Naar de tandarts

Ik ben dol op de herfst!
Lekker veel stokken, bladeren en modder!

Om mijn hulphonden-skills maar meteen in de praktijk te brengen, ben ik met mijn baasje naar de tandarts gegaan. Er moest toch wel het een en ander gedaan worden dus de afspraak duurde wel een uur lang! Baasje stapte uit de rolstoel en moest in een grote stoel gaan liggen. Dat vond ik prima. Maar toen de stoel met zo' n interessant geluidje naar achter werd bewogen moest ik toch wel even mijn kop schuin houden en piepen. En alsof dit nog niet genoeg was, kwam er een hele lading aan interessante geluidjes achteraan! Boren, vullen, afzuigen, spoelen.. Toch heb ik me ingehouden en me prima gedragen. Ik kon uit het raam kijken, dat was natuurlijk geweldig. Maar na drie kwartier had het lang genoeg geduurd. Ik besloot bij mijn baasje op schoot te springen. Sja, ik lag daar maar op die koude vloer, ik heb ook behoefte aan wat comfort hoor! Jammer genoeg werd ik weg gestuurd en moest ik dus toch op de koude vloer liggen. Daar had ik geen zin in, de laatste vijf minuten heb ik dan toch maar gezongen.
Toen we de behandel kamer uit kwamen zat iedereen in de wachtkamer ons met grote ogen aan te kijken. "Geen zorgen, hij was degene die zo' n lawaai maakte." Zij mijn baasje, wijzend naar mij. Opeens begon iedereen te lachen. Wat moeten zij tegen hun behandeling op gezien hebben, wachtend in de wachtkamer, met -zoals het leek- een schreeuwend persoon in de behandelkamer vóór hun.