn in haar heup (van de luxatie) en af en toe moeilijk op woorden komen of twijfelen wat een woord
betekend. Natuurlijk heeft ze nog wel wat rust momenten op een dag nodig, maar dat zal altijd wel blijven. Ik kan intens genieten op zo'n rust moment, als ik lekker bij haar mag liggen. Meestal betekend dat mijn rug liggen, zo dicht mogelijk tegen baasje aan. Als het even kan het liefst met onze poten en armen in elkaar gestrengeld. Als ze dan haar arm weg wil trekken pak ik hem gewoon vast met mijn pootjes.. Sja, dan moet ze wel.

 We hebben het trainen weer opgepakt, dus het was een korte tussenpauze dit keer. Het gaat steeds beter met het blaffen. Ik blaf nu nog naar zo'n 35% van de honden die ik zie. Voorheen blafte ik dus bij iedere hond. Het gaat ook veel beter wanneer ik mijn energie kwijt ben (na een wandeling of na het spelen bijvoorbeeld). Maar dat is ook logisch. Ik heb van mezelf zo veel energie dat het er soms gewoon met een blaf uit moet. En dat vind mijn baasje opzich niet erg, als het maar niet naar honden/mensen is.

Moeten we nu echt al opstaan?

Van al dat trainen word ik best een beetje moe. Ik heb dan ook wat opstart probleempjes. Als de grote baas naar zijn werk gaat, kruip ik vaak stiekem bij baasje op bed om nog even lekker te kroelen en te snoezen voordat we opstaan. Maar ik val dan ook vaak weer in slaap en lig dan  uitgebreid op mijn rug waardoor ik een groot deel van het bed in beslag neem. Het is maar goed dat ze een breed tweepersoons bed hebben, anders had mijn baasje op de grond gelegen vrees ik. Maar ik wil best mijn slaap plek voor haar open stellen, zo ben ik dan ook wel weer. Mag ze lekker onder het bed liggen slapen.

Stok stok stok stok stok stok stok stok stok stok !!

Zoals jullie weten genieten wij veel van onze ritjes door het bos. Soms, als ik in een stokken-bui ben, zoek ik een mooie grote stok uit. Van de week had ik wel een hele mooie gevonden, deze was tenminste niet rot van binnen! Ik heb hem dan ook mee naar de winkel gesleept (waar we na de wandeling heen moesten). Ik moest hem van het baasje voor de winkel laten liggen, want een stok in de winkel vond ze blijkbaar niet gepast. Toen was ik wel erg teleurgesteld. Wat een gebrek aan begrip zeg. Dat is mijn stok hoor! Je snapt dan ook vast wel waarom het even duurde voordat ik hem kon laten liggen. "Dag stok, het was leuk je gekend te hebben. Nu word je vast meegenomen door een andere hond. Doei stok!" Maar godzijdank lag de stok er nog toen we uit de winkel kwamen. Ik maakte een bokkesprongetje van blijdschap, waarna ik de stok weer veilig in mijn bek nam, en helemaal mee naar huis had gesleept. Die middag heb ik nog wel een uur lang met mijn stok in de tuin gespeeld. Nina mocht hem niet aanraken.

Tasje? Welk tasje?

Dit was me een weekendje wel. Na anderhalve week naast het baasje op bed gelegen te hebben, was het ineens weer flink aanpoten. Vrijdag gingen mijn baasjes hun tassen in pakken. Ik wist dus wat er ging gebeuren, ze gingen weg! Voor de zekerheid bleef ik dan ook aan mijn baasje haar been geplakt. Letterlijk. Zo wist ik zeker dat ze mij niet achter zou laten. En natuurlijk deed ze dat ook niet, want zij heeft me nodig, en ik haar. Als de kat van huis is, ga ik het liefst mee..
Na een uurtje rijden waren we op onze bestemming, het strand! Ik wist niet hoe snel ik uit de auto moest komen, mijn bal moest pakken, en in het zand moest rollen. Het was lekker weer, zouden jullie, mensen, zeggen. Maar ik vond het iets te warm. Daarom besloot ik om het spelen met mijn bal af te wisselen met liggen in de schaduw. Ik had een mooi strand huisjes gevonden waar ik steeds bij ging liggen.
Die middag gingen we inchecken in het bed & breakfast waar we verbleven. Ze hadden daar een enge waakhond (lees: een klein wit keffertje), op het begin vond ik dat wel spannend.. Daar gingen we ons omkleden, baasje trok een mooie jurk aan. De grote baas een pak. En het mini-baasje kreeg ook een jurkje aan. Ik weet dat ik al mooi genoeg ben, maar toch wilde ik ook een mooi sjaaltje om.
Later die dag besefte ik waarom we hier waren en waarom we zo mooi gekleed waren, het was een bruiloft! Helemaal geweldig natuurlijk, een bruiloft aan het strand, dan kon ik lekker rennen en spelen.

