Verschillende situaties

Samen uitrusten van een vermoeiende aanval. 

Het trainen gaat lekker, het lukt baasje steeds vaker om energie te vinden voor het trainen. Nu we weer vaker met elkaar optrekken wordt de band ook weer wat sterker en het vertrouwen komt weer terug. Baasje probeert nu minimaal drie keer per week te trainen. We durven wel te zeggen dat er een beetje vooruitgang zit in het niet-blaffen!
Al zeggen we dit niet te hard, want steeds na zo' n positief bericht kwam er een terug val of een periode van ziekte. Hopelijk zijn die perioden van veel ziek zijn voorbij. De oorzaak daar van was één van baasje haar medicijnen maar daar is ze nu (met pijn en moeite) van af. Nu zijn er natuurlijk nog zat andere dingen die een terugval kunnen veroorzaken. Maar af en toe een kleine terugval voorkom je niet.
De laatste dagen waren er wat meer aanvallen, maar dat is niet zo gek met alle drukte.

Zie je die schotel op de tafel..? Daar zou ik best mijn
dopneus in willen steken

Er zijn weer een boel situaties waar in ik mijn hulphonden skills kan oefenen. Zo heb ik de laatste tijd regelmatig op een terrasje gezeten, wat ik best wel moeilijk vind, want er zijn zo veel verrukkelijke prikkels om van afgeleid te raken! Mensen vinden het moeilijk om van mij af te blijven, en ik vind het moeilijk om dan op mijn baasje te letten. Dat is soms best een uitdaging. Af en toe laat ik even horen dat ik er nog ben. Ik ga dan even heel mooi zingen, of een beetje hysterisch kletsen. Dan trek ik de aandacht van een boel mensen op het terras, dat geeft me een kick.

Ook ben ik weer mee uit eten geweest. Het was een erg krap en lawaaierig  Mexicaans restaurantje.  Ik vond er niet veel aan, iedereen kreeg heerlijk te eten, behalve ik! Doordat het zo krap was wist ik af en toe niet hoe ik mijn dikke kont moest neer leggen. Die Mexicaanse muziek maakt me aan het swingen. Hierdoor gooide ik per ongeluk een stoel om, met veel kabaal. Sja, ik zou Snow niet zijn als ik niet lomp was. Ik schrok er zelf ook een beetje van. Baasje heeft die stoel toen weg gezet, dat gaf mij rust. Toen durfde ik weer te gaan liggen.
Ik heb me perfect gedragen, ik heb braaf liggen wachten tot het tijd was om naar huis te gaan. En zelfs toen we, eenmaal buiten, een hond passeerden vergat ik in mijn brave bui te blaffen.

In het Mexicaanse restaurantje, met baasje en haar zus.

Het is erg fijn dat baasje weer in staat is om er op uit te gaan, hierdoor raak ik een beetje gewend aan al deze vreemde prikkels. Dit gaat dan ook steeds beter!

Ik ben, samen met mijn baasje, een paar dagen uit logeren geweest bij Roos en Niels. Roos is degene waar ik zo goed kusjes mee kan geven. Met Niels ging ik elke avond een uur wandelen, dat zal ik wel gaan missen nu ik weer thuis ben!!
Ik ben daar mee geweest naar een markt, heb een boel andere honden gezien en ik ben mee geweest naar de winkels. Genoeg getraind dus. Ook heb ik op de knop gedrukt waar de deur mee open gaat. Dit had ik nog nooit eerder gedaan. Maar joh, jullie weten hoe slim ik ben.

Er waren daar twee katten. Die katten zijn niet aan honden gewend, en ik niet aan katten. Dat was dus wel even spannend. De katten zaten in hun eigen kamertje, want zo' n grote witte schoonheid kan al snel te veel zijn voor een klein kattenhart (of vinden ze me gewoon eng?). Af en toe mochten wij een beetje kennis maken met de deur op een kiertje. daar kon ik dan mooi mijn dikke dopneus tussen stoppen om heerlijke katten-geurtjes op te snuiven. De deur ging elke keer een stukje verder open. Ik wilde wel graag naar ze toe om te snuffelen en om te kijken of ze misschien willen spelen. Maar dat mocht niet, ik moest stil blijven liggen, anders werden ze misschien bang. Op een gegeven moment waren de katten dapper, en durfden ze dichter bij me te komen (zie filmpje). Maar zodra ze gaan rennen wil ik er achter aan. Dat is nou eenmaal zo. Ik ben niet voor niets een herder.

De afgelopen dagen waren dus erg nuttig. Het is fijn om veel verschillende situaties te oefenen. Dan wen ik overal aan en ben ik over een tijdje niet zo zenuwachtig meer.