Waarom een bedje op de grond?

Lekker bij baasje liggen, op het bedje op de grond.

Ik heb besloten dat ik te weinig heb geschreven dit jaar. Als ik kijk naar het aantal blogs per jaar, neemt dit behoorlijk af. Dus; regelmatiger schrijven, meer updates. Dat is alvast één goed voornemen voor 2016.

Hoe komt dat nou eigenlijk, dat baasje altijd al keurig op een "bedje op de grond" ligt, zoals zij dat zelf noemt.
NOU DAT KOMT DOOR MIJ> IK BEN GEWELDIG.
Ik geef die aanvallen natuurlijk ruim van te voren aan - en dan kunnen de baasjes een heerlijk bedje op de grond bouwen. Oke, ik ben niet perfect. Ik heb ook mijn momenten dat ik ze mis, of dat ik ze net een minuutje van te voren aangeef waardoor we erg weinig tijd hebben, of net iets te laat waardoor baasje alsnog valt. Maar dit gebeurt zelden.
 Soms duurt het wel een half uur tot maximaal drie kwartier voordat die aanval een keertje aan komt kakken. (over kakken gesproken, ik kak weer heerlijke stinkende drollen waar ik mijn baasjes mee kan pesten. Expres even met die staart voor het gezicht wapperen en zo).  Soms is het best lastig om op zo een aanval te wachten, want iedereen is - soms ongemerkt - toch een beetje gespannen. Daarom ligt baasje maar vast op een lekker bedje, altijd fijner dan die koude grond. Ze kan zich dan niet bezeren en het is een stuk warmer en comfortabeler. Dat bedje wordt gemaakt van een dekbed/dekentjes en kussentjes - Iets waar mijn baasje sowieso al gek op is

Waarom op de grond? Omdat er incontinentie kan optreden tijdens een aanval, en dan zou de bank vies worden. Of ze kan op haar tong bijten waardoor er bloed op de bank of het bed zou komen. Dan zul je begrijpen dat de vloer een handigere plek is. Bovendien moet zij op de grond liggen wanneer we haar heup terug in de kom gaan zetten. Een bank of bed veert te veel mee en geeft daardoor problemen bij het reponeren.

Even voor alle nieuwkomers: tijdens een epileptische aanval gaan er gewrichten uit de kom, en die moeten daarna weer gereponeerd worden. De gewrichten luxeren gemakkelijk doordat baasje EDS heeft (Ehlers Danlos Syndroom).

Een witte kerst

Wat ik nog vergeten te vertellen was in mijn vorige blog: wij zijn laatst naar John en zijn hulphond Daan geweest, samen met mijn vriendinnetje Happy (www.kleinehappy.blogspot.nl). We hebben daar enorm genoten. We hebben een goede vriendschap, zowel de honden als de bazen.

Wij hebben gezellige kerstdagen gehad. Echt een kerst gevoel had ik niet, het lijkt helemaal geen winter, het lijkt wel herfst. Ik had graag genoten van mijn schutkleur in de sneeuw, maar voor baasje toch wel prettig dat het niet zo koud is.

 Voor kerst avond had ik een knuffel eend gekregen van mijn baasjes. Fan-tas-tisch vond ik hem. Ik heb hem dan ook, zoals een echt witte wolf, binnen een half uurtje onthoofd. Ik kwam er ook achter dat je die witte vulling er lekker uit kunt pulken. Dus heb ik er voor gezorgd dat we toch nog een witte kerst hadden in huis. Overal lagen witte pluizen, gaaf joh, ik voelde me helemaal thuis. De grote baas was vrij, dus konden we lekker met zijn drieën op pad, spelen met de bal enz.

Het is voor mijn baasje af en toe wel moeilijk om elke dag met mij er uit te gaan. Momenteel heeft ze zo weinig energie en dan is die drempel best groot. Maar ze hoeft mij maar een keer in mijn ogen te kijken en we staan weer buiten. Jammer genoeg niet altijd meer handbiken. Hopelijk gaat het in 2016 een stukje beter en kunnen we het handbiken weer zo opbouwen dat we weer op een uur per dag zitten (want dat was ooit onze standaard, gewoon een uur per dag fietsen in het bos, wat missen we dat soms)

 Eerste kerstdag gingen we naar de schoonfamilie. Daar heb ik laten zien hoe lomp en onrustig ik kan zijn. Af en toe moet ik die skills toch weer even tevoorschijn halen. Stel je voor dat men denkt dat ik het niet meer kan! Ik heb een glas om gegooid en heerlijk in de weg gelegen, maar toch werd mijn aanwezigheid gewaardeerd. En dat was erg fijn.