netjes naast de rolstoe, niet aan de riem,
en toch erg gefocust!

Op het begin van de middag was ik erg onrustig. Ik heb aan de gasten het achterste van mijn stembanden laten zien. Gelukkig werd ik daarna wel wat rustiger. Ik mocht lekker rennen op het strand, maar er waren ook zat momenten dat ik liever bij mijn baasje bleef. Ondanks dat ik los liep, ging ik steeds netjes naast de rolstoel lopen als mijn baasje zich verplaatste. Ik was erg gefocust, ik voelde natuurlijk ook wel aan dat ze nog niet fit was vanwege de grote aanval. Ook had ze veel pijn, maar mocht voor deze dag extra pijnstilling nemen. We hebben het beiden heel goed gedaan en zijn dan ook errug trots op ons zelf. Baasje heeft geen aanval gehad, en ik ben de rest van de middag/avond rustig geweest en heb netjes mijn snuit gehouden. Alleen toen er ineens twee andere honden op de bruiloft kwamen was het even slikken. Het liefst had ik natuurlijk moord en brand geschreeuwd, maar ik heb me in gehouden. Die avond voelden we ons beiden voldaan en vielen we als een blok in slaap. We sliepen met zijn vieren op een kamer (grote baas, kleine baas, mini-baas en ik). Nina was thuis, zij moest op het huis passen.

De volgende dag hadden we nog een verjaardag. Maar mijn baasje voelde zich nog best een beetje overprikkeld. Ik spiegel haar, dus ik was erg onrustig. Ook had ik weer last van mijn darmen. Ik snap niet hoe dat komt, want ik heb niks raars gegeten, behalve dan een kilo zand, zout zeewater, een plastic verpakking, een stukje van mijn frisbee en een elastiekje. Maarja, dat is niets bijzonders.

Lekker spelen met de minibaas

Het was lekker om weer op pad te zijn. Ook al waren we maar anderhalve week binnen, het voelde als een maand. Zondag was een rustige dag. Wel hebben we een beginnetje gemaakt met het commando "tasje", wat eigenlijk al best wel goed ging. Wel maakte ik er nog veel geluid bij, maar dat is omdat het nog nieuw is en ik erg veel na moet denken.
Wanneer baasje "tasje" zegt, is het de bedoeling dat ik haar medicijnen-tasje uit de kast haal en naar haar toe breng. Uiteindelijk moet ik dit ook kunnen als ze boven op bed ligt, dan moet ik naar beneden, 1 deur open maken, het tasje pakken, naar boven en aan mijn baasje afgeven. Maar zo ver zijn we nog niet, we beginnen beneden.
Ook de grote baas moet dit commando aan mij kunnen geven, zodat hij bij baasje kan blijven na een aanval. Zij is dan namelijk vaak wat angstig en een beetje in de war. Daarom heeft de grote baas met mij getraind.

Grote aanval

Lekker in de tuin spelen!

