Drollenpraat

Met de grote baas

Het is al weer even geleden dat ik wat heb geschreven, druk druk druk. De baasjes zijn bezig met de laatste klusjes van de verhuizing, we voelen ons al echt thuis hier. Het is eindelijk stabiel aan het worden, wat te merken is aan baasje haar gezondheid, want we zijn niet meer zo vaak in het ziekenhuis te vinden.
En nu moet de conditie weer opgebouwd worden, dat betekend veel handbiken (goh wat naar, dit doen wij zo graag), fysio én zwemmen. Dat zwemmen doe ik maar al te graag, maar dan wel in een baggersloot. Ik mag niet mee naar het zwembad. Nu we weer in Driebergen zijn, zijn we uiteraard ook veel in de Driebergse bossen en natuur in omgeving te vinden. Dit vinden wij heerlijk. De grote baas houdt er ook van, en dat vind ik geweldig. Samen met beide baasjes de bossen in en spelen maar!

Met baasje

Bij de fysio heb ik tegenwoordig mijn eigen kleedje mee. Ik vind het namelijk moeilijk om te blijven liggen als mijn baasje en haar fysiotherapeut in de oefenzaal bezig zijn. Het liefst blijf ik om ze heen cirkelen (herder he) en daar maak ik ook de nodige praatjes bij. Ik moet immers toch uitleggen wat ik aan het doen ben en wat er allemaal door mijn kop gaat. Als ze klaar is gaat het kleedje weer in de tas, schud ik mijn vacht uit zodat ze een aandenken aan mij hebben in de zaal, en geef ik de nodige knuffels aan de fysio. En dan weer, hup, naar huis.

Tegenwoordig eet ik vers voer ipv brokken. Dit ivm mijn gevoelige buik. Het is altijd even wennen als ik ander voedsel krijg, eerst slaan mijn darmen dan op hol, maar dat trekt na een paar dagen wel weer bij.
Momenteel poep ik groene drollen, gaaf man. Ik stond wel een beetje verbouwereerd maar trots naar die drol te kijken. Vroeger at ik mijn drollen op, maar dat vind het baasje niet zo fris. Onzin he? Ik ga toch ook niet zeuren als baasje sla aan het eten is, iets wat míj weer niets lijkt. Een groene drol is handig in het bos, dan zie je ze niet zo liggen. Al ruik je het al van verre. Maar ach, alles wat stinkt is leuk, toch??

Het signaleren van de aanvallen had weer eens een dipje. Een nieuw huis, een nieuwe grote baas (waar ik inmiddels de dikste maatjes mee ben), alles was gewoon even wennen. Doordat ik de aanvallen niet op tijd aan kon geven, is mijn baasje toen weer een aantal keren gevallen, wat voor mij erg traumatisch is. Wíl ik er nog wel bij zijn als er een aanval komt? Straks valt ze weer en dat vind ik zo naar. Maar gelukkig kreeg ik goede begeleiding van mijn baasjes en Erika Bulters, en geef ik de aanvallen inmiddels weer PERFECT aan. Zo goed zelfs, dat ik er een beetje in doorgeslagen ben. Soms zit mijn baasje wel een uur in spanning voordat die aanval eindelijk komt. Terwijl het voorheen tien minuutjes  was.

Wat wij erg leuk vinden, is dat er onderling contact is tussen de Bulters Mekke cursisten. Laatst zijn wij naar het bos gegaan met hulphond Happy en haar vrouwtje, én Knut & Jazz en hun baasjes. Allemaal hulphondjes die de tijd van hun leven hadden. Binnenkort gaan we weer gezellig naar Daan en zijn baas John. Daan is PTSS hulphond.