Baasje, zou je dat nou wel doen?

Ik ben eigenlijk altijd vrolijk. En hyper :)

Het signaleren van de aanvallen gaat steeds beter. Ik pak er steeds meer taken bij. Zo zorg ik nu regelmatig dat, wanneer er een aanval zit aan te komen, mijn baasje de trap niet af of op gaat. Ik ga er dan gewoon voor zitten, zodat ik de toegang tot de trap blokkeer. En dat niet alleen, als ze te dicht bij komt ga ik blaffen!

Nou moet ik wel zeggen dat ik het een heel stuk moeilijker vind om deze taken uit te voeren wanneer er andere mensen bij zijn. Het signaleren is dan veel minder duidelijk. Vooral wanneer er bezoek is. Dit kan door een paar dingen komen:
1) Door het bezoek is mijn baasje afgeleid en let ze niet zo goed op mijn waarschuwingen
2) Door/tijdens het bezoek krijg ik heel veel prikkels binnen, waardoor ik afgeleid raak
3) Ik heb het idee dat de mensen die bij haar zijn wel voor haar zullen zorgen, waardoor ik niets hoef te doen.

 Gelukkig is mijn baasje al lang blij dat, wanneer ze alleen met mij is, ze wel héél duidelijk gewaarschuwd wordt. De rest komt nog wel, we hebben immers nog velen jaren samen te gaan!

Toen mijn baasje zich, twee jaar geleden, realiseerde dat ik haar aanvallen aan kon voelen komen, is het ook een keer gebeurd dat ik voor de trap bleef staan. Mijn baasje mocht niet naar beneden. Eerst was ze stom verbaasd, daarna kreeg ze de aanval. Een paar uur later realiseerde ze zich dat ik wat duidelijk probeerde te maken. Daarna heb ik niet heel vaak meer laten zien dat ze beter niet van de trap af kon gaan, maar maakte ik haar wel duidelijk wanneer ze een aanval ging krijgen.
Het blokkeren van de trap is voor haar heel belangrijk, omdat ze vaak van de trap is gevallen, of andere verwondingen kreeg door de wazige staat voor of na een aanval. Hierdoor dacht ze óveral bij na, en moest ze alles overwegen; "Is het echt verstandig om nu de trap op te lopen, een glas uit de vaatwasser te halen, mijn eten te snijden met een mes, een verpakking open te knippen met een schaar, het fornuis aan te zetten, deze kaars aan te steken, en ga zo maar door! Dit geeft een boel stress. En jullie raden het al; stress triggert weer meer aanvallen.
Doordat ik de aanvallen nu van te voren aan geef is deze stress bijna niet meer aanwezig. En doordat ik nu ook specifiek ga aangeven of bepaalde handelingen wel zo verstandig zijn; zoals het blokkeren van de trap, is het de bedoeling dat deze stress straks helemaal weg is. Baasje heeft dit een aantal keer met me geoefend. Dit deed ze als volgt: wanneer ik een aanval aan het signaleren was, ging ze opstaan (niet heel slim, maar hoe moet je me dit anders leren?). Ze beloonde mij dan als ik liet merken dat het geen goed plan was. Ook werd ik uitgebreid beloond wanneer ik er voor zorg dat ze bleef liggen. En zo kwam het dus dat ik, eigenlijk vanuit mezelf (net als twee jaar terug), de trap ging blokkeren.
Nu denken jullie misschien: wat onverstandig en gevaarlijk dat je baasje dit filmt! En ja, daar ben ik het gedeeltelijk wel mee eens. Maar ik moet zeggen dat, wanneer ik de trap blokkeer, de aanval nog wat verder weg is. Wanneer ik naar mijn baasje toe loop om te signaleren, gaat ze wel zitten of liggen.
De afgelopen weken heeft mijn baasje dit een paar keer gefilmd, wat ik niet kon waarderen.. Wat moet je met zo'n stomme camera als ik met je probeer te communiceren!?

Hier onder het filmpje wat mijn baasje in  elkaar heeft gezet.