Schoot hond

Dat is snel, vandaag alweer een update. Ja, ik kan jullie niet weer zo verwaarlozen met weinig nieuws.Vandaag ging ik lekker naar het bos met baasje. Lekker los rennen en spelen, en ook even trainen met heerlijke stukjes jonge kaas!

Op het veld en in het bos mocht ik 'vrij'. Baasje maakt dan mijn riem los en doet eventueel mijn B&M dekje af, dan hoef ik niet te werken maar mag ik lekker ravotten en spelen met de baas. Ik was dus lekker in het veld aan het rennen, in het hoge gras, met mijn lievelings blauwe frisbee. En plotseling kwamen we DRIE honden tegen. Even dacht ik; ik ga de longen uit mijn lijf blaffen! Maar toen realiseerde ik me dat baasje mij iets probeert te vertellen: je hoeft niet naar alle honden te blaffen, niet alle honden vallen de rolstoel aan, niet alle honden zijn iets van plan.
Dus ik heb rustig aan ze gesnuffeld en ook nog even samen gespeeld. Toen baasje me riep kwam ik ook nog eens braaf. En toen zijn we weer rustig weg gegaan. Nou, dat vond baasje geweldig goed. En ik ook, want ik kreeg lekker veel kaas.

Spelen met voormalig enge honden

Aangezien ik nu mijn goede-hulphonden-gedrag kant had laten zien werd het tijd om de andere kant te laten zien. We kwamen een andere hond tegen waar ik toch even naar gesnauwd heb. Jammer genoeg kreeg ik geen reactie van die hond, want dat vind ik nog het leukst.

In het bos vind ik het altijd leuk om voor baasje uit te rennen. Ik blijf dan wel steeds omkijken of ze er nog is, stel je voor.. Soms blijf ik even achter, om vervolgens in hoge snelheid de handbike in te halen. Als we op een pad lopen, en we kunnen twee kanten op, gok ik maar -in hoge snelheid- welke kant ik op moet scheuren. Ik weet natuurlijk niet van te voren waar baasje heen wil. En zo komt het wel eens voor dat ik keihard moet remmen om vervolgens de andere kant op te rennen en baasje met de handbike weer in te halen. Vandaag deed ik dat weer, en toen verzwikte ik mijn poot. Ik riep even "MIEP", maar rende vervolgens vrolijk verder. Je denkt natuurlijk niet dat ik me door een verzwikte poot laat kisten. Natuurlijk niet, ik ben Snow, ik ben STOER.
Maar op de terug weg, toen ik weer netjes aan de riem naast de handbike liep, begon ik toch een beetje mank te lopen. Nu even rustig aan doen, even niet rennen, dan komt dat vast wel weer goed. In de tuin spelen kan ik nog steeds als de beste dus er is niet veel aan de hand. Baasje maakt zich niet veel zorgen.

Past prima, toch?

Vanaf vannacht heeft baasje veel kleine aanvalletjes, dus dan heb automatisch veel werk te doen, wat ik overigens heel goed kan. Ze is tijdens deze aanvalletjes wel bij, dus waar ik voor zorg is dat ze zich veilig voelt. Als de aanval aan de gang is blaf ik de grote baas er bij. Die stelt haar dan op haar gemak. Wanneer de grote baas er niet is doe ik me best om haar zelf op haar gemak te stellen. Maar dat valt nog niet mee, ik ben zo snel afgeleid. En als ik die leuke blauwe frisbee of bal zie liggen is het gedaan met me. Dat is nog een puntje van aandacht.

Als ze een aanval heeft gehad word ik vaak uitgebreid beloond en geknuffeld, heerlijk vind ik dat. Het liefst kruip ik op schoot. "Men" zegt schijnt dat ik geen schoothond ben..