Vorige week is het opeens weer flink mis gegaan met mijn baasje. Ik was de hele dag al uit mijn doen. Heel onrustig en kon me nergens op focussen. Ineens kreeg mijn baasje een grote aanval, heel onverwachts, want ik had het niet aangevoeld.. Ze viel plat voorover maar heeft gelukkig geen ernstige verwondingen opgelopen. Ook tijdens de aanval was ik uit mijn doen. Ik wilde niet eens naast mijn baasje liggen. Wat er aan de hand was met me weet ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet. Wat ik wel weet is dat het alweer een tijd geleden was dat ze een grote aanval had gehad.
De aanval duurde maar en duurde maar, noodmedicatie werd toegediend maar dat hielp niets. De ambulance werd gebeld, zij hadden andere medicatie bij zich die via het infuus gelukkig wel aan sloegen. Daarna moest mijn baasje naar het ziekenhuis omdat haar heup en schouder uit de kom waren.
Baasje is erg bang in ziekenhuizen, maar haar vrienden lieten haar geen moment alleen. Ook de grote baas is meteen gekomen. Bedankt lieve vrienden, dat jullie mijn werk over namen op het moment dat ik weg viel (ik mag meestal niet in het ziekenhuis komen ivm hygiene)
Momenteel liggen we vooral veel op bed.. Saai hoor! Ik mis de ritjes naar het bos en het lopen naast de handbike. Maar baasje baalt er net zo van als ik. Dus ik zorg voor de nodige knuffeltjes, we maken het gewoon gezellig op bed.
Wanneer ik mijn energie kwijt wil kan ik gelukkig samen met Nina in de tuin spelen. Ik ben soms wel een uur in de weer met mijn frisbee of mijn bal. Heerlijk vind ik dat. Nina zorgt er voor dat ik steeds struikel, want ze graaft overal gaten. Maar geen gewone gaten, nee, valkuilen!

Lieve Nina.

Het trainen is dus ook heel even stop gezet. Maar dat willen we snel weer op pakken hoor! De aanval heeft er goed in gehakt, maar ook dit komt wel weer goed. De afgelopen dagen gingen al een stuk beter.

Mijn lieve huisgenootje Nina wordt ineens best wel oud. Ze is nog redelijk fit, maar soms is ze een beetje in de war. Dan weet ze ineens niet meer waar haar plaats is. Mijn baasje blijft dan zo vaak herhalen dat ze naar haar plaats moet, dat ik het maar even voor doe. Maar ook dat werkt niet. Gisteren heeft ze ineens binnen geplast. Daar schrok ik wel van, want zij is juist degene die mij heeft geleerd dat je altijd buiten een plasje moet doen. Nu is het niet zo dat ze constant in de war is, gelukkig. Maar het is wel een teken dat ze nu toch echt best oud wordt. Niet zo gek met zijn moeilijk verleden (verwaarlozing/mishandeling) en het feit dat ze al bijna 13 is.

Geen leuk blogje vandaag.. Maar wilde jullie toch even op de hoogte houden.

Een oudere foto. Dit is wat wij het liefst doen. Samen op pad. Samen handbiken!

Kijk eens wat ik kan

Video September 2014

Het signaleren van aanvallen heb ik al goed onder de knie. Over het algemeen weet ik mijn baasje op tijd te waarschuwen, ze kan dan gaan liggen en alvast medicatie nemen zodat de aanval niet heftig doorzet. Het komt wel eens voor dat ik een aanval mis, maar hé, ik ben ook maar een hond.
Naast het werk als epilepsie hond doe ik ook een aantal ADL taken. Met trots laat ik jullie onderstaand filmpje zien. Veel kijkplezier!

Het werk als hulphond, te mooi om waar te zijn.

Van de week ging ik weer met mijn baasje op stap. Dit keer zaten we in de auto van haar stiefvader, waar ik eigenlijk nooit in zit, dus ik werd een beetje gespannen. Ik heb toen een paar toonladdersgezongen, dat luchtte wat op. Ineens maakten we een tussenstop bij het station, waar mijn vriendinnetje Swiffer ook de auto in kwam! Nu was ik niet meer gespannen maar vooral enthousiast, wederom een paar toonladders gezongen, sprong bijna vanuit de achterbak op de achterbank omdat ik wilde zoenen met Swif, heb me uiteindelijk redelijk gedragen. 

