Mooie plekjes in het Bos

Er zijn veel mooie plekjes in Driebergen.

We gaan daar vaak de bossen in.

Vandaag mocht ik mijn touw mee nemen. 

Ik laat jullie, en mijn touw, een paar mooie plekjes zien.

Naar het bos

Als het even lukt proberen we tijd te vinden om gezellig met zijn drietjes naar het bos te gaan. Grote baas op de fiets, kleine baas met de handbike, en ik met mijn poten.
Het is nu een tijdje te warm geweest om naast de handbike te rennen, dan mis ik het bos toch wel hoor. Opa komt me dan regelmatig even ophalen met de auto, zodat ik toch nog even vies kan worden in het bos.

Met baasje gaat het goed, maar er komt veel los nu er eindelijk de definitieve diagnose is. Ook zijn ze bezig met op- en afbouwen van medicatie, daar gaat veel tijd in zitten en brengt veel ongemakken met zich mee. Maar ik hou gezellig gezelschap, zoals ik dat altijd doe als het wat minder goed gaat.

We hebben niet zo veel te schrijven, maar de inspiratie komt wel weer! VOor nu moeten jullie het even doen met dit filmpje (ook erg leuk).

Wandelen met mijn vriendjes

Toen we tijdens oud en nieuw, en de dagen er na, op het bungalowpark zaten zijn mijn Bulters Mekke -vriendjes Knut en Jazz op bezoek geweest. Jullie hebben nog een video te goed van deze gezellige wandeling. 

Winter in het bos!

Frisbee

Weten jullie nog dat ik verliefd was op mijn frisbee, mijn blauwe fisbee. Jammer genoeg leeft dat ding al lang niet meer. Maar nou heb ik een nieuwe frisbee gekregen van het baasje van Happy.
Alleen baasje moet nog even leren gooien ;-)

Mijn beste Maatje Daan

Ik heb jullie al vaker verteld over mijn maatje, mijn beste vriendje. Daan. Daan is PTSS-hulphond.
Als onze baasjes bij elkaar zijn zorgen we allemaal voor elkaar, onze baasjes zorgen voor elkaar, wij zorgen voor elkaar, en af en toe nemen we zelfs elkaars taken over. Als mijn baasje een aanval krijgt gaat Daan ook signaleren. En als het met John niet goed gaat kom ik ook even kijken.

Wat wij heerlijk vinden is als we met zijn allen samen op pad kunnen, dan zijn we allemaal het gelukkigst.

Off road!

Dit zal wel het laatste filmpje zijn met deze rolstoel. Baasje heeft namelijk de nieuwe (oude was aan vervanging toe). Ze kan er alleen nog niet mee handbiken want de handbike staat nog ingesteld op de oude rolstoel.

Na wat heftige weken met meer duidelijkheid over baasje haar medische situatie even een lekker ontspannen filmpje. 

In het bos

Takken. Overal waar ik kijk zie ik takken. 

Ik weet van gekkigheid niet welke ik vast moet pakken. 

Takken hier, takken daar, misschien zit er wat in baasje haar fietstas.

Kijk! Een eekhoorn. 

Totaal niet afgeleid.

Vakantie in Limburg

Zoals ik eerder al plaatsen zijn wij een paar dagen weg geweest. De grote baas heeft vakantie en gaat na de vakantie bij zijn nieuwe baan beginnen! We hebben vooral genoten van de prachtige natuur en ons huisje op het bungalow park. In het filmpje kunnen jullie een beetje mee genieten!

Drollenpraat

Met de grote baas

Het is al weer even geleden dat ik wat heb geschreven, druk druk druk. De baasjes zijn bezig met de laatste klusjes van de verhuizing, we voelen ons al echt thuis hier. Het is eindelijk stabiel aan het worden, wat te merken is aan baasje haar gezondheid, want we zijn niet meer zo vaak in het ziekenhuis te vinden.
En nu moet de conditie weer opgebouwd worden, dat betekend veel handbiken (goh wat naar, dit doen wij zo graag), fysio én zwemmen. Dat zwemmen doe ik maar al te graag, maar dan wel in een baggersloot. Ik mag niet mee naar het zwembad. Nu we weer in Driebergen zijn, zijn we uiteraard ook veel in de Driebergse bossen en natuur in omgeving te vinden. Dit vinden wij heerlijk. De grote baas houdt er ook van, en dat vind ik geweldig. Samen met beide baasjes de bossen in en spelen maar!

