Waarom is een hulphond afleiden gevaarlijk?

Ik ben me helemaal kapot geschrokken van de week! Toen mijn baasje en ik lekker aan het fietsen / rennen waren, sprong er ineens een jochie, van een jaar of 12, achter een auto vandaan. "Whaaaaaa!" Riep hij, hard lachend. Hij vond het grappig om ons te laten schrikken. Ik ben niet zo snel bang (Correctie namens baasje: heel snel bang), maar hier schrok ik wel erg van. Mijn baasje bleef door fietsen en probeerde mijn aandacht te trekken, maar dat jochie bleef achter ons aan rennen. Hoog blaffend/piepend, keek ik steeds achterom, of hij misschien al weg was. Maar hij was er nog steeds, en tot overmaat van ramp begon hij ook te blaffen! Toen werd het me toch echt te veel. Jongens die achter me aan rennen, mensen die blaffen ?! Ik heb me op de een of andere manier uit de gentle leader weten te trekken en ben keihard weg gerend. Mijn baasje heeft keihard : "Flikker op, nu!" geschreeuwd naar die jongen. Daarna probeerde ze mij te vinden, maar ze zag me niet meer.. We reden op een fietspad met aan de ene kant een hele drukke weg en aan de andere kant het spoor. Toen sloeg de paniek bij mijn baasje toe. Ze dacht; nog even en dan zie ik mijn maatje op de weg of op het spoor liggen..

Deze jongen beseft waarschijnlijk (hopelijk) niet wat hij gedaan heeft. Maar dit is nu al de zoveelste slecht ervaring en we zijn het een beetje zat. Een beetje erg. Want de volgende keer bijt ik misschien wel van me af, en dan heb ik het natuurlijk gedaan.
Ik ben niet voor niets een hulphond, mijn baasje heeft mij niet voor de lol. Het is niet grappig om een hond te laten schrikken en "blaffend" achter hem aan te rennen. Dat is voor geen enkele hond leuk, maar bij hulphonden brengt het extra gevaren met zich mee. Doordat de focus op die jongen ligt, kon ik een eventuele aanval niet aan voelen komen. Dan zou ik te laat zijn met waarschuwen en heeft mijn baasje geen kans meer om maatregelen te nemen, met alle gevolgen van dien.
Daarnaast ben ik dus van schrik weg gerend, waardoor mijn baasje er ineens helemaal alleen voor stond. De reden dat ik in baasje haar leven ben gekomen, is omdat zij niet alleen naar buiten kan! Dat is te gevaarlijk. De angst voor een onverwachte aanval, die zij niet aan voelt komen, is enorm groot. De angst om op straat te liggen, totaal weerloos te zijn, tussen allemaal vreemde mensen, is nog groter! En de angst voor ambulances en ziekenhuizen is het grootst. Dit kan allemaal voorkomen worden, door mij! Maar als mensen mij voortdurend af blijven leiden, of grapjes met mij uithalen, kan ik mijn werk niet doen, en dan kan ik deze beangstigende scenario's niet voorkomen. Ook wordt mijn ervaring met mensen steeds slechter. Ik ben het gewoon zat om aangeraakt en afgeleid te worden door wild vreemde mensen. Ik krijg nu ook steeds de neiging om mensen weg te blaffen, zodat ik dit soort dingen kan voorkomen. Maar dat mag natuurlijk niet, want dan ben ik de enge, valse, agressieve hond.

Ontlading: "Baasje ik ben zo geschrokken!"

Alles is gelukkig goed gekomen. Even later vond mijn baasje mij namelijk weer terug, ik lag met een prethoofd heerlijk te badderen in de sloot. Hopsa, achter de eendjes aan.
 Toen moest ze toch wel even lachen, door haar tranen heen. Want de schrik zat er goed in.
Ze zag de gedachtegang van mij even voor zich:
"Ahhh, ik ben bang! RENNEN, aaahh .. oh wacht, een sloot. PLONS"
Toen ik mijn baasje zag wist ik niet hoe snel ik naar haar toe moest komen. En ze heeft een heerlijke, kleddernatte, knuffel van me gehad.


Mijn baasje is heel blij dat ik niet de weg op ben gerend, of het spoor over ben gerend. Dan was ik hier misschien niet meer geweest. Dan was het leven van mijn baasje weer angstig en onzeker geworden. En dat allemaal doordat mensen het belang van een hulphond, blijkbaar, niet in zien. Mensen, je weet nooit wat de hond allemaal voor zijn/haar baasje kan doen. Het is niet zomaar een handigheidje, zo' n hulphond. Het is voor deze mensen een hulpmiddel om te overleven. Het is ook niet zielig dat je ons niet mag aaien. Jij wil toch ook niet constant aangeraakt en afgeleid worden als je aan het werk bent? Dat vind ik toch ook niet zielig? Je doet mij er gen plezier mee om me te aaien, te laten schrikken, of tegen me te praten. Ik word dan afgeleid en dat vind ik knap vervelend.