Mijn grootste kleine vriendinnetje, Swiffer
Samen op de boot

Toen we uit de auto stapten stond daar een heel groot zwart schap. Na drie keer kijken zag ik dat het een grote zwarte hond was, een hele lieve. Hij deed geen vlieg kwaad en kwam ook niet bedreigend over. Maar toch heb ik even laten horen dat ik er was en dat hij niet dichterbij moest komen. Hij was niet zo onder de indruk. Daar kon ik met mijn verstand niet bij. Ik heb toen nog een keertje geblaft, en ben uiteindelijk verdwaasd weg gelopen. Dat beest bleef gewoon stokstijf staan. Ik heb die dag dan ook niet meer naar hem geblaft, dat had immers toch geen nut.

Opeens liepen we over een houten stijger, en toen werd ik heel vrolijk, want er was overal water! En ik hou, zoals jullie weten, erg van zwemmen. Ik vond het zo lief dat ze mij mee namen om te gaan zwemmen, ik zat met mijn gedachten al in het water. Maar al snel werd ik uit mijn droom gehaald, we gingen op een drijvend ding zitten wat de mensen een "boot" noemen. Er waren verdorie kilometers aan water, en wij gingen met vier mensen en drie honden op een relatief klein drijvend ding zitten! Ook daar kon ik met mijn verstand niet bij. Ik probeerde een paar keer in het water te springen, maar baasje vertelde me steeds dat dat niet mocht. Daar heb ik me dus ook bij neer gelegd. Maar godzijdank stopten we op een gegeven moment met varen, en had ik de mogelijkheid me helemaal uit te leven in het water. Het was iets lastiger om terug in de boot te komen, maar ik heb gewoon de stiefvader van mijn baasje als opstapje gebruikt. Dat hij nu onder mijn krassen zit vindt hij natuurlijk niet erg. ;-)

Op een gegeven moment werd ik wel wat relaxter op de boot. Het is gewoon allemaal even wennen voor zo een gevoelige hond als ik. Ik had veel steun aan Swiffer en Simba, die het goede voorbeeld gaven. We hebben een heerlijke middag gehad waar we allemaal aan toe waren. Mijn baasje kwam ook heerlijk tot rust, ze lag op een gegeven moment te slapen. Ik ben toen steeds even komen kijken of het wel goed ging. Maar aangezien haar antwoord een snurk was ging ik er van uit dat ze rustig lag te slapen.

Onze band wordt sterker en sterker. Het is fijn dat we weer zo veel samen naar buiten kunnen, en dat we nu ook weer intensief samen trainen. We weten wat we aan elkaar hebben en wat onze sterke en zwakke punten zijn. Bij mijn zwakke punten helpt mijn baasje mij verder, andersom help ik haar enorm op haar zwakke momenten.
Ik wist natuurlijk dat het werk als hulphond mooi zou zijn, maar dat het zó mooi is, had ik niet durven dromen. Iemand die niet meer alleen uit huis kon, kan nu weer gewoon haar eigen leven leiden. Zelfstandig naar de winkel of bijvoorbeeld naar vriendinnen. Heerlijke uitjes in de natuur, die voorheen niet mogelijk waren omdat zij bang was in het bos een aanval te krijgen en verdwaald te raken. Ik geef haar een waarschuwing als zij een aanval gaat krijgen. Ook geef ik haar een punt van verkenning en vertrouwen wanneer zij, na een aanval, in de war is. Iemand die voorheen constant blauwe plekken, bulten, blauwe ogen, hersenschuddingen, kneuzingen en zelfs botbreuken had (door het vallen tijdens de aanvallen), heeft daar nu vrijwel nooit meer last van, en krijgt veel meer kans om te herstellen.
Iemand die voorheen ontzettend angstig was en veel sociale situaities uit de weg ging, heeft nu een vriendengroep met vrienden die ze heel regelmatig ziet en spreekt.

Iemand die voorheen erg bang was voor reacties/kritiek van anderen, heeft nu geleerd dat zij goed is zoals ze is. Wanneer zij zich onzeker of angstig voelt, kan ze met mij kroelen. Ze kan met mij bezig zijn zodat ze haar angst vergeet. Ze weet dat ik haar begrijp, altijd. Ik heb nooit oordelen.

