Prikkel, geprikkeld, overprikkeld

Als jullie je af vragen waar mijn oren zijn, die
zitten in mijn nek. Ik vond het best een beetje
spannend om op de foto te gaan.

Stijgende lijn

Het gaat over het algemeen nog steeds goed met mijn baasje, in een stijgende lijn omhoog. Soms is dat wel een beetje saai, want dan heb ik zo weinig te doen..
Het lijkt wel of baasje ter compensatie maar mensen over de vloer laat komen. Zodat ik uiteindelijk toch nog uitgeteld in mijn mandje lig. Of zouden die mensen juist kunnen komen omdat het nu beter gaat?

Iets wat ik wel kan

Mijn vriendinnetje Pino, degene waar ik heel mooi mee kan zingen, is ook langs geweest. Ik grijp natuurlijk alle kansen aan om te zingen. Mijn baasje vertelde me dat Pino misschien wel een hulphonden-collega krijgt. Dat zou ik natuurlijk geweldig vinden, dus wij blijven duimen. Al gaat duimen met mijn poten best lastig, dus ik blijf wel gewoon hysterisch heen en weer rennen, iets wat ik wél heel goed onder de knie heb. Wanneer baasje mij verteld dat het niet nodig is om hysterisch te doen, ga ik met een diepe, diepe, hele diepe zucht weer liggen. Ik weet zelf dan eigenlijk ook niet waarom ik zo doe, ik pak gewoon de energie van de mensen op. Ik ben eigenlijk gewoon een grote witte harige spiegel met poten en een dopneus..
Waarom ik soms nog zo hysterisch doe en me niet als een perfecte hulphond gedraag? Omdat ik Snow ben, en Snow kan heel goed kunstjes leren, maar vind de basis juist weer erg lastig. Maar goed, binnenkort gaan we weer trainen, samen met Erika. Ik ben benieuwd!

Prikkel, geprikkeld, overprikkeld

Overprikkeld en moe. Lekker slapen op mijn berg.
Het helpt als ik mij even terug kan trekken.

Dit weekend was erg druk. Veel prikkels, dat vind ik lastig. Eigenlijk lijken mijn baasje en ik daarin wel op elkaar. Er werd weer verder gewerkt aan de tuin. Dus er bleven twee vrienden logeren: Roos en Niels. Niels is degene die de grote baas helpt met de tuin. Ik hoop dat mijn berg (zie vorige blog) nog lang blijft liggen, want ik heb er de grootste lol mee. Afgelopen zondag werd de verjaardag van de allerkleinste baas gevierd. Ik heb nog steeds moeite met focussen als er zo veel prikkels zijn, en de aanvallen van baasje mis ik dan nog wel eens. Hier zijn we wel mee bezig. Want ik wil wel graag, maar het lukt niet altijd. Mijn baasje moet ook meer laten zien dat zij de baas is en dat zij de leiding heeft. Dan is dat tenminste iets waar ik me geen zorgen om hoef te maken. Dan hoef ik ook geen honden weg te blaffen, want dat laat ik dan aan mijn baasje over.
Maar baasje heeft ook enorm veel moeite met veel prikkels, en slaat bij teveel prikkels snel dicht. Lekkere combi zijn we zo samen. Maar we komen er wel, op ons eigen tempo. Ondanks de vele gebeurtenissen met veel prikkels viel het met de aanvallen wel mee. Eigenlijk gaat het heel goed met de aanvallen.

Dat is pech, baasje weg

Natuurlijk ben ik, ondanks alle drukte, ook nog met baasje naar het bos geweest. Dat lukt al weer steeds vaker, ik hoop dat ik binnenkort weer elke dag van het bos kan genieten.
Baasje ging van de week ook een dagje met Roos en Niels mee op stap. Jammer genoeg mocht ik niet mee.. Ze gingen naar drukke ruimten (winkelcentra enz) waar ik nog moeite mee heb. En het zou mijn baasje niet lukken om daar de tijd te nemen om mij te trainen. Dus was het beter dat ik thuis bleef. Maar daar was ik het niet mee eens. Waar baasje gaat, ga ik! Ik was dus de eerste die in de bus van Niels zat. Ja, reizen is niet mijn hobby, maar in de bus van Niels wil ik wel mee.. Jammer genoeg waren mijn baasjes het er niet mee eens. En toen ze mij naar binnen stuurden bedacht ik me dat dit een goed moment was om pakkertje te spelen. Ben toen hard weg gerend. Ik weet niet of baasje dat zo kon waarderen..

In het bos, waar het nu lekker groen en vol is. Dit is een van
mijn favoriete plekjes, zie het bruggetje verderop. Daar
ga ik altijd een keer of drie overheen voordat ik achter
mijn baasje aan huppel.

Wachten..

Mijn baasje bleef wel erg lang weg, ik had verwacht dat ze diezelfde dag wel weer terug zou komen. Maar ze kwam maar niet, dat vond ik NIET leuk. Ik heb toen heel de tijd voor het raam zitten wachten, en toen ze thuis kwam mocht ik wel even zingen en joelen van blijdschap. Ik ben niet boos dat ik zo lang heb moeten wachten, zoals jullie mensen zouden zijn. Nee, ik leef in het moment. Dat wachten was ik al weer vergeten. Ik was gewoon blij om mijn baasje weer te zien.

Maar waar was ze nou gebleven? Nou van horen en zeggen weet ik dat het niet zo goed is gegaan, ze kreeg een grote aanval, en ze kwam er niet zelf uit (status epilepticus) dus baasje belandde in het ziekenhuis en moest daar twee nachtjes blijven.  Maar na één nachtje had ze het wel weer gezien in het ziekenhuis en heeft ze zichzelf ontslagen. Ze mistte mij natuurlijk veel te veel.  ;-)
Roos is al die tijd bij mijn baasje gebleven. Dat kan ik wel waarderen. Ik heb Roos daarom ook even uitgebreid kusjes gegeven. Niet dat dat iets bijzonders is, want dat doe ik altijd als ik Roos zie.

Dit ziekenhuis bezoekje was natuurlijk wel even een flinke klap. Maar we laten ons er niet onder krijgen. We gaan vanaf nu gewoon weer verder met die stijgende lijn!
Het ziekenhuis bezoek was opzicht wel een fijne ervaring, want ze waren erg kundig en wisten bij binnenkomst ook meteen wat Ehlers Danlos is. Dat bleek ook wel nodig want door de aanval schoten er gewrichten uit de kom, dat is een gevolg van het Ehlers Danlos syndroom.

Ondanks, dat ik Nina vaak irriteer, kunnen we ook best lief zijn samen.