Helpen met de was

Wat is er aan de hand?

De laatste dagen hangt er hier een energie in huis waar ik niet veel mee kan. Ik heb het nog nooit mee gemaakt, dus ik weet niet wat het betekend. Mijn neus ruikt dit voor het eerst. Soms moeten er mensen huilen, maar ze zijn niet verdrietig. Ik krijg het gevoel dat ze blij zijn maar toch doen ze een beetje gek. Ze gaan elkaar steeds knuffelen en als ze met mensen praten worden mijn baasjes gefeliciteerd. Dat is toch altijd zo met verjaardagen of zo?
Tja, wat moet ik hier nu mee. Ik weet wel dat ik er erg moe van word en dus steeds uitgeput in mijn mandje lig. Ook word ik af en toe wat onzeker, wat doen mijn baasjes toch? Wat spoken ze uit? Dus ik ga maar gewoon stevig tegen ze aan liggen en veel knuffelen. Mijn baasjes zijn blij, dus ben ik dat ook!

In het bos

Takken. Overal waar ik kijk zie ik takken. 

Ik weet van gekkigheid niet welke ik vast moet pakken. 

Takken hier, takken daar, misschien zit er wat in baasje haar fietstas.

Kijk! Een eekhoorn. 

Totaal niet afgeleid.

Succes met de alarm knop

Daan en ik, wij zijn beiden assistentie honden. We zijn beste maatjes. We houden allebei van oneindig lang spelen, met elkaar en in het bos. Ik ben de ying en hij de Yang, we zijn beiden zo verschillend en daarom juist in evenwicht. Waar ik in de auto zenuwachtig aan het piepen en het blèren ben, legt hij rustig zijn kop tegen het raam en wacht relaxt af tot we op de plek van bestemming zijn. Als we even alleen gelaten worden zijn de rollen perfect verdeeld: ik maak de deuren open zodat Daan op bed kan liggen. Daan pakt af en toe stiekem wat mensen-eten van tafel omdat ik dat niet durf. Ik kan dan de kruimels op eten. 

Ook het signaleren doen we allebei anders. We hebben immers allebei een andere functie. John, de baas van Daan, heeft PTSS. Daan signaleert wederom erg rustig en relaxt. "Op zijn Daans", zou John zeggen. Dit is ook wel zo fijn, rust is iets wat nodig is bij PTSS. Ik signaleer een epileptische aanval door een korte blaf. Daan blijft met zijn kop op zijn baas liggen, ik daarentegen ben er eigenlijk wel klaar mee zodra ik heb geblaft. Tja, ik heb het toch aangegeven? Ik wacht liever niet te dicht bij op de aanval, want ik weet dat baasje dan allerlei onverwachte bewegingen gaat maken waar ik niet op in kan spelen. Het is voor mij daarom rustiger om even op afstand te wachten tot de aanval voorbij is.

Het signaleren gaat nog steeds super goed, laatst heb ik wel een aanval gemist, maar ik ben ook maar een hond. De alarm knop hoef ik bijna nooit te gebruiken, het is nog maar een aantal keer voorgekomen. Baasje was dan ook blij verrast dat ik HELEMAAL ZELLUF de alarmknop in drukte tijdens een aanval waarbij de grote baas niet thuis was. Ik wilde even laten zien dat ik die knop heus niet vergeten was, en dat ik echt wel slim genoeg ben om zelf te bedenken wanneer die knop nodig is, in plaats van dat ik wacht op het commando om de knop in te duwen. Hierdoor was de grote baas al thuis voordat baasje uberhaupt uit de aanval was. Dit geeft haar een veilig gevoel, want stiekem is ze altijd een beetje bang dat ze helemaal verkeerd terecht komt tijdens een aanval, en daardoor bijvoorbeeld hoofdletel op loopt. Als dit het geval is kan ze natuurlijk niet zelf het commando "knop" geven. Dit is een steuntje in de rug van mijn baasje, gewoon omdat ze dat wel kon gebruiken! Het gebeurt nog steeds wel frequent dat baasje in het ziekenhuis beland, maar gelukkig lang niet meer zo vaak als een aantal weken geleden. 

Als je denkt dat alles tegen zit, denk dan opnieuw

De vakantie van de grote baas is afgelopen. Dat betekend dat ons "normale" ritme weer begint. Ergens is dat eigenlijk wel prettig. Het is alleen zo jammer dat de grote baas dan niet meer thuis is overdag! 

Met ons gaat het, zoals altijd, met ups en downs. Er zitten fantastisch goede dagen tussen, maar ook dagen dat het wat minder gaat met baasje. Dat zal altijd wel al blijven, iedereen heeft immers dagen waarop je je wat minder fit voelt. Bij baasje kan het alleen wat heftiger uiten. In aanvallen bijvoorbeeld. Tijdens die aanvallen heeft mijn baasje, zoals jullie weten, vaak luxaties (dat komt dan weer door het zwakke bindweefsel t.g.v. EDS). De schouder is inmiddels zó kapot dat zelfs ze specialisten de schouder niet of met moeite terug in de kom krijgen. Dit resulteert de laatste tijd in spannende nachten in het ziekenhuis. Als hij niet terug in de kom gaat moet de schouder namelijk met spoed geopereerd worden. Want ja, hij kan moeilijk uit de kom blijven! Maar het is onverstandig om te opereren omdat baasje nog niet aanval-vrij is. Wanneer de schouder geopereerd is en er komt een epileptische aanval overheen, zijn we verder van huis want dan wordt de schouder weer kapot getrokken. Een lastige situatie dus. 

Het zonnetje laat zich steeds wat vaker zien, en met het Handbiken gaat het ook weer steeds beter! Baasje haar conditie gaat heel langzaam maar zeker vooruit. Zo zie je maar; aan alle slechte perioden komt een eind. Als je denkt dat altijd alles tegen zit, denk dan opnieuw. Er zijn zat dingen om wél dankbaar voor te zijn. En in ons kleine gezinnetje is dat vooral de liefde voor elkaar. We hebben het getroffen met elkaar. Met zijn drietjes zijn we een mooi team! 

Nu baasje weer langere afstanden kan afleggen ben ik weer vaker op ons vertrouwde veldje en in het bos te vinden.

Het is nog niet dagelijks, maar dat streven blijft staan en dat gaat ons wel weer lukken!