Tweede kerstdag hebben we bij de familie gegeten, ook dat was gezellig. Ik kon mijn maatje Simba (de Maltezer) weer zien. Ze zeggen dat hij dement is. Hij loopt tegen dingen aan enzo. Nou, daar hoef je niet dement voor te zijn toch?

Ook heeft mijn baasje wat tijd in het ziekenhuis moeten spenderen, maar daar gaan we verder niet op in, dat is geen leuk onderwerp, toch?! We kijken uit naar oud & nieuw. Dit gaan wij bij Happy en haar baasje vieren, zodat we niet zo veel last van het vuurwerk hebben. Daan en zijn baas komen ook. Groot feest dus. 

Een worstje als neus

Bal bal bal bal bal bal bal bal bal bal

Het is winter, het is bijna kerst, maar er ligt geen sneeuw. Jammer vind ik dat. Ik heb de perfecte schutkleur! Voor baasje is het wel fijn dat het niet ijskoud is, en zonder sneeuw beweegt het ook een stuk makkelijker voort in een rolstoel of met de handbike.

Zoals jullie in mijn vorige blogje lazen hebben we een terugval, maar geen zorgen, we hebben samen veeeeel lol en knuffelen veel. Is het niet in bed, dan is het wel buiten. Maar ach, soms gaat zo' n kusje ook fout en zie ik de neus van mijn baasje aan voor een worstje. (zie foto) Maar meestal zijn het gewoon liefdes knabbeltjes, kusjes, neusjes en likjes.

We zijn ook weer bezig met het opfrissen van een aantal basis-onderdelen. Binnenkort gaan we de basistest herhalen. Als BultersMekke hulphond zijnde moet je ieder jaar de testen herhalen om te kijken of je nog wel geschikt bent. Ik ben vol zelf vertrouwen, maar mijn baasje is zoals altijd weer eens onzeker. Moe word ik er van ;-).

Als baasje een slechte dag heeft is de grote baas er gelukkig ook nog. Ik mag sowieso altijd los mee naar buiten als hij bijvoorbeeld de vuilniszakken weg gaat gooien, of andere bezigheden buiten. Dan ben ik heel erg braaf .. Behalve als ik een kat zie. Oh joh, laatst zag ik er een en die móest ik gewoon opjagen (je moet niet denken dat ik iets angstaanjagends doe wanneer ik de kat eenmaal te pakken heb, want dan is ie toch wel erg eng en ren ik naar de benen van mijn baas om er achter te schuilen). Ik rennen joh.. Maar die boef van een kat glipte door een gat tussen het stalen hek door. Dat kan ik ook wel dacht ik. Boem. Toen was ik even duizelig.
Met de grote baas kan ik ook heel leuk spelen.

 

  Ook mijn hulphonden taken voer ik nog steeds trouw uit, als jullie soms denken dat signaleren het enige is wat ik doe, nee hoor dat is niet zo. Ik kan ook nog steeds heel goed helpen met de jas en de schoenen. Nog steeds kan ik errug enthousiast zijn daar in. En dat vindt mijn baasje niet fijn want dan kan de jas kapot gaan. Maar ik kan het gewoon niet helpen, ik geniet van wat ik doe. Maar de rust komt er al steeds meer in te zitten. Ik ben dan inmiddels ook al een drie-jarige hond.

Helpen met de laars uittrekken.

Wachten op de ambulance

Het leek beter te gaan. Maar door een samenloop van omstandigheden toch weer een terugval. Regelmatig moeten wij op de ambulance wachten. En wachten duurt lang als je pijn hebt, aldus mijn baasje. Samen wachten maakt het een stuk aangenamer voor baasje. 

Als baasje pijn heeft

Soms heeft baasje slechte nachten door de pijn. Dan kan ze maar niet slapen. Ik bied haar dan graag troost, warmte, liefde en comfort. Op deze foto zijn we al knuffelend in slaap gevallen.