maandag 13 oktober 2014

Schoen, slipper, knuffel, tasje. Kwartet!

Buiten met mijn baasje. Hier heb ik de genlte leader om, wat ik niet fijn vind, maar het helpt mij om minder te trekken.

De laatste tijd zijn we bezig geweest met het commando "tasje". Het is dan de bedoeling dat ik haar medicijn tas uit de kast haal en naar haar toe breng. Maar dat is nog best lastig. Want waar staat dat ding ook alweer.. En baasje staat natuurlijk altijd op een andere plek wanneer ze dit van me vraagt, dat maakt het nog lastiger.
Als mijn baasje merkt dat ik het lastig vind, blijft ze net zo lang op die plek staan tot ik hetgene doe wat ik moet doen.
Mijn hersens maken dan overuren, ik maar zoeken en zoeken; Wat moet ik brengen?!

Oefenen met de grote baas.

Ook de grote baas moet mij het commando "tasje" kunnen geven. Dan kan de grote baas bij mijn kleine baasje blijven als ze een aanval heeft. Nu moet de grote baas namelijk vaak even weg lopen om de medicijnen te pakken, dat geeft mijn baasje een angstig gevoel omdat ze op dat moment in een aanval zit.


Poging 1:Ik kom met de gekste voorwerpen aanzetten. Een prop krantenpapier, de benen van mijn BultersMekke knuffel, de schoen van de grote baas.. Maar tevergeefs. Ik krijg geen lekkertje. Ik heb toen maar een staan ijsberen. Toen kwam ik toevallige langs de kast, waar het tasje in stond.
Ineens wist ik het weer! Het medicijn tasje!
Ik pak hem snel op en breng hem naar mijn baasje, waarop ik een lekker stukje worst kreeg.









Poging 2: Opnieuw zocht ik prop krantenpapier op. Niet omdat ik dacht dat dat het tasje was, nee, meer omdat het zo lekker vast houdt. Je kan hem zo lekker heen en weer schudden en weg gooien, om er vervolgens zelf achteraan te rennen. Ik kijk mijn baasje vrolijk aan, maar aan haar gezicht te zien lachtte ze niet mee. Toen ben ik maar gestopt met spelen en pakte ik haar slipper. Is dit dan wel goed? Hmm. Ook niet. Oh ja, ik weet het weer. Het medicijn tasje!




 


Poging drie: Ik kon het niet laten.. Stiekem wist ik het wel hoor. Maar die prop papier lag me zo verleidelijk aan te kijken dat ik hem niet kom laten liggen.




 





Poging vier: Aangezien die prop papier mij geen lekker worstje oplevert heb ik hem dit keer maar laten liggen.



1 opmerking:

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.