Onvoorwaardelijk, in ruil voor koekjes ..

Vandaag mocht ik lekker met de baasjes mee uit! Wel jammer dat Nina thuis moest blijven maar dat soort dingen gebeuren nou eenmaal in het harde hulphonden-leven.

netjes blijven liggen, blijven liggen, blijven liggen ....

We zijn over de kermis gelopen, nou poehpoeh wat een lawaai en drukte. Niks voor ons, baasje en ik houden daar beide niet van. Baasje kan een aanval krijgen door teveel prikkels. En ik kan mijn aandacht er gewoon niet bij houden omdat ik het liefst overal met mijn grote dopneus in duik.

We hebben lekker wat gegeten, nou ja, de baasjes hadden iets besteld. Als ik netjes bleef liggen zonder te schooien kreeg ik wat lekkers uit mijn eigen bakje.

We kwamen ook nog een zwarte hond tegen, zodra ik hem zag ging ik natuurlijk meteen blaffen, want ja misschien willen ze de rolstoel wel aanvallen je weet het maar nooit. Dat deed die andere zwarte hond immers ook. Maar de baasjes zeiden dat ik niet hoefde te blaffen. Dat vind ik wel moeilijk  maar ik luisterde wel. Ik heb maar 2 keer geblaft. We zijn ook nog wat andere honden tegen gekomen, ik vind het nog steeds moeilijk om de aandacht dan op baasje te houden maar het gaat steeds iets beter.

Mag ik ook een frietje, ehhh hondenkoekje?

Voor de baasjes was dit een erg bijzonder uitje, het gebeurt namelijk niet zo heel vaak. Een poosje terug zou ze meteen plat gaan (een aanval krijgen). Dus uitjes waren niet te doen, als er steeds een aanval komt is de lol er snel af. Tegenwoordig gaat het veel beter en kan ze eindelijk weer weg. Dat komt mede door de medicatie wisseling, erg fijn natuurlijk.

Hoewel de aanvallen voor baasje niet leuk zijn, is het voor mij wel leuk; ik mag dan legaal blaffen/piepen/babbelen! Jammer genoeg voor mij is het er niet van gekomen. Baasje heeft genoten, en ik ook. Het was een ontspannen uitje. Wel vond ik het wennen om weer naast de rolstoel te lopen, dat ging erg langzaam. Ik ben de handbike- en nu scootmobiel- gewend!

Oh ja, Nu we het over de scoot hebben: Dat gaat al hartstikke goed. We kunnen er lekker mee scheuren, hij gaat harder dan de handbike dus ik kan heerlijk hard rennen. 

Ik moet wel even wennen da,t als ik in het bos los loop, baasje me bij kan halen als ik aan het rennen ben. Met de handbike lukte dat niet, die ging maximaal 14 km\h. Dus nu moet ik harder rennen om de baas voor te blijven, maar dat is niet erg, dat doe ik maar al te graag. Ik kan dan lekker mijn energie kwijt.

De scoot mobiel kan 18 km/h

Met de scootmobiel naar het bos

De baas is, ondanks dat het suffig staat, erg blij met de scootmobiel, je kan er zo de supermarkt mee in en het heeft dan ook nog een handig mandje waar de spullen in kunnen. 

Met de rolstoel + handbike moesten we altijd voor de winkel stoppen om de handbike af te koppelen. En in de winkel liet baasje regelmatig dingen van haar schoot vallen doordat er niet veel op haar schoot past tijdens het rollen. Het leuke daarvan is dat ik het dan steeds op mocht rapen, waardoor er allemaal mensen vol bewondering naar mij gingen kijken. Ja, daar hou ik wel van, aandacht!
Wat wel jammer is, is dat de rolstoel eindelijk helemaal goed zit, met goede rugleuning en zitkussen. En nu gebruikt ze hem niet meer zo veel.

Kortom, dit was een geslaagde dag. Wel even wennen hoor, lekker er op uit zonder aanvallen. Voor baasje is dat natuurlijk GEWELDIG. Maar wat er ook gebeurt, of het nou goed of slecht gaat, ik zal altijd op baasje blijven letten en ik zal er altijd voor haar zijn. Onvoorwaardelijk... Of nou ja, in ruil voor lekkernij ??

Genietend, toch blijf ik alert op eventuele aanvallen.