Het werk als hulphond, te mooi om waar te zijn.

Van de week ging ik weer met mijn baasje op stap. Dit keer zaten we in de auto van haar stiefvader, waar ik eigenlijk nooit in zit, dus ik werd een beetje gespannen. Ik heb toen een paar toonladdersgezongen, dat luchtte wat op. Ineens maakten we een tussenstop bij het station, waar mijn vriendinnetje Swiffer ook de auto in kwam! Nu was ik niet meer gespannen maar vooral enthousiast, wederom een paar toonladders gezongen, sprong bijna vanuit de achterbak op de achterbank omdat ik wilde zoenen met Swif, heb me uiteindelijk redelijk gedragen. 

Mijn grootste kleine vriendinnetje, Swiffer
Samen op de boot

Toen we uit de auto stapten stond daar een heel groot zwart schap. Na drie keer kijken zag ik dat het een grote zwarte hond was, een hele lieve. Hij deed geen vlieg kwaad en kwam ook niet bedreigend over. Maar toch heb ik even laten horen dat ik er was en dat hij niet dichterbij moest komen. Hij was niet zo onder de indruk. Daar kon ik met mijn verstand niet bij. Ik heb toen nog een keertje geblaft, en ben uiteindelijk verdwaasd weg gelopen. Dat beest bleef gewoon stokstijf staan. Ik heb die dag dan ook niet meer naar hem geblaft, dat had immers toch geen nut.

Opeens liepen we over een houten stijger, en toen werd ik heel vrolijk, want er was overal water! En ik hou, zoals jullie weten, erg van zwemmen. Ik vond het zo lief dat ze mij mee namen om te gaan zwemmen, ik zat met mijn gedachten al in het water. Maar al snel werd ik uit mijn droom gehaald, we gingen op een drijvend ding zitten wat de mensen een "boot" noemen. Er waren verdorie kilometers aan water, en wij gingen met vier mensen en drie honden op een relatief klein drijvend ding zitten! Ook daar kon ik met mijn verstand niet bij. Ik probeerde een paar keer in het water te springen, maar baasje vertelde me steeds dat dat niet mocht. Daar heb ik me dus ook bij neer gelegd. Maar godzijdank stopten we op een gegeven moment met varen, en had ik de mogelijkheid me helemaal uit te leven in het water. Het was iets lastiger om terug in de boot te komen, maar ik heb gewoon de stiefvader van mijn baasje als opstapje gebruikt. Dat hij nu onder mijn krassen zit vindt hij natuurlijk niet erg. ;-)

Op een gegeven moment werd ik wel wat relaxter op de boot. Het is gewoon allemaal even wennen voor zo een gevoelige hond als ik. Ik had veel steun aan Swiffer en Simba, die het goede voorbeeld gaven. We hebben een heerlijke middag gehad waar we allemaal aan toe waren. Mijn baasje kwam ook heerlijk tot rust, ze lag op een gegeven moment te slapen. Ik ben toen steeds even komen kijken of het wel goed ging. Maar aangezien haar antwoord een snurk was ging ik er van uit dat ze rustig lag te slapen.

Onze band wordt sterker en sterker. Het is fijn dat we weer zo veel samen naar buiten kunnen, en dat we nu ook weer intensief samen trainen. We weten wat we aan elkaar hebben en wat onze sterke en zwakke punten zijn. Bij mijn zwakke punten helpt mijn baasje mij verder, andersom help ik haar enorm op haar zwakke momenten.
Ik wist natuurlijk dat het werk als hulphond mooi zou zijn, maar dat het zó mooi is, had ik niet durven dromen. Iemand die niet meer alleen uit huis kon, kan nu weer gewoon haar eigen leven leiden. Zelfstandig naar de winkel of bijvoorbeeld naar vriendinnen. Heerlijke uitjes in de natuur, die voorheen niet mogelijk waren omdat zij bang was in het bos een aanval te krijgen en verdwaald te raken. Ik geef haar een waarschuwing als zij een aanval gaat krijgen. Ook geef ik haar een punt van verkenning en vertrouwen wanneer zij, na een aanval, in de war is. Iemand die voorheen constant blauwe plekken, bulten, blauwe ogen, hersenschuddingen, kneuzingen en zelfs botbreuken had (door het vallen tijdens de aanvallen), heeft daar nu vrijwel nooit meer last van, en krijgt veel meer kans om te herstellen.
Iemand die voorheen ontzettend angstig was en veel sociale situaities uit de weg ging, heeft nu een vriendengroep met vrienden die ze heel regelmatig ziet en spreekt.

Iemand die voorheen erg bang was voor reacties/kritiek van anderen, heeft nu geleerd dat zij goed is zoals ze is. Wanneer zij zich onzeker of angstig voelt, kan ze met mij kroelen. Ze kan met mij bezig zijn zodat ze haar angst vergeet. Ze weet dat ik haar begrijp, altijd. Ik heb nooit oordelen.

Er was van de week weer een vriendin van mijn baasje op bezoek. Zij hebben mij verwend met een flinke borstelbeurt. Dat was ook wel nodig, want mijn baasje vindt het erg zwaar om mij goed uit te borstelen. Ze krijgt dan last van een geirriteerde schouder en zere vingers doordat haar gewrichte te slap en flexibel zijn. Maar met zijn tweeen is het een stuk minder zwaar, super lief dat dat vriendinnetje aanbood om mee te helpen.