Grote witte flessen horen er bij

even een kroel momentje

Ik ben inmiddels helemaal gewend aan de grote witte flessen. Ik heb me voorgenomen om me niet meer van slag te laten maken en dat lukt aardig. Als wij met zijn tweetjes zijn, lukt het signaleren mij erg goed. Ik geef de aanvallen dan op tijd aan (uitzonderingen daar gelaten),  waardoor baasje alvast medicijnen kan nemen, gaan liggen en de zuurstof aan zetten. Ik doe dit, zoals jullie inmiddels wel weten, door naar haar toe te gaan, bij haar te gaan liggen, te piepen/blaffen, naar haar te staren, gapen en, om mezelf duidelijk te maken, te blaffen.

Vlak na een aanval. 

 Echter als er meerdere mensen in de kamer zijn, vind ik dat lastiger. Ik geef de aanvallen dan vaak wel op tijd aan, maar ik ben minder duidelijk. Ik ga dan bijvoorbeeld alleen staren. Of alleen piepen en gapen. Ook vind mijn baasje het lastiger om mij te "lezen" als er bijvoorbeeld bezoek is. Dit komt doordat ik zelf minder duidelijk ben, maar ook doordat er dan veel prikkels zijn die ze moet verwerken.
Toch ga ik wel vooruit, al zeg ik het zelf. Vorige week was er een vriendin op bezoek toen mijn baasje een aanval kreeg. Ik heb haar toen gewaarschuwd door op mijn baasje te gaan liggen en te blaffen. Duidelijker dan dat kan ik niet zijn toch?!
Die witte flessen ben ik nu gewend, die horen er bij.

Bij de fysio

De afgelopen weken zijn weer wat drukker geworden. Het was natuurlijk enorm rustig doordat baasje veel aanvallen had en moest herstellen van de hersenschudding. Inmiddels zijn de uitjes naar het bos weer dagelijkse kost en bezoeken we regelmatig een fysio, winkel, apotheek, dokter of familie. Lekker samen op pad dus. De komende weken wil mijn baasje aan de rust tijdens de fysio werken. Ik ben namelijk altijd erg onrustig en loop ook vaak heen en weer. Als het me te lang duurt zet ik een keel op. Soms als de fysio een gekke oefening voor doet, moet ik er even heel goed naar kijken met een schuine kop, om vervolgens half op schoot te springen omdat ik het verschil niet zo goed begrijp tussen een serieuze oefening, en het speelkwartier.

Door het lopen op de weg krijg ik snel last van mijn kussentjes. Baasje probeert mijn pootje dan zo veel mogelijk rust te geven en weer langzaam op te bouwen met het lopen, maar soms is dat best lastig met al die afspraken. Afgelopen week mocht ik niet mee naar de fysio. Baasje had namelijk gezien dat er al een klein laagje van mijn kussentje af was, en ze wilde voorkomen dat het open ging. Maar ik vond er niets aan.. Ik ga liever gewoon mee. Ook voor mijn baasje voelt het heel kaal zonder mij. Ze zit dan steeds te voelen waar ik ben.

Op de foto met kleine happy en haar vrouwtje
www.kleinehappy.blogspot.com

Kennen jullie Happy nog? Happy is mijn collega. Een heel klein collegaatje. Hulphondje in opleiding bij Bulters en Mekke.
De vorige keer dat wij elkaar zagen ging het nog niet zo goed. Hoe klein ze ook is, ik vind het best wel spannend als ze gaat blaffen.. Zij vindt mijn onrustige gedrag dan weer erg spannend. We weten niet zo goed of we elkaar nu aardig moeten vinden of niet, en wat we van elkaar kunnen verwachten.
Vorige week zijn we voor de tweede keer op bezoek geweest bij Happy en haar vrouwtje, Jantine.
We zijn met sprongen vooruit gegaan, onze baasjes zijn erg trots op ons. We kunnen nu namelijk gewoon samen in een ruimte zijn en toch allebei gefocust genoeg blijven om ons werk te kunnen blijven doen. Dit is wel zo fijn, want over een paar weekjes gaan we samen een weekendje weg! Het is dan wel zo prettig dat we met zijn allen door een deur kunnen.

Wat vinden jullie van mijn nieuwe tuig? Het originele Bulters&Mekke tuig zit niet goed, daarom had ik tijdens de trainingen altijd mijn eigen groene tuigje om. Maar omdat ik nu officieel hulphond ben, heeft mijn baasje een blauwe gekocht, deze past bij de Bulters&Mekke logo's. Hoe zie ik er uit?