Met baasje

Bij de fysio heb ik tegenwoordig mijn eigen kleedje mee. Ik vind het namelijk moeilijk om te blijven liggen als mijn baasje en haar fysiotherapeut in de oefenzaal bezig zijn. Het liefst blijf ik om ze heen cirkelen (herder he) en daar maak ik ook de nodige praatjes bij. Ik moet immers toch uitleggen wat ik aan het doen ben en wat er allemaal door mijn kop gaat. Als ze klaar is gaat het kleedje weer in de tas, schud ik mijn vacht uit zodat ze een aandenken aan mij hebben in de zaal, en geef ik de nodige knuffels aan de fysio. En dan weer, hup, naar huis.

Tegenwoordig eet ik vers voer ipv brokken. Dit ivm mijn gevoelige buik. Het is altijd even wennen als ik ander voedsel krijg, eerst slaan mijn darmen dan op hol, maar dat trekt na een paar dagen wel weer bij.
Momenteel poep ik groene drollen, gaaf man. Ik stond wel een beetje verbouwereerd maar trots naar die drol te kijken. Vroeger at ik mijn drollen op, maar dat vind het baasje niet zo fris. Onzin he? Ik ga toch ook niet zeuren als baasje sla aan het eten is, iets wat míj weer niets lijkt. Een groene drol is handig in het bos, dan zie je ze niet zo liggen. Al ruik je het al van verre. Maar ach, alles wat stinkt is leuk, toch??

Het signaleren van de aanvallen had weer eens een dipje. Een nieuw huis, een nieuwe grote baas (waar ik inmiddels de dikste maatjes mee ben), alles was gewoon even wennen. Doordat ik de aanvallen niet op tijd aan kon geven, is mijn baasje toen weer een aantal keren gevallen, wat voor mij erg traumatisch is. Wíl ik er nog wel bij zijn als er een aanval komt? Straks valt ze weer en dat vind ik zo naar. Maar gelukkig kreeg ik goede begeleiding van mijn baasjes en Erika Bulters, en geef ik de aanvallen inmiddels weer PERFECT aan. Zo goed zelfs, dat ik er een beetje in doorgeslagen ben. Soms zit mijn baasje wel een uur in spanning voordat die aanval eindelijk komt. Terwijl het voorheen tien minuutjes  was.

Wat wij erg leuk vinden, is dat er onderling contact is tussen de Bulters Mekke cursisten. Laatst zijn wij naar het bos gegaan met hulphond Happy en haar vrouwtje, én Knut & Jazz en hun baasjes. Allemaal hulphondjes die de tijd van hun leven hadden. Binnenkort gaan we weer gezellig naar Daan en zijn baas John. Daan is PTSS hulphond.

Nieuwe vriendjes

Dit is Ace

Inmiddels zijn alle restverschijnselen van de grote aanval weer zo goed als weg. Dus het gaat weer lekker. Samen er op uit is wat wij het liefste doen. Nu het weer herfst wordt, kunnen we genieten van alle mooie kleurtjes in de natuur.

Ik heb er twee nieuwe vriendjes bij, Ace en Daan. Ace is de hond van de vader van mijn baasje, volgen jullie het nog? Wij houden beiden erg van zwemmen, we kunnen beiden ook heel erg goed hysterisch doen. Als de een begint neemt de ander het over, waardoor we de omgeving van een spontaan opera in de buitenlucht voorzien. Of iedereen daar blij mee is, dat is nog maar de vraag.
Daan is een collega van mij. Hij is ook een BultersMekke hond in opleiding. Zijn baas heeft PTSS, een vervelende aandoening die vooral bekend is bij veteranen. Dit wil niet zeggen dat de PTSS bij een ander persoon minder erg is. Er zijn veel oorzaken van PTSS, dit kunnen allerlei traumatische ervaringen zijn. Dit hoeft niet alleen voor te komen bij militairen die een traumatische oorlog mee hebben gemaakt. Jammer genoeg zijn het vaak alleen de veteranen die er voor in aanmerking komen (wat ik ze ook van harte gun), gelukkig is het via Stichting Bulters & Mekke wel mogelijk om een PTSS-hulphond te krijgen voor andere mensen met traumatische ervaringen.

Een natuurlijke omgeving versterkt positieve gevoelens en vermindert gespannenheid. Wij worden er vrolijk van.

Komende week wordt weer een drukke week, want er komen twee vriendinnetjes van mijn baasje logeren, gezellig hoor. Dat wordt natuurlijk uitgebreid kroelen.
Oh ja, ik ben dierendag niet vergeten hoor. Nee, dierendag was de dag dat ik in het Veluwe meer mocht zwemmen met Ace. We hadden ook een heerlijk bot gekregen waar ik nog wel even zoet mee kan zijn. Ik pik het liefst alle botten in. Alles is van mij. Jammer genoeg durf ik niet tegen Nina in te gaan wanneer ze haar bot weer af pakt. Nog even oefenen dus..

