woensdag 25 maart 2015

Liefdesproblemen

knuffel tijd
Het gaat naar omstandigheden eigenlijk heel erg goed! Dat baasje afgelopen maandag weer in het ziekenhuis lag vergeten we maar even.  We wonen nog steeds tijdelijk bij Raissa, en hopen snel een eigen plekje te hebben. Baasje is ongeduldig, het kan haar niet snel genoeg gaan. Maar jammer genoeg kan dit nog wel maanden duren.
Ik vind het niet erg, ik kan hier immers iedere dag achter mijn grote liefde aan lopen: Ninja de kat! We liggen tegenwoordig zelfs kont aan kont. Ik heb haar wel eens een hele liefdes serenade gezongen. Maar ze moet niks van me weten. Zit ze een beetje onverschillig haar pootjes te wassen en haar wangetjes in model te vegen.

Vorige week logeerden we bij de moeder van baasje. Dit omdat er veel afspraken, daar in de buurt, gepland stonden. Zo had mijn baasje kortere reis tijd en meer energie voor de afspraken.
Chillen met Simba
Ik kon daar met Simba spelen. Dat vond ik erg leuk. Jammer genoeg is hij zo dement als een deur en snapt hij mijn spelregels niet..

Ik heb afgelopen week 1 aanval gemist. Maar goed, dat kan gebeuren, ik ben ook maar een hond. Verder gaat het nog steeds super goed en heb ik weer een aanval weten te voorkomen door het vroegtijdig aan te geven, zodat de medicijnen op tijd in konden werken. Hier in maken we dus sprongen vooruit.

1500 km op de teller van de handbike!
Dat betekend dat ik in anderhalf jaar ruim
1500 km naast de handbike heb gerend.
Vandaag zijn we begonnen met het trainen van de rolstoel brengen. Baasje heeft een riempje aan de rolstoel gemaakt waar ik hem aan vast moet pakken. Voor nu oefenen we alleen het vastpakken van het riempje, en het riempje afgeven in baasje haar hand (baasje zit er dan naast, zodat ik de rolstoel niet hoef te trekken). Dit breiden we steeds verder uit. Baasje gaat op een gegeven moment steeds verder weg zitten, en dan moet ik aan de rolstoel trekken om het riempje af te kunnen geven. Dat laatste vind ik nog heel moeilijk. Dat snap  ik niet. Zodra de rolstoel gaat rijden schrik ik me een hoedje en moet ik van spanning schudden en gapen tegelijk! We gaan dit gewoon heel langzaam oefenen en dan komt het vanzelf goed. Er valt nog veel te leren. En dat is goed, want ik hou van leren!

Verder zijn we nog steeds veel in de natuur te vinden. Dat doet ons beiden altijd goed. De handbike is vandaag eindelijk gemaakt! Dus kunnen we weer over hobbeltjes rijden zonder dat de accu van de handbike af valt.



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.