Er was van de week weer een vriendin van mijn baasje op bezoek. Zij hebben mij verwend met een flinke borstelbeurt. Dat was ook wel nodig, want mijn baasje vindt het erg zwaar om mij goed uit te borstelen. Ze krijgt dan last van een geirriteerde schouder en zere vingers doordat haar gewrichte te slap en flexibel zijn. Maar met zijn tweeen is het een stuk minder zwaar, super lief dat dat vriendinnetje aanbood om mee te helpen.

Op naar het examen?

Touw

Ik wil dit blogje graag beginnen met iets belangrijks: Ik heb een nieuw touw. Nu kunnen Nina en ik weer lekker samen spelen. Mijn andere touw ligt weer uit elkaar. Mijn motto is: alle speeltjes moeten stuk. Over touwen doe ik vaak wat langer, want ik trek alle touwtjes één voor één uit elkaar.
We waren bij de Action toen ik het touw zag liggen. Mijn baasje was natuurlijk naar iets anders aan het kijken, die houdt gek genoeg niet zo van kluiven en touwen. Ik bleef dat touw gewoon wanhopig aan staren tot hij misschien pootjes zou krijgen en naar me zou wandelen. Gelukkig zag mijn baasje mij staren, en aangezien alle touwen in de prullenbak liggen mocht ik deze hebben. Ik mocht hem vast houden, zo liepen we de hele winkel door. Iedereen vond mij schattig, terwijl ik natuurlijk gewoon een stoere hond ben..

Lekker in het bos ravotten.

Blaffen

Ik train nog steeds regelmatig met mijn baasjes om niet te blaffen naar andere honden. Waar ik eerst naar iedere hond en kat blafte, aan de riem trok (zelfs de rolstoel omver trekken), en totaal geen aandacht meer had voor mijn baasje, blaf ik nu nog maar naar 50% van de honden, ik trek lang niet meer zo erg, en ik ben er veel sneller weer uit.
Goede vooruitgang, het gaat langzaam, maar we zetten door. We komen er wel! Het is een gewoonte geworden die ik af moet leren.
Wat erg fijn is, is dat mijn baasje weer de energie heeft om met regelmaat naar het bos te gaan. Dat scheelt een hoop opgekropte energie, dan ga ik minder snel blaffen.

Trainen

Vandaag hadden we een training met Erika. We hadden afgesproken om vandaag te kijken naar wat ik nog moet leren om het hulphonden-examen te kunnen halen. Wat ik nog ga leren:

- De deur helemaal open trekken i.p.v. een stukje
- De deur met mijn neus dicht duwen i.p.v. met mijn poot.
- Het medicijn tasje van mijn baasje op commando halen.
- De lamp aan/uit doen.
- De voordeur dicht trekken.
- De vaatwasser open doen

Ik ging vandaag samen met Erika en het baasje een beginnetje maken met het commando "knop" (voor de lamp, lift en dat soort knoppen). Aangezien ik met mijn neus op de knop moet duwen, had ik een krukje nodig om er bij te kunnen. Eerst moest ik dus aanleren om met mijn voorpoten op het krukje te staan, om vervolgens met mijn neus op de knop te drukken.

het leven als hulphond is ontzettend zwaar.

Wist ik veel wat een kruk was, gek ding. Mijn baasje bleef maar zeggen: "op". "Kom er maar op". Dus ik heb van alles geprobeerd. Ik heb haar schoenen gepakt, een papiertje van de grond geruimd, mijn touw naar haar toe gebracht, onder het krukje gekeken of er misschien iets lekkers lag, door het poortje van mijn Baasje haar benen door gerend, het krukje op zijn kop gelegd en keihard met mijn poten over het krukje geschaafd om hem proberen te verplaatsen. Uiteindelijk snapte ik het, ik moest er op staan met mijn voorpoten!

Wij gaan gewoon verder met hard trainen, over een paar weken een proef-examen afleggen. En als alles goed gaat kan ik dit jaar misschien wel mijn examen halen! Dat zou geweldig zijn, we werken er al zo lang naar toe. We hebben veel tegenslagen gehad. Maar dit gaat ons lukken!