Een lekker bot op dierendag.

Mijn heilige stok.

Oeh wat kan ik hier van genieten. Ja, daar op mijn buik!

Inmiddels is mijn baasje al weer opgeknapt van de grote aanval. Het enige wat ze nog merkt is de pijn in haar heup (van de luxatie) en af en toe moeilijk op woorden komen of twijfelen wat een woord
betekend. Natuurlijk heeft ze nog wel wat rust momenten op een dag nodig, maar dat zal altijd wel blijven. Ik kan intens genieten op zo'n rust moment, als ik lekker bij haar mag liggen. Meestal betekend dat mijn rug liggen, zo dicht mogelijk tegen baasje aan. Als het even kan het liefst met onze poten en armen in elkaar gestrengeld. Als ze dan haar arm weg wil trekken pak ik hem gewoon vast met mijn pootjes.. Sja, dan moet ze wel.

 We hebben het trainen weer opgepakt, dus het was een korte tussenpauze dit keer. Het gaat steeds beter met het blaffen. Ik blaf nu nog naar zo'n 35% van de honden die ik zie. Voorheen blafte ik dus bij iedere hond. Het gaat ook veel beter wanneer ik mijn energie kwijt ben (na een wandeling of na het spelen bijvoorbeeld). Maar dat is ook logisch. Ik heb van mezelf zo veel energie dat het er soms gewoon met een blaf uit moet. En dat vind mijn baasje opzich niet erg, als het maar niet naar honden/mensen is.

Moeten we nu echt al opstaan?

Van al dat trainen word ik best een beetje moe. Ik heb dan ook wat opstart probleempjes. Als de grote baas naar zijn werk gaat, kruip ik vaak stiekem bij baasje op bed om nog even lekker te kroelen en te snoezen voordat we opstaan. Maar ik val dan ook vaak weer in slaap en lig dan  uitgebreid op mijn rug waardoor ik een groot deel van het bed in beslag neem. Het is maar goed dat ze een breed tweepersoons bed hebben, anders had mijn baasje op de grond gelegen vrees ik. Maar ik wil best mijn slaap plek voor haar open stellen, zo ben ik dan ook wel weer. Mag ze lekker onder het bed liggen slapen.

Stok stok stok stok stok stok stok stok stok stok !!

Zoals jullie weten genieten wij veel van onze ritjes door het bos. Soms, als ik in een stokken-bui ben, zoek ik een mooie grote stok uit. Van de week had ik wel een hele mooie gevonden, deze was tenminste niet rot van binnen! Ik heb hem dan ook mee naar de winkel gesleept (waar we na de wandeling heen moesten). Ik moest hem van het baasje voor de winkel laten liggen, want een stok in de winkel vond ze blijkbaar niet gepast. Toen was ik wel erg teleurgesteld. Wat een gebrek aan begrip zeg. Dat is mijn stok hoor! Je snapt dan ook vast wel waarom het even duurde voordat ik hem kon laten liggen. "Dag stok, het was leuk je gekend te hebben. Nu word je vast meegenomen door een andere hond. Doei stok!" Maar godzijdank lag de stok er nog toen we uit de winkel kwamen. Ik maakte een bokkesprongetje van blijdschap, waarna ik de stok weer veilig in mijn bek nam, en helemaal mee naar huis had gesleept. Die middag heb ik nog wel een uur lang met mijn stok in de tuin gespeeld. Nina mocht hem niet aanraken.

Op naar het examen?

Touw

Ik wil dit blogje graag beginnen met iets belangrijks: Ik heb een nieuw touw. Nu kunnen Nina en ik weer lekker samen spelen. Mijn andere touw ligt weer uit elkaar. Mijn motto is: alle speeltjes moeten stuk. Over touwen doe ik vaak wat langer, want ik trek alle touwtjes één voor één uit elkaar.
We waren bij de Action toen ik het touw zag liggen. Mijn baasje was natuurlijk naar iets anders aan het kijken, die houdt gek genoeg niet zo van kluiven en touwen. Ik bleef dat touw gewoon wanhopig aan staren tot hij misschien pootjes zou krijgen en naar me zou wandelen. Gelukkig zag mijn baasje mij staren, en aangezien alle touwen in de prullenbak liggen mocht ik deze hebben. Ik mocht hem vast houden, zo liepen we de hele winkel door. Iedereen vond mij schattig, terwijl ik natuurlijk gewoon een stoere hond ben..

