zaterdag 10 mei 2014

Herstellende

Ik kán wel rustig zijn. 

Gepland ziek worden

De laatste tijd ging het trainen natuurlijk niet zo lekker. Baasje was te vaak ziek om nog aandacht aan het trainen te kunnen geven. Eind april probeerden we het trainen weer op te pakken, dat ging redelijk goed. Maar omdat ze dacht dat een bepaald medicijn voor het vele ziek zijn zorgde, besloot ze om daar mee te stoppen. Maar van het afbouwen werd ze óók ziek, dat was van te voren bekend. Gepland een paar weken ziek zijn dus. Ik kan leukere dingen verzinnen..

Ik ben uiteindelijk toch maar bij mijn baasje in bed gekropen. Ik merkte dat ze flink ziek was, daar werd ik wel een beetje bezorgd (lees: hysterisch) van.
Heen en weer lopen, piepen, likken, knuffelen. Het hoort allemaal bij de taak van een bezorgde, hysterische, vocale, hulphond. Gelukkig (voor mijn baasje) wist ik wel mijn rust te pakken wanneer dat nodig was. Straks ga ik me nog gedragen als een twee-jarige..

Ik ben niet bezitterig

De dokter is een paar keer langs geweest. Daar was ik erg blij mee. Kwispelend en piepend liep ik van de dokter naar mijn baasje, en weer terug. "Kan jij mijn baasje misschien helpen?" Wilde ik vragen. Ik word niet bezitterig als er iemand voor mijn baasje moet zorgen, dat laat ik allemaal wel toe. Sterker nog, ik roep regelmatig om hulp. Als ik op een bepaalde manier blaf, weet de grote baas dat mijn baasje misschien een aanval heeft, of iets anders waar hulp bij nodig is. Dan wacht ik op hulp en loop ik zelf weg, zodat ik niet met mijn grote dopneus in de weg zit.

Herstellende

Momenteel is mijn baasje aan het herstellen van alles. Doordat ze zo ziek werd en haar hartslag veel te hoog en onregelmatig was, moest ze allerlei andere pillen nemen. (dat is toch stom, dan stop je met het ene medicijn, krijg je er een ander bij). Maar deze gaat ze ook langzaam af bouwen komende tijd. En dan hopen dat ze niet meer zo vaak ziek word!

Ik kruip er lekker bij, dan kan ik mijn dopneus in haar hals duwen om haar te "troosten" om vervolgens zo in slaap vallen.

Supportbeurs

Een gave handbike die baasje mocht uitproberen!
Afgelopen donderdag zijn we naar de Support Beurs geweest. Dit was eigenlijk de eerste dag dat baasje weer uit huis kwam, ze kon dan ook niet wachten!

Toen we bij de SupportBeurs aan kwamen was ik al best onrustig, er waren enorm veel prikkels. Ik probeerde me wel op mijn baasje te focussen, maar het lukte me niet. We zijn toen terug naar het busje gegaan, en daar kreeg ik een kluifje en een bakje water, ik heb die middag in de bus geslapen, terwijl baasje op de beurs was. 

Maakt mij dat een slechte hulphond? Nee .. Ik moet dat nog leren, als je iets niet geleerd hebt kun je het onmogelijk 'goed' doen. Want wat hoe weet ik wat goed is in de mensenwreld? Moet ik mijn baasje beschermen tegen alles en iedereen die dicht bij kom? Moet ik dan blaffen? Of is het oké en hoef ik me geen zorgen te maken?
Ik koos natuurlijk voor het eerste, als ik de kans krijgt om geluid te maken pak ik die kans met beide poten aan! Ik heb ze een opera concert gegeven en daarna werd ik terug naar de bus gebracht. Ach, ik heb me wel vermaakt hoor. Ik had mijn moment van fame al gehad!

Baasje heeft zich ook prima vermaakt, ze was er echt aan toe om even uit huis te zijn, met vrienden lol hebben. De muren kwamen op haar af.

Stichting B&M op de SupportBeurs

baasje met de poster


Stichting Bulters & Mekke stond ook op de Supportbeurs, dus daar is ze uiteraard langs gegaan. Mijn baasje en ik staan op een poster. Jullie weten het he, ik ben tegenwoordig beroemd.
Er waren B&M- petten, keycoards, knuffels en koekjes die ze verkochten, het geld gaat naar de teams in opleiding.
Ook Mara was er, om vragen van bezoekers te kunnen beantwoorden. (weten jullie nog, Mara is het baasje van Bram, zie deze foto van deze blog). 

Kortom, een geweldige dag met leuke vrienden, waarin ze zich niet ziek voelde.Dat heeft haar goed gedaan! Nu uitrusten van deze overbelasting, en dan gaan we langzaam alles weer opbouwen. De dagelijkse ritjes naar het bos, het trainen, er samen op uit gaan. Wij hebben er zin in. Maar eerst opknappen.


Mara, Jantine, Roos, Baasje

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.