Op naar het examen?

Touw

Ik wil dit blogje graag beginnen met iets belangrijks: Ik heb een nieuw touw. Nu kunnen Nina en ik weer lekker samen spelen. Mijn andere touw ligt weer uit elkaar. Mijn motto is: alle speeltjes moeten stuk. Over touwen doe ik vaak wat langer, want ik trek alle touwtjes één voor één uit elkaar.
We waren bij de Action toen ik het touw zag liggen. Mijn baasje was natuurlijk naar iets anders aan het kijken, die houdt gek genoeg niet zo van kluiven en touwen. Ik bleef dat touw gewoon wanhopig aan staren tot hij misschien pootjes zou krijgen en naar me zou wandelen. Gelukkig zag mijn baasje mij staren, en aangezien alle touwen in de prullenbak liggen mocht ik deze hebben. Ik mocht hem vast houden, zo liepen we de hele winkel door. Iedereen vond mij schattig, terwijl ik natuurlijk gewoon een stoere hond ben..

Lekker in het bos ravotten.

Blaffen

Ik train nog steeds regelmatig met mijn baasjes om niet te blaffen naar andere honden. Waar ik eerst naar iedere hond en kat blafte, aan de riem trok (zelfs de rolstoel omver trekken), en totaal geen aandacht meer had voor mijn baasje, blaf ik nu nog maar naar 50% van de honden, ik trek lang niet meer zo erg, en ik ben er veel sneller weer uit.
Goede vooruitgang, het gaat langzaam, maar we zetten door. We komen er wel! Het is een gewoonte geworden die ik af moet leren.
Wat erg fijn is, is dat mijn baasje weer de energie heeft om met regelmaat naar het bos te gaan. Dat scheelt een hoop opgekropte energie, dan ga ik minder snel blaffen.

Trainen

Vandaag hadden we een training met Erika. We hadden afgesproken om vandaag te kijken naar wat ik nog moet leren om het hulphonden-examen te kunnen halen. Wat ik nog ga leren:

- De deur helemaal open trekken i.p.v. een stukje
- De deur met mijn neus dicht duwen i.p.v. met mijn poot.
- Het medicijn tasje van mijn baasje op commando halen.
- De lamp aan/uit doen.
- De voordeur dicht trekken.
- De vaatwasser open doen

Ik ging vandaag samen met Erika en het baasje een beginnetje maken met het commando "knop" (voor de lamp, lift en dat soort knoppen). Aangezien ik met mijn neus op de knop moet duwen, had ik een krukje nodig om er bij te kunnen. Eerst moest ik dus aanleren om met mijn voorpoten op het krukje te staan, om vervolgens met mijn neus op de knop te drukken.

het leven als hulphond is ontzettend zwaar.

Wist ik veel wat een kruk was, gek ding. Mijn baasje bleef maar zeggen: "op". "Kom er maar op". Dus ik heb van alles geprobeerd. Ik heb haar schoenen gepakt, een papiertje van de grond geruimd, mijn touw naar haar toe gebracht, onder het krukje gekeken of er misschien iets lekkers lag, door het poortje van mijn Baasje haar benen door gerend, het krukje op zijn kop gelegd en keihard met mijn poten over het krukje geschaafd om hem proberen te verplaatsen. Uiteindelijk snapte ik het, ik moest er op staan met mijn voorpoten!

Wij gaan gewoon verder met hard trainen, over een paar weken een proef-examen afleggen. En als alles goed gaat kan ik dit jaar misschien wel mijn examen halen! Dat zou geweldig zijn, we werken er al zo lang naar toe. We hebben veel tegenslagen gehad. Maar dit gaat ons lukken!