Lekker in het bos ravotten.

Blaffen

Ik train nog steeds regelmatig met mijn baasjes om niet te blaffen naar andere honden. Waar ik eerst naar iedere hond en kat blafte, aan de riem trok (zelfs de rolstoel omver trekken), en totaal geen aandacht meer had voor mijn baasje, blaf ik nu nog maar naar 50% van de honden, ik trek lang niet meer zo erg, en ik ben er veel sneller weer uit.
Goede vooruitgang, het gaat langzaam, maar we zetten door. We komen er wel! Het is een gewoonte geworden die ik af moet leren.
Wat erg fijn is, is dat mijn baasje weer de energie heeft om met regelmaat naar het bos te gaan. Dat scheelt een hoop opgekropte energie, dan ga ik minder snel blaffen.

Trainen

Vandaag hadden we een training met Erika. We hadden afgesproken om vandaag te kijken naar wat ik nog moet leren om het hulphonden-examen te kunnen halen. Wat ik nog ga leren:

- De deur helemaal open trekken i.p.v. een stukje
- De deur met mijn neus dicht duwen i.p.v. met mijn poot.
- Het medicijn tasje van mijn baasje op commando halen.
- De lamp aan/uit doen.
- De voordeur dicht trekken.
- De vaatwasser open doen

Ik ging vandaag samen met Erika en het baasje een beginnetje maken met het commando "knop" (voor de lamp, lift en dat soort knoppen). Aangezien ik met mijn neus op de knop moet duwen, had ik een krukje nodig om er bij te kunnen. Eerst moest ik dus aanleren om met mijn voorpoten op het krukje te staan, om vervolgens met mijn neus op de knop te drukken.

het leven als hulphond is ontzettend zwaar.

Wist ik veel wat een kruk was, gek ding. Mijn baasje bleef maar zeggen: "op". "Kom er maar op". Dus ik heb van alles geprobeerd. Ik heb haar schoenen gepakt, een papiertje van de grond geruimd, mijn touw naar haar toe gebracht, onder het krukje gekeken of er misschien iets lekkers lag, door het poortje van mijn Baasje haar benen door gerend, het krukje op zijn kop gelegd en keihard met mijn poten over het krukje geschaafd om hem proberen te verplaatsen. Uiteindelijk snapte ik het, ik moest er op staan met mijn voorpoten!

Wij gaan gewoon verder met hard trainen, over een paar weken een proef-examen afleggen. En als alles goed gaat kan ik dit jaar misschien wel mijn examen halen! Dat zou geweldig zijn, we werken er al zo lang naar toe. We hebben veel tegenslagen gehad. Maar dit gaat ons lukken!

Bloemencorso

Bloemencorso

Vandaag ging ik met de baasjes naar het bloemencorso. Ik zit niet zo heel lekker in mijn vel doordat ik een ontsteking bij mijn oog heb. Daar moet ik heerlijke pilletjes voor eten (er zit namelijk worst om deze pillen heen..). Ik vond alle prikkels bij het bloemencorso behoorlijk wat. Veel te veel om te verwerken, zeker nu ik een beetje uit mijn hum ben. Allemaal wagens met mensen en bloemen, fanfare, muziek, veel mensen en drukte en ook een boel andere honden! Baasje greep dit natuurlijk meteen aan tot een training. Dat ging eigenlijk wel goed. Ik heb mijn longen dit keer maar in mijn lijf gelaten. Er waren zat andere honden die wél de longen uit hun lijf blaften. En ik dacht: Het staat zo slordig, al die longen op de weg.

In de wachtkamer, bij fysiotherapie

Ik vond het wel lastig om netjes naast de rolstoel te blijven liggen. Ik kreeg de neiging om steeds heen en weer te lopen waardoor de grote Baas in de riem verstrikt raakte met zijn benen. Van baasje kreeg ik dus steeds het commando "af". Heb me daar uiteindelijk maar bij neergelegd.

Baasje en ik zijn weer lekker bezig om conditie op te bouwen. Steeds vaker komt de handbike weer te voorschijn. Als mijn baasje aan haar conditie traint, train ik automatisch mee. Ik moet er immers naast rennen. Het is nu niet meer zo warm buiten, dat is veel fijner voor me. Als het zo warm is mag ik niet naast de handbike rennen van het baasje.
Ook is baasje weer begonnen met de fysiotherapie. Dat vind ik altijd wel gezellig. Even dollen met de fysiotherapeut, en lekker vrij rond lopen in de oefenzaal.

