Zere pootjes

Bij opa in het busje. Opa is de rolstoel aan het inladen.
Opa is vaak degene die ons ergens naar toe brengt, super lief natuurlijk.
Want het openbaar vervoer is te vermoeiend vanwege alle prikkels,
en een taxi is onbetaalbaar.

 

Swiffer, mijn kleine dinnetje 

 

Baasje had een verassing voor me. Ze had geregeld dat we een paar dagen bij Swiffer konden logeren, mijn kleine vriendinnetje ( kruising van chihuahua - dwergkees). Super leuk natuurlijk, dan kunnen we weer samen spelen en onze baasjes irriteren. Lief dat ze dat voor mij heeft geregeld. Of zou ze het zelf gewoon leuk vinden om bij haar zus te zijn ..

 

Erwten in blik

 

Swiffer en ik kunnen heel leuk spelen, ook al zijn we van totaal anders ras en verschillen we ietwat in hoogte (mijn kop is  zo ongeveer even groot als Swiffer), dat maakt ons niets uit. Misschien kunnen jullie, mensen, daar een voorbeeld aan nemen, wij kennen geen discriminatie.
Soms probeer ik een lekkere kluif of bot van Swiffer te stelen. Dat is best moeilijk want ze sleept ze altijd mee naar haar bench als ik er ben, dat doet ze gewoon expres. En dat is vervelend want ik durf niet in haar bench te komen. Soms vergeet ze haar kluifjes wel eens "op te ruimen" en dan grijp ik mijn kans. Ik wilde met die kluif weg rennen, maar ineens zag ik dat Swiffer naar me keek. Nou, als blikken konden doden... Dan hadden ze er waarschijnlijk geen erwten in gedaan ;-)
Ik geef haar groot gellijk, ik doe namelijk hetzelfde bij haar. Maar doordat we nu een paar dagen samen zijn durven we ook steeds meer speeltjes aan elkaar toe te vertrouwen. Maar de botten houden we graag voor ons zelf.

Swiffer en ik.

 

Trainen

 

Ik ben nog steeds goed bezig met trainen. Baasje had gezegd dat ze minimaal drie keer per week met mij wilde trainen, op het begin was dat nog lastig. Ze is namelijk nog steeds aan het "opbouwen" qua energie en belasting. Dat vele ziek zijn heeft er in gehakt. Maar het gaat al steeds beter, momenteel gaat het gewoon super goed (vergeleken met eerder). Nu heeft de grote baas ook weer energie en tijd om met mij te lopen 's avonds. Dus vaak combineren we de avond wandeling met een training. Mijn baasje en de grote baas lopen dan allebei mee. De grote baas heeft mij beter onder controle, en kan fysiek ook meer aan (als ik aan het trekken ben bijvoorbeeld).
Het helpt mij dat we nu ook met de grote baas trainen. Voor mijn baasje is het ook fijner want dan krijgt ze iets meer zelf vertrouwen. Ze is namelijk bang dat ik ga blaffen en trekken, en dat ze misschien uit de rolstoel valt. Die onzekerheid pak ik op, en daardoor wil ik alleen maar harder blaffen.
We merken nog steeds langzaam vooruitgang. Ik ben best wel trots op mezelf. Voorheen ging ik al blaffen als ik een hond in de verte zag, nu is het alleen als ze te dichtbij komen. Maar die grens schuift langzaam op, tenminste dat is de bedoeling.
Ik vind het wel nog steeds heel moeilijk om niet naar katten te blaffen. Als ik ze zie rennen wil ik er graag achteraan. Als ze stil blijven zitten vind ik er niet zo veel aan.. Maar het punt is dat ze nooit stil blijven zitten.
Laatst had ik ruzie met een kat in onze achtertuin. Dat is het terrein van mijn baasjes, ik waak hier, dus er mogen al helemaal geen onuitgenodigde katten langs komen. Deze kat was heel eigenwijs en bleef gewoon zitten, met zijn kop in de lucht. Ik vond het maar een arrogante kat. Maar ik zal verder niet oordelen over de katheid. Ik zeg alleen het volgende:
Een hond denkt: Deze mensen geven me eten, liefde, voedsel, speeltjes en onderdak. Dit zijn heel bijzondere mensen die ik trouw wil blijven.
Een kat denkt: Deze mensen geven me eten, liefde, voedsel, speeltjes en onderdak. Ik moet wel een heel bijzondere kat zijn.

Zere pootjes

Van de week heb ik heel leuk met Swiffer in een park gespeeld. We hebben gezwommen en gespeeld, en vooral heel veel gerend. Toen we thuis kwamen zag mijn baasje ineens dat ik bloed aan mijn pootjes had. Ze had het helemaal niet door en wist daarom niet dat ik even rustig aan moest doen. Mijn kussentjes lagen weer open. Waarschijnlijk is dit gekomen doordat ik niet uit het water kon komen, ik gleed steeds uit over de natte stenen. Mijn baasje denkt dat het toen gebeurd is. Daarna heb ik nog een hele tijd op fiets paden naar huis moeten lopen, dat heeft natuurlijk niet bevordelijk gewerkt.
Momenteel doe ik het dus rustig aan, en we trainen ook even niet buiten. Ik heb best veel pijn en ik loop mank. We weten niet hoe het komt dat mijn kussentjes steeds kapot gaan. We hebben nu speciale schoentjes die ik om mijn poten kan doen. Ik wist eerst even niet hoe ik mijn poten neer moest zetten met die dingen. Maar dat went best snel. Hier mee kunnen we mijn pootjes beschermen, mocht dat nodig zijn, zodat het niet weer zo ver komt als nu.

Nina is inmiddels niet meer loops, gelukkig.
Het is nu weer een stuk rustiger in huis en wij kunnen weer samen in een mand liggen.