Foto diploma uitreiking

Deze foto's zijn nog van de diploma uitreiking. Toch even onze trots showen

Liefdesproblemen

knuffel tijd

Het gaat naar omstandigheden eigenlijk heel erg goed! Dat baasje afgelopen maandag weer in het ziekenhuis lag vergeten we maar even.  We wonen nog steeds tijdelijk bij Raissa, en hopen snel een eigen plekje te hebben. Baasje is ongeduldig, het kan haar niet snel genoeg gaan. Maar jammer genoeg kan dit nog wel maanden duren.
Ik vind het niet erg, ik kan hier immers iedere dag achter mijn grote liefde aan lopen: Ninja de kat! We liggen tegenwoordig zelfs kont aan kont. Ik heb haar wel eens een hele liefdes serenade gezongen. Maar ze moet niks van me weten. Zit ze een beetje onverschillig haar pootjes te wassen en haar wangetjes in model te vegen.

Vorige week logeerden we bij de moeder van baasje. Dit omdat er veel afspraken, daar in de buurt, gepland stonden. Zo had mijn baasje kortere reis tijd en meer energie voor de afspraken.

Chillen met Simba

Ik kon daar met Simba spelen. Dat vond ik erg leuk. Jammer genoeg is hij zo dement als een deur en snapt hij mijn spelregels niet..

Ik heb afgelopen week 1 aanval gemist. Maar goed, dat kan gebeuren, ik ben ook maar een hond. Verder gaat het nog steeds super goed en heb ik weer een aanval weten te voorkomen door het vroegtijdig aan te geven, zodat de medicijnen op tijd in konden werken. Hier in maken we dus sprongen vooruit.

1500 km op de teller van de handbike!
Dat betekend dat ik in anderhalf jaar ruim
1500 km naast de handbike heb gerend.

Vandaag zijn we begonnen met het trainen van de rolstoel brengen. Baasje heeft een riempje aan de rolstoel gemaakt waar ik hem aan vast moet pakken. Voor nu oefenen we alleen het vastpakken van het riempje, en het riempje afgeven in baasje haar hand (baasje zit er dan naast, zodat ik de rolstoel niet hoef te trekken). Dit breiden we steeds verder uit. Baasje gaat op een gegeven moment steeds verder weg zitten, en dan moet ik aan de rolstoel trekken om het riempje af te kunnen geven. Dat laatste vind ik nog heel moeilijk. Dat snap  ik niet. Zodra de rolstoel gaat rijden schrik ik me een hoedje en moet ik van spanning schudden en gapen tegelijk! We gaan dit gewoon heel langzaam oefenen en dan komt het vanzelf goed. Er valt nog veel te leren. En dat is goed, want ik hou van leren!

Verder zijn we nog steeds veel in de natuur te vinden. Dat doet ons beiden altijd goed. De handbike is vandaag eindelijk gemaakt! Dus kunnen we weer over hobbeltjes rijden zonder dat de accu van de handbike af valt.

Aanvallen voorkomen

Ik word er steeds beter in, dat signaleren. Ik kan steeds langer van te voren een aanval aangeven. Voorheen moest mijn baasje altijd haasten als ik er eentje aan gaf. Ze had dan misschien 1 tot 5 minuten de tijd om te gaan liggen. Maar ik zou Snow niet zijn als ik hier niet het beste uit zou willen halen. Dus ben ik de aanvallen steeds langer van te voren gaan herkennen. Hoe ik dat precies doe? Dat is mijn geheim. Geen enkel mens zal dat begrijpen. Niet omdat het zo moeilijk uit te leggen is, maar simpelweg omdat mensen geen Blafs verstaan. Misschien is het het gedrag van mijn baasje wat ik herken, misschien is het haar energie, misschien ruik ik het wel. Wie zal het zeggen? Ik in ieder geval niet! 

Doordat ik de aanvallen eerder aangeef, kan mijn baasje ook ruim van te voren haar druppeltjes in nemen. En de druppeltjes hebben dan langer de tijd om in te werken, waardoor de aanval nog beter afgezwakt wordt. 

Nu is het de afgelopen drie weken al twee keer gebeurt dat ik zo op tijd was, dat de druppels hun werk deden, en de aanval HELEMAAL NIET kwam! 