Tegenwoordig krijgen wij vaak de vraag hoe lang de hulphondenopleiding duurt. Mensen uit de straat zien ons al anderhalf jaar bezig en nog steeds ben ik in opleiding. Het mooie van Bulters en Mekke is dat alles aangepast wordt aan ons. Het verschilt dus ook per team hoe lang je er over doet. Bij ons zijn er veel periodes geweest van weinig tot niet trainen, vanwege baasje haar gezondheid. En door het lage energie level kunnen we lang niet altijd elke dag trainen. Er ook periodes dat we maar twee keer per week konden trainen. Gelukkig gaat dat tegenwoordig wel weer beter. Maar dit is een verklaring waarom ik nog niet geslaagd ben. Ook moet je er rekening mee houden dat iedere hond anders is.

Niet afleiden dus.

De rode waarschuwingen op de rolstoel en riem zeggen:
Liever niet aaien!

Het valt op de een of andere manier niet op dat ik een hulphond ben. Ook al loop ik naast een rolstoel, en heb ik een tuigje op. Nou moet ik toegeven dat mijn mooi witte haren er overheen vallen waardoor de tekst niet goed meer te lezen is.
Na de demonstratie van 1 maart(zie blog), was baasje het helemaal zat. In de Expo hal probeerden heel veel mensen tegen mij te praten of me aan te raken. En ik doe echt wel mijn best, maar als ik de hele tijd wordt afgeleid lukt het me niet zo goed. Nu ging het tijdens de demonstratie gelukkig wel goed.

De laatste periode heb ik wat last van uitval gedrag naar honden, kinderen die veel geluid maken/onverwachts bewegen, en volwassenen die verdacht overkomen. Ik kan er niks aan doen maar dan móet ik gewoon blaffen om te waarschuwen: Dit is mijn baasje! Kom je aan haar, dan kom je aan mij! Of: Kom niet dichterbij! Want ik ben bang!

Op de rode button staat: Hulphond in opleiding

Maar mensen worden dan altijd meteen bang en krijgen de neiging om alles te doen wat je juist niet moet doen bij een hond. Ze denken dat ik vals ben.. Maar dat ben ik helemaal niet. Ik ben gewoon... Oke ik geef het toe.. Ik ben een beetje bang.

Als ze nou eerst lezen dat ze sowieso al niet naar me toe hoeven te komen, hoef ik ook niet meer zo vaak uit te vallen. En misschien kan ik dan leren om me daar niet druk meer om te maken.

Baasje heeft internet afgespeurd en kwam op een leuke site terecht.
 --> Mijn hulphond <--
Daar heeft ze wat dingen besteld. En ook op deze site
 -->  Aaien eerst vragen <--
Dit alles om een duidelijk bericht uit te stralen naar buiten

Op de riem zit nu een waarschuwingen sleeve, en voor de zekerheid ook op de rolstoel. Het gebeurt namelijk vaak dat wij tijdens het handbiken ingehaald worden door fietsers, die dan opnieuw willen vertellen wat een mooie hond ik ben. Maar jongens, ik weet dat ik prachtig ben, dat hoeven jullie me echt niet te vertellen. Ik blijf liever gefocust op mijn baasje want dan krijg ik een koekje. Of mijn bal. Of een lekkere knuffel.
Je kunt de sleuf ook omdraaien (binnenstebuiten). De ene kant is rood en de andere kant is groen. Op de rode kant staat: liever niet aaien. En op de groene staat: Aaien eerst vragen.

Op de rode button staat: Hulphond in opleiding! 

En op de witte button staat: Hulphond, niet storen!

Het sjaaltje haalt de haren weg, die anders over het tuigje heen zullen vallen. Wat vinden jullie van mijn nieuwe outfit? Zie ik er nog wel stoer uit?

Ik vind mijn nieuwe outfit zo mooit dat ik vandaag vast een button heb gesloopt.

Hebben jullie ook zo genoten van dit heerlijke weer? Baasje was dit weekend weer eens ziek.. (Daar moet ze eens mee ophouden, volgens mij is ziek zijn helemaal niet leuk.) Dus van het weekend hebben wij niet echt van het mooie weer kunnen genieten.

Maar vandaag was ze weer de oude. Dus ze pakte meteen het trainen weer op. Nu moet je niet denken dat wij aan het trainen zijn voor een of andere sport. Voor baasje is het al een training om haar conditie terug te krijgen en wat sterker te worden.

