Dé oplossing voor het blaf-probleem?

Waarom ik maar niet goed gefocust bleef

Baasje gaat mij helemaal opnieuw leren om op haar te focussen.  Zoals jullie weten is dit best een beetje een probleem bij ons.
Voorheen gebruikte zij regelmatig het commando "Kijk eens. Dit zei ze wanneer ik afgeleid was, bijvoorbeeld als ik aan het snuffelen was, of als er andere honden aan kwamen. De bedoeling van "kijk eens" is dat ik op mijn baasje let / naar haar kijk, waarop ik een brokje krijg. Zo ben ik niet bezig met alles op me heen. Maar op een gegeven moment deed mijn baasje dit op de automatische piloot, ze lette niet zo goed meer op, als ze zag dat ik mijn kop naar haar draaide was het eigenlijk al goed.
Dus wat ik hier van leerde: Als mijn baasje "kijk eens" zegt, is het enige wat ik doe,mijn hoofd draaien naar haar schoot (waar het zakje met brokjes op staat) en vervolgens de beloning in ontvangst nemen. Ik heb dus geleerd dat "kijk eens" hetzelfde is als "hier heb je een brokje".

Ik ben dus al een hele tijd niet gefocust op mijn baasje meer, ik deed eigenlijk een beetje waar ik zin in had: snuffelen, rond kijken, blaffen naar honden.
Wanneer mijn baasje dan: "Kijk eens" zei draaide ik mijn kop eventjes om zodat ik het brokje kon ontvangen, om vervolgens weer verder te gaan met waar ik mee bezig was.

Eureka

Mijn baasje kwam hier dit weekend zelf ineens achter, ze denkt dat dit de bron kan zijn van veel andere problemen. Ze is toen een beetje gaan googlen en in de theorie-map van Bulters & Mekke gaan lezen. Dit kwam baasje toevallig tegen op Facebook deze week. Het is wel een toepasselijk- en informatief filmpje: http://youtu.be/lynjn3Q_tEc

Opnieuw aanleren

Nu zijn we sinds deze week begonnen om dit vanaf stap 1 te gaan herhalen, en dan wél op de goede manier. Ik kwam er al snel achter dat wanneer ik oogcontact maak, ik een brokje krijg. Ik moet dus écht naar haar kijken, niet alleen even mijn kop omdraaien. We zijn hier maandag mee begonnen.

Maandag:
Ik had nog geen eten gehad, toch was het al tijd voor een grote uitlaat. Baasje en ik gingen tijdens de wandelingen af en toe stil staan. We stonden maar te wachten en te wachten.. Ik snapte niet waarom. Dus vragend keek ik naar baasje mijn baasje. "Goedzo!" zei mijn baasje en ik kreeg een brokje.
Ik snapte er niets van, snuffelde een beetje en keek toen weer naar mijn baasje, wat gaan we nu doen? " Goedzo" Zei ze weer en gaf mij een brokje. Ik snapte er niks van. Maar op een gegeven moment had ik het door. Wanneer ik oogcontact maakte en me ging focussen op mijn baasje, kreeg ik een brokje. Ik had honger, dus wilde veel brokjes verdienen.
Tijdens de wandeling zei ze ook regelmatig een onwillekeurig commando (zoals zit, af, poot of terug). Hierdoor moest ik goed opletten want ik wist nooit wanneer ze een commando  ging zeggen. En daar kon ik brokjes mee verdienen..
Dinsdag:
Vandaag hebben we ook regelmatig stil gestaan. Enthousiast keek ik haar aan en ontving ik de brokjes. Steeds als ik keek zei ze er het commando bij: "kijk eens". Ik heb snel mijn buikje vol gegeten met deze oefeningen. En ik vind het nog leuk ook.
Woensdag:
Ik heb weer mijn buikje vol kunnen eten! We hebben weer getraind met vreemde honden, we bleven op veilige afstand zodat ik niet zo gestrest werd. Ik mocht wel naar de honden kijken, maar zodra ik me helemaal wilde gaan focussen, zei mijn baasje: "Snow kijk eens". En nu snapte ik het! Met moeite draaide ik mijn kop van de honden af en keek ik afwachtend naar wat mijn baasje te zeggen had.  Ook wanneer ik mezelf groot ging maken of wilde gaan blaffen, zei mijn baasje "kijk eens".
 Normaal gesproken zou ik gaan blaffen, maar nu had baasje dit kunnen voorkomen door mij af te leiden. Ze is super trots op me. Dit lukt trouwens alleen op veilige afstand. Maar we kunnen dit gaan opbouwen, door steeds dichterbij te oefenen.
Ik leer nu ook om tijdens het lopen te focussen, de afgelopen dagen hoefde het alleen als we stil stonden.

