Succes met de alarm knop

Daan en ik, wij zijn beiden assistentie honden. We zijn beste maatjes. We houden allebei van oneindig lang spelen, met elkaar en in het bos. Ik ben de ying en hij de Yang, we zijn beiden zo verschillend en daarom juist in evenwicht. Waar ik in de auto zenuwachtig aan het piepen en het blèren ben, legt hij rustig zijn kop tegen het raam en wacht relaxt af tot we op de plek van bestemming zijn. Als we even alleen gelaten worden zijn de rollen perfect verdeeld: ik maak de deuren open zodat Daan op bed kan liggen. Daan pakt af en toe stiekem wat mensen-eten van tafel omdat ik dat niet durf. Ik kan dan de kruimels op eten. 

Ook het signaleren doen we allebei anders. We hebben immers allebei een andere functie. John, de baas van Daan, heeft PTSS. Daan signaleert wederom erg rustig en relaxt. "Op zijn Daans", zou John zeggen. Dit is ook wel zo fijn, rust is iets wat nodig is bij PTSS. Ik signaleer een epileptische aanval door een korte blaf. Daan blijft met zijn kop op zijn baas liggen, ik daarentegen ben er eigenlijk wel klaar mee zodra ik heb geblaft. Tja, ik heb het toch aangegeven? Ik wacht liever niet te dicht bij op de aanval, want ik weet dat baasje dan allerlei onverwachte bewegingen gaat maken waar ik niet op in kan spelen. Het is voor mij daarom rustiger om even op afstand te wachten tot de aanval voorbij is.

Het signaleren gaat nog steeds super goed, laatst heb ik wel een aanval gemist, maar ik ben ook maar een hond. De alarm knop hoef ik bijna nooit te gebruiken, het is nog maar een aantal keer voorgekomen. Baasje was dan ook blij verrast dat ik HELEMAAL ZELLUF de alarmknop in drukte tijdens een aanval waarbij de grote baas niet thuis was. Ik wilde even laten zien dat ik die knop heus niet vergeten was, en dat ik echt wel slim genoeg ben om zelf te bedenken wanneer die knop nodig is, in plaats van dat ik wacht op het commando om de knop in te duwen. Hierdoor was de grote baas al thuis voordat baasje uberhaupt uit de aanval was. Dit geeft haar een veilig gevoel, want stiekem is ze altijd een beetje bang dat ze helemaal verkeerd terecht komt tijdens een aanval, en daardoor bijvoorbeeld hoofdletel op loopt. Als dit het geval is kan ze natuurlijk niet zelf het commando "knop" geven. Dit is een steuntje in de rug van mijn baasje, gewoon omdat ze dat wel kon gebruiken! Het gebeurt nog steeds wel frequent dat baasje in het ziekenhuis beland, maar gelukkig lang niet meer zo vaak als een aantal weken geleden.