Die conditie zit volgens mij wel goed. Gisteren middag zijn we naar het bos geweest. Ik maakte allemaal lente sprongetjes zo blij was ik. Ik had het bos immers een paar dagen moeten missen. Ook was het weer lekker weer en ben ik in elke sloot, plas, modderpoel, meertje en stroompje gesprongen die we tegen kwamen. Ik wilde zo nat en vies mogelijk worden. Op een gegeven moment was ik wel moe, maar toen moesten we ook nog helemaal naar huis.
We hebben zo'n 12,5 km afgelegd.
Gelukkig (voor baasje ) ben ik vanzelf weer mooi wit opgedroogd. Hoewel, ik zou zelf wel eens wat anders willen. Hoe lang denken jullie dat ik in de zon moet liggen om bruin te worden?

Hier een filmpje van het middagje in het bos. Baasje had de camera bij zich, ze vind het enorm leuk om video's te maken.

Een lekkere dikke dopneus van Snow

Van buiten zijn word je gelukkig.

Waar kan je mijn blij mee maken? Door mij mee uit te nemen! Dat is een goede tip voor iedereen die hun (hulp) hond blij wil maken. 

Ik heb er een probleempje bij zegt baasje. Ik blaf maar kleine kinderen, want ja, ze komen veel te dicht bij. En je weet nooit wat ze kunnen uitvreten.. Baasje vind het juist fijn als ik een beetje beschermend ben. Zoals bij het pin automaat. Maar dit mag dan weer niet.. Snap jij het nog?

Kinderen zijn gewoon ontzettend onvoorspelbaar en ik heb al een paar keer mee gemaakt dat ze een zet aan de rolstoel geven bijvoorbeeld. Ook maken ze soms ineens heel hard geluid en daar schrik ik van. Als ik schrik en aangeef dat ik afstand wil worden de moeders boos. 

Ik ben een enge hond en mag niet zo blaffen want dat is gemeen. 

Maar die kleine mensjes mogen wel keihard blaffen. En aaien. En aan de rolstoel komen. Nee dat pik ik niet..

Toch mag ik nu niet meer in de buurt van kinderen komen als ik aan de rolstoel loop. 

Binnenkort komt Erika. Dan gaan we trainen..

Ik ben dit weekend trouwens weggeweest met mijn baasje en een boel vrienden. Dat was erg gezellig. 

Ik mocht met iedereen knuffelen en kusjes geven. Af en toe even verplicht tongzoenen. Vooral na het gourmetten. Lekker hoor die restjes..

Wat ik vooral heb gedaan is veel geluierd. Wat is het leven van een hulphond toch zwaar. Wel was ik even uit mijn doen want ik moest mijn lieve hondgenootje Nina missen!

Op deze vloer kon ik me helemaal uitleven. Sommige stukken waren lekker koel. Maar andere plekken werden warm Door de buizen onder de vloer. 

Dit was een weekendje met lotgenoten/vriendinnen van mijn baasje. Up

Ik hou er van om er op uit te gaan. En dan vooral naar velden, bossen, stranden en meertjes. Eigenlijk overal waar ik vies kan worden en contact kan hebben met de natuur. 

En als ik jullie, de mensheid, een wijze les kan leren: ga er op uit! Van buiten zijn word je gelukkig, ook mensen hebben dat, dat merk ik al aan mijn baasje. Ik, als wijze hond zijnde, zal jullie uitleggen hoe dit komt.

In de natuur lopen is gezond.  Het voelt gezond, die lekkere frisse lucht!

 Van bewegen word je blij. Je maakt dan direct een stofje aan die voor een gelukkig gevoel zorgt. Ga dus niet met de auto.. Bewegen is gezond.

Ook doet de zon je goed, je hebt vitamine E nodig en van zonlicht word je gelukkig. Denk maar aan een winterdepressie, zodra de zon weg is en het veel donker is worden mensen somberder. 

Ik hoop dat ik, de meest slimme hulphond van Nederland, jullie goede tips heb kunnen geven. En nee, ik loop nooit naast mijn schoenen. 

Een dagje mee

Baasje krijgt vaak te horen dat mensen geen video's kunnen kijken op mijn website. Dat vind ik natuurlijk heel er jammer.. De enige manier waarop jullie altijd mijn video's kunnen zien is door ze via YouTube te uploaden. Dat heb ik nu dus ook gedaan.

Een dagje met Snow en Melanie op pad:





Als de video niet werkt, Klik dan HIER

Toelichting bij de video: Het is natuurlijk niet elke dag zo' n feest dat we heel lang naar het bos gaan. We proberen wel elke dag te gaan, al is het maar eventjes. Soms gaat het nou eenmaal niet omdat baasje andere dingen moet doen of omdat ze bijvoorbeeld te veel aanvallen heeft (gehad).
Ik heb nogal moeite met deze jas, ik ben de andere jas gewend! De andere jas heeft een gladde stof, deze niet, jemig wat voelt dat raar aan mijn tong ..

