In de Telegraaf

Vandaag staat er een stukje over ons in de Telegraaf.

Foto door Rene Bouwman

’Snow geeft mijn leven meer waarde’

Katina Stavrianos

Melanie Schwanen (22) uit Driebergen heeft het syndroom van Ehlers-Danlos en epilepsie. Ze leidt haar eigen hond Snow tot hulphond op en blogt hierover op hulphondsnow.blogspot.nl.

’Ehlers-Danlos en epilepsie is geen fijne combinatie. Door mijn aandoening gaan mijn gewrichten makkelijk uit de kom en tijdens een epileptische aanval gebeurt dat nog sneller. Daardoor ben ik in korte tijd hard achteruitgegaan. Werken of studeren lukte niet meer, maar van de hele dag thuiszitten werd ik doodongelukkig. Daarom namen mijn vriend en ik een hond, Snow.

Het leek me handig om hem wat trucjes te leren. Op internet vond ik de stichting Bulters + Mekke, die de mogelijkheid bieden om zelf je pup tot hulphond op te leiden. Dat leek me geweldig, want zo had ik elke dag iets te doen. De trainingen zijn zwaar, maar ontzettend leuk. Snow kan inmiddels aanvoelen wanneer ik een aanval krijg en me waarschuwen door te gaan piepen en blaffen. Dan kan ik op tijd medicijnen nemen en gaan liggen, wat het risico op een ongeluk kleiner maakt. Ik ben wel eens gevallen met een glas in mijn hand, waardoor mijn slagader werd geraakt. Op een gegeven moment durfde ik nauwelijks meer het huis uit.

Nu kan ik naar buiten wanneer ik wil, wat mijn leven zoveel meer waarde heeft gegeven. Ik maak elke dag praatjes met mensen en hoef me geen zorgen meer te maken over mijn aanvallen. Als Snow erbij is, komt het goed. Ook voor mijn vriend Arjen is dat fijn, want Snow neemt hem veel taken uit handen. Ik heb nog steeds dagelijks een aanval, maar gelukkig veel minder zwaar dan voorheen. Ik ben dus ontzettend dankbaar dat ik deze kans heb gekregen.

Om wat terug te doen heeft mijn opa, die in de duivensport zit, sportduiven verkocht om geld voor de stichting op te halen. Zo kunnen nog meer mensen de mogelijkheid krijgen hun eigen hond op te leiden. Op mijn blog schrijf ik vanuit het perspectief van Snow. Op die manier hoop ik dat mensen zien dat een hulphond een levend wezen is. Ik vind het belangrijk dat Snow niet alleen verantwoordelijkheden heeft, maar ook gewoon hond kan zijn. Daarom laat ik hem elke dag even in het bos rennen. Het is heel belangrijk dat hij gelukkig is, want zonder hem had ik waarschijnlijk depressief in een kliniek gezeten.”