De oplossing?

Mijn baasje hoopt dat dit wel eens de verklaring kan zijn waarom ik wél gefocust op de grote baas ben wanneer hij mij uitlaat, want bij hem heb ik wel goed geleerd dat ik op hem moet letten.
Ook hoopt ze dat dit de verklaring is waarom het blaffen naar honden maar niet lukt om af te leren. Als de basis niet goed is word het veel lastiger om verder te komen in het trainen.
De afgelopen dagen voelen we ons nog hechter dan voorheen. Alsof we elkaar beter begrijpen. We kunnen zelfs zonder moeite langs eendjes lopen, terwijl baasje mij vorige week nog kwijt was. (ik was de sloot in gesprongen omdat ik een eend zag)
Ook lijkt het alsof het beter gaat om zonder te blaffen in de buurt van een hond te komen. We kunnen steeds ietsje dichterbij komen. Ik blaf alleen aan de riem, nooit als ik los loop.
Ik probeer mijn baasje ook een beetje te beschermen.
Nu is het niet zo dat ik altijd meteen uit mijn dak ga. Het gaat ook wel eens goed. En dit betekend ook niet dat ik vals ben, of een gemene hond. Want op de veldjes en in het bos kan ik heel leuk samen spelen.

Ik ben jarig!

Vandaag ben ik twee jaar geworden! Hierperdepiep, Hoera voor mij!

In de Telegraaf

Vandaag staat er een stukje over ons in de Telegraaf.

Foto door Rene Bouwman

’Snow geeft mijn leven meer waarde’

Katina Stavrianos

Melanie Schwanen (22) uit Driebergen heeft het syndroom van Ehlers-Danlos en epilepsie. Ze leidt haar eigen hond Snow tot hulphond op en blogt hierover op hulphondsnow.blogspot.nl.

’Ehlers-Danlos en epilepsie is geen fijne combinatie. Door mijn aandoening gaan mijn gewrichten makkelijk uit de kom en tijdens een epileptische aanval gebeurt dat nog sneller. Daardoor ben ik in korte tijd hard achteruitgegaan. Werken of studeren lukte niet meer, maar van de hele dag thuiszitten werd ik doodongelukkig. Daarom namen mijn vriend en ik een hond, Snow.

Het leek me handig om hem wat trucjes te leren. Op internet vond ik de stichting Bulters + Mekke, die de mogelijkheid bieden om zelf je pup tot hulphond op te leiden. Dat leek me geweldig, want zo had ik elke dag iets te doen. De trainingen zijn zwaar, maar ontzettend leuk. Snow kan inmiddels aanvoelen wanneer ik een aanval krijg en me waarschuwen door te gaan piepen en blaffen. Dan kan ik op tijd medicijnen nemen en gaan liggen, wat het risico op een ongeluk kleiner maakt. Ik ben wel eens gevallen met een glas in mijn hand, waardoor mijn slagader werd geraakt. Op een gegeven moment durfde ik nauwelijks meer het huis uit.