Bloemencorso

Bloemencorso

Vandaag ging ik met de baasjes naar het bloemencorso. Ik zit niet zo heel lekker in mijn vel doordat ik een ontsteking bij mijn oog heb. Daar moet ik heerlijke pilletjes voor eten (er zit namelijk worst om deze pillen heen..). Ik vond alle prikkels bij het bloemencorso behoorlijk wat. Veel te veel om te verwerken, zeker nu ik een beetje uit mijn hum ben. Allemaal wagens met mensen en bloemen, fanfare, muziek, veel mensen en drukte en ook een boel andere honden! Baasje greep dit natuurlijk meteen aan tot een training. Dat ging eigenlijk wel goed. Ik heb mijn longen dit keer maar in mijn lijf gelaten. Er waren zat andere honden die wél de longen uit hun lijf blaften. En ik dacht: Het staat zo slordig, al die longen op de weg.

In de wachtkamer, bij fysiotherapie

Ik vond het wel lastig om netjes naast de rolstoel te blijven liggen. Ik kreeg de neiging om steeds heen en weer te lopen waardoor de grote Baas in de riem verstrikt raakte met zijn benen. Van baasje kreeg ik dus steeds het commando "af". Heb me daar uiteindelijk maar bij neergelegd.

Baasje en ik zijn weer lekker bezig om conditie op te bouwen. Steeds vaker komt de handbike weer te voorschijn. Als mijn baasje aan haar conditie traint, train ik automatisch mee. Ik moet er immers naast rennen. Het is nu niet meer zo warm buiten, dat is veel fijner voor me. Als het zo warm is mag ik niet naast de handbike rennen van het baasje.
Ook is baasje weer begonnen met de fysiotherapie. Dat vind ik altijd wel gezellig. Even dollen met de fysiotherapeut, en lekker vrij rond lopen in de oefenzaal.

Tegenwoordig krijgen wij vaak de vraag hoe lang de hulphondenopleiding duurt. Mensen uit de straat zien ons al anderhalf jaar bezig en nog steeds ben ik in opleiding. Het mooie van Bulters en Mekke is dat alles aangepast wordt aan ons. Het verschilt dus ook per team hoe lang je er over doet. Bij ons zijn er veel periodes geweest van weinig tot niet trainen, vanwege baasje haar gezondheid. En door het lage energie level kunnen we lang niet altijd elke dag trainen. Er ook periodes dat we maar twee keer per week konden trainen. Gelukkig gaat dat tegenwoordig wel weer beter. Maar dit is een verklaring waarom ik nog niet geslaagd ben. Ook moet je er rekening mee houden dat iedere hond anders is.

Kroelen

Een tip voor alle hulphonden in opleiding. Hoe maak je het je baasje comfortabel als ze net een aanval heeft gehad, als ze verdrietig is, als ze pijn heeft, als ze behoefte heeft aan een knuffel, of als ze moe is.. Zo doe je dat. Gewoon kroelen!

Op vakantie met de baasjes en Nina

Mijn baasje en ik handbiken graag. Of nou ja, ik ren er liever achter aan, ik ben niet gemaakt voor een rolstoel. Dat laat ik aan mijn baasje over.

Wij zijn op vakantie geweest naar Duitsland. Mijn baasjes deden de achterklep van de auto open, dus ik wist niet hoe snel ik er in moest springen. Nina was ook mee. Toen ik eenmaal in de auto zat kwam ik, zoals altijd, tot de conclusie dat ik het toch wel spannend vind. Ik weet niet zo goed waar ik aan toe ben, maar hoe moet ik zo iets uiten? Jullie, mensen, kunnen gewoon praten. Maar dat is mij tot op de dag van vandaag nog nooit gelukt (misschien later, je weet het niet). Toen heb ik uit ellendigheid een spontaan concert voor Nina gehouden. Nina verrekte geen spier, toonde geen interesse,  gaf geen kik, lag te slapen, het liet haar Siberisch koud, beetje jammer. Toen heb ik me er ook maar bij neer gelegd.

Ik vond het geweldig om samen met  Nina door de bossen te rennen. Thuis ga ik altijd alleen met mijn baasje op pad, dan blijft Nina thuis bij de grote baas. Nu kon ik gezellig met Nina spelen en om het feest compleet te maken was de grote baas er ook bij!

