Alleen thuis blijven

Een fotootje tijdens een wandeling.
Hier heb ik gezwommen, wat een heerlijk
mooi plekje is dit.

Baasje zegt wel eens dat ik naar mijn plaats moet. Oke, prima, dan ga ik naar mijn plaats. Maar zodra ze naar de gang loopt spits ik mijn oren. Dit kan twee dingen betekenen: of ze gaat een heerlijke kluif pakken, OF.... ze gaat WEG! En dat typ ik met hoofdletters omdat ik een drama King ben, ik vond het altijd verschrikkelijk als baasje weg gaat zonder mij. Ik ga dan gillen.. Heel hard. En gestrest in het rond rennen. Ook heel hard. En mijn frustratie op Nina uiten, het aller hardst.
Normaal moet ik altijd op mijn baasje letten.. wat moet ik dan doen als ze weg is!?

Volgens baasje moest dat anders, dus ik moest regelmatig even alleen thuis blijven, en dan ging ze heel even weg, een paar seconden, of minuten. Dit hebben we eerst een tijd geoefend. Maar vandaag was de grote test.
Baasje had wat lekkers op de plaats van Nina en mij gelegd.  Dus ik at één brokje op en realiseerde me ineens dat baasje wel eens naar buiten zou kunnen gaan. Maar het was al te laat, ze was al weg. Sneaky... Mijn baasje is sneaky. Ik had haar niet zelf weg zien gaan.. Dus moest ik nou gillen of niet? Ik heb toen al mijn brokjes maar op gegeten en heb netjes gewacht tot ze weer thuis kwam. Net zoals tijdens de oefeningen. Als ik maar lang genoeg wacht en braaf ben krijg ik uiteindelijk worst. En dat duurde wel een hele middag!

De buurvrouw (en tevens moeder van mijn baasje) heeft bevestigd dat ik niet heb gegild, ook niet geblaft op gepiept. Nina daarentegen heeft wel geblaft naar de postbode, maar dat mag.. Van mij wel..
Toen ze thuis kwam moest ik wel even gillen, maarja ik was dan ook ontzettend blij. Ik ben nou eenmaal een Witte Herder.. en heulll vocaal. Baasje is toch trots op me.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.. en de kleur is wit.