donderdag 28 augustus 2014

Op naar het examen?

Touw

Ik wil dit blogje graag beginnen met iets belangrijks: Ik heb een nieuw touw. Nu kunnen Nina en ik weer lekker samen spelen. Mijn andere touw ligt weer uit elkaar. Mijn motto is: alle speeltjes moeten stuk. Over touwen doe ik vaak wat langer, want ik trek alle touwtjes één voor één uit elkaar.
We waren bij de Action toen ik het touw zag liggen. Mijn baasje was natuurlijk naar iets anders aan het kijken, die houdt gek genoeg niet zo van kluiven en touwen. Ik bleef dat touw gewoon wanhopig aan staren tot hij misschien pootjes zou krijgen en naar me zou wandelen. Gelukkig zag mijn baasje mij staren, en aangezien alle touwen in de prullenbak liggen mocht ik deze hebben. Ik mocht hem vast houden, zo liepen we de hele winkel door. Iedereen vond mij schattig, terwijl ik natuurlijk gewoon een stoere hond ben..
Lekker in het bos ravotten.


Blaffen

Ik train nog steeds regelmatig met mijn baasjes om niet te blaffen naar andere honden. Waar ik eerst naar iedere hond en kat blafte, aan de riem trok (zelfs de rolstoel omver trekken), en totaal geen aandacht meer had voor mijn baasje, blaf ik nu nog maar naar 50% van de honden, ik trek lang niet meer zo erg, en ik ben er veel sneller weer uit.
Goede vooruitgang, het gaat langzaam, maar we zetten door. We komen er wel! Het is een gewoonte geworden die ik af moet leren.
Wat erg fijn is, is dat mijn baasje weer de energie heeft om met regelmaat naar het bos te gaan. Dat scheelt een hoop opgekropte energie, dan ga ik minder snel blaffen.

Trainen

Vandaag hadden we een training met Erika. We hadden afgesproken om vandaag te kijken naar wat ik nog moet leren om het hulphonden-examen te kunnen halen. Wat ik nog ga leren:

- De deur helemaal open trekken i.p.v. een stukje
- De deur met mijn neus dicht duwen i.p.v. met mijn poot.
- Het medicijn tasje van mijn baasje op commando halen.
- De lamp aan/uit doen.
- De voordeur dicht trekken.
- De vaatwasser open doen

Ik ging vandaag samen met Erika en het baasje een beginnetje maken met het commando "knop" (voor de lamp, lift en dat soort knoppen). Aangezien ik met mijn neus op de knop moet duwen, had ik een krukje nodig om er bij te kunnen. Eerst moest ik dus aanleren om met mijn voorpoten op het krukje te staan, om vervolgens met mijn neus op de knop te drukken.
het leven als hulphond is ontzettend zwaar.
Wist ik veel wat een kruk was, gek ding. Mijn baasje bleef maar zeggen: "op". "Kom er maar op". Dus ik heb van alles geprobeerd. Ik heb haar schoenen gepakt, een papiertje van de grond geruimd, mijn touw naar haar toe gebracht, onder het krukje gekeken of er misschien iets lekkers lag, door het poortje van mijn Baasje haar benen door gerend, het krukje op zijn kop gelegd en keihard met mijn poten over het krukje geschaafd om hem proberen te verplaatsen. Uiteindelijk snapte ik het, ik moest er op staan met mijn voorpoten!

Wij gaan gewoon verder met hard trainen, over een paar weken een proef-examen afleggen. En als alles goed gaat kan ik dit jaar misschien wel mijn examen halen! Dat zou geweldig zijn, we werken er al zo lang naar toe. We hebben veel tegenslagen gehad. Maar dit gaat ons lukken!















zaterdag 16 augustus 2014

Bloemencorso

Bloemencorso
Vandaag ging ik met de baasjes naar het bloemencorso. Ik zit niet zo heel lekker in mijn vel doordat ik een ontsteking bij mijn oog heb. Daar moet ik heerlijke pilletjes voor eten (er zit namelijk worst om deze pillen heen..). Ik vond alle prikkels bij het bloemencorso behoorlijk wat. Veel te veel om te verwerken, zeker nu ik een beetje uit mijn hum ben. Allemaal wagens met mensen en bloemen, fanfare, muziek, veel mensen en drukte en ook een boel andere honden! Baasje greep dit natuurlijk meteen aan tot een training. Dat ging eigenlijk wel goed. Ik heb mijn longen dit keer maar in mijn lijf gelaten. Er waren zat andere honden die wél de longen uit hun lijf blaften. En ik dacht: Het staat zo slordig, al die longen op de weg.
In de wachtkamer, bij fysiotherapie
Ik vond het wel lastig om netjes naast de rolstoel te blijven liggen. Ik kreeg de neiging om steeds heen en weer te lopen waardoor de grote Baas in de riem verstrikt raakte met zijn benen. Van baasje kreeg ik dus steeds het commando "af". Heb me daar uiteindelijk maar bij neergelegd.

Baasje en ik zijn weer lekker bezig om conditie op te bouwen. Steeds vaker komt de handbike weer te voorschijn. Als mijn baasje aan haar conditie traint, train ik automatisch mee. Ik moet er immers naast rennen. Het is nu niet meer zo warm buiten, dat is veel fijner voor me. Als het zo warm is mag ik niet naast de handbike rennen van het baasje.
Ook is baasje weer begonnen met de fysiotherapie. Dat vind ik altijd wel gezellig. Even dollen met de fysiotherapeut, en lekker vrij rond lopen in de oefenzaal.

