Niet Afleiden A.U.B

Het lijkt wel of ik, als ik maar veel los mag lopen in het bos, veel beter kan functioneren als hulphond.
Ik ben mijn ei dan kwijt, heb lekker gespeeld, en dan kan ik me volledig concentreren op baasje. Nou ja, volledig, ik raak toch nog steeds erg snel afgeleid.  Maar het gaat in ieder geval steeds iets beter! Vaak combineert baasje het het uitje naar het bos met een uitje naar de winkel. Omdat ze niet zo veel mee kan nemen in de rolstoel haalt ze bijna elke dag een klein beetje in de winkel. Dat is goed, want dan komen we tenminste de deur uit!

Vanochtend gingen we dus weer lekker naar het bos. Ik heb al een heleboel honden-vriendjes gemaakt. Sommige zie ik nooit meer, maar anderen kom ik regelmatig tegen. Dat is erg gezellig.
Ik hou van aandacht, iets té veel. Want als ik mijn hulphonden dekje op heb mag ik niet geaaid worden en moet ik mijn aandacht op baasje gericht houden. Maar de mensen vinden mij zo mooi, ik kan ook niet anders zeggen, ik ben ook mooi.. Ze willen mij altijd graag aaien. En dat vind ik leuk! Dus ondanks dat het niet mag, zoek ik graag de aandacht op. Zodra baasje even niet kijkt, laat ik mijn grote dopneus en twinkelende oogjes aan de mensen om mij heen zien. Ik roep nog net niet: "AAI MIJ!!"
Zo komt het dat veel mensen mij toch aaien, ondanks dat er op mijn dekje "niet afleiden a.u.b." staat. Knap van mij hè ?
Baasje is er trouwens niet zo blij mee, het is voor haar moeilijk om mensen duidelijk te maken dat ze mij niet mogen aaien als ik zelf zo veel aandacht vraag.

Nadat we naar het bos waren geweest gingen we nog even naar de apotheek en de supermarkt. In de apotheek deed ik het super goed. Ik had mijn oren, ogen en neus de hele tijd naar baasje gericht. Ze had dan ook van die lekkere snoepjes!!
In de winkel had ik er genoeg van. Ik was immers in de apotheek al braaf geweest dus dan mocht ik nu wel weer aandacht shoppen toch? Toen baasje haar spullen op de band bij de kassa aan het leggen was kreeg ik mijn kans. Ze lette even niet op mij, dus stopte ik mijn neus tussen de tas en het lichaam van een mevrouw, zodat ze mij wel móest aaien, ze kon immers niet meer bij haar tas. Ja, dat heb ik goed aangepakt.
Maar deze mevrouw wilde mij helemaal niet aaien. Hé kan dat ook nog? Dat heb ik nog nooit mee gemaakt.
Die mevrouw begon boos te mompelen in mensen-taal. De taal zelf snap ik niet. Maar dat ze gestrest was voelde ik wel aan, lichaamstaal snap ik namelijk wel, bij baasje kan ik haar dan altijd het beste maar gaan troosten. Dus dat wilde ik bij deze mevrouw ook doen. Toen werd ze erg boos. Baasje trok mij meteen weg toen ze het door had, en wilde haar excuus aanbieden, maar de mevrouw gaf mij een trap na!!
 Nou zeg, daar schrok ik zo erg van dat ik het even op gillen zette.. Ik ben een gevoelige hond hoor! De mevrouw bleek bang voor honden te zijn.. Ja ik snap wel dat je verkeerde ervaringen met honden krijgt als je zo doet. Kijk, wij honden (en vooral hulphonden) voelen de stress/spanning van een mens goed aan. En sommige honden kunnen daar niet zo goed tegen. In mijn geval wil ik de mens dan graag troosten, maar er zijn ook honden die zichzelf gaan verdedigen omdat ze gevaar voelen..

Baasje zegt dat wij degene waren die fout zaten, want ik mocht niet snuffelen, maar ik snap er niks van. Ik vind het onzin. Ik deed immer heel erg lief?