Als baasje niet kan slapen

Er zijn van die nachten, vele nachten, dat mijn baasje niet kan slapen. Of dat ze erg slecht slaap. Ik ben dé perfecte assistentiehond, dat snappen jullie natuurlijk wel.
 Als ze vervelend heeft gedroomd over een van de vele ziekenhuis bezoekjes, dan kruip ik tegen haar aan. Als ze moet huilen in haar slaap dan kom ik haar troosten. Ik spring dan met een grote aanloop op het bed, wandel over de bergen van het dekbed, hoor af en toe "oefffff" als ik in een van die bergen trap (zoals een buik of een bil) en ga mijn baasje troosten. Ik ben ontzettend behulpzaam.

Ook let ik er op, dat als baasje uit bed gaat om even wat te drinken of te plassen, dat al mijn speeltjes in het pad liggen. Het is dan donker, dus ze ziet ze niet. Is altijd spannend.
 Zal ze op mijn squeezy botje trappen waardoor hij het geweldig geluidje produceert waardoor ik drie rondjes door de kamer ren?  Zal Octo geluid gaan Maken? Zal ze Beertje perongeluk weg trappen waardoor ik er hard achteraan kan rennen, niet meer kan remmen en tegen de muren en deuren op bots?
Het leven als een assistentiehond is altijd spannend.

Vaak kijkt baasje me dan aan met een blik die van alles verteld. Humor, lachen, irritatie, vermoeidheid. Alles door elkaar. Maar dat lachen, daar doe ik het voor. Wij praten niet, maar communiceren kunnen we wel. Een Belgische politicus zei ooit:
Honden kunnen niet praten, als ze zeggen dat ze dat wel kunnen, dan liegen ze.

Soms vliegt er een mug door de kamer. Jullie, mensen worden daar vaak stapel gek van. Dat gezoem bij je oor. Geen probleem. Laat muggen en vliegen maar aan mij over. Mensen die geen vlieg kwaad doen zijn gewoon niet snel genoeg.

Soms kom ik ook gewoon bij mijn baasje liggen, kroel dan tegen haar aan. Ik mag dan wel ontzettend uit mijn bek meuren, maar mijn ademhaling werkt wel rustgevend.

Trouwens, even wat anders: baasje heeft haar vrijgezellenfeest gehad! Daar over zal ik later meer vertellen.