Net als papa

Ik weet nog goed dat ik mijn baasje voor de eerste keer zag. Ik was toen ongeveer drie weken oud, ik kon al best goed met mijn broertjes en zusjes spelen en ik had een paarse vlek op mijn rug. Dit was zodat ze ons goed uit elkaar konden houden.

Onze eerste ontmoeting

Het was natuurlijk best wel spannend, want een aantal broertjes en zusjes hadden al een nieuw baasje, maar ik nog niet.  We moesten nog een paar weekjes wachten, maar dan zouden we allemaal naar ons nieuwe huis gaan, reuze spannend natuurlijk. Ik hoorde ze wat praten over een verzoek bij de verzekering voor de vergoeding van een hulphonden-opleiding. Toen dacht ik: wacht eens even, hulphond?! Dat lijkt mij heel erg gaaf! Mijn oom is namelijk ook een hulphond! Ik liep toen zo in mijn baasje haar armen, en terwijl ze met mij op de foto ging, viel ik zowat in slaap. Dat zat dus wel goed, ik voelde me wel op mijn gemak bij haar.

Dit zijn mijn ouders.

Er werd ook naar mijn ouders gekeken en gevraagd wat voor karakter mijn ouders hadden. Mijn vader kwam in ieder geval over als een kalme, knuffelige, lieve hond. Erg zorgzaam ook. Hij at zelfs al onze poep op zodat wij mooi schoon bleven. Dat vond ik zo gaaf, daarom eet ik nu ook altijd poep. Lekker hoor.. Mijn moeder was wat drukker want die moest ons natuurlijk allemaal in de gaten houden.

Vanaf de dag dat ik thuis kwam, was ik hartstikke druk! Nou, zeiden mijn baasjes, hij lijkt helemaal niet op zijn vader! Ik loop altijd alles om ver en ik kan heerlijk in de weg lopen. Ook ben ik, zoals jullie weten, heel erg spraakzaam en ik kan niet lang stil liggen of zitten..

Dit lag natuurlijk ook een beetje aan mijn leeftijd, ik was nog maar een pup. Nu wordt ik al een echte grote hond, ik heb geen puppy-face meer. Baasje zegt dat ik steeds meer op papa begin te lijken. Ik word steeds rustiger en ik kom steeds vaker uit mezelf even naar de baasjes toe om te knuffelen. Ik lijk dus wel degelijk op papa!

Een grote-honden-kop