Nu kan ik naar buiten wanneer ik wil, wat mijn leven zoveel meer waarde heeft gegeven. Ik maak elke dag praatjes met mensen en hoef me geen zorgen meer te maken over mijn aanvallen. Als Snow erbij is, komt het goed. Ook voor mijn vriend Arjen is dat fijn, want Snow neemt hem veel taken uit handen. Ik heb nog steeds dagelijks een aanval, maar gelukkig veel minder zwaar dan voorheen. Ik ben dus ontzettend dankbaar dat ik deze kans heb gekregen.

Om wat terug te doen heeft mijn opa, die in de duivensport zit, sportduiven verkocht om geld voor de stichting op te halen. Zo kunnen nog meer mensen de mogelijkheid krijgen hun eigen hond op te leiden. Op mijn blog schrijf ik vanuit het perspectief van Snow. Op die manier hoop ik dat mensen zien dat een hulphond een levend wezen is. Ik vind het belangrijk dat Snow niet alleen verantwoordelijkheden heeft, maar ook gewoon hond kan zijn. Daarom laat ik hem elke dag even in het bos rennen. Het is heel belangrijk dat hij gelukkig is, want zonder hem had ik waarschijnlijk depressief in een kliniek gezeten.”

Alleen thuis blijven

Een fotootje tijdens een wandeling.
Hier heb ik gezwommen, wat een heerlijk
mooi plekje is dit.

Baasje zegt wel eens dat ik naar mijn plaats moet. Oke, prima, dan ga ik naar mijn plaats. Maar zodra ze naar de gang loopt spits ik mijn oren. Dit kan twee dingen betekenen: of ze gaat een heerlijke kluif pakken, OF.... ze gaat WEG! En dat typ ik met hoofdletters omdat ik een drama King ben, ik vond het altijd verschrikkelijk als baasje weg gaat zonder mij. Ik ga dan gillen.. Heel hard. En gestrest in het rond rennen. Ook heel hard. En mijn frustratie op Nina uiten, het aller hardst.
Normaal moet ik altijd op mijn baasje letten.. wat moet ik dan doen als ze weg is!?

Volgens baasje moest dat anders, dus ik moest regelmatig even alleen thuis blijven, en dan ging ze heel even weg, een paar seconden, of minuten. Dit hebben we eerst een tijd geoefend. Maar vandaag was de grote test.
Baasje had wat lekkers op de plaats van Nina en mij gelegd.  Dus ik at één brokje op en realiseerde me ineens dat baasje wel eens naar buiten zou kunnen gaan. Maar het was al te laat, ze was al weg. Sneaky... Mijn baasje is sneaky. Ik had haar niet zelf weg zien gaan.. Dus moest ik nou gillen of niet? Ik heb toen al mijn brokjes maar op gegeten en heb netjes gewacht tot ze weer thuis kwam. Net zoals tijdens de oefeningen. Als ik maar lang genoeg wacht en braaf ben krijg ik uiteindelijk worst. En dat duurde wel een hele middag!

De buurvrouw (en tevens moeder van mijn baasje) heeft bevestigd dat ik niet heb gegild, ook niet geblaft op gepiept. Nina daarentegen heeft wel geblaft naar de postbode, maar dat mag.. Van mij wel..
Toen ze thuis kwam moest ik wel even gillen, maarja ik was dan ook ontzettend blij. Ik ben nou eenmaal een Witte Herder.. en heulll vocaal. Baasje is toch trots op me.

Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet.. en de kleur is wit.

Bekendheid over hulphonden

Mijn grootste vriendinnetje helpt mij

Ongeveer een maand geleden heeft mijn grootste fan/vriendinnetje Roos een artikel op haar lifestyle blog geplaatst. Hier in noemt zij onder andere het onderdeel "niet afleiden" en geeft hier ook wat uitleg bij.  Hiervoor zijn wij, als hulphonden zijnde, haar heel erg dankbaar. Want wij, hulphonden dus, worden zo vaak afgeleid, dat er duidelijk te weinig bekendheid over hulphonden is onder de Nederlands bevolking. Daarom is het zo fijn als mensen willen proberen te helpen. Jullie, mensen, kunnen immers beter met elkaar communiceren dan de meeste hulphonden (met mij als uitzondering natuurlijk). Ik probeer er regelmatig in mijn eigen blog op terug te komen, je weet maar nooit wie het allemaal toevallig leest.