Dit geeft mijn baasje heel veel hoop. We gaan natuurlijk straks met zijn tweetjes wonen. Dan moeten we het allemaal samen redden. Zoals het er nu uit ziet hebben we daar het grootste vertrouwen in.

Mijn baasje is enorm trots op mij. En ik, ach, ik ben nou eenmaal een geweldige hulphond. 

Ik kan dus ook erg serieus kijken

Intensive Care

Wat kunnen mensen toch moeilijk doen. Ze willen graag ontspannen, maar wat doen ze?
Eerst zijn ze een ochtend in de weer. Allerlei spullen die ze gebruiken, stoppen ze in een tas. Waarom heeft een mens zo veel spullen nodig? Ik heb genoeg aan een touw, daar kan ik mij wel een weekend mee vermaken.
Al die spullen moeten vervolgens in een auto. De rolstoel natuurlijk ook. Dat is even puzzelen en sjouwen.. Zenuwachtig word ik daar van. Ik ga dan enorm Snowberen. Ik loop maar heen en weer. Wat gaan we doen? Waar ben ik aan toe?
 Ze hebben het er zelfs voor over om een tijdje in de auto te zitten, wat ik op zich al best stressvol vind.. Om vervolgens in een wild vreemd huisje te gaan slapen (met een stel vrienden, dat is dan weer wel leuk. Happy was ook mee!). Ontspanning noemen ze dat... Ik vind het eerder

Met de handen van Raissa
en Niels, steun en toe
verlaat op de IC

Jammer genoeg kreeg mijn baasje op vrijdag al een status epilepticus (wat is dat? KLIK HIER), waardoor het geplande ontspannende weekendje een beetje in duigen viel.. De aanval duurde maar en duurde maar. De noodmedicatie werkte niet. Volgens mij had je met de medicatie die mijn baasje toen kreeg een olifant lam kunnen leggen, maar de aanval bleef gewoon doorgaan. Daardoor is ze op de Intensive Care beland, met allemaal vreemde slangetjes in en uit haar lijf. Ze was kunstmatig in een soort slaap gebracht zodat de aanval kon stoppen. Maar álles werd daardoor uitgeschakeld, wat betekend dat ze ook niet meer zelf kon ademen. Gelukkig hebben ze in zo' n ziekenhuis goede apparatuur waardoor die lichaamstaken overgenomen kunnen worden. Daar mocht ik jammer genoeg niet bij zijn. Maar er werd gelukkig goed op mij gepast in het vakantie huisje. Ik kon daar voor het raam zitten, dan kon ik precies in de gaten houden wanneer ze eventueel weer terug zou komen! Wanneer ik de bus van Niels terug zag komen moest ik soms wel even jodelen. Roos en het vrouwtje van Happy hebben heel goed voor mij gezorgd, ik voel me op mijn gemak bij hun. En dat was voor mijn baasje een hele geruststelling. Zo hoefde ze zich geen zorgen te maken terwijl ze in het ziekenhuis lag. Wat moet je toch zonder zulke goede vrienden?!

Gelukkig hersteld mijn baasje altijd erg snel. En zo ook deze keer. Zondag zat ze al weer in het huisje, en konden we nog een halve dag met zijn alle genieten (lees: bijkomen). We zijn blij met zulke goede vrienden, zij slepen ons overal doorheen. Zelfs als er een weekendje weg wordt "verpest" door een status. Natuurlijk kan mijn baasje daar niets aan doen, maar zonde en jammer is het wel. We balen er enorm van. Mijn baasje is ook enorm geschrokken van alles, en vond het wakker worden op de IC best wel "traumatisch".

Ninja

We komen nog een beetje bij van de schrik, maar zijn goed bezig met het herstel en hebben al doelen gesteld waar we naar toe willen werken. We verblijven nog steeds bij Raissa (vriendin) en Ninja (de kat), dat is ontzettend fijn.

 Mijn baasje wil mij een aantal nieuwe taken gaan leren. Dat is alvast voor als wij een eigen huisje hebben. Zo moet ik bijvoorbeeld leren om de rolstoel naar haar toe te brengen als zij een aanval heeft gehad. Ook zit mijn baasje te denken aan een alarm systeem, ik moet dan een knop leren induwen bij bepaalde situaties. Maar we weten nog niet hoe we dit allemaal gaan doen, eerst maar even bijkomen. Vandaag zijn we alweer lekker in de natuur geweest.