zondag 7 oktober 2018

Ziek, maar dankbaar

Berichtje van mijn baasje

We zijn allemaal gewoon menselijke wezens. #Ziek zijn is moeilijk voor iedereen. Er zijn mensen op het internet die zeggen: het is maar een woord, maar ik laat het me niet beperken!
"Ik zal het niet laten winnen"
Nou, in het begin was ik zo'n persoon. Ik kreeg een #rolstoel. Mijn #racewagen en dat gaf me #vrijheid, dus het voelde voor mij alsof ik sterker was dan mij ziek zijn.
Maar zo werkt het niet. Wel als het daar bij blijft. Maar over het algemeen blijft het daar niet bij. 
Mensen winnen er soms #gevechten tegen kanker. Das iets wat ik vaak hoor. Maar dat is niet eerlijk om te zeggen. Omdat andere mensen ook #vechtentegrnkanker. En die hebben wel minder geluk. Misschien was het voor hun zwaarder en dan gaan ze dood. En dan? zeggen we dat ze haar gevecht verloor? Ik zou het zo niet noemen. Nee. Ze heeft niet verloren. Want dat zou betekenen dat ze zwakker was of niet genoeg haar best heeft gedaa of noem het maar op. Het is altijd een oneerlijk gevecht. Voor elke ziekte in de wereld. 
het heeft lang geduurd voordat ik de woorden "Ik ben chronisch ziek “zou zeggen
Maar weet dat ik min geen andere keuze meer heb. De situatie is soms echt #kritisch. Ik probeer mezelf te trainen om beter te worden. Elke keer is er een plan om mezelf  #uphill te krijgen. 
Maar terugkijkend op de afgelopen jaren ging Het ging in grote lijnen alleen maar #bergafwaarts. En daar is niks waar ik aan kan ....
Wacht, dat is typisch zo’ zin die de meeste mensen nu zullen verwachten. Dat er niks is wat ik er aan kan doen. ja Op het moment voel ik me down en het is allemaal te veel. Maar Ja Dat is een deel van dit alles. Er zijn écht kak veel dingen die ik niet kan veranderen. Maar om nou te zeggen er is niks wat ik kan doen.. 
Er is zat te doen. Elke kleine stap is er één. Is het niet fysiek, dan wel mentaal. Is het niet om vooruit te gaan, dan wel om stabiel te blijven. Is stabiel blijven onmogelijk, dan proberen we wachteruitgsng minder snel te laten gaan. Er is altijd iets dat de situatie kan helpen. Als voorbeeld voor mij: ik heb een nieuwe manier gevonden om gezonder te eten, want na de meeste nachten ben ik niet in staat om te volledig te koken. Ik zit meerder keren per week in t ziekenhuis. Heb mu zó veel gevaarlijke aanvallen en koken is daardoor een dingetje. Maar ik vind t leuk. Dus wát een pluspunt. 
Maar er zijn ook zoveel mentale stappen te maken. Bijv gelukkiger te worden. Ik ben daar erg mee bezig o.a met yoga/mindfulness Ik ben liever #gelukkig en ziek, dan andersom.
#hulphondSnow. Ik praat met hem (heel zacht). Ik zou mijn lieve Niels, die slaapt, niet wakker willen maken. Hij slaapt al te weinig door mij. Door mijn ziekten dan.
Ik probeer mezelf te troosten. Ik trek snow tegen hem aan en beweeg die ontspannen flaporen van hem die normaal recht over eind staan. 
“hi, Snow, het is oke. Het is goed. We kunnen dit aan. Ik weet dat we het kunnen. "Ik laat mijn tranen gaan en die snow ligt daar gewoon. Rustig. Soms knort hij met zijn dopneus en maakt hij geluiden. Of knabbelt zachtjes aan mijn neus. Soms besluit hij op zijn rug te draaien en trapt hij me in mijn gezicht. slaan met zijn grote poten😉
Ik moest lachen. Het is hem gelukt! Ik droog mijn tranen en voel me intens dankbaar dat ik Snow heb en dat mijn lieve, soms zo uitgeputte Niels van der Klein gewoon doorgeslapen heeft.
😘

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Over mij

Ik ben Melanie (1991) en ik heb het Ehlers-Danlos syndroom en epileptiforme aanvallen. Ik gebruik een rolstoel voor langere afstanden. Snow is mijn hond, wij leiden hem op tot hulphond met dank aan Stichting Bulters en Mekke.