Intensive Care

Wat kunnen mensen toch moeilijk doen. Ze willen graag ontspannen, maar wat doen ze?
Eerst zijn ze een ochtend in de weer. Allerlei spullen die ze gebruiken, stoppen ze in een tas. Waarom heeft een mens zo veel spullen nodig? Ik heb genoeg aan een touw, daar kan ik mij wel een weekend mee vermaken.
Al die spullen moeten vervolgens in een auto. De rolstoel natuurlijk ook. Dat is even puzzelen en sjouwen.. Zenuwachtig word ik daar van. Ik ga dan enorm Snowberen. Ik loop maar heen en weer. Wat gaan we doen? Waar ben ik aan toe?
 Ze hebben het er zelfs voor over om een tijdje in de auto te zitten, wat ik op zich al best stressvol vind.. Om vervolgens in een wild vreemd huisje te gaan slapen (met een stel vrienden, dat is dan weer wel leuk. Happy was ook mee!). Ontspanning noemen ze dat... Ik vind het eerder

Met de handen van Raissa
en Niels, steun en toe
verlaat op de IC

Jammer genoeg kreeg mijn baasje op vrijdag al een status epilepticus (wat is dat? KLIK HIER), waardoor het geplande ontspannende weekendje een beetje in duigen viel.. De aanval duurde maar en duurde maar. De noodmedicatie werkte niet. Volgens mij had je met de medicatie die mijn baasje toen kreeg een olifant lam kunnen leggen, maar de aanval bleef gewoon doorgaan. Daardoor is ze op de Intensive Care beland, met allemaal vreemde slangetjes in en uit haar lijf. Ze was kunstmatig in een soort slaap gebracht zodat de aanval kon stoppen. Maar álles werd daardoor uitgeschakeld, wat betekend dat ze ook niet meer zelf kon ademen. Gelukkig hebben ze in zo' n ziekenhuis goede apparatuur waardoor die lichaamstaken overgenomen kunnen worden. Daar mocht ik jammer genoeg niet bij zijn. Maar er werd gelukkig goed op mij gepast in het vakantie huisje. Ik kon daar voor het raam zitten, dan kon ik precies in de gaten houden wanneer ze eventueel weer terug zou komen! Wanneer ik de bus van Niels terug zag komen moest ik soms wel even jodelen. Roos en het vrouwtje van Happy hebben heel goed voor mij gezorgd, ik voel me op mijn gemak bij hun. En dat was voor mijn baasje een hele geruststelling. Zo hoefde ze zich geen zorgen te maken terwijl ze in het ziekenhuis lag. Wat moet je toch zonder zulke goede vrienden?!

Gelukkig hersteld mijn baasje altijd erg snel. En zo ook deze keer. Zondag zat ze al weer in het huisje, en konden we nog een halve dag met zijn alle genieten (lees: bijkomen). We zijn blij met zulke goede vrienden, zij slepen ons overal doorheen. Zelfs als er een weekendje weg wordt "verpest" door een status. Natuurlijk kan mijn baasje daar niets aan doen, maar zonde en jammer is het wel. We balen er enorm van. Mijn baasje is ook enorm geschrokken van alles, en vond het wakker worden op de IC best wel "traumatisch".

Ninja

We komen nog een beetje bij van de schrik, maar zijn goed bezig met het herstel en hebben al doelen gesteld waar we naar toe willen werken. We verblijven nog steeds bij Raissa (vriendin) en Ninja (de kat), dat is ontzettend fijn.

 Mijn baasje wil mij een aantal nieuwe taken gaan leren. Dat is alvast voor als wij een eigen huisje hebben. Zo moet ik bijvoorbeeld leren om de rolstoel naar haar toe te brengen als zij een aanval heeft gehad. Ook zit mijn baasje te denken aan een alarm systeem, ik moet dan een knop leren induwen bij bepaalde situaties. Maar we weten nog niet hoe we dit allemaal gaan doen, eerst maar even bijkomen. Vandaag zijn we alweer lekker in de natuur geweest.