Zeiknat in de auto

Nina leefde helemaal op en was van hot naar her aan het rennen. Ik stond er eerst een beetje schaapachtig naar te kijken, want ja, zo actief is Nina thuis nooit. Tenzij er bezoek is, dan is ze  hyperdepieper. Op een gegeven moment ging ik natuurlijk enthousiast mee rennen en probeerde ik haar uit te dagen. Dat vond ze wel grappig, daardoor werd ik alleen maar enthousiaster en vrolijker. Maar zodra ik te wild deed wilde ze niet meer mee doen. Daar werd ik dan weer een beetje hysterisch van. En zo kon ik mijn week wel vullen. Ze loopt nu trouwens niet meer, ze strompelt. Ze wordt te oud om elke dag zo veel te rennen, zegt ze. Ik denk dat dat een smoes is, ze is gewoon lui..
Nina en ik zijn beiden gek op water. We hebben ons dan ook kostelijk vermaakt bij de vele beekjes in Duitsland. Na het zwemmen beiden weer zeiknat in de auto. Hierdoor rook de auto lekker naar natte hond, ik voel me er helemaal thuis. De baasjes waren er volgens mij minder enthousiast over, maar ja, als je voor ons kiest, kies je ook voor onze parfum.

Het trainen stond op een lager pitje, mede doordat we even lekker vakantie gingen vieren (en dus ontspannen). Maar mede doordat het allerkleinste baasje in het ziekenhuis lag. De tijd die over bleef ging dus daar heen.

Nina en ik, lekker spelen in het water. Wat dat betreft lijken we net labradors.

Toen we naar de supermarkt gingen werd ik nog erger aan gestaard dan in Nederland. Ook nu kwamen er allerlei complimenten voorbij, alleen deze kon ik niet verstaan.. Maar dat ze mij mooi vinden snap ik natuurlijk zo wel. Bij de meeste mensen hing hun kin nog net niet op de grond. Ze kennen daar zeker alleen lelijke honden..?

Niet verder dan de drempel

De handbike ging mee, dus baasje wilde uiteraard door de bergen handbiken. Mijn baasje en ik houden van natuur, dus ons doe je geen groter plezier.. De grote baas had een fiets gehuurd dus we konden met zijn vieren op pad. Nina hield het allemaal niet meer zo bij, dus die hebben we op een gegeven moment in het huisje afgezet. Achteraf maar goed ook, want ze heeft die dag meer gestrompeld dan gelopen. Dan merk je wel ineens dat ze een dagje ouder wordt. Ze is nu 12,5. Wij schelen ruim tien jaar.

In het huisje golden andere regels dan thuis, dat was wel even wennen. Er waren grote openslaande deuren waardoor het erg verleidelijk was om zonder toestemming naar buiten te rennen. Dit doe ik thuis ook als de achterdeur open staat en de hordeur niet dicht zit. De eerste paar keer deed ik dat dan ook in vol enthousiasme. Dat werkte niet, ik moest terug. Toen besloten Nina en ik om het samen te doen. Maar nee, ook dat werkte niet. Drie keer is scheepsrecht, dit keer sloop ik heel zachtjes, met mijn kop om laag en de oren in mijn nek naar buiten. Mijn baasje hoefde niet eens het hele woord uit te spreken of ik stond alweer binnen. Poeh, best eng als je weet dat het eigenlijk niet mag.
Bij de voordeur gold dezelfde regel als thuis, niet verder dan de drempel.

Opruimen

Poeh, ik heb wel een beetje last van de warmte. Gelukkig heb ik mijn koel-deken en hebben mijn baasjes vaak de ventilator aan. Daar ga ik dan heerlijk voor liggen, het liefst op mijn rug.
Ondanks het warme weer gaat het werken natuurlijk gewoon door. Ik maak grote vooruitgang met trainen (langs honden lopen zonder blaffen). Met de grote baas gaat dit echt met sprongen vooruit. Met mijn kleine baasje vind ik dat wat lastiger, ik wil haar beschermen. Maar dit komt vanzelf goed. Als het bij de grote baas kan, kan het bij mijn baasje ook.

Hier nog een leuk filmpje waarbij ik mijn baasje help met opruimen.