Tegenwoordig krijgen wij vaak de vraag hoe lang de hulphondenopleiding duurt. Mensen uit de straat zien ons al anderhalf jaar bezig en nog steeds ben ik in opleiding. Het mooie van Bulters en Mekke is dat alles aangepast wordt aan ons. Het verschilt dus ook per team hoe lang je er over doet. Bij ons zijn er veel periodes geweest van weinig tot niet trainen, vanwege baasje haar gezondheid. En door het lage energie level kunnen we lang niet altijd elke dag trainen. Er ook periodes dat we maar twee keer per week konden trainen. Gelukkig gaat dat tegenwoordig wel weer beter. Maar dit is een verklaring waarom ik nog niet geslaagd ben. Ook moet je er rekening mee houden dat iedere hond anders is.


maandag 11 augustus 2014

Kroelen

Een tip voor alle hulphonden in opleiding. Hoe maak je het je baasje comfortabel als ze net een aanval heeft gehad, als ze verdrietig is, als ze pijn heeft, als ze behoefte heeft aan een knuffel, of als ze moe is.. Zo doe je dat. Gewoon kroelen!



zaterdag 2 augustus 2014

Op vakantie met de baasjes en Nina

Mijn baasje en ik handbiken graag. Of nou ja, ik ren er liever achter aan, ik ben niet gemaakt voor een rolstoel. Dat laat ik aan mijn baasje over.
Wij zijn op vakantie geweest naar Duitsland. Mijn baasjes deden de achterklep van de auto open, dus ik wist niet hoe snel ik er in moest springen. Nina was ook mee. Toen ik eenmaal in de auto zat kwam ik, zoals altijd, tot de conclusie dat ik het toch wel spannend vind. Ik weet niet zo goed waar ik aan toe ben, maar hoe moet ik zo iets uiten? Jullie, mensen, kunnen gewoon praten. Maar dat is mij tot op de dag van vandaag nog nooit gelukt (misschien later, je weet het niet). Toen heb ik uit ellendigheid een spontaan concert voor Nina gehouden. Nina verrekte geen spier, toonde geen interesse,  gaf geen kik, lag te slapen, het liet haar Siberisch koud, beetje jammer. Toen heb ik me er ook maar bij neer gelegd.

Ik vond het geweldig om samen met  Nina door de bossen te rennen. Thuis ga ik altijd alleen met mijn baasje op pad, dan blijft Nina thuis bij de grote baas. Nu kon ik gezellig met Nina spelen en om het feest compleet te maken was de grote baas er ook bij!
Zeiknat in de auto
Nina leefde helemaal op en was van hot naar her aan het rennen. Ik stond er eerst een beetje schaapachtig naar te kijken, want ja, zo actief is Nina thuis nooit. Tenzij er bezoek is, dan is ze  hyperdepieper. Op een gegeven moment ging ik natuurlijk enthousiast mee rennen en probeerde ik haar uit te dagen. Dat vond ze wel grappig, daardoor werd ik alleen maar enthousiaster en vrolijker. Maar zodra ik te wild deed wilde ze niet meer mee doen. Daar werd ik dan weer een beetje hysterisch van. En zo kon ik mijn week wel vullen. Ze loopt nu trouwens niet meer, ze strompelt. Ze wordt te oud om elke dag zo veel te rennen, zegt ze. Ik denk dat dat een smoes is, ze is gewoon lui..
Nina en ik zijn beiden gek op water. We hebben ons dan ook kostelijk vermaakt bij de vele beekjes in Duitsland. Na het zwemmen beiden weer zeiknat in de auto. Hierdoor rook de auto lekker naar natte hond, ik voel me er helemaal thuis. De baasjes waren er volgens mij minder enthousiast over, maar ja, als je voor ons kiest, kies je ook voor onze parfum.

Het trainen stond op een lager pitje, mede doordat we even lekker vakantie gingen vieren (en dus ontspannen). Maar mede doordat het allerkleinste baasje in het ziekenhuis lag. De tijd die over bleef ging dus daar heen.

Nina en ik, lekker spelen in het water. Wat dat betreft lijken we net labradors.

Toen we naar de supermarkt gingen werd ik nog erger aan gestaard dan in Nederland. Ook nu kwamen er allerlei complimenten voorbij, alleen deze kon ik niet verstaan.. Maar dat ze mij mooi vinden snap ik natuurlijk zo wel. Bij de meeste mensen hing hun kin nog net niet op de grond. Ze kennen daar zeker alleen lelijke honden..?

Niet verder dan de drempel
De handbike ging mee, dus baasje wilde uiteraard door de bergen handbiken. Mijn baasje en ik houden van natuur, dus ons doe je geen groter plezier.. De grote baas had een fiets gehuurd dus we konden met zijn vieren op pad. Nina hield het allemaal niet meer zo bij, dus die hebben we op een gegeven moment in het huisje afgezet. Achteraf maar goed ook, want ze heeft die dag meer gestrompeld dan gelopen. Dan merk je wel ineens dat ze een dagje ouder wordt. Ze is nu 12,5. Wij schelen ruim tien jaar.

In het huisje golden andere regels dan thuis, dat was wel even wennen. Er waren grote openslaande deuren waardoor het erg verleidelijk was om zonder toestemming naar buiten te rennen. Dit doe ik thuis ook als de achterdeur open staat en de hordeur niet dicht zit. De eerste paar keer deed ik dat dan ook in vol enthousiasme. Dat werkte niet, ik moest terug. Toen besloten Nina en ik om het samen te doen. Maar nee, ook dat werkte niet. Drie keer is scheepsrecht, dit keer sloop ik heel zachtjes, met mijn kop om laag en de oren in mijn nek naar buiten. Mijn baasje hoefde niet eens het hele woord uit te spreken of ik stond alweer binnen. Poeh, best eng als je weet dat het eigenlijk niet mag.
Bij de voordeur gold dezelfde regel als thuis, niet verder dan de drempel.

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.