KLIK HIER voor het artikel op de website van mijn vriendinnetje Roos.

Slechte kwaliteit foto door het inzoomen.
Dit is hoe ik samen met de grote baas en Nina loop, altijd gezellig.
En ook een beetje spannend, omdat ik baasje dan achter laat.

Oefenen oefenen oefenen,

Ondertussen gaat het trainen natuurlijk gewoon door. Het lukt nog steeds niet om iedere dag te trainen. Want om met andere honden te kunnen trainen moet je eerst naar buiten, en op zoek naar honden. Dat kost allemaal best veel energie. Zeker voor iemand met chronische beperkingen. Maar drie keer per week is al een hele vooruitgang. Sinds de vorige blog kan ik natuurlijk nog niet zeggen of het beter gaat, want daar is het nog te kort geleden voor. Maar we blijven gewoon oefenen, oefenen, oefenen.

Simba doet geen vlieg.. ehh lieveheersbeestje kwaad.

Swiffer en Simba

Gisteren ging mijn baasje, samen met haar moeder en oma, op bezoek bij haar zus Justine. En dat betekend voor mij dat ik op bezoek ga bij Swiffer (de hond van Justine). Ik was dan ook super blij dat ik in de auto van oma mocht springen, want ik wist wat dat betekende, lekker met Swiffer stoeien! Al is ze nog zo klein, we kunnen best goed samen spelen. En tot mijn grote vreugde ging de chagrijnigste hond van heel de hondenwereld ook mee: Simba! Maar ik vind het niet erg dat hij chagrijnig is, ik vind het wel leuk om hem uit te dagen. Simba is al oud, en bijna doof en blind. Maar het is een schatje en hij doet geen vlieg kwaad.. Letterlijk en figuurlijk.

Waarom baasje en ik niet meer trainden

Waarom baasje en ik niet meer trainden

Wij hebben een poosje niet meer getraind om langs honden te lopen, saai hoor.. Gelukkig had baasje wel een vervanging gezocht zodat ik me niet ging vervelen. Leuke spelletjes waarbij ik mijn dopneus goed moest gebruiken.

De reden voor het stoppen met trainen: Baasje voelde zich onzeker en was bang dat ik ging blaffen en de rolstoel omver zou trekken. Deze angst voel ik ook, waardoor het blaffen alleen maar verergerd. In principe blaft baasje dan met me mee. De problemen werden alleen maar erger en baasje kon het niet meer voor elkaar krijgen om een positieve training te geven. Ook het lage energielevel speelde een rol, ze heeft te weinig energie om "normale" taken op een dag te kunnen voldoen. Als trainingen zo beladen zijn met negatieve gevoelens/energie, is het ook niet mogelijk om er iets van te leren.

Trainen met de grote baas

De grote baas heeft het trainen toen overgenomen door elke avond een half uur te gaan lopen met mij en Nina. Natuurlijk hopend dat we honden tegen zouden komen zodat we het konden trainen.

Bij de fysio.

Ik ben erg snel onder de indruk van de grote baas. Mijn eigen Baasje daarentegen heeft niet zo'n zware stem, en ook niet echt natuurlijk overwicht. Ook weet ik dat mijn baasje lichamelijk niet in staat is om van mij te winnen. De grote baas wel... Nu ik dit zo schrijf, bedenk ik me dat dat misschien de reden is dat ik met de grote baas moest trainen.. Hmm, die mensen zijn slimme wezens
Het is natuurlijk niet zo dat ik nu niks meer samen met mijn baasje doe. Zij gaat nog steeds elke dag met mij naar buiten, en als we bijvoorbeeld naar de fysio gaan, ga ik trouw mee.

