vrijdag 7 augustus 2015

Nieuw filmpje, nieuw huis, nieuwe grote baas.

De grote en de kleine baas
 Eindelijk ons eigen plekje. Maar het is wel even wennen hoor! Alles is hier anders. De deuren gaan andersom open en dicht, sommige deurklinken zitten namelijk aan de andere kant. Het medicijn tasje staat op een andere plek. Mijn plaats staat op een andere plek. Álles is eigenlijk anders, maar goed, dat is best logisch in een nieuw huis ;-).

 Er is wel iets wat nog hetzelfde is: mijn stinkscheten. Ik denk dat ik mijn baasje een groot plezier doe om haar iets vertrouwds te geven, vandaar dat ik stink scheten én keiharde boeren laat. Ach, ik ben een vent, dan mag dat toch?

Ik heb ook iets nieuws geleerd, namelijk een lade open en dicht doen. Dit kunnen jullie zien in het filmpje, want mijn baasje heeft een filmpje gemaakt van een aantal hulphonden handelingen in ons nieuwe huissie.

We zijn langzaam aan alles weer aan het op pakken, zodat ik mijn taken ook in dit huis goed kan uitvoeren.
Ook heb ik leuk nieuws, de meeste volgers weten het al wel, maar baasje heeft een relatie. (Zie foto boven aan dit bericht) Ze is helemaal hoteldebotel smoor verliefd, om gek van te worden. En ik heb dus weer een grote baas, dat vind ik fijn! We kunnen samen heel goed spelen en lekker wandelen, want daar houdt hij van, komt dat even mooi uit.
Voor zijn werk moet hij zwarte kleding aan. Dat vind ik maar niets, dat zwart. Ik zorg er dus iedere ochtend even voor dat hij een wit vachtje heeft. Dat staat toch veel leuker?

Baasje moet nu vooral weer even tot haar zelf komen. We moeten weer een eigen ritme vinden, en vooral heeeeel veel uitrusten. Want wat een heftige periode hebben we achter de rug, die vermoeidheid komt er nu uit.
We zijn nog steeds wel regelmatig in ziekenhuizen te vinden ivm de aanvallen en luxaties (hoewel, ík blijf dan thuis, maar grote baas gaat altijd mee). Maar dit wordt langzaam aan steeds minder.

Met het alarm systeem zijn we nog aan het trainen. Baasje heeft nu tijdelijk een aparaatje om haar pols of nek hangen, zodat als ze een aanval heeft gehad, ze de knop in kan drukken en ze niet uren lang hoeft te wachten op hulp. Maar het is natuurlijk de bedoeling dat ík degene ben die, nog voordat ze bij komt, op de knop alarm knop druk. Ik vind dit nog erg moeilijk, want het is een hele andere knop dan degene waarmee we geoefend hebben, en deze moet ik met mijn neus induwen ipv met mijn poot.





1 opmerking:

  1. Lieve Snow, ik vind dat je het al hardstikke goed doet, de rest gaat ook lukken, vast wel! Heel veel geluk met zijn allen in het nieuwe huissie!

    BeantwoordenVerwijderen

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.