Op vakantie met de baasjes en Nina

Mijn baasje en ik handbiken graag. Of nou ja, ik ren er liever achter aan, ik ben niet gemaakt voor een rolstoel. Dat laat ik aan mijn baasje over.

Wij zijn op vakantie geweest naar Duitsland. Mijn baasjes deden de achterklep van de auto open, dus ik wist niet hoe snel ik er in moest springen. Nina was ook mee. Toen ik eenmaal in de auto zat kwam ik, zoals altijd, tot de conclusie dat ik het toch wel spannend vind. Ik weet niet zo goed waar ik aan toe ben, maar hoe moet ik zo iets uiten? Jullie, mensen, kunnen gewoon praten. Maar dat is mij tot op de dag van vandaag nog nooit gelukt (misschien later, je weet het niet). Toen heb ik uit ellendigheid een spontaan concert voor Nina gehouden. Nina verrekte geen spier, toonde geen interesse,  gaf geen kik, lag te slapen, het liet haar Siberisch koud, beetje jammer. Toen heb ik me er ook maar bij neer gelegd.

Ik vond het geweldig om samen met  Nina door de bossen te rennen. Thuis ga ik altijd alleen met mijn baasje op pad, dan blijft Nina thuis bij de grote baas. Nu kon ik gezellig met Nina spelen en om het feest compleet te maken was de grote baas er ook bij!

Zeiknat in de auto

Nina leefde helemaal op en was van hot naar her aan het rennen. Ik stond er eerst een beetje schaapachtig naar te kijken, want ja, zo actief is Nina thuis nooit. Tenzij er bezoek is, dan is ze  hyperdepieper. Op een gegeven moment ging ik natuurlijk enthousiast mee rennen en probeerde ik haar uit te dagen. Dat vond ze wel grappig, daardoor werd ik alleen maar enthousiaster en vrolijker. Maar zodra ik te wild deed wilde ze niet meer mee doen. Daar werd ik dan weer een beetje hysterisch van. En zo kon ik mijn week wel vullen. Ze loopt nu trouwens niet meer, ze strompelt. Ze wordt te oud om elke dag zo veel te rennen, zegt ze. Ik denk dat dat een smoes is, ze is gewoon lui..
Nina en ik zijn beiden gek op water. We hebben ons dan ook kostelijk vermaakt bij de vele beekjes in Duitsland. Na het zwemmen beiden weer zeiknat in de auto. Hierdoor rook de auto lekker naar natte hond, ik voel me er helemaal thuis. De baasjes waren er volgens mij minder enthousiast over, maar ja, als je voor ons kiest, kies je ook voor onze parfum.

Het trainen stond op een lager pitje, mede doordat we even lekker vakantie gingen vieren (en dus ontspannen). Maar mede doordat het allerkleinste baasje in het ziekenhuis lag. De tijd die over bleef ging dus daar heen.

Nina en ik, lekker spelen in het water. Wat dat betreft lijken we net labradors.

Toen we naar de supermarkt gingen werd ik nog erger aan gestaard dan in Nederland. Ook nu kwamen er allerlei complimenten voorbij, alleen deze kon ik niet verstaan.. Maar dat ze mij mooi vinden snap ik natuurlijk zo wel. Bij de meeste mensen hing hun kin nog net niet op de grond. Ze kennen daar zeker alleen lelijke honden..?

Niet verder dan de drempel

De handbike ging mee, dus baasje wilde uiteraard door de bergen handbiken. Mijn baasje en ik houden van natuur, dus ons doe je geen groter plezier.. De grote baas had een fiets gehuurd dus we konden met zijn vieren op pad. Nina hield het allemaal niet meer zo bij, dus die hebben we op een gegeven moment in het huisje afgezet. Achteraf maar goed ook, want ze heeft die dag meer gestrompeld dan gelopen. Dan merk je wel ineens dat ze een dagje ouder wordt. Ze is nu 12,5. Wij schelen ruim tien jaar.

In het huisje golden andere regels dan thuis, dat was wel even wennen. Er waren grote openslaande deuren waardoor het erg verleidelijk was om zonder toestemming naar buiten te rennen. Dit doe ik thuis ook als de achterdeur open staat en de hordeur niet dicht zit. De eerste paar keer deed ik dat dan ook in vol enthousiasme. Dat werkte niet, ik moest terug. Toen besloten Nina en ik om het samen te doen. Maar nee, ook dat werkte niet. Drie keer is scheepsrecht, dit keer sloop ik heel zachtjes, met mijn kop om laag en de oren in mijn nek naar buiten. Mijn baasje hoefde niet eens het hele woord uit te spreken of ik stond alweer binnen. Poeh, best eng als je weet dat het eigenlijk niet mag.
Bij de voordeur gold dezelfde regel als thuis, niet verder dan de drempel.