Een andere manier om de video's te kunnen bekijken, is door ze op de laptop / pc te openen. (Op iphone/ipad en bepaalde andere telefoons of tablets doen ze het vaak nog niet, hopelijk komt er binnenkort een update waardoor dit opgelost wordt.)

Snow in actie

Mijn baasje is gek op foto's en filmpjes, ik ben het ondertussen wel gewend.. Ik snap het wel. Iedereen zegt dat ik mooi ben, ik kan zelf ook niet anders zeggen.. Ik heb best een mooie witte vacht, en een dikke pluimstaart. Ben het inmiddels ook wel gewend om fans te hebben, want dat zijn jullie toch? Ga me nu niet vertellen dat ik voor niets een typcursus heb gevolgd, om jullie (mijn fans) op de hoogte te houden van mijn avonturen.

Actiefoto's

Zoals jullie weten komen wij vaak in het bos, ik hou wel van een beetje actie. Lekker rennen, vogeltjes opjagen, mijn speeltjes door het bos slepen, apporteren. Ja, we doen het allemaal. Wat een geluk dat wij in zo een natuurrijke omgeving wonen.

Ik wil jullie wat actie-foto's van mij laten zien:

Als ik los mag, ga ik zowat sneller dan het licht..
Dat is natuurlijk moeilijk vast te leggen op de foto.

Trots op mijn frisbee.

Lekker rennen op één van de veldjes tussen de bossen

ZIEN JULLIE DIT?! Had ik toch bijna een rijger te pakken!

Klaar om te apporteren.

Mooi he, met die zon zo.

Aanval

Baasje filmt mij wel eens als ik een aanval aangeef, dat weten jullie vast wel. Want deze filmpjes staan regelmatig op de blog. Zodat jullie kunnen zien hoe dat er aan toe gaat. Ik ben het er daar vaak niet mee eens. Ik vind dat ze gewoon naar mij moet luisteren ipv dat ze de camera pakt en mij gaat zitten filmen.. Vinden jullie dat nou ook niet stom?!

Eén voordeel, nu kunnen jullie zien hoe het er aan toe gaat als de grote baas in de keuken is en baasje op de bank. Ik gaf een aanval aan, eigenwijze baas begint me te filmen, ik waarschuw de grote baas, die pakt de medicijnen, stomme eigenwijze baas laat de camera vallen omdat ze een klein aanvalletje krijgt.

Seizure-honden zijn erg belangrijk voor mensen met epilepsie of ander soort aanvallen, dat blijkt wel weer in dit filmpje, zo jammer dat onze opleiding niet vergoed wordt. Gelukkig bestaan er stichtingen zoals B&M!

Verjaardag

Gisteren was de grote baas jarig, dat werd gevierd. Beetje gek hoor.. Als ik jarig ben zit het hele huis toch ook niet vol met mijn honden-vriendjes?! Baasje was nog wel wat ziek.. Ik week dan ook niet van haar zijde. Ik raakte dan ook lichtelijk in paniek als ze ineens weg was. Ja, hoe kan ze dat nou doen.. Mij een beetje alleen laten in een kamer vol vreemde en bekende mensen.

Nina was erg zenuwachtig en ging alle handjes langs om geaaid te worden.. Dat vond ik wel erg stoer, ik probeerde het dan ook na te doen, maar toen kwam ik er achter dat de baas dan weer alleen zat. Dus snel onder haar benen liggen!

Ook tijdens de verjaardag heb ik mijn werk goed gedaan, ze kon op tijd de kamer uit lopen en wat druppels onder de tong doen zodat de aanval niet door zou zetten naar een grote aanval.

Ik ben een goede hulphond, vinden jullie ook niet?

Wieieh, Agility is wel wat voor mij.

Baasje krabbelt weer langzaam op, weerstand is nog erg laag en de conditie heel erg slecht. Maar dat word allemaal vanzelf wel weer beter, we gaan er weer lekker op uit samen! Wat is het mooi in het bos met al die paddenstoelen en mooie bladeren. En wat zijn we blij dat we weer lekker in het bos komen.

Ik mocht de laatste tijd mijn geliefde frisbee vast houden tijdens het uitlaten. Stoer he! Ik moest er natuurlijk wel voor zorgen dat ik hem niet liet vallen.. Want ja, baasje rijdt gewoon door met de handbike! Dat ging best wel goed hoor, wel jammer dat ik nu niet meer kon blaffen naar andere honden..