Ik loop dus elke avond samen met Nina en de grote baas een rondje. En zal ik iets raars vertellen: Nina gaat niet eens blaffen als ze een hond ziet! Dat is gek. Nina is mijn grote voorbeeld.. Ik ben aan het overwegen om misschien dan toch wat minder te blaffen, Nina doet het immers ook niet!  De grote baas vindt het blaffen ook niet zo leuk, en POEHHHH dat is eng hoor.
Ik had de perfecte oplossing gevonden: Sinds vorige week ben ik bij de grote baas gewoon stil, en blaf ik bij mijn baasje de longen uit mijn grote dopneus.

Baasje pakt het trainen weer op

Sinds een paar dagen heeft baasje de trainingen met mij ook weer opgepakt. Ze heeft mij uitgelegd dat het beter was om, samen met de grote baas en Nina, wat goede ervaringen op te doen, in plaats van trainen met mijn baasje terwijl ik dan alleen maar verkeerde ervaringen met honden passeren krijg. En ik moet zeggen, ik geef het niet graag toe, maar ze heeft gelijk. Ik voel me een stuk rustiger nu, het is best fijn om niet zo opgefokt en bang te zijn.

Ik heb een stok

De reden van het blaffen

Baasje legt de lat niet zo hoog, ook dat is fijn. Dan zijn we allebei zelfverzekerd dat we dit kunnen. Baasje is dan niet bang dat ik enorm tekeer ga, en ik ben niet bang dat er een hond te dichtbij komt.  Maar jullie moeten weten: ik blaf niet omdat ik eng of vals ben. Als ik mijn blaf zou vertalen naar mensentaal, zou ik dit zeggen:

"Kom niet dichterbij! Ik vind het een beetje eng, ik ben bang dat er wat gebeurt. Ik moet mijn baasje beschermen. Houd alsjeblieft afstand zodat ik weet dat het goed is. GA WEG!"

Uiteindelijk eindigt dit altijd in afstand, de hond en zijn baas gaan weg. Dat is voor mij een enorme beloning. "Ze zijn weg, en dat komt door mij." Dus daarom blaf ik de eerstvolgende keer weer.

Ik heb niet geblaft

Vandaag heb ik niet geblaft, terwijl we toch 4 honden zijn tegen gekomen! We bleven wel op afstand, zodat we beide niet onzeker zouden worden. Ik ben aan het leren dat er niks aan de hand is, dat ik gewoon rustig door moet lopen. Het ging fantastisch goed, en ik heb heerlijke kaasjes gegeten. Ook mocht ik af en toe mijn bal vast houden als beloning. En jullie weten, voor een bal doe ik alles! Baasje krijgt er nu ook een positief gevoel van, en wordt ook heel langzaam weer wat minder onzeker of bang om omver getrokken te worden.

Baasje is vastbesloten om met mij te blijven trainen tot we goed genoeg zijn om het Hulphonden examen af te leggen. En ik ben het met haar eens, ik heb nou eenmaal niet een perfect karakter, maar dat maakt mij zeker geen slechte hulphond. En mijn baasje heeft misschien niet de juiste karakter eigenschappen of instellingen. Maar jullie moeten niet vergeten, Baasje wordt ook getraind (door Erika). En zij komt haarzelf natuurlijk ook enorm tegen. Het is voor ons beide een proces van vallen en opstaan.

Dit weekend bleven er vrienden van e baasjes logeren. De slaapbank werd uitgeklapt, dat vind ik uiteraard niet erg hoor.
Ik heb weer enorm veel kusjes en knuffeltjes kunnen geven, en lekker kunnen relaxen op de slaapbank,
tussen de meiden *knipoog.

Nina wilde spelen

Wij hebben genoten van het heerlijke weer. Heerlijk in de tuin, Nina werd er helemaal speels van.