Onbegrip maar ook vooruitgang

Baasje, baas en ik!

Wat is het heerlijk herfstig weer! Wij gaan regelmatig naar het veldje of een stukje door het bos (op verhard fietspad). Omdat we de handbike nog steeds niet terug hebben kunnen we niet naar onze favoriete plekjes in het bos.
Ik liep al vrolijk het verharde pad af, maar baasje riep me en zei dat we rechtdoor moesten. Nou, mijn snuit sprak boekdelen. Nu is het gelukkig overal wel mooi en vermaak ik me ook prima op het veld. Lekker tussen de bladeren en de eikels.

Die eikels hangen niet alleen aan bomen.. Baasje loopt regelmatig tegen onbegrip aan over haar medische situatie omdat er nog bepaalde onduidelijkheden in haar diagnose zijn. En er gaan ook roddels rond. Bepaalde mensen (zelfs artsen) kunnen blijkbaar niet meer voor hun zelf denken als ze een van die roddels te horen krijgen.
 Ik zou zeggen: wees gewoon jezelf, er zijn al zo veel anderen! Deze situatie soms erg moeilijk voor baasje, dit betekend namelijk dat ze soms gewoon geen medische hulp krijgt terwijl ze dat wel nodig heeft. Ik heb uitgevonden dat het beste medicijn daar tegen is; vijf keer per dag een dikke knuffel. Ik snap deze situatie niet altijd.. Ik ben immers ook maar een hond en ik spreek geen mensen taal. Maar één ding weet ik zeker: baasjes zijn om van te houden, niet om te begrijpen.

Het is weer zo ver

Wij blijven gewoon vechten. Samen staan we sterk! En soms moet je jezelf afvragen: zie jij een weg, of zie jij beren? Mijn baasje ziet een weg.. Oké oké, af en toe en beer. Een grote witte. ;-)
Als ze het even niet ziet zitten begin ik tegen haar te kletsen. Zij begrijpt mijn "woorden" evenmin, maar tóch begrijpen we elkaar en helpen we elkaar. Snap je het nog?
Gelukkig zijn er natuurlijk ook mensen/artsen/verpleegkundigen die aan onze kant staan (want zo voelt dat een beetje). En daar zijn wij ontzettend dankbaar voor. Eén van die artsen heeft er voor gezorgd dat mijn baasje heeel langzaam maar zeker wel vooruit gaat. We zijn van 7 aanvallen per week naar 3 aanvallen per week gegaan, hoera!

Nog steeds zijn daar de bezoekjes aan de spoedeisende hulp, waar mijn baasje niet onderuit kan komen. Ik mag dan niet mee, en moet honds alleen thuis wachten. En wat is er nou gezellig dan één hond? Juist, twee honden. Mijn lieve vriendinnetje Happy houdt mij wel eens gezelschap. En Happy haar baasje houdt mijn baasjes dan weer gezelschap in het ziekenhuis. Zie je wel, samen zijn we sterk!

Mijn baasje, met de grote baas en het baasje van Happy in het ziekenhuis, terwijl Happy en ik thuis de wacht houden.