Wacht eens even, dat was gewoon de bedoeling! Baasje dacht natuurlijk, lekker handig, nu blaft ie mooi niet meer. Maar daar heb ik natuurlijk verandering in gebracht. Tegenwoordig laat ik mijn speeltje gewoon vallen, of ik nu een bal heb of een frisbee. Jaja, kan ze roepen wat ze wil hoor " WEL VAST HOUDEN HOOR".. Nee, ik liet het gewoon vallen. Het heeft me een paar ballen gekost (ehh, speel-ballen. Die andere ballen was ik al kwijt). Maar nu kan ik wel weer lekker blaffen.

Baasje is een beetje teleurgesteld, maar ik vind het wel prima zo.

Toch heeft ze me gezegd dat dit iets is wat hulphonden niet mogen doen.. Beetje jammer! Dat wordt weer hard trainen. Dat vind ik niet erg, lekker bezig zijn. De laatste tijd hebben we natuurlijk niet echt getraind, gezondheid ging voor. Nu is baasje haar krachten weer langzaam aan het opbouwen, dat gaat met vallen en opstaan. Letterlijk en figuurlijk. Als ze te veel doet wordt ze ziek. Ook waarschuw ik haar regelmatig dat ze dan maar beter op de bank kan blijven liggen (ik voel dan een aanval aankomen). Dat is best tegenstrijdig, ik wil namelijk zo graag actief zijn.

Als ik niet kan rennen ga ik kletsen, simpel zat! Ook gezellig toch.

Gelukkig begint ze de balans al aardig te vinden, wij beginnen de balans samen te vinden. Dus kan ik weer regelmatig naar het wel bekende veld hier in de buurt. Heerlijk als de zon dan ook nog schijnt:

We hebben ook weer een training achter de rug met Erika. Geweldig was dat! Deze keer geen onderdelen van de basis test oefenen, maar we gingen wat behendigheid / agility doen. Baasje wilde eigenlijk al eerder aan behendigheid doen, maar er zijn geen verenigingen in de buurt. En om nou zelf zo' n heel parkoer te kopen is iets te prijzig. Het is wel erg jammer, want dit is een mooie manier om dichter bij elkaar te komen, om te leren dat ik alert moet zijn op mijn baasje en op niemand anders, en om mijn energie kwijt te kunnen. We vonden het superrrrr leuk. Het ging nog niet om de snelheid, ik vond het al knap van mezelf dat ik alle hindernissen nam.. Want die tunnel is best eng hoor. Ik heb er letterlijk en figuurlijk mee in de knoop gelegen.

Er is ook een filmpje gemaakt alleen lukt het niet om deze op te slaan vanaf facebook. Alleen de mensen die Bulters & Mekke als "vriend" op facebook hebben kunnen deze video zien denk ik:

FILMPJE 1e keer behendigheid

Baasje geniet, buiten, voor het eerst sinds de afkick

Video's van de afgelopen weken

Halllo allemaal!

Ik wil jullie wat leuke filmpjes laten zien uit het leven van mijn baasje en ik.

De grote baas (Arjen) kwam onverwachts eerder thuis van werk. Toen hij naar huis reed, zag hij baasje en ik met de handbike rijden. Hij heeft ons gefilmd, het is wel leuk om terug te zien. Vinden jullie ook niet dat ik super netjes en hulphonden-achtig naast mijn baasje loop!?

Baasje deed een beetje raar, doe effe normaal zeg. Dat gegiegel en verliefde gedoe.. Ik kan er niet tegen.

Ze was gewoon blij verrast om haar vriend te zien.

Had ik jullie al verteld dat ik de laatste tijd nieuwe vriendjes heb gemaakt, waaronder Bram. Hij is ook een witte herder, wat een prachtige beesten zijn wij toch... 

Bram is net mijn kleine broertje! We lijken erg op elkaar. 

Onze baasjes hadden samen afgesproken, zij trainen allebei bij Bulters en Mekke. Dus wij gingen uiteraard met onze baasjes mee. Het leuke was dat we naar het bos gingen met zijn vieren, konden Snow en ik heerlijk spelen.

Toen we naar huis gingen waren we niet meer wit... Maar zwart.

Toen wij bij een andere vriendin aan het logeren waren, gingen we naar een honden parkje. Dat was  leuk! Ik heb met allemaal hondjes gespeeld en baasje en ik hebben samen gespeeld.

Ik mocht mijn bal mee nemen van baasje, leuk joh. Alleen het was wel errrug gevaarlijk. Er waren allemaal speelse honden die mijn bal wilden hebben.. Beschermen die handel!