donderdag 12 maart 2015

Aanvallen voorkomen

Ik word er steeds beter in, dat signaleren. Ik kan steeds langer van te voren een aanval aangeven. Voorheen moest mijn baasje altijd haasten als ik er eentje aan gaf. Ze had dan misschien 1 tot 5 minuten de tijd om te gaan liggen. Maar ik zou Snow niet zijn als ik hier niet het beste uit zou willen halen. Dus ben ik de aanvallen steeds langer van te voren gaan herkennen. Hoe ik dat precies doe? Dat is mijn geheim. Geen enkel mens zal dat begrijpen. Niet omdat het zo moeilijk uit te leggen is, maar simpelweg omdat mensen geen Blafs verstaan. Misschien is het het gedrag van mijn baasje wat ik herken, misschien is het haar energie, misschien ruik ik het wel. Wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet! 

Doordat ik de aanvallen eerder aangeef, kan mijn baasje ook ruim van te voren haar druppeltjes in nemen. En de druppeltjes hebben dan langer de tijd om in te werken, waardoor de aanval nog beter afgezwakt wordt. 
Nu is het de afgelopen drie weken al twee keer gebeurt dat ik zo op tijd was, dat de druppels hun werk deden, en de aanval HELEMAAL NIET kwam! 
Dit geeft mijn baasje heel veel hoop. We gaan natuurlijk straks met zijn tweetjes wonen. Dan moeten we het allemaal samen redden. Zoals het er nu uit ziet hebben we daar het grootste vertrouwen in.
Mijn baasje is enorm trots op mij. En ik, ach, ik ben nou eenmaal een geweldige hulphond. 
Ik kan dus ook erg serieus kijken

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.